انهار
انهار
مطالب خواندنی

شرایط صحت طلاق

بزرگ نمایی کوچک نمایی

سؤال1578:در عدالت عادلهایى که شاهدِ طلاق مى شوند، آیا حسن ظاهرکافى است یا احراز عدالت واقعى لازم است؟

پاسخ:حسن ظاهر، کافىاست. ولى اگر بعداً کشف خلاف شود; طلاق باطل است.

سؤال1579:آیا لازم است که عدلین در طلاق، زبان عربى را بدانند و به معناى الفاظواقف باشند یا لازم نیست؟

پاسخ:همین قدر بدانندکه انشاء صیغه طلاق مى کنند، کفایت مى کند.

سؤال1580:شخصى را وکیل کرده ام تا همسرم را طلاق دهد و نمى دانم دو شاهد عادلِ لازمدر طلاق واقعاً عادل بوده اند یا خیر؟

پاسخ:لازم نیست شماخصوصیات دو شاهد عادل را بدانید و گفته شخص طلاق دهنده که مورد اعتماد شما بوده وبه او وکالت داده اید، براى شما حجت است، مگر اینکه علم به خلاف پیدا کنید. بلى اگرشما دو شاهد را بشناسید و اعتقاد به عدالت آنان نداشته باشید، جواز ترتیب آثار طلاقبراى شما مشکل است.

سؤال1581:چند سال قبل باکسى ازدواج کردم و بعد از مدتى در حال حیض، طلاق گرفتم، بعد از گذشت عده، چوننمى دانستم طلاق در حال حیض صحیح نیست، دو مرتبه ازدواج کردم و فعلا یک بچه دارم،لطفاً مرا راهنمایى کنید و حکم شرعى را بیان کنید.

پاسخ:طلاق درحال حیض باطل است و شما همسر شرعى شوهر اول خود مى باشید; ولى چون معتقد بوده ایدکه طلاق صحیح است و بعد از عده، ازدواج کرده اید، مرتکب عمل حرامى نشده اید و بچهشما در حکم حلال زاده است. اما ازدواج دوم باطل است و باید هرچه سریعتر از شوهر دومخود جدا شوید.

سؤال1582:در صورتى که ضمن عقدازدواج، یا عقد لازم دیگر، زوج زوجه خود را وکیل در طلاق کند، آیا این وکالت قابلعزل مى باشد یا خیر؟

پاسخ:اگر به نحو شرط نتیجه، شرط شده که زنوکیل باشد، این وکالت قابل عزل نیست.

سؤال1583:خانمى که جراحى کرده و رحمش را خارج کرده اند، عادت ماهانه ندارد و خونى همنمى بیند، بفرمایید زمان طهر غیر مواقعه او، جهت اجراى صیغه طلاق چگونهاست؟

پاسخ:در فرض سوال، سه ماه پس از آخرین مواقعه، مى توانندصیغه طلاق را جارى کنند.

سؤال1584:آیا درطلاق حامل، لازم است آثار حمل ظاهر شده باشد یا با علم به حمل،کفایت مى کند، اگرچه آثار حمل ظاهرنشده باشد؟

پاسخ:در فرض سوال، وجود حمل در حین طلاق در طهرمواقعه، در صحت طلاق کافى است. هرچند آثار آن ظاهر نشده باشد


  

 
پاسخ به احکام شرعی
 
موتور جستجوی سایت

تابلو اعلانات

 




پیوندها

حدیث روز
بسم الله الرحمن الرحیم
چهار پناهگاه در قرآن
   
أَبَانُ بْنُ عُثْمَانَ وَ هِشَامُ بْنُ سَالِمٍ وَ مُحَمَّدُ بْنُ حُمْرَانَ عَنِ الصَّادِقِ (علیه السلام) قَالَ:
عَجِبْتُ لِمَنْ فَزِعَ مِنْ أَرْبَعٍ كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى أَرْبَعٍ
(۱) عَجِبْتُ لِمَنْ خَافَ كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى قَوْلِهِ- حَسْبُنَا اللَّهُ وَ نِعْمَ الْوَكِيلُ فَإِنِّي سَمِعْتُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ بِعَقَبِهَا فَانْقَلَبُوا بِنِعْمَةٍ مِنَ اللَّهِ وَ فَضْلٍ لَمْ يَمْسَسْهُمْ سُوءٌ
(۲) وَ عَجِبْتُ لِمَنِ اغْتَمَّ كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى قَوْلِهِ- لا إِلهَ إِلَّا أَنْتَ سُبْحانَكَ إِنِّي كُنْتُ مِنَ الظَّالِمِينَ فَإِنِّي سَمِعْتُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ بِعَقَبِهَا- وَ نَجَّيْناهُ مِنَ الْغَمِّ وَ كَذلِكَ نُنْجِي الْمُؤْمِنِينَ
(۳) وَ عَجِبْتُ لِمَنْ مُكِرَ بِهِ كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى قَوْلِهِ- وَ أُفَوِّضُ أَمْرِي إِلَى اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ بَصِيرٌ بِالْعِبادِ فَإِنِّي سَمِعْتُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ بِعَقَبِهَا- فَوَقاهُ اللَّهُ سَيِّئاتِ ما مَكَرُوا
(۴) وَ عَجِبْتُ لِمَنْ أَرَادَ الدُّنْيَا وَ زِينَتَهَا كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى قَوْلِهِ- ما شاءَ اللَّهُ لا قُوَّةَ إِلَّا بِاللَّهِ فَإِنِّي سَمِعْتُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ بِعَقَبِهَا- إِنْ تَرَنِ أَنَا أَقَلَّ مِنْكَ مالًا وَ وَلَداً. فَعَسى‏ رَبِّي أَنْ يُؤْتِيَنِ خَيْراً مِنْ جَنَّتِكَ وَ عَسَى مُوجِبَةٌ
    
آقا امام صادق (عليه السّلام) فرمود: در شگفتم از كسى كه از چهار چيز مى‌هراسد چرا بچهار چيز پناهنده نميشود:
(۱) شگفتم از آنكه ميترسد چرا پناه نمى‌برد بفرمودۀ خداى عز و جل« حَسْبُنَا اَللّٰهُ‌ وَ نِعْمَ‌ اَلْوَكِيلُ‌ » خداوند ما را بس است و چه وكيل خوبى است زيرا شنيدم خداى جل جلاله بدنبال آن ميفرمايد:بواسطۀ نعمت و فضلى كه از طرف خداوند شامل حالشان گرديد باز گشتند و هيچ بدى بآنان نرسيد.
(۲) و شگفتم در كسى كه اندوهناك است چرا پناه نمى‌برد بفرمودۀ خداى عز و جل:« لاٰ إِلٰهَ‌ إِلاّٰ أَنْتَ‌ سُبْحٰانَكَ‌ إِنِّي كُنْتُ‌ مِنَ‌ اَلظّٰالِمِينَ‌ » زيرا شنيدم خداى عز و جل بدنبال آن ميفرمايد در خواستش را برآورديم و از اندوه نجاتش داديم و مؤمنين را هم چنين ميرهانيم.
(۳) و در شگفتم از كسى كه حيله‌اى در بارۀ او بكار رفته چرا بفرمودۀ خداى تعالى پناه نمى‌برد« وَ أُفَوِّضُ‌ أَمْرِي إِلَى اَللّٰهِ‌ إِنَّ‌ اَللّٰهَ‌ بَصِيرٌ بِالْعِبٰادِ »:كار خود را بخدا واگذار ميكنيم كه خداوند بحال بندگان بينا است)زيرا شنيدم خداى بزرگ و پاك بدنبالش مى‌فرمايد خداوند او را از بديهائى كه در بارۀ او بحيله انجام داده بودند نگه داشت.
(۴) و در شگفتم از كسى كه خواستار دنيا و آرايش آن است چرا پناهنده نميشود بفرمايش خداى تبارك و تعالى(« مٰا شٰاءَ اَللّٰهُ‌ لاٰ قُوَّةَ‌ إِلاّٰ بِاللّٰهِ‌ »)(آنچه خدا خواست همان است و نيروئى جز به يارى خداوند نيست)زيرا شنيدم خداى عز اسمه بدنبال آن ميفرمايد اگر چه مرا در مال و فرزند از خودت كمتر مى‌بينى ولى اميد هست كه پروردگار من بهتر از باغ تو مرا نصيب فرمايد (و كلمۀ:عسى در اين آيه بمعناى اميد تنها نيست بلكه بمعناى اثبات و تحقق يافتن است).
من لا يحضره الفقيه، ج‏۴، ص: ۳۹۲؛
الأمالي( للصدوق)، ص: ۶؛
الخصال، ج‏۱، ص: ۲۱۸.


کلیه حقوق مادی و معنوی این پورتال محفوظ و متعلق به حجت الاسلام و المسلمین سید محمدحسن بنی هاشمی خمینی میباشد.

طراحی و پیاده سازی: FARTECH/فرتک - فکور رایانه توسعه کویر -