بسم الله الرحمن الرحیم
در باره باران
باران رحمت الهي است، خداوند با فرو فرستادن اين عامل حيات، سرسبزي نشاط و شادابي را بر همگان رقم زده است.
زيبايي و سرسبزي طبيعت همه به يُمن باران و آب آسماني است و منابع آبها در روي زمين، چشمه ها، قناتها و چاههاي عميق از آب باران نشأت ميگيرند؛ چنين است که کمبود باران، کاستي اين آبها و در نتيجه، خشکسالي را در پي دارد.
قال رسول الله (صلي الله عليه و آله و سلّم): ليس ماء في الارض الاّ و قد خالطه ماء السماء.
هيچ آبي در زمين نيست جز آن که آميزهاي از آب باران دارد.
البرهان في تفسير القرآن، ج۴، ص۲۱۷.
باران و سودمنديهاي آن بارها در روايات اسلامي مطرح شده است و در آنها به نوشيدن از آب باران توصيه شده و از آثار مهم آن در دفع بيماريها سخن به ميان آمده است.
در روايات، به زيبايي، ارتباط ميان بارش باران و معنويت ترسيم شده و گناهانِ مانع نزول باران فهرست شدهاند؛ ولي در اين که منشأ باران، ابرها هستند يا اين که باران در لايهاي فراتر از ابرها شکل ميگيرد و ابرها حکم غربال را دارند، رواياتي وجود دارد که نياز به بررسي بيشتري دارند.
برخي اين روايات را مخالف قرآن يا مخالف علم تلقي کرده و به دليل ضعف سندي آنها را وانهادهاند. در اين مقاله اين روايات از جهت متني و سندي مورد بررسي قرار گرفتهاند.
آقا امام صادق (عليه السلام) در باره باران میفرماید: فَإنَّهُ يُلَيِّنُ الأبدانَ و يَجلُو كَدِرَ الهَواءِ فَيَرتَفِعُ الوَباءُ الحادِثُ مِن ذلِكَ؛
بارش باران بدن ها را لطيف مى كند و آلودگى را از هوا مى زدايد و وباىِ پديدآمده از آن را از بين مى برد .
بحار الأنوار، ج ۵۹، ص ۳۸۶.