انهار
انهار
مطالب خواندنی

تلبيه

بزرگ نمایی کوچک نمایی

سؤال 1 - حاج در حج تمتع قبل از وقوف به عرفات فهميد كه تلبيه او چه در عمره تمتع و چه در حج، صحيح نبوده اكنون وظيفه او چيست؟.

جواب: در فرض سؤال كه از جهت نسيان يا جهل بوده اگر قبل از اعمال عمره، متوجه شود چنانچه ممكن است به ميقات برگردد و با تلبيه صحيح محرم شود و اگر ممكن نيست هر مقدار مىتواند به طرف ميقات برگردد و محرم شود و اگر آن هم ممكن نيست در همانجا كه مىفهمد محرم شود و عمره او صحيح است و همچنين اگر بعد از اعمال عمره بفهمد عمره او صحيح است و اگر در عرفات بفهمد و برگشتن ممكن باشد، برگردد به مكه و ثانيا محرم شود و اگر ممكن نيست هر قدر مىتواند به طرف مكه برگردد و محرم شود و اگر آن نيز ممكن نيست در همان محل محرم شود و حج او صحيح است.

سؤال 2 - هر گاه كسى در موقع بستن حوله احرامى نيت عمره تمتع نمود و حوله را بست بعد دعاى مستحبى خواند آنگاه متوجه شد كه لبيك نگفته بى درنگ لبيك گفت چه صورت دارد؟.

جواب: مانعى ندارد احرام صحيح است.

سؤال 3 - شخصى خيال كرده كه تلبيه، مختص به عمره است براى احرام حج، تلبيه نگفته و بدون تلبيه محرم شده و به عرفات رفته و اعمال را تا آخر انجام داده بعدا فهميده كه بايد در احرام حج نيز تلبيه بگويد تكليف او چيست؟.

جواب: در فرض سؤال كه بعد از تمام اعمال فهميده كه تلبيه نگفته حج او

صحيح است.

سؤال 4 - كسانى كه محرم به احرام عمره تمتع مىشوند و بعد وظيفه آنها حج افراد مىشود آيا بايد ثانيا به نيت حج افراد تلبيه بگويند و محرم شوند يا خود به خود عمره مبدل به حج افراد مىشود و تلبيه و احرام مجدد لازم نيست؟.

جواب: ثانيا تلبيه و احرام، لازم نيست بلكه با همان احرام و تلبيه‌اى كه براى عمره تمتع گفته با قصد حج افراد، به عرفات مىرود.

سؤال 5 - بعد از محرم شدن و گفتن تلبيه، مىتواند بعنوان احتياط ثانيا تلبيه بگويد و محرم شود يا خير؟ و آيا تكرار تلبيه مضر به حج او هست يا نه؟.

جواب: اگر احتمال عدم صحت تلبيه و احرام اول را بدهد رجاءا و احتياطا مانعى ندارد.

سؤال 6 - اگر زن تكبيرة الاحرام يا قرائت را در نماز و تلبيه را در موقع محرم شدن بلند بگويد بطورى كه اجنبى بشنود جايز است يا نه؟ و بر فرض عدم جواز باطل است يا نه؟.

جواب: اگر با شنيدن اجنبى جهر به تلبيه كرده، احوط لزومى اعاده است.


  

 
پاسخ به احکام شرعی
 
موتور جستجوی سایت

تابلو اعلانات
  


پیوندها

حدیث روز
بسم الله الرحمن الرحیم
چهار پناهگاه در قرآن
   
أَبَانُ بْنُ عُثْمَانَ وَ هِشَامُ بْنُ سَالِمٍ وَ مُحَمَّدُ بْنُ حُمْرَانَ عَنِ الصَّادِقِ (علیه السلام) قَالَ:
عَجِبْتُ لِمَنْ فَزِعَ مِنْ أَرْبَعٍ كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى أَرْبَعٍ
(۱) عَجِبْتُ لِمَنْ خَافَ كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى قَوْلِهِ- حَسْبُنَا اللَّهُ وَ نِعْمَ الْوَكِيلُ فَإِنِّي سَمِعْتُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ بِعَقَبِهَا فَانْقَلَبُوا بِنِعْمَةٍ مِنَ اللَّهِ وَ فَضْلٍ لَمْ يَمْسَسْهُمْ سُوءٌ
(۲) وَ عَجِبْتُ لِمَنِ اغْتَمَّ كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى قَوْلِهِ- لا إِلهَ إِلَّا أَنْتَ سُبْحانَكَ إِنِّي كُنْتُ مِنَ الظَّالِمِينَ فَإِنِّي سَمِعْتُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ بِعَقَبِهَا- وَ نَجَّيْناهُ مِنَ الْغَمِّ وَ كَذلِكَ نُنْجِي الْمُؤْمِنِينَ
(۳) وَ عَجِبْتُ لِمَنْ مُكِرَ بِهِ كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى قَوْلِهِ- وَ أُفَوِّضُ أَمْرِي إِلَى اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ بَصِيرٌ بِالْعِبادِ فَإِنِّي سَمِعْتُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ بِعَقَبِهَا- فَوَقاهُ اللَّهُ سَيِّئاتِ ما مَكَرُوا
(۴) وَ عَجِبْتُ لِمَنْ أَرَادَ الدُّنْيَا وَ زِينَتَهَا كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى قَوْلِهِ- ما شاءَ اللَّهُ لا قُوَّةَ إِلَّا بِاللَّهِ فَإِنِّي سَمِعْتُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ بِعَقَبِهَا- إِنْ تَرَنِ أَنَا أَقَلَّ مِنْكَ مالًا وَ وَلَداً. فَعَسى‏ رَبِّي أَنْ يُؤْتِيَنِ خَيْراً مِنْ جَنَّتِكَ وَ عَسَى مُوجِبَةٌ
    
آقا امام صادق (عليه السّلام) فرمود: در شگفتم از كسى كه از چهار چيز مى‌هراسد چرا بچهار چيز پناهنده نميشود:
(۱) شگفتم از آنكه ميترسد چرا پناه نمى‌برد بفرمودۀ خداى عز و جل« حَسْبُنَا اَللّٰهُ‌ وَ نِعْمَ‌ اَلْوَكِيلُ‌ » خداوند ما را بس است و چه وكيل خوبى است زيرا شنيدم خداى جل جلاله بدنبال آن ميفرمايد:بواسطۀ نعمت و فضلى كه از طرف خداوند شامل حالشان گرديد باز گشتند و هيچ بدى بآنان نرسيد.
(۲) و شگفتم در كسى كه اندوهناك است چرا پناه نمى‌برد بفرمودۀ خداى عز و جل:« لاٰ إِلٰهَ‌ إِلاّٰ أَنْتَ‌ سُبْحٰانَكَ‌ إِنِّي كُنْتُ‌ مِنَ‌ اَلظّٰالِمِينَ‌ » زيرا شنيدم خداى عز و جل بدنبال آن ميفرمايد در خواستش را برآورديم و از اندوه نجاتش داديم و مؤمنين را هم چنين ميرهانيم.
(۳) و در شگفتم از كسى كه حيله‌اى در بارۀ او بكار رفته چرا بفرمودۀ خداى تعالى پناه نمى‌برد« وَ أُفَوِّضُ‌ أَمْرِي إِلَى اَللّٰهِ‌ إِنَّ‌ اَللّٰهَ‌ بَصِيرٌ بِالْعِبٰادِ »:كار خود را بخدا واگذار ميكنيم كه خداوند بحال بندگان بينا است)زيرا شنيدم خداى بزرگ و پاك بدنبالش مى‌فرمايد خداوند او را از بديهائى كه در بارۀ او بحيله انجام داده بودند نگه داشت.
(۴) و در شگفتم از كسى كه خواستار دنيا و آرايش آن است چرا پناهنده نميشود بفرمايش خداى تبارك و تعالى(« مٰا شٰاءَ اَللّٰهُ‌ لاٰ قُوَّةَ‌ إِلاّٰ بِاللّٰهِ‌ »)(آنچه خدا خواست همان است و نيروئى جز به يارى خداوند نيست)زيرا شنيدم خداى عز اسمه بدنبال آن ميفرمايد اگر چه مرا در مال و فرزند از خودت كمتر مى‌بينى ولى اميد هست كه پروردگار من بهتر از باغ تو مرا نصيب فرمايد (و كلمۀ:عسى در اين آيه بمعناى اميد تنها نيست بلكه بمعناى اثبات و تحقق يافتن است).
من لا يحضره الفقيه، ج‏۴، ص: ۳۹۲؛
الأمالي( للصدوق)، ص: ۶؛
الخصال، ج‏۱، ص: ۲۱۸.


کلیه حقوق مادی و معنوی این پورتال محفوظ و متعلق به حجت الاسلام و المسلمین سید محمدحسن بنی هاشمی خمینی میباشد.

طراحی و پیاده سازی: FARTECH/فرتک - فکور رایانه توسعه کویر -