احكام تكبيرة الاحرام

مسأله 1000- واجب است در آغاز هر نماز «الله اكبر» گفته شود و این جمله ـ بنا بر اینكه نیّت شرط باشد ـ اوّلین جزء نماز و دومین ركن از اركان نماز است و باید به عربی صحیح و پشت سر هم گفته شود. ترجمه آن به زبان دیگر، یا تلفّظ آن به عربی غیر صحیح، باطل است.

مسأله 1001-در صورت ادای دو كلمه «الله اكبر» به عربی صحیح، اتصال آن به دعای قبل یا ذكر و دعای بعد جایز است، هرچند احتیاط در ترک اتصال آن به سابق و لاحق است.

مسأله 1002-در صورت اتصال «الله اكبر» به سابق، باید همزه «الله» تلفّظ شود و در صورت اتصال آن به لاحق، باید حركت، یعنی پیش(ضمّه) «ر» اکبر تلفّظ شود.

مسأله 1003- در حال گفتن «الله اكبر» باید ایستاده باشد و ترک عمدی یا سهوی قیام، سبب بطلان آن است؛ نیز در حال گفتن آن، بدن باید آرام باشد و ترک عمدی آن، سبب بطلان است و در صورت ترک سهوی، باطل نمیشود.

مسأله 1004- تكبیرةالاحرام، حمد و سوره، ذكر و دعای واجب (مانند صلوات تشهد) باید به گونه‌ای گفته شود كه قابل شنیدن باشد، هرچند بر اثر وجود مانعی از درون ـ مانند «كری» ـ یا از بیرون ـ مانند طوفان یا همهمهٔ زیاد ـ شنیده نشود.

مسأله 1005- نمازگزاری كه بر اثر بیماری خاص یا لال بودن، توان تلفظ «الله اكبر» را ندارد، باید با زبان اشاره ـ كه مورد گفت‌وگوی مخصوص مبتلایان به این وضع است ـ آن را ادا نماید، در حالی كه صورت آن را در قلب میگذراند.

مسأله 1006. مناسب است پیش از تكبیرةالاحرام و پس از آن، دعاهای مخصوص كه در كتاب‌های دعا نقل شده، به امید ثواب، خوانده شود.

مسأله 1007-مستحب است در حال گفتن تكبیرةالاحرام، دست‌ها را با انگشت‌هایِ به هم چسبیده، تا مقابل گوش‌ها بالا برد.

مسأله 1008- هر گاه شک كند كه تكبیرةالاحرام را گفت یا نه، چنانچه مشغول خواندن چیزی مانند حمد باشد، بنا را بر گفتن بگذارد و به شکّ خود اعتنا نكند و اگر به خواندن چیزی مشغول نشده، باید تكبیرةالاحرام را بگوید.

مسأله 1009-هر گاه پس از گفتن تكبیرةالاحرام شک كند كه آن را صحیح ادا كرده یا نه، بنا را بر صحّت بگذارد و به شکّ خود اعتنا نكند.