انهار
انهار
امکانات سایت
مطالب خواندنی

قبله

بزرگ نمایی کوچک نمایی
سوال: اگر انحراف از قبله 22 درجه باشد لازم است با علم به این امر این انحراف رعایت شود .محبت کنید نظرات مراجع مختلف را در این مسئله بیان کنید چون مورد ابتلا افراد مختلف با مرجع مختلف است.مرجع :آیت الله سیستانی(مدظله)
 
پاسخ: کسی که بخواهد نماز بخواند باید قبل از نماز، (با تحقیق و کوشش) قبله شناسی کند و با یقین به قبله نمازش را بخواند؛ ولی اگر در جائی، برای قبله وسیله ای نداشت و با کوشش هم گمان به طرفی پیدا نکرد؛ اگر وقت تنگ است و فقط به اندازه یک نماز مثلا وقت دارد، به هر طرف که احتمال دهد قبله هست نماز بخواند کافی هست. ولی اگر وقت وسعت دارد؛ نظر مراجع به این شرح است:
1) آیات عظام: امام خمینی، گلپایگانی، اراکی، نوری، فاضل، صافی و سبحانی فرموده اند:  باید چهار نماز به چهار طرف بخواند.
2) آیات عظام: خوئی، تبریزی، وحید خراسانی و سیستانی فرموده اند: به هر طرف نماز خوانده شود کافی است و احتیاط مستحب آن است که اگر وقت دارد چهار نماز به چهارطرف خوانده شود.
3) آیت الله خامنه ای فرموده اند: اگر گمان به هیچ طرف نمی رود بنابراحتیاط چهار نماز به چهار طرف خوانده شود.
4) آیت الله زنجانی فرموده اند:  به هر طرف که احتمال قبله دهد، نماز خوانده شود کافی است و احتیاط مستحب آن است که اگر وقت دارد چهار نماز به چهارطرف خوانده شود.
5) آیت الله بهجت فرموده اند: بعید نیست فقط یک نماز به یک طرف بخواند ولی به سه طرف دیگر مستحب است از روی احتیاط نماز خوانده شود.
6) آیت الله مکارم فرموده اند: یک نماز به یک طرف خوانده شود کافی است ولی احتیاط مستحب آن است که چهار نماز به چهار طرف خوانده شود.
7) آیت الله مظاهری فرموده اند: نماز به هر طرف بخواند کافی است.
نتیجه ای که از نظرات مراجع عظام در قسمت اول که با نظر امام (قدس سره) موافقند و نیز از نظر سایر مراجع عظام گرفته می شود این است که اگر وظیفه چهار نماز به چهار طرف فتوائاً یا بنابراحتیاط وجوبی یا احتیاط استحبابی، باشد معنایش این است که ممکن است حداقل 45 درجه با واقعیت اختلاف باشد بنابراین بی اشکال است البته برخی از مراجع عظام فرموده اند اگر بعدا کشف خلاف شد احتیاطا آن نماز را بخوانند. 
  

 
پاسخ به احکام شرعی
 
موتور جستجوی سایت

تابلو اعلانات
  


پیوندها

حدیث روز
بسم الله الرحمن الرحیم
چهار پناهگاه در قرآن
   
أَبَانُ بْنُ عُثْمَانَ وَ هِشَامُ بْنُ سَالِمٍ وَ مُحَمَّدُ بْنُ حُمْرَانَ عَنِ الصَّادِقِ (علیه السلام) قَالَ:
عَجِبْتُ لِمَنْ فَزِعَ مِنْ أَرْبَعٍ كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى أَرْبَعٍ
(۱) عَجِبْتُ لِمَنْ خَافَ كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى قَوْلِهِ- حَسْبُنَا اللَّهُ وَ نِعْمَ الْوَكِيلُ فَإِنِّي سَمِعْتُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ بِعَقَبِهَا فَانْقَلَبُوا بِنِعْمَةٍ مِنَ اللَّهِ وَ فَضْلٍ لَمْ يَمْسَسْهُمْ سُوءٌ
(۲) وَ عَجِبْتُ لِمَنِ اغْتَمَّ كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى قَوْلِهِ- لا إِلهَ إِلَّا أَنْتَ سُبْحانَكَ إِنِّي كُنْتُ مِنَ الظَّالِمِينَ فَإِنِّي سَمِعْتُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ بِعَقَبِهَا- وَ نَجَّيْناهُ مِنَ الْغَمِّ وَ كَذلِكَ نُنْجِي الْمُؤْمِنِينَ
(۳) وَ عَجِبْتُ لِمَنْ مُكِرَ بِهِ كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى قَوْلِهِ- وَ أُفَوِّضُ أَمْرِي إِلَى اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ بَصِيرٌ بِالْعِبادِ فَإِنِّي سَمِعْتُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ بِعَقَبِهَا- فَوَقاهُ اللَّهُ سَيِّئاتِ ما مَكَرُوا
(۴) وَ عَجِبْتُ لِمَنْ أَرَادَ الدُّنْيَا وَ زِينَتَهَا كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى قَوْلِهِ- ما شاءَ اللَّهُ لا قُوَّةَ إِلَّا بِاللَّهِ فَإِنِّي سَمِعْتُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ بِعَقَبِهَا- إِنْ تَرَنِ أَنَا أَقَلَّ مِنْكَ مالًا وَ وَلَداً. فَعَسى‏ رَبِّي أَنْ يُؤْتِيَنِ خَيْراً مِنْ جَنَّتِكَ وَ عَسَى مُوجِبَةٌ
    
آقا امام صادق (عليه السّلام) فرمود: در شگفتم از كسى كه از چهار چيز مى‌هراسد چرا بچهار چيز پناهنده نميشود:
(۱) شگفتم از آنكه ميترسد چرا پناه نمى‌برد بفرمودۀ خداى عز و جل« حَسْبُنَا اَللّٰهُ‌ وَ نِعْمَ‌ اَلْوَكِيلُ‌ » خداوند ما را بس است و چه وكيل خوبى است زيرا شنيدم خداى جل جلاله بدنبال آن ميفرمايد:بواسطۀ نعمت و فضلى كه از طرف خداوند شامل حالشان گرديد باز گشتند و هيچ بدى بآنان نرسيد.
(۲) و شگفتم در كسى كه اندوهناك است چرا پناه نمى‌برد بفرمودۀ خداى عز و جل:« لاٰ إِلٰهَ‌ إِلاّٰ أَنْتَ‌ سُبْحٰانَكَ‌ إِنِّي كُنْتُ‌ مِنَ‌ اَلظّٰالِمِينَ‌ » زيرا شنيدم خداى عز و جل بدنبال آن ميفرمايد در خواستش را برآورديم و از اندوه نجاتش داديم و مؤمنين را هم چنين ميرهانيم.
(۳) و در شگفتم از كسى كه حيله‌اى در بارۀ او بكار رفته چرا بفرمودۀ خداى تعالى پناه نمى‌برد« وَ أُفَوِّضُ‌ أَمْرِي إِلَى اَللّٰهِ‌ إِنَّ‌ اَللّٰهَ‌ بَصِيرٌ بِالْعِبٰادِ »:كار خود را بخدا واگذار ميكنيم كه خداوند بحال بندگان بينا است)زيرا شنيدم خداى بزرگ و پاك بدنبالش مى‌فرمايد خداوند او را از بديهائى كه در بارۀ او بحيله انجام داده بودند نگه داشت.
(۴) و در شگفتم از كسى كه خواستار دنيا و آرايش آن است چرا پناهنده نميشود بفرمايش خداى تبارك و تعالى(« مٰا شٰاءَ اَللّٰهُ‌ لاٰ قُوَّةَ‌ إِلاّٰ بِاللّٰهِ‌ »)(آنچه خدا خواست همان است و نيروئى جز به يارى خداوند نيست)زيرا شنيدم خداى عز اسمه بدنبال آن ميفرمايد اگر چه مرا در مال و فرزند از خودت كمتر مى‌بينى ولى اميد هست كه پروردگار من بهتر از باغ تو مرا نصيب فرمايد (و كلمۀ:عسى در اين آيه بمعناى اميد تنها نيست بلكه بمعناى اثبات و تحقق يافتن است).
من لا يحضره الفقيه، ج‏۴، ص: ۳۹۲؛
الأمالي( للصدوق)، ص: ۶؛
الخصال، ج‏۱، ص: ۲۱۸.

کلیه حقوق مادی و معنوی این پورتال محفوظ و متعلق به حجت الاسلام و المسلمین سید محمدحسن بنی هاشمی خمینی میباشد.

طراحی و پیاده سازی: FARTECH/فرتک - فکور رایانه توسعه کویر -