موارد قضا دارِ كفاره‌ندار و برخی موارد قضا ندارِ بی‌کفاره

مسأله 1788- اگر جُنُب با تصمیم بر غسل‌کردن بخوابد و پس از خواب اول یا دوم یا سوم بعد از اذان صبح بیدار شود، روزه او باطل است و فقط قضا دارد.

مسأله 1789- کسی كه در ماه رمضان قصد روزه ندارد، امّا از اول صبح تا غروب چیزی که روزه را باطل میكند انجام ندهد، روزهٔ او باطل است و قضا دارد؛ ولی كفاره ندارد.

مسأله 1790- شخصی که قصد روزه كرده، ولی در بین روز، از نیّت روزه برگردد، یا قصد كرده مثلاً آب بخورد، امّا آبی نخورده باشد، روزه او باطل است و قضا دارد؛ ولی كفّاره ندارد.

مسأله 1791-جُنُبی كه غسل جنابت را فراموش كند و چند روز در حال جنابت روزه بگیرد، روزهٔ او باطل است و قضا دارد؛ ولی كفّاره ندارد.

مسأله 1792-كسی كه عادتش بر این است كه هنگام بازی کردن با همسر، منی از او خارج میشود و با انجام‌دادن چنین کاری منی از او خارج شود، روزه او باطل است و قضا دارد؛ ولی كفّاره ندارد.

مسأله 1793- كسی كه با اعتماد بر خبر دو عادل یا یک عادل، مبنی بر اینکه مغرب شده، روزه‌اش را افطار كند و سپس معلوم شود مغرب شرعی نبوده است، روزه او باطل است و قضا دارد؛ ولی كفّاره ندارد.

مسأله 1794- كسی كه بدون تحقیق از صبح شدن یا با اعتماد بر خبر شخص غیر کارشناس، مشغول خوردن سحری شود، یا بر اثر عواملی مانند نابینایی، متوجه طلوع فجر نشده، یا در آن شک داشته و مشغول خوردن سحری باشد و سپس متوجه شود که صبح شده، روزهٔ او باطل است و قضا دارد؛ ولی كفّاره ندارد.

مسأله 1795- كسی كه در سحرگاه با تحقیق و نگاه به افق اطمینان پیدا كند صبح نشده، یا دو عادل كارشناس شهادت دهند كه صبح نشده و او سحری بخورد، در حالیكه صبح بوده، روزهٔ او صحیح است.

مسأله 1796- در همهٔ موارد یادشده که روزهٔ او باطل بوده، باید تا مغرب به رسم ادب، چیزی که روزه را باطل میکند، انجام ندهد.

مسأله 1797-بیماری که در ماه رمضان نتوانسته روزه بگیرد و پس از ماه رمضان بهبود یافته، باید روزه را قضا کند.