انهار
انهار
امکانات سایت
مطالب خواندنی

10- خوردن و آشامیدن

بزرگ نمایی کوچک نمایی
دهم:از مبطلات نماز، خوردن و آشاميدن است، اگر در نماز طوري بخورد يا بياشامد كه نگويند نماز مي خواند.
*****
خوئي، زنجاني، تبريزي ، سيستاني: (دهم: از مبطلات نماز، خوردن و آشاميدن است كه.) اگر در نماز طوري بخورد يا بياشامد كه نگويند نماز مي خواند عمداً باشد يا از روي فراموشي نمازش باطل مي شود*، ولي كسي كه مي خواهد روزه بگيرد، اگر پيش از اذان صبح نماز مستحبي بخواند . و تشنه باشد، چنانچه بترسد كه اگر نماز را تمام كند صبح شود، در صورتي كه آب رو به روي او در دو سه قدمي باشد مي تواند در بين نماز آب بياشامد؛ اما بايد كاري كه نماز را باطل مي كند مثل روگرداندن از قبله* انجام ندهد.
. [قسمت داخل پرانتز در رساله آيت الله زنجاني نيست]
* وحید: اما اگر طوری باشد که بگویند نماز می خواند ، چنانچه عمدا باشد نماز بنابراحتیاط باطل می شود ولی اگر جاهل قاصر یا از روی فراموشی باشد نمازش اشکال ندارد ...
. وحید: نماز وتر بخواند...
* گلپايگاني، صافي: مثل پشت كردن به قبله...
مكارم: دهم: خوردن و آشاميدن به گونه اي كه صورت نماز را به هم زند، موجب باطل شدن نماز است ولي اگر ذراتي از غذا و مانند آن در دهان باشد و موقع نماز فرو برد نماز را باطل نمي كند.
فاضل: دهم: از مبطلات نماز، خوردن و آشاميدن است، اگر در نماز طوري بخورد يا بياشامد كه صورت نماز به هم بخورد نمازش باطل مي شود حتّي اگر صورت نماز به هم نخورد ، بنابراحتياط واجب نماز باطل مي شود.
مظاهری: دهم: از مبطلات نماز خوردن و آشامیدن است در صورتی که عمدا و با علم به مسأله باشد ، مانندآب خوردن حتی اگر قند یا شکّر و مانند این ها را در دهان بگذارد و در حال نماز کم کم آب شود و فرو ببرد نمازش باطل می شود ولی اگر در بین نماز غذایی را که لای دندان ها مانده فرو ببرد اشکال ندارد.
مسأله 1154- احتياط واجب آن است كه در نماز هيچ چيز نخورد و نياشامد چه موالات نماز به هم بخورد يا نخورد و چه بگويند نماز مي خواند يا نگويند.
اين مسأله در رساله آيات عظام فاضل ، مكارم و مظاهری نيست.
وحید: رجوع کنید به ذیل مورد دهم از مبطلات نماز.
*****
گلپايگاني، خوئي، زنجاني، صافي: مسأله- اگر به واسطه خوردن يا آشاميدن عمدي، موالات نماز به هم بخورد، يعني طوري شود كه نگويند نماز را پشت سر هم مي خواند (خوئي، صافي، زنجاني: بنابراحتياط واجب) بايد نماز را دوباره بخواند.
اراكي: مسأله- احتياط واجب آن است كه در نماز از خوردن و آشاميدني كه موالات عرفي نماز را به هم مي زند اجتناب كند هرچند صورت نماز از بين نرود.
تبريزي: مسأله- اگر بواسطه عملي موالات نماز به هم بخورد ، يعني طوري شود كه نگويند نماز را پشت سر هم مي خواند بنابراحتياط واجب بايد نماز را بعد از تمام كردن دوباره بخواند.
سيستاني: مسأله- اگر خوردن يا آشاميدن عمدي صورت نماز را هم به هم نزند، بنابراحتياط واجب نماز را دوباره بخواند خواه موالات نماز به هم بخورد، يعني طوري شود كه نگويند نماز را پشت سر هم مي خواند يا نه.
بهجت: مسأله- اگر عمداً در نماز ، چيز كمي بخورد به طوري كه موالات، يعني پي در پي آوردن كارهاي نماز به هم نخورد و از صورت نمازگزار هم خارج نشود، بنابراحتياط  واجب نمازش را بايد دومرتبه بخواند ولي اگر سهواً باشد، بنابرأظهر نماز صحيح است.
مسأله 1155- اگر در بين نماز، غذايي را كه لاي دندانها1مانده فرو ببرد، نمازش باطل نمي شود2، و اگر3قند يا شكّر و مانند اينها در دهان مانده باشد و درحال نماز كم كم آب شود و فرو رود نمازش اشكال پيدا مي كند4.
1- خوئي، گلپايگاني، تبريزي،زنجاني، صافي، سيستاني: در دهان يا لاي دندانها...
2- نوري: احتياط واجب آن است كه در بين نماز، غذايي را كه لاي دندانها مانده فرو نبرد...
3- گلپايگاني، خوئي، سيستاني، صافي، تبريزي: و نيز اگر كمي...
بهجت: و همچنين اگر...
نوري: ولي اگر...
4- اراكي، گلپايگاني، خوئي، سيستاني، تبريزي، زنجاني، صافي، وحید، بهجت، نوری: نمازش اشكال ندارد. (بهجت: بنابرأظهر).
مكارم، مظاهری: رجوع كنيد به مورد دهم از مبطلات.
*****

فاضل: مسأله- اگر در بين نماز، ذرّاتي از غذا كه در دهان يا لاي دندانها باقيمانده فرو ببرد نماز را باطل نمي كند ولي اگر قند يا شكّر و مانند اينها در دهان مانده باشد و مقصودش آن باشد كه در حال نماز كم كم آب شود و فرو رود، نمازش اشكال پيدا مي كند.
  

 
پاسخ به احکام شرعی
 
موتور جستجوی سایت

تابلو اعلانات
  


پیوندها

حدیث روز
بسم الله الرحمن الرحیم
چهار پناهگاه در قرآن
   
أَبَانُ بْنُ عُثْمَانَ وَ هِشَامُ بْنُ سَالِمٍ وَ مُحَمَّدُ بْنُ حُمْرَانَ عَنِ الصَّادِقِ (علیه السلام) قَالَ:
عَجِبْتُ لِمَنْ فَزِعَ مِنْ أَرْبَعٍ كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى أَرْبَعٍ
(۱) عَجِبْتُ لِمَنْ خَافَ كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى قَوْلِهِ- حَسْبُنَا اللَّهُ وَ نِعْمَ الْوَكِيلُ فَإِنِّي سَمِعْتُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ بِعَقَبِهَا فَانْقَلَبُوا بِنِعْمَةٍ مِنَ اللَّهِ وَ فَضْلٍ لَمْ يَمْسَسْهُمْ سُوءٌ
(۲) وَ عَجِبْتُ لِمَنِ اغْتَمَّ كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى قَوْلِهِ- لا إِلهَ إِلَّا أَنْتَ سُبْحانَكَ إِنِّي كُنْتُ مِنَ الظَّالِمِينَ فَإِنِّي سَمِعْتُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ بِعَقَبِهَا- وَ نَجَّيْناهُ مِنَ الْغَمِّ وَ كَذلِكَ نُنْجِي الْمُؤْمِنِينَ
(۳) وَ عَجِبْتُ لِمَنْ مُكِرَ بِهِ كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى قَوْلِهِ- وَ أُفَوِّضُ أَمْرِي إِلَى اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ بَصِيرٌ بِالْعِبادِ فَإِنِّي سَمِعْتُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ بِعَقَبِهَا- فَوَقاهُ اللَّهُ سَيِّئاتِ ما مَكَرُوا
(۴) وَ عَجِبْتُ لِمَنْ أَرَادَ الدُّنْيَا وَ زِينَتَهَا كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى قَوْلِهِ- ما شاءَ اللَّهُ لا قُوَّةَ إِلَّا بِاللَّهِ فَإِنِّي سَمِعْتُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ بِعَقَبِهَا- إِنْ تَرَنِ أَنَا أَقَلَّ مِنْكَ مالًا وَ وَلَداً. فَعَسى‏ رَبِّي أَنْ يُؤْتِيَنِ خَيْراً مِنْ جَنَّتِكَ وَ عَسَى مُوجِبَةٌ
    
آقا امام صادق (عليه السّلام) فرمود: در شگفتم از كسى كه از چهار چيز مى‌هراسد چرا بچهار چيز پناهنده نميشود:
(۱) شگفتم از آنكه ميترسد چرا پناه نمى‌برد بفرمودۀ خداى عز و جل« حَسْبُنَا اَللّٰهُ‌ وَ نِعْمَ‌ اَلْوَكِيلُ‌ » خداوند ما را بس است و چه وكيل خوبى است زيرا شنيدم خداى جل جلاله بدنبال آن ميفرمايد:بواسطۀ نعمت و فضلى كه از طرف خداوند شامل حالشان گرديد باز گشتند و هيچ بدى بآنان نرسيد.
(۲) و شگفتم در كسى كه اندوهناك است چرا پناه نمى‌برد بفرمودۀ خداى عز و جل:« لاٰ إِلٰهَ‌ إِلاّٰ أَنْتَ‌ سُبْحٰانَكَ‌ إِنِّي كُنْتُ‌ مِنَ‌ اَلظّٰالِمِينَ‌ » زيرا شنيدم خداى عز و جل بدنبال آن ميفرمايد در خواستش را برآورديم و از اندوه نجاتش داديم و مؤمنين را هم چنين ميرهانيم.
(۳) و در شگفتم از كسى كه حيله‌اى در بارۀ او بكار رفته چرا بفرمودۀ خداى تعالى پناه نمى‌برد« وَ أُفَوِّضُ‌ أَمْرِي إِلَى اَللّٰهِ‌ إِنَّ‌ اَللّٰهَ‌ بَصِيرٌ بِالْعِبٰادِ »:كار خود را بخدا واگذار ميكنيم كه خداوند بحال بندگان بينا است)زيرا شنيدم خداى بزرگ و پاك بدنبالش مى‌فرمايد خداوند او را از بديهائى كه در بارۀ او بحيله انجام داده بودند نگه داشت.
(۴) و در شگفتم از كسى كه خواستار دنيا و آرايش آن است چرا پناهنده نميشود بفرمايش خداى تبارك و تعالى(« مٰا شٰاءَ اَللّٰهُ‌ لاٰ قُوَّةَ‌ إِلاّٰ بِاللّٰهِ‌ »)(آنچه خدا خواست همان است و نيروئى جز به يارى خداوند نيست)زيرا شنيدم خداى عز اسمه بدنبال آن ميفرمايد اگر چه مرا در مال و فرزند از خودت كمتر مى‌بينى ولى اميد هست كه پروردگار من بهتر از باغ تو مرا نصيب فرمايد (و كلمۀ:عسى در اين آيه بمعناى اميد تنها نيست بلكه بمعناى اثبات و تحقق يافتن است).
من لا يحضره الفقيه، ج‏۴، ص: ۳۹۲؛
الأمالي( للصدوق)، ص: ۶؛
الخصال، ج‏۱، ص: ۲۱۸.

کلیه حقوق مادی و معنوی این پورتال محفوظ و متعلق به حجت الاسلام و المسلمین سید محمدحسن بنی هاشمی خمینی میباشد.

طراحی و پیاده سازی: FARTECH/فرتک - فکور رایانه توسعه کویر -