انهار
انهار
مطالب خواندنی

صیغه عقد ازدواج

بزرگ نمایی کوچک نمایی

سؤال370 - كسى كه با زنى كر و لال روى رضا و رغبت هم بستر شود و آن زن پسرى به دنيا بياورد آيا آن پسر حلال زاده است يا خير و آيا آن پسر به خواهر و مادرش محرم است يا نه.

جواب: اگر به اشاره عقد كرده باشند حلال زاده است و اگر بدون عقد باشد زنا است و فرزند از طرف پدر ولد الزنا است ولى از طرف مادر على الظاهر نظير ولد شبهه است وارث و محرميت نسبت به مادر ثابت است.

سؤال371 - صيغه عقد غير دائم را به اين نحو مىتوان گفت مثلا با اين مقدار پول قبول مىكنى مدت يك ساعت زن من بشوى و زن بگويد بلى من قبول مىكنم و اگر راضى نباشد بگويد نه قبول نمىكنم و هم چنين زن صيغه را بعد از آنكه موعد مفارقت بين او و شوهر قبلى او رسيده اگر حامله باشد مىتوان صيغه كرد يا نه وايضا زن صيغه بعد از آن كه از شوهر قبلى خود جدا شد اگر حامله باشد يا خون حيض و نفاس و غيره به بيند يا نبيند يا حامله نباشد بايد عده نگهدارد يا نه؟

 جواب: كافى نيست بلى اگر زن بگويد من خودم را زن تو گردانيدم در اين مدت معلومه به اين پول معلوم و مرد قبول كند كافى است و در مورد سؤال دوم خود شوهر اگر بخواهد ثانيا او را عقد كند مانعى ندارد و لكن زن غير يائسه تا عده اش تمام نشود ازدواج او با غير حرام و باطل است وعده صيغه اگر زنى باشد كه حيض مىبيند دو حيض است و اگر در سن يأس نيست ولى حيض نمىبيند عده او چهل و پنج روز است وعده حامله به وضع حمل تمام مىشود.

سؤال372 - در عقد نكاح طرف ايجاب زن است يا مرد؟

 جواب: طرف ايجاب زن يا وكيل زن است

سؤال372 - در رساله عمليه هست كه در عقد نكاح ايجاب و قبول لازم است بفرمائيد آيا شرط است كه لفظ قبول با عبارت ايجاب مطابق باشد مثلا اگر موجب بگويد (زوجت) لازم است قابل بگويد (قبلت التزويج) يا خير؟

جواب: مطابقت شرط نيست پس اگر موجب بگويد (انكحت) قابل مىتواند بگويد (قبلت التزويج) و اگر بگويد (زوجت) قابل مىتواند بگويد (قبلت النكاح) اگر چه مطابقت احوط است

سؤال374 - ايجاب و قبول شخص لال درست است يا بايد وكيل بگيرد در نكاح و غيره؟

 جواب: در فرض سؤال احتياط در صورت امكان وكيل گرفتن است


  

 
پاسخ به احکام شرعی
 
موتور جستجوی سایت

تابلو اعلانات
  


پیوندها

حدیث روز
بسم الله الرحمن الرحیم
چهار پناهگاه در قرآن
   
أَبَانُ بْنُ عُثْمَانَ وَ هِشَامُ بْنُ سَالِمٍ وَ مُحَمَّدُ بْنُ حُمْرَانَ عَنِ الصَّادِقِ (علیه السلام) قَالَ:
عَجِبْتُ لِمَنْ فَزِعَ مِنْ أَرْبَعٍ كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى أَرْبَعٍ
(۱) عَجِبْتُ لِمَنْ خَافَ كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى قَوْلِهِ- حَسْبُنَا اللَّهُ وَ نِعْمَ الْوَكِيلُ فَإِنِّي سَمِعْتُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ بِعَقَبِهَا فَانْقَلَبُوا بِنِعْمَةٍ مِنَ اللَّهِ وَ فَضْلٍ لَمْ يَمْسَسْهُمْ سُوءٌ
(۲) وَ عَجِبْتُ لِمَنِ اغْتَمَّ كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى قَوْلِهِ- لا إِلهَ إِلَّا أَنْتَ سُبْحانَكَ إِنِّي كُنْتُ مِنَ الظَّالِمِينَ فَإِنِّي سَمِعْتُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ بِعَقَبِهَا- وَ نَجَّيْناهُ مِنَ الْغَمِّ وَ كَذلِكَ نُنْجِي الْمُؤْمِنِينَ
(۳) وَ عَجِبْتُ لِمَنْ مُكِرَ بِهِ كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى قَوْلِهِ- وَ أُفَوِّضُ أَمْرِي إِلَى اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ بَصِيرٌ بِالْعِبادِ فَإِنِّي سَمِعْتُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ بِعَقَبِهَا- فَوَقاهُ اللَّهُ سَيِّئاتِ ما مَكَرُوا
(۴) وَ عَجِبْتُ لِمَنْ أَرَادَ الدُّنْيَا وَ زِينَتَهَا كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى قَوْلِهِ- ما شاءَ اللَّهُ لا قُوَّةَ إِلَّا بِاللَّهِ فَإِنِّي سَمِعْتُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ بِعَقَبِهَا- إِنْ تَرَنِ أَنَا أَقَلَّ مِنْكَ مالًا وَ وَلَداً. فَعَسى‏ رَبِّي أَنْ يُؤْتِيَنِ خَيْراً مِنْ جَنَّتِكَ وَ عَسَى مُوجِبَةٌ
    
آقا امام صادق (عليه السّلام) فرمود: در شگفتم از كسى كه از چهار چيز مى‌هراسد چرا بچهار چيز پناهنده نميشود:
(۱) شگفتم از آنكه ميترسد چرا پناه نمى‌برد بفرمودۀ خداى عز و جل« حَسْبُنَا اَللّٰهُ‌ وَ نِعْمَ‌ اَلْوَكِيلُ‌ » خداوند ما را بس است و چه وكيل خوبى است زيرا شنيدم خداى جل جلاله بدنبال آن ميفرمايد:بواسطۀ نعمت و فضلى كه از طرف خداوند شامل حالشان گرديد باز گشتند و هيچ بدى بآنان نرسيد.
(۲) و شگفتم در كسى كه اندوهناك است چرا پناه نمى‌برد بفرمودۀ خداى عز و جل:« لاٰ إِلٰهَ‌ إِلاّٰ أَنْتَ‌ سُبْحٰانَكَ‌ إِنِّي كُنْتُ‌ مِنَ‌ اَلظّٰالِمِينَ‌ » زيرا شنيدم خداى عز و جل بدنبال آن ميفرمايد در خواستش را برآورديم و از اندوه نجاتش داديم و مؤمنين را هم چنين ميرهانيم.
(۳) و در شگفتم از كسى كه حيله‌اى در بارۀ او بكار رفته چرا بفرمودۀ خداى تعالى پناه نمى‌برد« وَ أُفَوِّضُ‌ أَمْرِي إِلَى اَللّٰهِ‌ إِنَّ‌ اَللّٰهَ‌ بَصِيرٌ بِالْعِبٰادِ »:كار خود را بخدا واگذار ميكنيم كه خداوند بحال بندگان بينا است)زيرا شنيدم خداى بزرگ و پاك بدنبالش مى‌فرمايد خداوند او را از بديهائى كه در بارۀ او بحيله انجام داده بودند نگه داشت.
(۴) و در شگفتم از كسى كه خواستار دنيا و آرايش آن است چرا پناهنده نميشود بفرمايش خداى تبارك و تعالى(« مٰا شٰاءَ اَللّٰهُ‌ لاٰ قُوَّةَ‌ إِلاّٰ بِاللّٰهِ‌ »)(آنچه خدا خواست همان است و نيروئى جز به يارى خداوند نيست)زيرا شنيدم خداى عز اسمه بدنبال آن ميفرمايد اگر چه مرا در مال و فرزند از خودت كمتر مى‌بينى ولى اميد هست كه پروردگار من بهتر از باغ تو مرا نصيب فرمايد (و كلمۀ:عسى در اين آيه بمعناى اميد تنها نيست بلكه بمعناى اثبات و تحقق يافتن است).
من لا يحضره الفقيه، ج‏۴، ص: ۳۹۲؛
الأمالي( للصدوق)، ص: ۶؛
الخصال، ج‏۱، ص: ۲۱۸.


کلیه حقوق مادی و معنوی این پورتال محفوظ و متعلق به حجت الاسلام و المسلمین سید محمدحسن بنی هاشمی خمینی میباشد.

طراحی و پیاده سازی: FARTECH/فرتک - فکور رایانه توسعه کویر -