انهار
انهار
امکانات سایت
مطالب خواندنی

پنجم: «مأموم قبل از تمام شدن رکوع امام به جماعت برسد»

بزرگ نمایی کوچک نمایی
پنجم: «مأموم قبل از تمام شدن رکوع امام به جماعت برسد[1]»
مسأله 1427-اگر موقعي كه امام در ركوع است اقتدا كند و به ركوع امام برسد، اگر چه ذكر امام تمام شده باشد، نمازش به طور جماعت صحيح است1 و يك ركعت حساب مي شود، اما اگر به مقدار ركوع خم شود و به ركوع امام نرسد2 نمازش به طور فرادي صحيح مي باشد و بايد آن را تمام نمايد3.
1- گلپايگاني، خوئي، زنجاني، تبريزي، صافي، سيستاني: نمازش صحيح است...
2- مظاهری: یا شک کند که به رکوع امام رسیده یا نه، نمازش به طور فرادی صحیح می باشد و یک رکعت حساب می شود ولی می تواند آن را بشکند و در رکعت بعد اقتدا کند.
3- اراكي، خويئ، تبريزي، وحید: نمازش باطل است .
 گلپايگاني، صافي: جماعت باطل است وليكن احتياط آن است كه سر از ركوع بردارد و آن را يك ركعت حساب نموده و نماز را فرادي تمام كند و بعد دوباره بخواند، اگر چه حكم به صحّت نماز بعيد نيست.
زنجاني: بنابراحتیاط نمازش باطل می شود. در این صورت بنابراحتياط مستحبّ ابتدا نماز را تمام كند، سپس دوباره بخواند.
سیستانی: می تواند نمازش را فرادی تمام کند و می تواند برای رسیدن به رکعت بعد نماز را قطع کند.
فاضل: جماعتش باطل است ولي نماز او به صورت فرادي صحيح است لذا آن را ركوع ركعت اول حساب كند و نماز خود را ادامه دهد هرچند احتياط مستحبّ اعاده اين نماز است.
مكارم: نمازش را به طور فرادي تمام كند و بنابراحتياط واجب اعاده نمايد، همچنين اگر شك كند به ركوع امام رسيده يا نه.
سبحانی: نمازش را به نیت فرادی تمام کند و احتیاطا دوباره بخواند.
مسأله 1428-اگر موقعي كه امام در ركوع است اقتدا كند و به مقدار ركوع خم شود و شك كند1 كه به ركوع امام رسيده يا نه، نمازش صحيح است وفرادي مي شود2.
1- گلپايگاني، صافي: پيش از ذكر ركوع شك كند...
2- خوئي، اراكي، تبريزي، وحید: نمازش باطل است.
گلپايگاني، صافي: جماعت باطل است و مطابق احتياطي كه در مسأله پيش گفته شد، عمل نمايد اگر چه حكم به صحّت نماز چنانچه گذشت بعيد نيست ولي اگر در حال اشتغال به ذكر ركوع يا بعد از آن شك كند، جماعت او محكوم به صحّت است.
بهجت: بنابراحتياط فرادي مي شود.
فاضل: حكم مسأله قبل را دارد.
زنجاني: نمازش باطل مي شود و بنابراحتياط مستحبّ نماز را تمام كند، دوباره بخواند.
سيستاني: چنانچه شكّش بعد از تمام شدن ركوع باشد جماعتش صحيح است و در غير اين صورت مي تواند نماز را فرادي تمام كند و مي تواند براي رسيدن به ركعت بعد نماز را قطع كند.
سبحانی: نمازش را به نیت فرادی تمام کند و دوباره بخواند.
مکارم، مظاهری: رجوع کنید به ذیل مسأله 1427.
مسأله اختصاصي
مكارم: مسأله 1252- در ركعتهاي ديگر نماز (غير از ركعت اول) نيز بايد خود را به ركوع امام برساند وگرنه جماعت او اشكال دارد.
مسأله 1429-اگر موقعي كه امام در ركوع است اقتدا كند و پيش از آن كه به اندازه ركوع خم شود ، امام سر از ركوع بردارد1 ، مي تواند نيّت فرادي كند يا صبر كند تا امام براي ركعت بعد برخيزد2 و آن را ركعت اول نماز خود حساب كند، ولي اگر برخاستن امام به قدري طول بكشد كه نگويند اين شخص نماز جماعت مي خواند، بايد نيّت فرادي نمايد.
این مسأله در رساله آیت الله سبحانی نیست
1- وحید: باید امام به سجده رود و رکعت بعد امام را رکعت اول خود قرار دهد و بنابراحتیاط واجب بعد از متابعت امام بایستد و تکبیر را به قصد قربت مطلقه -اعم از تکبیرة الاحرام و ذکر- بگوید.
مظاهری: باید نماز را فرادی تمام کند ولی می تواند نماز را بشکند و رکعت بعد اقتدا کند.
 2- گلپايگاني، صافي: بنابراحتياط واجب بايدبايستد تا امام براي ركعت بعد برخيزد...
خوئي، تبريزي: بنابر احتياط واجب بايدقصد فرادي بنمايد.
سيستاني: مخير است نماز را فرادي تمام كند يا اين كه همراه امام به قصد قربت مطلقه به سجده رود و بعد درحال ايستادن تكبير را به قصد اعم از تكبيرة الاحرام و ذكر مطلق تجديد كرده، نماز را به جماعت بخواند يا براي رسيدن به ركعت بعد نماز را قطع كند.
بهجت: مي تواند نيّت فرادي كند يا مي تواند صبر كند تا در ركعت بعد، به امام ملحق شود، و در صورت محلق شدن ، تكبير ديگر لازم نيست.
مكارم: نيّت فرادي مي كند و نمازش صحيح است و اعاده ندارد.
زنجاني: بنابراحتياط بايد نماز را به صورت فرادي تمام كند. [پايان مسأله]
مسأله 1430-اگر اول نماز يا بين حمد و سوره اقتدا كند1 و 2 پيش از آن كه به ركوع رود، امام سر از ركوع بردارد نماز او به طور جماعت صحيح است3 و بايد ركوع كند و خود را به امام برساند.
اين مسأله دررساله آيات عظام  بهجت و سبحانی نيست
1- مكارم: و خود را به ركوع امام نرساند، جماعت او صحيح نيست ، مگر اين كه عذري داشته باشد.
2- خوئي، زنجاني، سيستاني: و اتفاقاً...
3- گلپايگاني، صافي: چنانچه عمداً ركوع خود را تأخير نينداخته نماز او صحيح است و الا احتياط لازم آن است كه نماز را تمام كند و دوباره بخواند.
خوئي، سيستاني، تبريزي، زنجاني: نماز او صحيح است (زنجاني: و جماعت هم حساب مي شود و باید در سجده خود را به امام برساند.)
وحید: در صورتی که در تأخیر معذور باشد نماز و جماعت او صحیح است.
مسائل اختصاصي
بهجت: مسأله 1149- چنانچه مأموم بترسد كه اگر ملحق به صف شود و اقتدا كند، امام سر از ركوع بردارد، مي تواند در همان مكاني كه ايستاده، اقتدا كند و تكبير بگويد و به ركوع برود به شرط آن كه مانعي از اقتدا در آن مكان نباشد مثل وجود حائل يا بلند بودن جاي امام، بنابراين دور بودن فاصله بين مأموم و امام يا صف جماعت بنابرأظهر، مانع از اقتدا نيست، پس مأموم، بعد از رسيدن به ركوع امام در حال ركوع و يا بعد از ركوع و بنابراحتياط بعد از سجود – ولو به چند دفعه حركت – خود را به امام يا صف، ملحق مي كند، و بنابراحتياط واجب در حال ذكر حركت نكند و اگر توانست راه رفتن را بعد از سجده تأخير بيندازد، اين كار را مي كند، ولي در هر صورت، طي كردن اين فاصله نبايد فعل كثير حساب شود.
بهجت: مسأله 1150- اگر كسي بعد از سربرداشتن امام از ركوع رسيد، مي تواند به امام اقتدا كند و تكبيرة الاحرام بگويد، اما ركوع به جا نياورد ولي در يك سجده يا دو سجده، امام را متابعت كند و در ركعت بعد، كه امام بر مي خيزد، ركعت اول مأموم حساب مي شود و بنابرأظهر، تجديد تكبيرة الاحرام لازم نيست.
مسأله 1431-اگر موقعي برسد كه امام مشغول خواندن تشهّد آخر نماز است چنانچه بخواهد به ثواب جماعت برسد،بايد بعد از نيّت و گفتن تكبيرة الاحرام بنشيند و تشهّد را با امام بخواند 1ولي سلام رانگويد2 و صبر كند تا امام سلام نماز را بدهد3.بعد بايستد و بدون آن كه دوباره نيّت كند و تكبير بگويد4، حمد و سوره را بخواند5 و آن را ركعت اول نماز خود حساب كند6.
این مسأله دررساله آیت الله سبحانی نیست
1-وحید: تشهّد را بنا بررهحتیاط واجب به نیت قربت مطلقه –اعم از وجوب وشهادت مستحبّ-با امام بخواند ...
2- سيستاني: بايد بعد از نيّت و گفتن تكبيرة الاحرام بنشيند و مي تواند تشهّد را به قصد قربت مطلقه با امام بخواند ولي سلام را بنابراحتياط واجب نگويد...
3- بهجت: و بنابراحتياط مستحبّ در اين حال به صورت تجافي بنشيند، كه توضيح آن خواهد آمد...
4-مظاهری:بدون آنکه دوباره تکبیربگوید...
5- زنجاني: حمد را بخواند...
6- بهجت: و همچنين بنابرأظهر، در غير تشهّد ركعت آخر هم، مي تواند چنين كند.
______________________________________
[1] این عنوان در رساله آیت الله زنجانی آمده است.
  

 
پاسخ به احکام شرعی
 
موتور جستجوی سایت

تابلو اعلانات
  


پیوندها

حدیث روز
بسم الله الرحمن الرحیم
چهار پناهگاه در قرآن
   
أَبَانُ بْنُ عُثْمَانَ وَ هِشَامُ بْنُ سَالِمٍ وَ مُحَمَّدُ بْنُ حُمْرَانَ عَنِ الصَّادِقِ (علیه السلام) قَالَ:
عَجِبْتُ لِمَنْ فَزِعَ مِنْ أَرْبَعٍ كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى أَرْبَعٍ
(۱) عَجِبْتُ لِمَنْ خَافَ كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى قَوْلِهِ- حَسْبُنَا اللَّهُ وَ نِعْمَ الْوَكِيلُ فَإِنِّي سَمِعْتُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ بِعَقَبِهَا فَانْقَلَبُوا بِنِعْمَةٍ مِنَ اللَّهِ وَ فَضْلٍ لَمْ يَمْسَسْهُمْ سُوءٌ
(۲) وَ عَجِبْتُ لِمَنِ اغْتَمَّ كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى قَوْلِهِ- لا إِلهَ إِلَّا أَنْتَ سُبْحانَكَ إِنِّي كُنْتُ مِنَ الظَّالِمِينَ فَإِنِّي سَمِعْتُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ بِعَقَبِهَا- وَ نَجَّيْناهُ مِنَ الْغَمِّ وَ كَذلِكَ نُنْجِي الْمُؤْمِنِينَ
(۳) وَ عَجِبْتُ لِمَنْ مُكِرَ بِهِ كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى قَوْلِهِ- وَ أُفَوِّضُ أَمْرِي إِلَى اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ بَصِيرٌ بِالْعِبادِ فَإِنِّي سَمِعْتُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ بِعَقَبِهَا- فَوَقاهُ اللَّهُ سَيِّئاتِ ما مَكَرُوا
(۴) وَ عَجِبْتُ لِمَنْ أَرَادَ الدُّنْيَا وَ زِينَتَهَا كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى قَوْلِهِ- ما شاءَ اللَّهُ لا قُوَّةَ إِلَّا بِاللَّهِ فَإِنِّي سَمِعْتُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ بِعَقَبِهَا- إِنْ تَرَنِ أَنَا أَقَلَّ مِنْكَ مالًا وَ وَلَداً. فَعَسى‏ رَبِّي أَنْ يُؤْتِيَنِ خَيْراً مِنْ جَنَّتِكَ وَ عَسَى مُوجِبَةٌ
    
آقا امام صادق (عليه السّلام) فرمود: در شگفتم از كسى كه از چهار چيز مى‌هراسد چرا بچهار چيز پناهنده نميشود:
(۱) شگفتم از آنكه ميترسد چرا پناه نمى‌برد بفرمودۀ خداى عز و جل« حَسْبُنَا اَللّٰهُ‌ وَ نِعْمَ‌ اَلْوَكِيلُ‌ » خداوند ما را بس است و چه وكيل خوبى است زيرا شنيدم خداى جل جلاله بدنبال آن ميفرمايد:بواسطۀ نعمت و فضلى كه از طرف خداوند شامل حالشان گرديد باز گشتند و هيچ بدى بآنان نرسيد.
(۲) و شگفتم در كسى كه اندوهناك است چرا پناه نمى‌برد بفرمودۀ خداى عز و جل:« لاٰ إِلٰهَ‌ إِلاّٰ أَنْتَ‌ سُبْحٰانَكَ‌ إِنِّي كُنْتُ‌ مِنَ‌ اَلظّٰالِمِينَ‌ » زيرا شنيدم خداى عز و جل بدنبال آن ميفرمايد در خواستش را برآورديم و از اندوه نجاتش داديم و مؤمنين را هم چنين ميرهانيم.
(۳) و در شگفتم از كسى كه حيله‌اى در بارۀ او بكار رفته چرا بفرمودۀ خداى تعالى پناه نمى‌برد« وَ أُفَوِّضُ‌ أَمْرِي إِلَى اَللّٰهِ‌ إِنَّ‌ اَللّٰهَ‌ بَصِيرٌ بِالْعِبٰادِ »:كار خود را بخدا واگذار ميكنيم كه خداوند بحال بندگان بينا است)زيرا شنيدم خداى بزرگ و پاك بدنبالش مى‌فرمايد خداوند او را از بديهائى كه در بارۀ او بحيله انجام داده بودند نگه داشت.
(۴) و در شگفتم از كسى كه خواستار دنيا و آرايش آن است چرا پناهنده نميشود بفرمايش خداى تبارك و تعالى(« مٰا شٰاءَ اَللّٰهُ‌ لاٰ قُوَّةَ‌ إِلاّٰ بِاللّٰهِ‌ »)(آنچه خدا خواست همان است و نيروئى جز به يارى خداوند نيست)زيرا شنيدم خداى عز اسمه بدنبال آن ميفرمايد اگر چه مرا در مال و فرزند از خودت كمتر مى‌بينى ولى اميد هست كه پروردگار من بهتر از باغ تو مرا نصيب فرمايد (و كلمۀ:عسى در اين آيه بمعناى اميد تنها نيست بلكه بمعناى اثبات و تحقق يافتن است).
من لا يحضره الفقيه، ج‏۴، ص: ۳۹۲؛
الأمالي( للصدوق)، ص: ۶؛
الخصال، ج‏۱، ص: ۲۱۸.

کلیه حقوق مادی و معنوی این پورتال محفوظ و متعلق به حجت الاسلام و المسلمین سید محمدحسن بنی هاشمی خمینی میباشد.

طراحی و پیاده سازی: FARTECH/فرتک - فکور رایانه توسعه کویر -