انهار
انهار
امکانات سایت
مطالب خواندنی

سلام

بزرگ نمایی کوچک نمایی

١ – کفایت نمودن سلام آخر در نماز

سؤال:آیا در سلام نمازهای واجب اکتفا کردن به سلام آخر کفایت میکند؟

جواب: آری سلام آخر کافی است.

٢ – اکتفا به سلام آخر در سلام نماز

سؤال:آیا این درست است که اگر در سلام نماز فقط قسمت (السلام علیک ایها النبی و رحمه الله و برکاته) را بگوییم و بقیه را نگوییم و نماز را به پایان برسانیم نماز صحیح است؟

جواب: سلام اول از مستحبات است و اکتفا به سلام دوم به تنهایی مشکل است و سلام واجب همان سلام سوم است.

٣ – مخاطب سلام آخر نماز

سؤال:در سلام آخر نماز که می گوییم: «السلام علیکم و رحمة الله و برکاته» به چه کسانی سلام می کنیم؟

جواب: در صورتیکه نماز جماعت باشد به اهل جماعت و اگر نباشد سلام به تمام مؤمنان نماز خوان است.

٤ – استحباب دو سلام اول نماز

سؤال:سلام علیکم: آیا در سلام نماز , باید هر سه سلام را داد؟ کدام یک واجب و کدامیک مستحب است؟ باتشکر.

جواب: دو سلام اول مستحب و سلام آخر واجب است.

٥ – برگرداندن صورت هنگام تکبیر بعد از نماز

سؤال:بعد از گفتن ذکر سلام نماز، آیا مستحب است که هنگام گفتن «الله اکبر» (3 بار) سر خود را نیز به سمت راست و چپ بگردانیم یا نه؟ ب. آیا برگرداندن سر هنگام تکبیر بعد از نماز مصداق خارج شدن از حال نماز است؟ یعنی آیا منافی اعمالی است که گفته ‏اند «قبل از خارج شدن از حالت نماز» انجام شوند؟ (مثل تسبیحات حضرت زهرا سلام الله علیها)

جواب: برگرداندن صورت مربوط به تکبیرات بعد از نماز نیست بلکه اشاره مختصری با صورت خود به هنگام سلام به طرف راست و چپ می کند.

٦ – معنی رحمة الله و برکاته در سلام نماز

سؤال:معنی دقیق و رحمه الله و برکاته در سلام نماز چیست؟

جواب: «رحمة الله و برکاته» یعنی: رحمت خدا و برکات او بر پیامبر اسلام (صلی الله علیه و آله) باد (در سلام اول نماز) و رحمت خدا و برکات او بر شما نمازگزاران باد (در سلام دوم نماز).

٧ – گفتن تکبیر بعد از سلام نماز

سؤال:سه تکبیر آخر نماز و نگاه به سمت راست و چپ در هنگام تکبیر گفتن و همین طور سجده پس از نماز به چه منظور است؟

جواب: گفتن سه تکبیر بعد از پایان نماز مستحب است و همچنین انجام سجده شکر و این دو عمل جزو تعقیبات نماز محسوب می شود.
  

 
پاسخ به احکام شرعی
 
موتور جستجوی سایت

تابلو اعلانات

 




پیوندها

حدیث روز
بسم الله الرحمن الرحیم
چهار پناهگاه در قرآن
   
أَبَانُ بْنُ عُثْمَانَ وَ هِشَامُ بْنُ سَالِمٍ وَ مُحَمَّدُ بْنُ حُمْرَانَ عَنِ الصَّادِقِ (علیه السلام) قَالَ:
عَجِبْتُ لِمَنْ فَزِعَ مِنْ أَرْبَعٍ كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى أَرْبَعٍ
(۱) عَجِبْتُ لِمَنْ خَافَ كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى قَوْلِهِ- حَسْبُنَا اللَّهُ وَ نِعْمَ الْوَكِيلُ فَإِنِّي سَمِعْتُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ بِعَقَبِهَا فَانْقَلَبُوا بِنِعْمَةٍ مِنَ اللَّهِ وَ فَضْلٍ لَمْ يَمْسَسْهُمْ سُوءٌ
(۲) وَ عَجِبْتُ لِمَنِ اغْتَمَّ كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى قَوْلِهِ- لا إِلهَ إِلَّا أَنْتَ سُبْحانَكَ إِنِّي كُنْتُ مِنَ الظَّالِمِينَ فَإِنِّي سَمِعْتُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ بِعَقَبِهَا- وَ نَجَّيْناهُ مِنَ الْغَمِّ وَ كَذلِكَ نُنْجِي الْمُؤْمِنِينَ
(۳) وَ عَجِبْتُ لِمَنْ مُكِرَ بِهِ كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى قَوْلِهِ- وَ أُفَوِّضُ أَمْرِي إِلَى اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ بَصِيرٌ بِالْعِبادِ فَإِنِّي سَمِعْتُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ بِعَقَبِهَا- فَوَقاهُ اللَّهُ سَيِّئاتِ ما مَكَرُوا
(۴) وَ عَجِبْتُ لِمَنْ أَرَادَ الدُّنْيَا وَ زِينَتَهَا كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى قَوْلِهِ- ما شاءَ اللَّهُ لا قُوَّةَ إِلَّا بِاللَّهِ فَإِنِّي سَمِعْتُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ بِعَقَبِهَا- إِنْ تَرَنِ أَنَا أَقَلَّ مِنْكَ مالًا وَ وَلَداً. فَعَسى‏ رَبِّي أَنْ يُؤْتِيَنِ خَيْراً مِنْ جَنَّتِكَ وَ عَسَى مُوجِبَةٌ
    
آقا امام صادق (عليه السّلام) فرمود: در شگفتم از كسى كه از چهار چيز مى‌هراسد چرا بچهار چيز پناهنده نميشود:
(۱) شگفتم از آنكه ميترسد چرا پناه نمى‌برد بفرمودۀ خداى عز و جل« حَسْبُنَا اَللّٰهُ‌ وَ نِعْمَ‌ اَلْوَكِيلُ‌ » خداوند ما را بس است و چه وكيل خوبى است زيرا شنيدم خداى جل جلاله بدنبال آن ميفرمايد:بواسطۀ نعمت و فضلى كه از طرف خداوند شامل حالشان گرديد باز گشتند و هيچ بدى بآنان نرسيد.
(۲) و شگفتم در كسى كه اندوهناك است چرا پناه نمى‌برد بفرمودۀ خداى عز و جل:« لاٰ إِلٰهَ‌ إِلاّٰ أَنْتَ‌ سُبْحٰانَكَ‌ إِنِّي كُنْتُ‌ مِنَ‌ اَلظّٰالِمِينَ‌ » زيرا شنيدم خداى عز و جل بدنبال آن ميفرمايد در خواستش را برآورديم و از اندوه نجاتش داديم و مؤمنين را هم چنين ميرهانيم.
(۳) و در شگفتم از كسى كه حيله‌اى در بارۀ او بكار رفته چرا بفرمودۀ خداى تعالى پناه نمى‌برد« وَ أُفَوِّضُ‌ أَمْرِي إِلَى اَللّٰهِ‌ إِنَّ‌ اَللّٰهَ‌ بَصِيرٌ بِالْعِبٰادِ »:كار خود را بخدا واگذار ميكنيم كه خداوند بحال بندگان بينا است)زيرا شنيدم خداى بزرگ و پاك بدنبالش مى‌فرمايد خداوند او را از بديهائى كه در بارۀ او بحيله انجام داده بودند نگه داشت.
(۴) و در شگفتم از كسى كه خواستار دنيا و آرايش آن است چرا پناهنده نميشود بفرمايش خداى تبارك و تعالى(« مٰا شٰاءَ اَللّٰهُ‌ لاٰ قُوَّةَ‌ إِلاّٰ بِاللّٰهِ‌ »)(آنچه خدا خواست همان است و نيروئى جز به يارى خداوند نيست)زيرا شنيدم خداى عز اسمه بدنبال آن ميفرمايد اگر چه مرا در مال و فرزند از خودت كمتر مى‌بينى ولى اميد هست كه پروردگار من بهتر از باغ تو مرا نصيب فرمايد (و كلمۀ:عسى در اين آيه بمعناى اميد تنها نيست بلكه بمعناى اثبات و تحقق يافتن است).
من لا يحضره الفقيه، ج‏۴، ص: ۳۹۲؛
الأمالي( للصدوق)، ص: ۶؛
الخصال، ج‏۱، ص: ۲۱۸.

کلیه حقوق مادی و معنوی این پورتال محفوظ و متعلق به حجت الاسلام و المسلمین سید محمدحسن بنی هاشمی خمینی میباشد.

طراحی و پیاده سازی: FARTECH/فرتک - فکور رایانه توسعه کویر -