انهار
انهار
مطالب خواندنی

تخلّی

بزرگ نمایی کوچک نمایی

احکام تخلّی- آیت الله العظمی خامنه ای مدظله

سؤال  89. عشایر به‌خصوص در ایام کوچ کردن، آب کافى براى تطهیر در اختیار ندارند، آیا چوب و سنگریزه براى تطهیر مخرج بول کفایت مى‏کند؟ آیا آنان مى‏توانند با این حال نماز بخوانند؟

پاسخ: مخرج بول جز با آب پاک نمى‏شود. ولى نماز کسى که توانایى تطهیر بدن خود با آب را ندارد، صحیح است.

سؤال  90. حکم تطهیر مخرج بول و غائط با آب قلیل چیست؟

پاسخ: براى طهارت مخرج بول با آب قلیل دو بار شستن بنا بر احتیاط لازم است، و براى طهارت مخرج غائط شستن تا مقدارى که عین نجاست و آثار آن از بین برود، لازم است.

سؤال  91. بر حسب عادت، نمازگزار باید بعد از بول کردن استبراء نماید. در عورت من زخمى وجود دارد که هنگام استبراء بر اثر فشار از آن خون جارى شده و با آبى که براى تطهیر استفاده مى‏کنم مخلوط مى‏شود و باعث نجاست بدن و لباسم مى‏گردد. اگر استبراء نکنم احتمال دارد زخم زودتر بهبود یابد ولى با استبراء و فشارى که بر آن وارد مى‏شود زخم باقى خواهد ماند و خوب شدن آن سه ماه طول خواهد کشید. خواهش مى‏کنم بیان فرمایید که عمل استبراء را انجام بدهم یا خیر؟

پاسخ: استبراء واجب نیست. و اگر موجب ضرر شود جایز هم نخواهد بود. البته اگر استبراء نشود و بعد از بول کردن رطوبت مشتبه خارج شود، حکم بول را دارد.

سؤال  92. گاهى بدون اختیار از انسان بعد از بول و استبراء رطوبتى خارج مى‏شود که شبیه بول است. آیا این رطوبت نجس است یا پاک؟ اگر انسان بعد از مدتى به‌طور اتفاقى متوجه این مسأله شود، نمازهاى گذشته‏اش چه حکمى دارد؟ آیا از حالا به بعد بر او واجب است در مورد خروج این رطوبت غیر اختیارى بررسى نماید؟

پاسخ: اگر بعد از استبراء رطوبتى خارج شود که بول بودن آن مشکوک باشد، حکم بول را ندارد و محکوم به طهارت است، و بررسى و جستجو در این‌باره لازم نیست.

سؤال  93. لطف بفرمایید در صورت امکان راجع به اقسام رطوبتى که گاهى از انسان خارج مى‏شود، توضیح دهید.

پاسخ: رطوبتى که گاهى بعد از خروج منى از انسان خارج مى‏شود، وَذْى نام دارد، و رطوبتى که بعضى از اوقات بعد از بول خارج مى‏شود، وَدْى نامیده مى‏شود، و رطوبتى که بعد از ملاعبه زن و مرد با یکدیگر خارج مى‏شود، مَذْى نام دارد. همه این رطوبت‌ها پاک است و باعث نقض طهارت نمى‏شود.

سؤال  94. اگر کاسه توالت‌ها در جهت مخالف سمتى که اعتقاد دارند قبله است، نصب شود و بعد از مدتى متوجه شویم که جهت کاسه با جهت قبله 20 تا 22 درجه تفاوت دارد. آیا تغییر جهت کاسه توالت واجب است یا خیر؟

پاسخ: انحراف از قبله به مقدارى که انحراف از سمت قبله بر آن صدق کند، کافى است و اشکال ندارد.

سؤال  95. بر اثر بیمارى در مجارى ادرار، بعد از بول و استبراء، ادرارم قطع نمى‏شود و رطوبت مى‏بینم. براى معالجه به پزشک مراجعه نموده و به دستورات او عمل کردم ولى بیمارى‏ام معالجه نشد. وظیفه شرعى من چیست؟

پاسخ: بعد از استبراء، به شک در خروج بول اعتنا نمى‏شود، و اگر یقین دارید که بول به‌صورت قطره قطره از شما خارج مى‏شود، باید به وظیفه مسلوس که در رساله عملیه امام خمینى+ ذکر شده، عمل نمایید و تکلیفى زائد بر آن ندارید.

سؤال  96. کیفیت استبراء قبل از تطهیر مخرج غایط چگونه است؟

پاسخ: تفاوتى بین استبراء قبل از تطهیر مخرج غائط و بعد از تطهیر آن، از نظر کیفیت وجود ندارد.

سؤال  97. استخدام در بعضى از شرکت‏ها و مؤسسات مستلزم معاینات پزشکى است که گاهى مشتمل بر کشف عورت است. آیا این عمل در صورت نیاز جایز است؟

پاسخ: کشف عورت در برابر شخص دیگر، هرچند لازمه استخدام باشد، جایز نیست، مگر در صورتى که ترک کار براى او مشقت آور بوده و مضطرّ به آن باشد.

سؤال  98. در هنگام تخلّى، مخرج بول با چند مرتبه شستن پاک مى‏شود؟

پاسخ: محل دفع بول بنا بر احتیاط واجب با دو مرتبه شستن با آب قلیل پاک مى‏شود.

سؤال  99. مخرج مدفوع را چگونه مى‏توان تطهیر کرد؟

پاسخ: مخرج مدفوع را به دوگونه مى‏توان تطهیر کرد: اول آن‌که با آب بشوید تا نجاست زائل شود و پس از آن آب کشیدن لازم نیست. دوم آن‌که با سه قطعه سنگ یا پارچه پاک و امثال آن، نجاست را پاک نماید و اگر با سه قطعه، نجاست زائل نشد با قطعات دیگرى آن را کاملاً پاک کند، و به جاى سه قطعه مى‏تواند از سه جاى یک قطعه سنگ یا پارچه استفاده کند.


  

 
پاسخ به احکام شرعی
 
موتور جستجوی سایت

تابلو اعلانات

ویژه نامه ماه مبارک رمضان




پیوندها

حدیث روز
بسم الله الرحمن الرحیم
چهار پناهگاه در قرآن
   
أَبَانُ بْنُ عُثْمَانَ وَ هِشَامُ بْنُ سَالِمٍ وَ مُحَمَّدُ بْنُ حُمْرَانَ عَنِ الصَّادِقِ (علیه السلام) قَالَ:
عَجِبْتُ لِمَنْ فَزِعَ مِنْ أَرْبَعٍ كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى أَرْبَعٍ
(۱) عَجِبْتُ لِمَنْ خَافَ كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى قَوْلِهِ- حَسْبُنَا اللَّهُ وَ نِعْمَ الْوَكِيلُ فَإِنِّي سَمِعْتُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ بِعَقَبِهَا فَانْقَلَبُوا بِنِعْمَةٍ مِنَ اللَّهِ وَ فَضْلٍ لَمْ يَمْسَسْهُمْ سُوءٌ
(۲) وَ عَجِبْتُ لِمَنِ اغْتَمَّ كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى قَوْلِهِ- لا إِلهَ إِلَّا أَنْتَ سُبْحانَكَ إِنِّي كُنْتُ مِنَ الظَّالِمِينَ فَإِنِّي سَمِعْتُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ بِعَقَبِهَا- وَ نَجَّيْناهُ مِنَ الْغَمِّ وَ كَذلِكَ نُنْجِي الْمُؤْمِنِينَ
(۳) وَ عَجِبْتُ لِمَنْ مُكِرَ بِهِ كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى قَوْلِهِ- وَ أُفَوِّضُ أَمْرِي إِلَى اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ بَصِيرٌ بِالْعِبادِ فَإِنِّي سَمِعْتُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ بِعَقَبِهَا- فَوَقاهُ اللَّهُ سَيِّئاتِ ما مَكَرُوا
(۴) وَ عَجِبْتُ لِمَنْ أَرَادَ الدُّنْيَا وَ زِينَتَهَا كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى قَوْلِهِ- ما شاءَ اللَّهُ لا قُوَّةَ إِلَّا بِاللَّهِ فَإِنِّي سَمِعْتُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ بِعَقَبِهَا- إِنْ تَرَنِ أَنَا أَقَلَّ مِنْكَ مالًا وَ وَلَداً. فَعَسى‏ رَبِّي أَنْ يُؤْتِيَنِ خَيْراً مِنْ جَنَّتِكَ وَ عَسَى مُوجِبَةٌ
    
آقا امام صادق (عليه السّلام) فرمود: در شگفتم از كسى كه از چهار چيز مى‌هراسد چرا بچهار چيز پناهنده نميشود:
(۱) شگفتم از آنكه ميترسد چرا پناه نمى‌برد بفرمودۀ خداى عز و جل« حَسْبُنَا اَللّٰهُ‌ وَ نِعْمَ‌ اَلْوَكِيلُ‌ » خداوند ما را بس است و چه وكيل خوبى است زيرا شنيدم خداى جل جلاله بدنبال آن ميفرمايد:بواسطۀ نعمت و فضلى كه از طرف خداوند شامل حالشان گرديد باز گشتند و هيچ بدى بآنان نرسيد.
(۲) و شگفتم در كسى كه اندوهناك است چرا پناه نمى‌برد بفرمودۀ خداى عز و جل:« لاٰ إِلٰهَ‌ إِلاّٰ أَنْتَ‌ سُبْحٰانَكَ‌ إِنِّي كُنْتُ‌ مِنَ‌ اَلظّٰالِمِينَ‌ » زيرا شنيدم خداى عز و جل بدنبال آن ميفرمايد در خواستش را برآورديم و از اندوه نجاتش داديم و مؤمنين را هم چنين ميرهانيم.
(۳) و در شگفتم از كسى كه حيله‌اى در بارۀ او بكار رفته چرا بفرمودۀ خداى تعالى پناه نمى‌برد« وَ أُفَوِّضُ‌ أَمْرِي إِلَى اَللّٰهِ‌ إِنَّ‌ اَللّٰهَ‌ بَصِيرٌ بِالْعِبٰادِ »:كار خود را بخدا واگذار ميكنيم كه خداوند بحال بندگان بينا است)زيرا شنيدم خداى بزرگ و پاك بدنبالش مى‌فرمايد خداوند او را از بديهائى كه در بارۀ او بحيله انجام داده بودند نگه داشت.
(۴) و در شگفتم از كسى كه خواستار دنيا و آرايش آن است چرا پناهنده نميشود بفرمايش خداى تبارك و تعالى(« مٰا شٰاءَ اَللّٰهُ‌ لاٰ قُوَّةَ‌ إِلاّٰ بِاللّٰهِ‌ »)(آنچه خدا خواست همان است و نيروئى جز به يارى خداوند نيست)زيرا شنيدم خداى عز اسمه بدنبال آن ميفرمايد اگر چه مرا در مال و فرزند از خودت كمتر مى‌بينى ولى اميد هست كه پروردگار من بهتر از باغ تو مرا نصيب فرمايد (و كلمۀ:عسى در اين آيه بمعناى اميد تنها نيست بلكه بمعناى اثبات و تحقق يافتن است).
من لا يحضره الفقيه، ج‏۴، ص: ۳۹۲؛
الأمالي( للصدوق)، ص: ۶؛
الخصال، ج‏۱، ص: ۲۱۸.


کلیه حقوق مادی و معنوی این پورتال محفوظ و متعلق به حجت الاسلام و المسلمین سید محمدحسن بنی هاشمی خمینی میباشد.

طراحی و پیاده سازی: FARTECH/فرتک - فکور رایانه توسعه کویر -