انهار
انهار
مطالب خواندنی

الفصل الثانی فی شروط المتعاقدین و فیه مسائل

بزرگ نمایی کوچک نمایی

و فیه مسائل:

(مسألة 1) یشترط في کل من المتعاقدین امور:

(الاول) البلوغ فلا یصح عقد الصبي و ان کان ممیزاً اذا لم یکن باذن1 الولي. أما اذا کان باذنه فالصحة لا تخلو من وجه و ان کانت لا تخلو من اشکال و کذا اذا کان تصرفه في غیر ماله المالک.

(الثاني) العقل فلا یصح عقد المجنون اذا کان قاصداً2 انشاء البیع.

(الثالث) الاختیار فلا یصح المکره و هو من یأمره غیره بالبیع المکروه له علی نحو یخاف من الاضرار به لو خالفه بحیث یکون وقوع البیع منه من باب ارتکاب اقل المکروهین و لو یکن البیع مکروهاً و قد أمره الظالم بالبیع صح و کذا لو أمره بشيء غیر البیع و کان ذلک الشيء موقوفاً علی البیع المکروه فباع فانه یصح، کما اذا أمره بدفع مقدار من المال و لم یمکنه ألا ببیع داره فباعها فانه یصح بیعها.

1- اذا کان تصرف الصبي في غیر ماله فلا یعتبر اذن الولي و الظاهر الحکم بصحته اذا کان وکیلا عن المالک بل لا یبعد کفایة کونه ماذوناً من قبله و لو بدون توکیل و اما تصرف الصبي في ماله فاذا کان وکیلا عن الولي في اجراء الصیغة و نحو ذلک فالظاهر صحته و إذا کان وکیلا مفوضا أو مأذونا من قبله فالحکم بالصحة لا یخلو من اشکال.

2- اذا تأتی القصد من المجنون فحکمه حکم الصبي.

(مسألة 2) اذا اکره احد الشخصین علی بیع داره کما لو قال الظالم: فلیبع زید أو عمرو داره فباع احدهما داره بطل البیع ألا اذا علم اقدام الآخر علی البیع.

(مسألة 3) لو اکره علی بیع داره او فرسه فباع أحدهما بطل و لو باع الآخر بعد ذلک صح و لو باعهما جمیعاً دفعة بطل فیهما جمیعاً.

(مسألة 4) لو أکرهه علی بیع دابته فباعها مع ولدها بطل بیع الدابة و صح بیع الولد.

(مسألة 5) الظاهر انه یعتبر1 في صدق الاکراه عدم امکان التفصي بالتوریة فلوا کرهه علی بیع داره فباعها مع قدرته التوریة صح البیع نعم لو کان غافلا عن التوریة او عن امکان التفصي بها فباع بطل البیع.

1- الظاهر انه لا یعتبر ذلک في الحکم بالبطلان.

(مسألة 6) المراد من الضرر الذي یخافه علی تقدیر عدم الاتیان بما اکراه علیه ما یعم الضرر الواقع نفسه و ماله و شأنه و علی بعض من یتعلق به ممن یهمه امره فلو لم یکن کذلک بل کان علی بعض المؤمنین فلا اکراه فلو باع حینئذ صح البیع.


  

 
پاسخ به احکام شرعی
 
موتور جستجوی سایت

تابلو اعلانات
  


پیوندها

حدیث روز
بسم الله الرحمن الرحیم
چهار پناهگاه در قرآن
   
أَبَانُ بْنُ عُثْمَانَ وَ هِشَامُ بْنُ سَالِمٍ وَ مُحَمَّدُ بْنُ حُمْرَانَ عَنِ الصَّادِقِ (علیه السلام) قَالَ:
عَجِبْتُ لِمَنْ فَزِعَ مِنْ أَرْبَعٍ كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى أَرْبَعٍ
(۱) عَجِبْتُ لِمَنْ خَافَ كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى قَوْلِهِ- حَسْبُنَا اللَّهُ وَ نِعْمَ الْوَكِيلُ فَإِنِّي سَمِعْتُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ بِعَقَبِهَا فَانْقَلَبُوا بِنِعْمَةٍ مِنَ اللَّهِ وَ فَضْلٍ لَمْ يَمْسَسْهُمْ سُوءٌ
(۲) وَ عَجِبْتُ لِمَنِ اغْتَمَّ كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى قَوْلِهِ- لا إِلهَ إِلَّا أَنْتَ سُبْحانَكَ إِنِّي كُنْتُ مِنَ الظَّالِمِينَ فَإِنِّي سَمِعْتُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ بِعَقَبِهَا- وَ نَجَّيْناهُ مِنَ الْغَمِّ وَ كَذلِكَ نُنْجِي الْمُؤْمِنِينَ
(۳) وَ عَجِبْتُ لِمَنْ مُكِرَ بِهِ كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى قَوْلِهِ- وَ أُفَوِّضُ أَمْرِي إِلَى اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ بَصِيرٌ بِالْعِبادِ فَإِنِّي سَمِعْتُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ بِعَقَبِهَا- فَوَقاهُ اللَّهُ سَيِّئاتِ ما مَكَرُوا
(۴) وَ عَجِبْتُ لِمَنْ أَرَادَ الدُّنْيَا وَ زِينَتَهَا كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى قَوْلِهِ- ما شاءَ اللَّهُ لا قُوَّةَ إِلَّا بِاللَّهِ فَإِنِّي سَمِعْتُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ بِعَقَبِهَا- إِنْ تَرَنِ أَنَا أَقَلَّ مِنْكَ مالًا وَ وَلَداً. فَعَسى‏ رَبِّي أَنْ يُؤْتِيَنِ خَيْراً مِنْ جَنَّتِكَ وَ عَسَى مُوجِبَةٌ
    
آقا امام صادق (عليه السّلام) فرمود: در شگفتم از كسى كه از چهار چيز مى‌هراسد چرا بچهار چيز پناهنده نميشود:
(۱) شگفتم از آنكه ميترسد چرا پناه نمى‌برد بفرمودۀ خداى عز و جل« حَسْبُنَا اَللّٰهُ‌ وَ نِعْمَ‌ اَلْوَكِيلُ‌ » خداوند ما را بس است و چه وكيل خوبى است زيرا شنيدم خداى جل جلاله بدنبال آن ميفرمايد:بواسطۀ نعمت و فضلى كه از طرف خداوند شامل حالشان گرديد باز گشتند و هيچ بدى بآنان نرسيد.
(۲) و شگفتم در كسى كه اندوهناك است چرا پناه نمى‌برد بفرمودۀ خداى عز و جل:« لاٰ إِلٰهَ‌ إِلاّٰ أَنْتَ‌ سُبْحٰانَكَ‌ إِنِّي كُنْتُ‌ مِنَ‌ اَلظّٰالِمِينَ‌ » زيرا شنيدم خداى عز و جل بدنبال آن ميفرمايد در خواستش را برآورديم و از اندوه نجاتش داديم و مؤمنين را هم چنين ميرهانيم.
(۳) و در شگفتم از كسى كه حيله‌اى در بارۀ او بكار رفته چرا بفرمودۀ خداى تعالى پناه نمى‌برد« وَ أُفَوِّضُ‌ أَمْرِي إِلَى اَللّٰهِ‌ إِنَّ‌ اَللّٰهَ‌ بَصِيرٌ بِالْعِبٰادِ »:كار خود را بخدا واگذار ميكنيم كه خداوند بحال بندگان بينا است)زيرا شنيدم خداى بزرگ و پاك بدنبالش مى‌فرمايد خداوند او را از بديهائى كه در بارۀ او بحيله انجام داده بودند نگه داشت.
(۴) و در شگفتم از كسى كه خواستار دنيا و آرايش آن است چرا پناهنده نميشود بفرمايش خداى تبارك و تعالى(« مٰا شٰاءَ اَللّٰهُ‌ لاٰ قُوَّةَ‌ إِلاّٰ بِاللّٰهِ‌ »)(آنچه خدا خواست همان است و نيروئى جز به يارى خداوند نيست)زيرا شنيدم خداى عز اسمه بدنبال آن ميفرمايد اگر چه مرا در مال و فرزند از خودت كمتر مى‌بينى ولى اميد هست كه پروردگار من بهتر از باغ تو مرا نصيب فرمايد (و كلمۀ:عسى در اين آيه بمعناى اميد تنها نيست بلكه بمعناى اثبات و تحقق يافتن است).
من لا يحضره الفقيه، ج‏۴، ص: ۳۹۲؛
الأمالي( للصدوق)، ص: ۶؛
الخصال، ج‏۱، ص: ۲۱۸.


کلیه حقوق مادی و معنوی این پورتال محفوظ و متعلق به حجت الاسلام و المسلمین سید محمدحسن بنی هاشمی خمینی میباشد.

طراحی و پیاده سازی: FARTECH/فرتک - فکور رایانه توسعه کویر -