انهار
انهار
مطالب خواندنی

آداب التجارة

بزرگ نمایی کوچک نمایی

(مسألة 43) یستحب التفقه فیها لیعرف صحیح البیع و فاسده و یسلم من الربا بل مع الشک في الصحة و الفساد لایجوز له ترتیب آثار الصحة بل یتعین علیه الاحتیاط و یستحب ان یساوي بین المبتاعین فلافرق بین المماکس وغیره بزیادة السعر في الأول أو بنفصه، اما لو فرق بینهما لمرجحات شرعیة کانت کالعلم والتقوی و نحوهما، فالظاهر انه لا بأس به و یستحب ان یقیل النادم و یشهد الشهادتین عند العقد و یکبر الله تعالی عنده ویأخذ الناقص و یعطي الراجح.

(مسألة 44) یکره مدح البائع سلعته، و ذم المشتري لها، و کتمان العیب إذا لم یؤد الی غش و إلا حرم کما تقدم و الحلف علی البیع، و البیع في المکان المظلم الذي یستّر فیه العیب بل کل ما کان کذلک، و الربح علی المؤمن زائداً علی مقدار الحاجة و علی الموعود بالاحسان و السوم ما بین طلوع الفجر و طلوع الشمس، و ان یدخل السوق قبل غیره و مبایعة الأدنین و ذوی العاهات و النقص في أبدانهم، و المحارفین و طلب تنقیص الثمن بعد العقد، و الزیادة وقت النداء لطلب الزیادة، اما الزیادة بعد سکوت المنادي فلا بأس بها. و التعرض للکیل او الوزن او العد او المساحة إذا لم یحسنه حذراً من الخطأ، و الدخول في سوم المؤمن بل الأحوط ترکه و المراد به الزیادة في الثمن الذي بذله المشتري أو بذل مبیع له غیر ما بذله البائع مع رجاء تمامیة المعاملة بینهما فلو انصرف احدهما عنها او علم بعدم تمامیتها بینهما فلا کراهة و کذا لو کان البیع مبنیاً علی المزایدة و ان یتوکل بعض أهل البلد لمن هو غریب عنها بل الاحوط استحباباٌ ترکه، و تلقي الرکبان الذین یجلبون السلعة وحده الی مادون اربعة فراسخ فلو بلغ اربعة فراسخ فلا کراهة و کذا لو اتفق ذلک بلا قصد، و الظاهر عموم الحکم لغیر البیع من المعاملة کالصلح و الاجارة و نحوهما.

(مسألة 45) یحرم الاحتکار علی الأحوط و هو حبس السلعة و الامتناع من بیعها لانتظار زیادة القیمة مع حاجة المسلمین الیها وعدم وجود الباذل لها، و الظاهر اختصاص الحکم بالحنطة و الشعیر و التمر و الزبیب و السمن و الزیت لاغیر و ان کان الأحوط استحباباٌ إلحاق الملح بها بل کل مایحتاج الیه عامة المسلمین من الملابس و المساکن و المراکب وغیرها و یجبر المحتکر علی البیع في الاحتکار المحرم من دون أن یعین له السعر نعم اذا کان السعر الذي اختاره مجحفاً بالعامة اجبر علی الاقل منه.


  

 
پاسخ به احکام شرعی
 
موتور جستجوی سایت

تابلو اعلانات
  


پیوندها

حدیث روز
بسم الله الرحمن الرحیم
چهار پناهگاه در قرآن
   
أَبَانُ بْنُ عُثْمَانَ وَ هِشَامُ بْنُ سَالِمٍ وَ مُحَمَّدُ بْنُ حُمْرَانَ عَنِ الصَّادِقِ (علیه السلام) قَالَ:
عَجِبْتُ لِمَنْ فَزِعَ مِنْ أَرْبَعٍ كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى أَرْبَعٍ
(۱) عَجِبْتُ لِمَنْ خَافَ كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى قَوْلِهِ- حَسْبُنَا اللَّهُ وَ نِعْمَ الْوَكِيلُ فَإِنِّي سَمِعْتُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ بِعَقَبِهَا فَانْقَلَبُوا بِنِعْمَةٍ مِنَ اللَّهِ وَ فَضْلٍ لَمْ يَمْسَسْهُمْ سُوءٌ
(۲) وَ عَجِبْتُ لِمَنِ اغْتَمَّ كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى قَوْلِهِ- لا إِلهَ إِلَّا أَنْتَ سُبْحانَكَ إِنِّي كُنْتُ مِنَ الظَّالِمِينَ فَإِنِّي سَمِعْتُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ بِعَقَبِهَا- وَ نَجَّيْناهُ مِنَ الْغَمِّ وَ كَذلِكَ نُنْجِي الْمُؤْمِنِينَ
(۳) وَ عَجِبْتُ لِمَنْ مُكِرَ بِهِ كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى قَوْلِهِ- وَ أُفَوِّضُ أَمْرِي إِلَى اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ بَصِيرٌ بِالْعِبادِ فَإِنِّي سَمِعْتُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ بِعَقَبِهَا- فَوَقاهُ اللَّهُ سَيِّئاتِ ما مَكَرُوا
(۴) وَ عَجِبْتُ لِمَنْ أَرَادَ الدُّنْيَا وَ زِينَتَهَا كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى قَوْلِهِ- ما شاءَ اللَّهُ لا قُوَّةَ إِلَّا بِاللَّهِ فَإِنِّي سَمِعْتُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ بِعَقَبِهَا- إِنْ تَرَنِ أَنَا أَقَلَّ مِنْكَ مالًا وَ وَلَداً. فَعَسى‏ رَبِّي أَنْ يُؤْتِيَنِ خَيْراً مِنْ جَنَّتِكَ وَ عَسَى مُوجِبَةٌ
    
آقا امام صادق (عليه السّلام) فرمود: در شگفتم از كسى كه از چهار چيز مى‌هراسد چرا بچهار چيز پناهنده نميشود:
(۱) شگفتم از آنكه ميترسد چرا پناه نمى‌برد بفرمودۀ خداى عز و جل« حَسْبُنَا اَللّٰهُ‌ وَ نِعْمَ‌ اَلْوَكِيلُ‌ » خداوند ما را بس است و چه وكيل خوبى است زيرا شنيدم خداى جل جلاله بدنبال آن ميفرمايد:بواسطۀ نعمت و فضلى كه از طرف خداوند شامل حالشان گرديد باز گشتند و هيچ بدى بآنان نرسيد.
(۲) و شگفتم در كسى كه اندوهناك است چرا پناه نمى‌برد بفرمودۀ خداى عز و جل:« لاٰ إِلٰهَ‌ إِلاّٰ أَنْتَ‌ سُبْحٰانَكَ‌ إِنِّي كُنْتُ‌ مِنَ‌ اَلظّٰالِمِينَ‌ » زيرا شنيدم خداى عز و جل بدنبال آن ميفرمايد در خواستش را برآورديم و از اندوه نجاتش داديم و مؤمنين را هم چنين ميرهانيم.
(۳) و در شگفتم از كسى كه حيله‌اى در بارۀ او بكار رفته چرا بفرمودۀ خداى تعالى پناه نمى‌برد« وَ أُفَوِّضُ‌ أَمْرِي إِلَى اَللّٰهِ‌ إِنَّ‌ اَللّٰهَ‌ بَصِيرٌ بِالْعِبٰادِ »:كار خود را بخدا واگذار ميكنيم كه خداوند بحال بندگان بينا است)زيرا شنيدم خداى بزرگ و پاك بدنبالش مى‌فرمايد خداوند او را از بديهائى كه در بارۀ او بحيله انجام داده بودند نگه داشت.
(۴) و در شگفتم از كسى كه خواستار دنيا و آرايش آن است چرا پناهنده نميشود بفرمايش خداى تبارك و تعالى(« مٰا شٰاءَ اَللّٰهُ‌ لاٰ قُوَّةَ‌ إِلاّٰ بِاللّٰهِ‌ »)(آنچه خدا خواست همان است و نيروئى جز به يارى خداوند نيست)زيرا شنيدم خداى عز اسمه بدنبال آن ميفرمايد اگر چه مرا در مال و فرزند از خودت كمتر مى‌بينى ولى اميد هست كه پروردگار من بهتر از باغ تو مرا نصيب فرمايد (و كلمۀ:عسى در اين آيه بمعناى اميد تنها نيست بلكه بمعناى اثبات و تحقق يافتن است).
من لا يحضره الفقيه، ج‏۴، ص: ۳۹۲؛
الأمالي( للصدوق)، ص: ۶؛
الخصال، ج‏۱، ص: ۲۱۸.


کلیه حقوق مادی و معنوی این پورتال محفوظ و متعلق به حجت الاسلام و المسلمین سید محمدحسن بنی هاشمی خمینی میباشد.

طراحی و پیاده سازی: FARTECH/فرتک - فکور رایانه توسعه کویر -