انهار
انهار
امکانات سایت
مطالب خواندنی

خروج حدث یا خون در اثناء غسل یا بعد از آن

بزرگ نمایی کوچک نمایی
استفتائات غسل (آیت الله العظمی بهجت قدس سره)
خروج حدث یا خون در اثناء غسل یا بعد از آن
سر زدن حدث اصغر قبل از غسل جنابت
سؤال745. در صورتى که قبل از غسل جنابت یکى از مبطلات وضو از انسان سر زند، آیا باید وضو نیز بگیرد؟
پاسخ: اگر قبل از انجام غسل باشد پس از غسل نباید وضو بگیرد
حدث اصغر در بین غسل
سؤال775. اگر در بین غسل، حدث اصغر مثل ادرار یا باد معده رخ دهد، غسل چه حکمى دارد؟
پاسخ: احتیاط این است که غسل را دو مرتبه به طور کامل انجام دهد و براى نماز و کارى که وضو براى آن لازم است، وضو بگیرد.
خون زخم هنگام غسل
سؤال816. اگر جایى از بدن زخم باشد و هنگام غسل خون بیاید، چگونه باید غسل کند؟
پاسخ: در موقع غسل دادن آن جا باید آن خون را تطهیر کند و سریع غسلش را انجام دهد.
خروج رطوبت مشکوک بعد از غسل
سؤال846. بعد از غسل آب مشکوکى از من خارج شده است، آیا نجس است و غسل لازم دارد؟
پاسخ: اگر پس از جنابت و قبل از غسل بول کرده و سپس غسل نمودید و یا اگر نمى توانستید بول کنید استبراء کرده و سپس غسل کرده اید و پس از آن رطوبت مشکوکى که انسان نمى داند بول است یا منى خارج شده، حکم بول دارد و در غیر این صورت حکم منى داشته و باید مجددا غسل نمایید. (به مسأله ى 351 رساله رجوع فرمایید.)
ظاهر شدن مدفوع بعد از غسل
سؤال1209. اگر غسل میّتى انجام شده باشد و از هر سه غسل فارغ شده باشند، ولى مدفوع از آن ظاهر شود، آیا به غسل میّت لطمه اى وارد مى شود یا نه؟ وظیفه چیست؟
پاسخ: فقط باید او را براى تکفین تطهیر و پاک کنند.
خارج شدن خون، مدفوع یا... در حین غسل
سؤال1210. اگر در حین غسل دادن میّتى بول یا خون حیض یا مدفوع و... از او خارج شود، آیا باید غسل را از سر گرفت؟
پاسخ: انجام دوباره ى غسل لازم نیست و فقط پاک کردن و تطهیر موضع لازم است.
خارج شدن منى در حین یا بعد از غسل
سؤال1211. اگر در حین غسل یا بعد از غسل منى از میّت خارج شود، وظیفه چیست؟
پاسخ: فقط تطهیر او لازم است ظاهرا.
خروج خون حیض در هنگام غسل
سؤال1233. چنان چه در هنگام غسل از میّت خون حیض خارج شود، چه باید کرد؟
پاسخ: صبر کنند تا خون حیض تمام شود و بعد از تطهیر موضع نجس غسل را ادامه دهند و از سرگرفتن لازم نیست
  

 
پاسخ به احکام شرعی
 
موتور جستجوی سایت

تابلو اعلانات
  


پیوندها

حدیث روز
بسم الله الرحمن الرحیم
چهار پناهگاه در قرآن
   
أَبَانُ بْنُ عُثْمَانَ وَ هِشَامُ بْنُ سَالِمٍ وَ مُحَمَّدُ بْنُ حُمْرَانَ عَنِ الصَّادِقِ (علیه السلام) قَالَ:
عَجِبْتُ لِمَنْ فَزِعَ مِنْ أَرْبَعٍ كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى أَرْبَعٍ
(۱) عَجِبْتُ لِمَنْ خَافَ كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى قَوْلِهِ- حَسْبُنَا اللَّهُ وَ نِعْمَ الْوَكِيلُ فَإِنِّي سَمِعْتُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ بِعَقَبِهَا فَانْقَلَبُوا بِنِعْمَةٍ مِنَ اللَّهِ وَ فَضْلٍ لَمْ يَمْسَسْهُمْ سُوءٌ
(۲) وَ عَجِبْتُ لِمَنِ اغْتَمَّ كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى قَوْلِهِ- لا إِلهَ إِلَّا أَنْتَ سُبْحانَكَ إِنِّي كُنْتُ مِنَ الظَّالِمِينَ فَإِنِّي سَمِعْتُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ بِعَقَبِهَا- وَ نَجَّيْناهُ مِنَ الْغَمِّ وَ كَذلِكَ نُنْجِي الْمُؤْمِنِينَ
(۳) وَ عَجِبْتُ لِمَنْ مُكِرَ بِهِ كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى قَوْلِهِ- وَ أُفَوِّضُ أَمْرِي إِلَى اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ بَصِيرٌ بِالْعِبادِ فَإِنِّي سَمِعْتُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ بِعَقَبِهَا- فَوَقاهُ اللَّهُ سَيِّئاتِ ما مَكَرُوا
(۴) وَ عَجِبْتُ لِمَنْ أَرَادَ الدُّنْيَا وَ زِينَتَهَا كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى قَوْلِهِ- ما شاءَ اللَّهُ لا قُوَّةَ إِلَّا بِاللَّهِ فَإِنِّي سَمِعْتُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ بِعَقَبِهَا- إِنْ تَرَنِ أَنَا أَقَلَّ مِنْكَ مالًا وَ وَلَداً. فَعَسى‏ رَبِّي أَنْ يُؤْتِيَنِ خَيْراً مِنْ جَنَّتِكَ وَ عَسَى مُوجِبَةٌ
    
آقا امام صادق (عليه السّلام) فرمود: در شگفتم از كسى كه از چهار چيز مى‌هراسد چرا بچهار چيز پناهنده نميشود:
(۱) شگفتم از آنكه ميترسد چرا پناه نمى‌برد بفرمودۀ خداى عز و جل« حَسْبُنَا اَللّٰهُ‌ وَ نِعْمَ‌ اَلْوَكِيلُ‌ » خداوند ما را بس است و چه وكيل خوبى است زيرا شنيدم خداى جل جلاله بدنبال آن ميفرمايد:بواسطۀ نعمت و فضلى كه از طرف خداوند شامل حالشان گرديد باز گشتند و هيچ بدى بآنان نرسيد.
(۲) و شگفتم در كسى كه اندوهناك است چرا پناه نمى‌برد بفرمودۀ خداى عز و جل:« لاٰ إِلٰهَ‌ إِلاّٰ أَنْتَ‌ سُبْحٰانَكَ‌ إِنِّي كُنْتُ‌ مِنَ‌ اَلظّٰالِمِينَ‌ » زيرا شنيدم خداى عز و جل بدنبال آن ميفرمايد در خواستش را برآورديم و از اندوه نجاتش داديم و مؤمنين را هم چنين ميرهانيم.
(۳) و در شگفتم از كسى كه حيله‌اى در بارۀ او بكار رفته چرا بفرمودۀ خداى تعالى پناه نمى‌برد« وَ أُفَوِّضُ‌ أَمْرِي إِلَى اَللّٰهِ‌ إِنَّ‌ اَللّٰهَ‌ بَصِيرٌ بِالْعِبٰادِ »:كار خود را بخدا واگذار ميكنيم كه خداوند بحال بندگان بينا است)زيرا شنيدم خداى بزرگ و پاك بدنبالش مى‌فرمايد خداوند او را از بديهائى كه در بارۀ او بحيله انجام داده بودند نگه داشت.
(۴) و در شگفتم از كسى كه خواستار دنيا و آرايش آن است چرا پناهنده نميشود بفرمايش خداى تبارك و تعالى(« مٰا شٰاءَ اَللّٰهُ‌ لاٰ قُوَّةَ‌ إِلاّٰ بِاللّٰهِ‌ »)(آنچه خدا خواست همان است و نيروئى جز به يارى خداوند نيست)زيرا شنيدم خداى عز اسمه بدنبال آن ميفرمايد اگر چه مرا در مال و فرزند از خودت كمتر مى‌بينى ولى اميد هست كه پروردگار من بهتر از باغ تو مرا نصيب فرمايد (و كلمۀ:عسى در اين آيه بمعناى اميد تنها نيست بلكه بمعناى اثبات و تحقق يافتن است).
من لا يحضره الفقيه، ج‏۴، ص: ۳۹۲؛
الأمالي( للصدوق)، ص: ۶؛
الخصال، ج‏۱، ص: ۲۱۸.

کلیه حقوق مادی و معنوی این پورتال محفوظ و متعلق به حجت الاسلام و المسلمین سید محمدحسن بنی هاشمی خمینی میباشد.

طراحی و پیاده سازی: FARTECH/فرتک - فکور رایانه توسعه کویر -