انهار
انهار
امکانات سایت
مطالب خواندنی

زمان روزه

بزرگ نمایی کوچک نمایی

زمان افطار 

سؤال:در روزۀ ماه مبارک رمضان و غيره از چه زماني مي‌توان افطار کرد؟ آيا ملاک غروب خورشيد است يا اذان مغرب؟ زيرا بين غروب خورشيد تا اذان مغرب حدود 20 دقيقه فاصله است. 

جواب: باید از مغرب باشد.

  زمان افطار 

سؤال:براي افطار کردن و خواندن نماز مغرب بايد تا زوال حمرۀ مشرقيه صبر کرد يا به محض غروب کامل خورشيد مي‌توان افطار کرد و نماز مغرب را خواند؟ 

جواب: باید تا مغرب صبر کند.

 خوردن سحري در هنگام اذان 

سؤال:كسى كه يقين ندارد هنوز اذان صبح شده و بدون تحقيق سحرى مى‏خورد، حکم روزه‌اش چگونه است؟ 

جواب: صحيح است، ولي سزاوار نيست در آن وقت چيزي بخورد.

اطمينان به زمان مندرج در تقويم‌ها 

سؤال:آيا با اطمينان به ساعت و تقويم‌ها و بدون اينکه نسبت به افق تحقيق شود، مي‌توان سحري خورد و افطار کرد؟ 

جواب: می‌تواند.

 احتياط در انجام مبطلات روزه 

سؤال:بسياري در ماه رمضان تأکيد مي‌کنند که کمي قبل از اذان صبح و مقداري بعد از اذان مغرب صبر کنيد و مبطلات روزه را به جا نياوريد تا اطمينان حاصل شود. آيا اين کار واجب است يا خير؟ 

جواب: اگر اطمينان ندارد، صبر کند.

 

 اطمينان به اذان رسانه‌ها 

سؤال:با توجه به اينکه راديو و تلويزيون سر وقت اذان مي‌گويند، آيا نيازي هست که کمي قبل و بعد از اذان صبر کنيم؟ 

جواب: لازم نيست.

افطار به محض شنيدن «الله اکبر» 

سؤال:در ماه مبارك رمضان هنگام مغرب به محض شنيدن «الله اکبر» اذان، آيا مي‌توان افطار کرد يا بايد صبر نمود؟ 

جواب: افطار اشکال ندارد.

  تفحص در زمان افطار 

سؤال:اگر کسي به واسطۀ تاريکي هوا يقين كند كه مغرب شده و افطار نمايد، ولي بعد از اذان مغرب معلوم شود كه مغرب نبوده است، آيا قضا و کفارۀ روزه لازم است؟ 

جواب: اگر تفحّص کرده است، قضا و کفاره ندارد و اگر تفحص نکرده، قضا دارد.

  

 
پاسخ به احکام شرعی
 
موتور جستجوی سایت

تابلو اعلانات
  


پیوندها

حدیث روز
بسم الله الرحمن الرحیم
چهار پناهگاه در قرآن
   
أَبَانُ بْنُ عُثْمَانَ وَ هِشَامُ بْنُ سَالِمٍ وَ مُحَمَّدُ بْنُ حُمْرَانَ عَنِ الصَّادِقِ (علیه السلام) قَالَ:
عَجِبْتُ لِمَنْ فَزِعَ مِنْ أَرْبَعٍ كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى أَرْبَعٍ
(۱) عَجِبْتُ لِمَنْ خَافَ كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى قَوْلِهِ- حَسْبُنَا اللَّهُ وَ نِعْمَ الْوَكِيلُ فَإِنِّي سَمِعْتُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ بِعَقَبِهَا فَانْقَلَبُوا بِنِعْمَةٍ مِنَ اللَّهِ وَ فَضْلٍ لَمْ يَمْسَسْهُمْ سُوءٌ
(۲) وَ عَجِبْتُ لِمَنِ اغْتَمَّ كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى قَوْلِهِ- لا إِلهَ إِلَّا أَنْتَ سُبْحانَكَ إِنِّي كُنْتُ مِنَ الظَّالِمِينَ فَإِنِّي سَمِعْتُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ بِعَقَبِهَا- وَ نَجَّيْناهُ مِنَ الْغَمِّ وَ كَذلِكَ نُنْجِي الْمُؤْمِنِينَ
(۳) وَ عَجِبْتُ لِمَنْ مُكِرَ بِهِ كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى قَوْلِهِ- وَ أُفَوِّضُ أَمْرِي إِلَى اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ بَصِيرٌ بِالْعِبادِ فَإِنِّي سَمِعْتُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ بِعَقَبِهَا- فَوَقاهُ اللَّهُ سَيِّئاتِ ما مَكَرُوا
(۴) وَ عَجِبْتُ لِمَنْ أَرَادَ الدُّنْيَا وَ زِينَتَهَا كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى قَوْلِهِ- ما شاءَ اللَّهُ لا قُوَّةَ إِلَّا بِاللَّهِ فَإِنِّي سَمِعْتُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ بِعَقَبِهَا- إِنْ تَرَنِ أَنَا أَقَلَّ مِنْكَ مالًا وَ وَلَداً. فَعَسى‏ رَبِّي أَنْ يُؤْتِيَنِ خَيْراً مِنْ جَنَّتِكَ وَ عَسَى مُوجِبَةٌ
    
آقا امام صادق (عليه السّلام) فرمود: در شگفتم از كسى كه از چهار چيز مى‌هراسد چرا بچهار چيز پناهنده نميشود:
(۱) شگفتم از آنكه ميترسد چرا پناه نمى‌برد بفرمودۀ خداى عز و جل« حَسْبُنَا اَللّٰهُ‌ وَ نِعْمَ‌ اَلْوَكِيلُ‌ » خداوند ما را بس است و چه وكيل خوبى است زيرا شنيدم خداى جل جلاله بدنبال آن ميفرمايد:بواسطۀ نعمت و فضلى كه از طرف خداوند شامل حالشان گرديد باز گشتند و هيچ بدى بآنان نرسيد.
(۲) و شگفتم در كسى كه اندوهناك است چرا پناه نمى‌برد بفرمودۀ خداى عز و جل:« لاٰ إِلٰهَ‌ إِلاّٰ أَنْتَ‌ سُبْحٰانَكَ‌ إِنِّي كُنْتُ‌ مِنَ‌ اَلظّٰالِمِينَ‌ » زيرا شنيدم خداى عز و جل بدنبال آن ميفرمايد در خواستش را برآورديم و از اندوه نجاتش داديم و مؤمنين را هم چنين ميرهانيم.
(۳) و در شگفتم از كسى كه حيله‌اى در بارۀ او بكار رفته چرا بفرمودۀ خداى تعالى پناه نمى‌برد« وَ أُفَوِّضُ‌ أَمْرِي إِلَى اَللّٰهِ‌ إِنَّ‌ اَللّٰهَ‌ بَصِيرٌ بِالْعِبٰادِ »:كار خود را بخدا واگذار ميكنيم كه خداوند بحال بندگان بينا است)زيرا شنيدم خداى بزرگ و پاك بدنبالش مى‌فرمايد خداوند او را از بديهائى كه در بارۀ او بحيله انجام داده بودند نگه داشت.
(۴) و در شگفتم از كسى كه خواستار دنيا و آرايش آن است چرا پناهنده نميشود بفرمايش خداى تبارك و تعالى(« مٰا شٰاءَ اَللّٰهُ‌ لاٰ قُوَّةَ‌ إِلاّٰ بِاللّٰهِ‌ »)(آنچه خدا خواست همان است و نيروئى جز به يارى خداوند نيست)زيرا شنيدم خداى عز اسمه بدنبال آن ميفرمايد اگر چه مرا در مال و فرزند از خودت كمتر مى‌بينى ولى اميد هست كه پروردگار من بهتر از باغ تو مرا نصيب فرمايد (و كلمۀ:عسى در اين آيه بمعناى اميد تنها نيست بلكه بمعناى اثبات و تحقق يافتن است).
من لا يحضره الفقيه، ج‏۴، ص: ۳۹۲؛
الأمالي( للصدوق)، ص: ۶؛
الخصال، ج‏۱، ص: ۲۱۸.

کلیه حقوق مادی و معنوی این پورتال محفوظ و متعلق به حجت الاسلام و المسلمین سید محمدحسن بنی هاشمی خمینی میباشد.

طراحی و پیاده سازی: FARTECH/فرتک - فکور رایانه توسعه کویر -