انهار
انهار
مطالب خواندنی

تعریف و معنای عشق

بزرگ نمایی کوچک نمایی
عشق حالتى است در انسان که تمایلش را نسبت به آنچه که دوستش دارد را شدید و هر لحظه شدیدتر میکند تا جائی که عاشق در راه وصال به مطلوب و آنچه دوست دارد از هرچه دارد میگذرد حتی از جان، مال و آبرویش!!
جاذبه عشق در انسان، نسبت به آنچه دوستش دارد همانند جاذبه آهن‏ ربا نسبت به آهن هست! با این تفاوت که آهن ربا فقط آهن را میطلبد و بغیر از آهن، سایر فلزات را دفع میکند، و براحتی و با اندکی زحمت میتوان آهن ربا را از آهن جدا کرد ولی انسان عاشق را هرگز نمیتوان از معشوقش جدا کرد.
انسان زمانی عاشق میشود که معشوق را بشناسد و زمانی که موفق به شناخت معشوق علی الإطلاق شد، آگاهانه و از سر شناخت بسویش در حرکت و جذب میشود و در او فنا میشود. و هرگاه عشق از سر شناخت و آگاهی بوجود آید معلوم میشود که عشق منحصر به خالق هستی یعنی خدا هست و نمیتوان علاقه شدید را صرف غیر خدا کرد.
قرآن میفرماید: «...وَالَّذِینَ آمَنُواْ أَشَدُّ حُبّاً لِّلّهِ» ... و کسانی که ایمان آورده اند، شدیدترین علاقه آنها بسوی خدا هست (یعنی بیشتر از هر چیز بخدا عشق می رزند).
یادآوری یک نکته:
برخی به اشتباه عشق را به غیر خدا نسبت میدهند و مثلاً میگویند: «عاشق فلان کتابم» «عاشق فلان شخص یا شخصیت هستم» «عاشق فلان گل هستم» و...
در حالی که عشق منحصر به خدا هست و در غیر خدا؛ میل، هوی، هوس و یا علاقه غیرشدید هست! و اطلاق کلمه عشق بر غیر خدا اشتباهی رایج و بزرگ هست!!!
زیرا کسی حاضر نیست جان و آبرویش را فدای فلان کتاب، فلان شخصیت و یا فلان گل کند و ما در تاریخ شخصیتهای ارزشمند و وارستگان و عناصر وزین و بی بدیلی را داریم که جان و مال و آبروی خود را فدای معشوق یعنی خدا نمودند.
عشق منحصر در خدا هست و فقط اوست که سزاوار دوستی بسیار شدید هست. البته هرگاه کسی عاشق خدا شود خدا هم عاشق او میشود و عشق؛ عشقی دوطرفه میشود.
در حدیث قدسی آمده: «مَن طَلَبَنی وَجَدَنی وَ مَن وَجَدَنی عَرَفَنی وَ مَن عَرَفَنی عَشَقَنی وَ مَن عَشَقَنی عَشَقتُهُ وَ مَن عَشَقتُهُ قَتَلتُهُ وَ مَن قَتَلتُهُ فَعَلی دِیَتُه وَ مَن عَلی دِیَتُه فأنَا دِیَتُه
هرکس من را طلب می کند می یابد و کسیکه مرا بیابد می شناسد و کسیکه مرا بشناسد عاشقم می شود و کسیکه عاشقم شود عاشقش می شوم و کسیکه عاشقش شوم، او را می کشم و کسیکه او را بکشم، خونبهایش بر من است، پس من خود خون بهای او هستم.

  

 
پاسخ به احکام شرعی
 
موتور جستجوی سایت

تابلو اعلانات
  



پیوندها

حدیث روز
بسم الله الرحمن الرحیم
چهار پناهگاه در قرآن
   
أَبَانُ بْنُ عُثْمَانَ وَ هِشَامُ بْنُ سَالِمٍ وَ مُحَمَّدُ بْنُ حُمْرَانَ عَنِ الصَّادِقِ (علیه السلام) قَالَ:
عَجِبْتُ لِمَنْ فَزِعَ مِنْ أَرْبَعٍ كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى أَرْبَعٍ
(۱) عَجِبْتُ لِمَنْ خَافَ كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى قَوْلِهِ- حَسْبُنَا اللَّهُ وَ نِعْمَ الْوَكِيلُ فَإِنِّي سَمِعْتُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ بِعَقَبِهَا فَانْقَلَبُوا بِنِعْمَةٍ مِنَ اللَّهِ وَ فَضْلٍ لَمْ يَمْسَسْهُمْ سُوءٌ
(۲) وَ عَجِبْتُ لِمَنِ اغْتَمَّ كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى قَوْلِهِ- لا إِلهَ إِلَّا أَنْتَ سُبْحانَكَ إِنِّي كُنْتُ مِنَ الظَّالِمِينَ فَإِنِّي سَمِعْتُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ بِعَقَبِهَا- وَ نَجَّيْناهُ مِنَ الْغَمِّ وَ كَذلِكَ نُنْجِي الْمُؤْمِنِينَ
(۳) وَ عَجِبْتُ لِمَنْ مُكِرَ بِهِ كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى قَوْلِهِ- وَ أُفَوِّضُ أَمْرِي إِلَى اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ بَصِيرٌ بِالْعِبادِ فَإِنِّي سَمِعْتُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ بِعَقَبِهَا- فَوَقاهُ اللَّهُ سَيِّئاتِ ما مَكَرُوا
(۴) وَ عَجِبْتُ لِمَنْ أَرَادَ الدُّنْيَا وَ زِينَتَهَا كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى قَوْلِهِ- ما شاءَ اللَّهُ لا قُوَّةَ إِلَّا بِاللَّهِ فَإِنِّي سَمِعْتُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ بِعَقَبِهَا- إِنْ تَرَنِ أَنَا أَقَلَّ مِنْكَ مالًا وَ وَلَداً. فَعَسى‏ رَبِّي أَنْ يُؤْتِيَنِ خَيْراً مِنْ جَنَّتِكَ وَ عَسَى مُوجِبَةٌ
    
آقا امام صادق (عليه السّلام) فرمود: در شگفتم از كسى كه از چهار چيز مى‌هراسد چرا بچهار چيز پناهنده نميشود:
(۱) شگفتم از آنكه ميترسد چرا پناه نمى‌برد بفرمودۀ خداى عز و جل« حَسْبُنَا اَللّٰهُ‌ وَ نِعْمَ‌ اَلْوَكِيلُ‌ » خداوند ما را بس است و چه وكيل خوبى است زيرا شنيدم خداى جل جلاله بدنبال آن ميفرمايد:بواسطۀ نعمت و فضلى كه از طرف خداوند شامل حالشان گرديد باز گشتند و هيچ بدى بآنان نرسيد.
(۲) و شگفتم در كسى كه اندوهناك است چرا پناه نمى‌برد بفرمودۀ خداى عز و جل:« لاٰ إِلٰهَ‌ إِلاّٰ أَنْتَ‌ سُبْحٰانَكَ‌ إِنِّي كُنْتُ‌ مِنَ‌ اَلظّٰالِمِينَ‌ » زيرا شنيدم خداى عز و جل بدنبال آن ميفرمايد در خواستش را برآورديم و از اندوه نجاتش داديم و مؤمنين را هم چنين ميرهانيم.
(۳) و در شگفتم از كسى كه حيله‌اى در بارۀ او بكار رفته چرا بفرمودۀ خداى تعالى پناه نمى‌برد« وَ أُفَوِّضُ‌ أَمْرِي إِلَى اَللّٰهِ‌ إِنَّ‌ اَللّٰهَ‌ بَصِيرٌ بِالْعِبٰادِ »:كار خود را بخدا واگذار ميكنيم كه خداوند بحال بندگان بينا است)زيرا شنيدم خداى بزرگ و پاك بدنبالش مى‌فرمايد خداوند او را از بديهائى كه در بارۀ او بحيله انجام داده بودند نگه داشت.
(۴) و در شگفتم از كسى كه خواستار دنيا و آرايش آن است چرا پناهنده نميشود بفرمايش خداى تبارك و تعالى(« مٰا شٰاءَ اَللّٰهُ‌ لاٰ قُوَّةَ‌ إِلاّٰ بِاللّٰهِ‌ »)(آنچه خدا خواست همان است و نيروئى جز به يارى خداوند نيست)زيرا شنيدم خداى عز اسمه بدنبال آن ميفرمايد اگر چه مرا در مال و فرزند از خودت كمتر مى‌بينى ولى اميد هست كه پروردگار من بهتر از باغ تو مرا نصيب فرمايد (و كلمۀ:عسى در اين آيه بمعناى اميد تنها نيست بلكه بمعناى اثبات و تحقق يافتن است).
من لا يحضره الفقيه، ج‏۴، ص: ۳۹۲؛
الأمالي( للصدوق)، ص: ۶؛
الخصال، ج‏۱، ص: ۲۱۸.


کلیه حقوق مادی و معنوی این پورتال محفوظ و متعلق به حجت الاسلام و المسلمین سید محمدحسن بنی هاشمی خمینی میباشد.

طراحی و پیاده سازی: FARTECH/فرتک - فکور رایانه توسعه کویر -