انهار
انهار
امکانات سایت
مطالب خواندنی

متفرقات لباس نمازگزار

بزرگ نمایی کوچک نمایی

پوشيدن كفش طبى در نماز با رعايت شرايط سجده

سؤال156. آيا پوشيدن كفش طبى در حال نماز ـ در صورتى كه هنگام سجده مواضع سجده بر روى زمين قرار گيرد و شرايط ديگر هم رعايت شود ـ اشكال دارد؟

جواب: اگر سر شست پا روى زمين قرار گيرد، اشكال ندارد.

 

لباس‏هايى كه روى آن لفظ جلاله‏ ى «اللّه‏» نوشته شده

سؤال157. آيا پوشيدن لباس‏هايى كه بر روى آن‏ها اسم جلاله «اللّه‏» نوشته شده است، جايز است؟

جواب: اگر به نحو هتك نباشد و احكام آن مراعات شود، مانعى ندارد.

 

لباسى كه تمثال حضرت على ـ عليه ‏السّلام ـ را دارد

سؤال158. پوشيدن لباسى كه روى آن تمثال حضرت على ـ عليه‏ السّلام ـ نقش بسته، براى نماز چه حكمى دارد؟

جواب: كراهت دارد و ثواب نماز را كم مى‏كند.

 

لباس با عكس حيوانات و انسان

سؤال159. پوشيدن لباس‏هايى كه بر روى آن‏ها تصاوير حيوان و انسان و منظره و يا نوشته هاى خارجى و فارسى باشد، براى نماز چه حكمى دارد؟

 

جواب: لباسى كه نقش صورت حيوان يا انسان دارد، در نماز مكروه است؛ اگرچه پوشيدن آن در صورتى كه خلاف شأن و زىّ پوشنده باشد، حرام است.

 

عبا و چادر سياه در نماز

سؤال160. آيا كراهت لباس سياه براى نماز شامل عباى سياه و چادر مشكى زنان هم مى ‏شود؟

جواب: خير، شامل نمى ‏شود.

 

رنگ‏هاى ديگرى غير از سياه و سفيد براى عمامه

سؤال161. آيا رنگ عمامه مى ‏تواند غير از سياه يا سفيد هم باشد؟

جواب: ممكن است.

 

اختصاص عمامه سياه به سادات

سؤال162. آيا عمامه سياه مخصوص سادات مى ‏باشد يا غير سادات هم مى ‏توانند از آن استفاده كنند؟

جواب: بر حسب متعارف مخصوص سادات است.

 

پوشيدن لباس سياه براى شهادت ائمه ـ عليهم‏السّلام ـ

سؤال163. آيا پوشيدن لباس سياه در ايام سوگوارى ائمه اطهار ـ عليهم ‏السّلام ـ كراهت دارد؟

جواب: چون رجحان دارد، كراهت ندارد.

 

لباس شهرت در نماز

سؤال164. لباس شهرت چيست و استفاده از آن در نماز چه حكمى دارد؟

جواب: لباس شهرت لباسى است كه از جهت جنس يا رنگ يا نحوه ‏ى برش و دوخت و مانند آن خلاف شأن و زىّ پوشنده ‏ى لباس باشد ولى نماز با آن صحيح است.

 

استفاده و نماز خواندن با كراوات

سؤال165. استفاده از كراوات و نماز خواندن با آن چه حكمى دارد؟

جواب: لباس مزبور خلاف زىّ پوشش متشرعه است و احوط اجتناب است.

 

نماز با كفش و دستكش

سؤال166. نماز خواندن با كفش و دستكش، اگرچه پاك باشند چه حكمى دارد؟

جواب: نماز خواندن با كفش به صحّت سجده‏ى نماز مُضرّ است، ولى با دستكش اشكال ندارد.

 

برهنه خواندن نماز اگر وقت تنگ باشد

سؤال167. اگر شخص (چه مرد، چه زن) در حمام باشد و وقت به قدرى تنگ است كه اگر بخواهد بيرون بيايد و ساتر و لباس تهيه كند، وقت مى ‏گذرد، آيا با آن حال مى‏تواند نماز بخواند؟

جواب: در اين صورت اگر نامحرم او را نمى‏بيند ايستاده نماز بخواند و جلوى خود را با دست بپوشاند و اگر در ركوع و سجود عورت او بيشتر نمايان مى‏شود، مى‏تواند ركوع و سجود را در حال قيام با اشاره انجام دهد و براى سجود سر را قدرى پايين‏تر آورد. (جهت اطلاع بيشتر در اين رابطه به مسأله‏ ى 669 رساله رجوع شود).

 

نماز خواندن با بلند بودن ناخن

سؤال168. بلند كردن ناخن چه لطمه ‏اى به نماز مى ‏زند؟

جواب: ضررى نمى‏زند.

 

كاپشن و جوراب

سؤال169. آيا كاپشن و جوراب جزو لباس نمازگزار محسوب مى ‏شود؟

جواب: بله، هر چند جوراب از لباس هايى است كه احكام خاصه‏اى دارد؛ (جهت اطلاع بيشتر به مسأله‏ ى 712 به بعد رجوع شود).

 

تأثير بلند شدن موهاى زير شكم و اطراف عورتين در نماز

سؤال170. آيا بلند شدن موهاى زير شكم و اطراف عورتين موجب بطلان نماز مى ‏شود؟

جواب: خير.

 

نماز با روسرى هديه شده از حرم امام رضا ـ عليه‏السّلام ـ

سؤال171. شخصى از حرم امام رضا ـ عليه‏ السّلام ـ يك روسرى آورده و به من بخشيده است، آيا نماز خواندن با آن صحيح است؟

جواب: اگر به نحو حلال و با اجازه آورده، اشكال ندارد.
  

 
پاسخ به احکام شرعی
 
موتور جستجوی سایت

تابلو اعلانات
  


پیوندها

حدیث روز
بسم الله الرحمن الرحیم
چهار پناهگاه در قرآن
   
أَبَانُ بْنُ عُثْمَانَ وَ هِشَامُ بْنُ سَالِمٍ وَ مُحَمَّدُ بْنُ حُمْرَانَ عَنِ الصَّادِقِ (علیه السلام) قَالَ:
عَجِبْتُ لِمَنْ فَزِعَ مِنْ أَرْبَعٍ كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى أَرْبَعٍ
(۱) عَجِبْتُ لِمَنْ خَافَ كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى قَوْلِهِ- حَسْبُنَا اللَّهُ وَ نِعْمَ الْوَكِيلُ فَإِنِّي سَمِعْتُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ بِعَقَبِهَا فَانْقَلَبُوا بِنِعْمَةٍ مِنَ اللَّهِ وَ فَضْلٍ لَمْ يَمْسَسْهُمْ سُوءٌ
(۲) وَ عَجِبْتُ لِمَنِ اغْتَمَّ كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى قَوْلِهِ- لا إِلهَ إِلَّا أَنْتَ سُبْحانَكَ إِنِّي كُنْتُ مِنَ الظَّالِمِينَ فَإِنِّي سَمِعْتُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ بِعَقَبِهَا- وَ نَجَّيْناهُ مِنَ الْغَمِّ وَ كَذلِكَ نُنْجِي الْمُؤْمِنِينَ
(۳) وَ عَجِبْتُ لِمَنْ مُكِرَ بِهِ كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى قَوْلِهِ- وَ أُفَوِّضُ أَمْرِي إِلَى اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ بَصِيرٌ بِالْعِبادِ فَإِنِّي سَمِعْتُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ بِعَقَبِهَا- فَوَقاهُ اللَّهُ سَيِّئاتِ ما مَكَرُوا
(۴) وَ عَجِبْتُ لِمَنْ أَرَادَ الدُّنْيَا وَ زِينَتَهَا كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى قَوْلِهِ- ما شاءَ اللَّهُ لا قُوَّةَ إِلَّا بِاللَّهِ فَإِنِّي سَمِعْتُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ بِعَقَبِهَا- إِنْ تَرَنِ أَنَا أَقَلَّ مِنْكَ مالًا وَ وَلَداً. فَعَسى‏ رَبِّي أَنْ يُؤْتِيَنِ خَيْراً مِنْ جَنَّتِكَ وَ عَسَى مُوجِبَةٌ
    
آقا امام صادق (عليه السّلام) فرمود: در شگفتم از كسى كه از چهار چيز مى‌هراسد چرا بچهار چيز پناهنده نميشود:
(۱) شگفتم از آنكه ميترسد چرا پناه نمى‌برد بفرمودۀ خداى عز و جل« حَسْبُنَا اَللّٰهُ‌ وَ نِعْمَ‌ اَلْوَكِيلُ‌ » خداوند ما را بس است و چه وكيل خوبى است زيرا شنيدم خداى جل جلاله بدنبال آن ميفرمايد:بواسطۀ نعمت و فضلى كه از طرف خداوند شامل حالشان گرديد باز گشتند و هيچ بدى بآنان نرسيد.
(۲) و شگفتم در كسى كه اندوهناك است چرا پناه نمى‌برد بفرمودۀ خداى عز و جل:« لاٰ إِلٰهَ‌ إِلاّٰ أَنْتَ‌ سُبْحٰانَكَ‌ إِنِّي كُنْتُ‌ مِنَ‌ اَلظّٰالِمِينَ‌ » زيرا شنيدم خداى عز و جل بدنبال آن ميفرمايد در خواستش را برآورديم و از اندوه نجاتش داديم و مؤمنين را هم چنين ميرهانيم.
(۳) و در شگفتم از كسى كه حيله‌اى در بارۀ او بكار رفته چرا بفرمودۀ خداى تعالى پناه نمى‌برد« وَ أُفَوِّضُ‌ أَمْرِي إِلَى اَللّٰهِ‌ إِنَّ‌ اَللّٰهَ‌ بَصِيرٌ بِالْعِبٰادِ »:كار خود را بخدا واگذار ميكنيم كه خداوند بحال بندگان بينا است)زيرا شنيدم خداى بزرگ و پاك بدنبالش مى‌فرمايد خداوند او را از بديهائى كه در بارۀ او بحيله انجام داده بودند نگه داشت.
(۴) و در شگفتم از كسى كه خواستار دنيا و آرايش آن است چرا پناهنده نميشود بفرمايش خداى تبارك و تعالى(« مٰا شٰاءَ اَللّٰهُ‌ لاٰ قُوَّةَ‌ إِلاّٰ بِاللّٰهِ‌ »)(آنچه خدا خواست همان است و نيروئى جز به يارى خداوند نيست)زيرا شنيدم خداى عز اسمه بدنبال آن ميفرمايد اگر چه مرا در مال و فرزند از خودت كمتر مى‌بينى ولى اميد هست كه پروردگار من بهتر از باغ تو مرا نصيب فرمايد (و كلمۀ:عسى در اين آيه بمعناى اميد تنها نيست بلكه بمعناى اثبات و تحقق يافتن است).
من لا يحضره الفقيه، ج‏۴، ص: ۳۹۲؛
الأمالي( للصدوق)، ص: ۶؛
الخصال، ج‏۱، ص: ۲۱۸.

کلیه حقوق مادی و معنوی این پورتال محفوظ و متعلق به حجت الاسلام و المسلمین سید محمدحسن بنی هاشمی خمینی میباشد.

طراحی و پیاده سازی: FARTECH/فرتک - فکور رایانه توسعه کویر -