انهار
انهار
امکانات سایت
مطالب خواندنی

سلام

بزرگ نمایی کوچک نمایی
 تکرار «السّلام علینا»
 سؤال695. اگر شک کنیم که «السلام علینا...» را صحیح گفته‏ایم یا نه؛ تکرار آن جایز است؟
 پاسخ: تکرار آن مانعى ندارد و شک در صحّت، مورد اعتنا نیست.
 

تکرار سلام

 سؤال696. در صورت اطمینان به صحّت اداى سلام نماز، آیا تکرار عمدى آن، نماز را باطل مى‏کند؟
 

پاسخ: اگر سلام اخیر است تکرارِ بعد از فراغ از عمل است و سلام دوّم هم نسبت به سلام اوّل از اشکال دورتر است.

فراموشى سلام

 سؤال697. شخصى سلام نماز را فراموش کرده و بدون این که صورت نماز را به هم بزند، بلافاصله داخل نماز دیگرى شد، در این صورت وظیفه‏اش چیست؟
 

پاسخ: بعد از نماز دوّم، سلام فراموش شده را بگوید و احتیاطا نماز را اعاده نماید.

 

به گوش رسیدن صداى موسیقى در حال نماز

 

سؤال698. اگر در حال نماز صداى موسیقى بلند باشد، نمازگزار چه وظیفه‏اى دارد؟

 پاسخ: بنابر عدم حرمت سماع، اگر استماع نکند اشکال ندارد، هر چند با استماع هم نماز باطل نیست و نهى‏ازمنکر در حال نماز هم با اشاره ممکن است.
 

وظیفه زنى که در حال نماز مردى به وى سلام کند

 

سؤال699. اگر زنى در حال نماز باشد و مردى به وى سلام کند، چه تکلیفى دارد؟

 پاسخ: باید جواب بدهد.
 

گفتن «برکاة» به جاى «برکاته»

 سؤال700. شخصى مدّت‏ها در آخر سلام (السلام علیکم و رحمة اللّه‏ و برکاته) به جاى «برکاتُهُ»، «برکاةُ» مى‏گفته است. حکم نمازهایى که به این نحو خوانده است، چیست؟
 

پاسخ: اگر در آخر سلام آخر بوده، اشکال ندارد.

 

اضافه کردن «السلام علیک یا ابا عبداللّه‏» در سلام نماز

 سؤال701. آیا در سلام نماز مى‏توان «السلام علیک یا ابا عبداللّه‏» و مانند آن را اضافه کرد؟
 

پاسخ: نمى‏توان، مگر بعد از تمام شدن نماز باشد.

 

گفتن سلام بعد از قضاى تشهد فراموش شده

 سؤال702. آیا بعد از قضاى تشهد فراموش شده، لازم است سلام نماز را هم بگوییم؟
 پاسخ: خیر، لازم نیست.
 

سلام جهت خارج شدن از نماز

 سؤال703. در سلام نماز، کدام یک از سلام‏ها را به نیّت خارج شدن از نماز بگوییم؟
 پاسخ: یکى از دو سلام آخرى را مى‏توان به نیّت خارج شدن از نماز گفت
  

 
پاسخ به احکام شرعی
 
موتور جستجوی سایت

تابلو اعلانات
  


پیوندها

حدیث روز
بسم الله الرحمن الرحیم
چهار پناهگاه در قرآن
   
أَبَانُ بْنُ عُثْمَانَ وَ هِشَامُ بْنُ سَالِمٍ وَ مُحَمَّدُ بْنُ حُمْرَانَ عَنِ الصَّادِقِ (علیه السلام) قَالَ:
عَجِبْتُ لِمَنْ فَزِعَ مِنْ أَرْبَعٍ كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى أَرْبَعٍ
(۱) عَجِبْتُ لِمَنْ خَافَ كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى قَوْلِهِ- حَسْبُنَا اللَّهُ وَ نِعْمَ الْوَكِيلُ فَإِنِّي سَمِعْتُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ بِعَقَبِهَا فَانْقَلَبُوا بِنِعْمَةٍ مِنَ اللَّهِ وَ فَضْلٍ لَمْ يَمْسَسْهُمْ سُوءٌ
(۲) وَ عَجِبْتُ لِمَنِ اغْتَمَّ كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى قَوْلِهِ- لا إِلهَ إِلَّا أَنْتَ سُبْحانَكَ إِنِّي كُنْتُ مِنَ الظَّالِمِينَ فَإِنِّي سَمِعْتُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ بِعَقَبِهَا- وَ نَجَّيْناهُ مِنَ الْغَمِّ وَ كَذلِكَ نُنْجِي الْمُؤْمِنِينَ
(۳) وَ عَجِبْتُ لِمَنْ مُكِرَ بِهِ كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى قَوْلِهِ- وَ أُفَوِّضُ أَمْرِي إِلَى اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ بَصِيرٌ بِالْعِبادِ فَإِنِّي سَمِعْتُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ بِعَقَبِهَا- فَوَقاهُ اللَّهُ سَيِّئاتِ ما مَكَرُوا
(۴) وَ عَجِبْتُ لِمَنْ أَرَادَ الدُّنْيَا وَ زِينَتَهَا كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى قَوْلِهِ- ما شاءَ اللَّهُ لا قُوَّةَ إِلَّا بِاللَّهِ فَإِنِّي سَمِعْتُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ بِعَقَبِهَا- إِنْ تَرَنِ أَنَا أَقَلَّ مِنْكَ مالًا وَ وَلَداً. فَعَسى‏ رَبِّي أَنْ يُؤْتِيَنِ خَيْراً مِنْ جَنَّتِكَ وَ عَسَى مُوجِبَةٌ
    
آقا امام صادق (عليه السّلام) فرمود: در شگفتم از كسى كه از چهار چيز مى‌هراسد چرا بچهار چيز پناهنده نميشود:
(۱) شگفتم از آنكه ميترسد چرا پناه نمى‌برد بفرمودۀ خداى عز و جل« حَسْبُنَا اَللّٰهُ‌ وَ نِعْمَ‌ اَلْوَكِيلُ‌ » خداوند ما را بس است و چه وكيل خوبى است زيرا شنيدم خداى جل جلاله بدنبال آن ميفرمايد:بواسطۀ نعمت و فضلى كه از طرف خداوند شامل حالشان گرديد باز گشتند و هيچ بدى بآنان نرسيد.
(۲) و شگفتم در كسى كه اندوهناك است چرا پناه نمى‌برد بفرمودۀ خداى عز و جل:« لاٰ إِلٰهَ‌ إِلاّٰ أَنْتَ‌ سُبْحٰانَكَ‌ إِنِّي كُنْتُ‌ مِنَ‌ اَلظّٰالِمِينَ‌ » زيرا شنيدم خداى عز و جل بدنبال آن ميفرمايد در خواستش را برآورديم و از اندوه نجاتش داديم و مؤمنين را هم چنين ميرهانيم.
(۳) و در شگفتم از كسى كه حيله‌اى در بارۀ او بكار رفته چرا بفرمودۀ خداى تعالى پناه نمى‌برد« وَ أُفَوِّضُ‌ أَمْرِي إِلَى اَللّٰهِ‌ إِنَّ‌ اَللّٰهَ‌ بَصِيرٌ بِالْعِبٰادِ »:كار خود را بخدا واگذار ميكنيم كه خداوند بحال بندگان بينا است)زيرا شنيدم خداى بزرگ و پاك بدنبالش مى‌فرمايد خداوند او را از بديهائى كه در بارۀ او بحيله انجام داده بودند نگه داشت.
(۴) و در شگفتم از كسى كه خواستار دنيا و آرايش آن است چرا پناهنده نميشود بفرمايش خداى تبارك و تعالى(« مٰا شٰاءَ اَللّٰهُ‌ لاٰ قُوَّةَ‌ إِلاّٰ بِاللّٰهِ‌ »)(آنچه خدا خواست همان است و نيروئى جز به يارى خداوند نيست)زيرا شنيدم خداى عز اسمه بدنبال آن ميفرمايد اگر چه مرا در مال و فرزند از خودت كمتر مى‌بينى ولى اميد هست كه پروردگار من بهتر از باغ تو مرا نصيب فرمايد (و كلمۀ:عسى در اين آيه بمعناى اميد تنها نيست بلكه بمعناى اثبات و تحقق يافتن است).
من لا يحضره الفقيه، ج‏۴، ص: ۳۹۲؛
الأمالي( للصدوق)، ص: ۶؛
الخصال، ج‏۱، ص: ۲۱۸.

کلیه حقوق مادی و معنوی این پورتال محفوظ و متعلق به حجت الاسلام و المسلمین سید محمدحسن بنی هاشمی خمینی میباشد.

طراحی و پیاده سازی: FARTECH/فرتک - فکور رایانه توسعه کویر -