انهار
انهار
امکانات سایت
مطالب خواندنی

نيابت در نماز طواف

بزرگ نمایی کوچک نمایی

سؤال: شخصي نماز طواف را بلافاصله بجا آورده، و بعد از سعي و تقصير چون قرائتش درست نبوده، براي نماز طواف نايب گرفت، آيا اين نماز صحيح است يا نه؟ و به حج او ضرر مي‎زند يا نه؟

پاسخ: شخص بايد خودش نماز را با قرائت صحيح بخواند و اگر قرائتش صحيح نيست بايد آنرا تصحيح نمايد و اگر عاجز از تصحيح قرائت است بهر نحو مي‎تواند بايد خودش بخواند و در اين صورت اگر احتياطاً خواست نايب بگيرد احتياط اين است كه نايب بعد از طواف نماز را بخواند. و در فرض مسئله كه بعد از تقصير بجا آورده خلاف احتياط عمل كرده ولي مضر به حج نيست و اصل رعايت اين احتياط لازم نيست.

سؤال: آيا در نيابت از چند نفر در يك عمره، يك نماز كفايت مي‎كند؟ و يا مي‎بايست به تعداد منوب عنه نماز طواف به جاي آورد؟

پاسخ: در فرض سوال، كه يك عمره به نيابت از چند نفر، انجام شده يك نماز به نيابت از آنها كافي است بلكه ممكن است در اين فرض اگر چند نماز بخواند به وظيفه عمل نكرده باشد.

سؤال: آيا نائب مي‎تواند نماز طواف منوب عنه را بعد از رفتن وي به مسعي و انجام سعي توسط منوب عنه، به جا آورد؟

پاسخ: نايب نماز را بايد قبل از سعي منوب عنه انجام دهد بلي اگر نايب نماز را فراموش كرده و وقتي كه منوب عنه فارغ از سعي شده يادش آمده همان وقت بخواند اشكال ندارد.

سؤال: اگر نايب، نماز طواف منوب عنه را با فاصله بجا آورد، چه صورت دارد؟

پاسخ: بايد بدون فاصله بجا آورد، ولي اگر با فاصله انجام داد مضر نيست.

سؤال: حاج هنوز نماز طواف خود را نخوانده، مي‎تواند نيابتاً نماز طواف ديگري را بخواند يا نه؟

پاسخ: نماز طواف را بنابر احتياط واجب بعد از طواف بايد فوراً بجا آورد، بنابراين، نيابت از ديگري در نماز، منافات با فوريت دارد، لكن اگر قبلاً خواند، نماز صحيح است.

سؤال: ـ آيا زن به نيابت از ديگري مي‎تواند نماز طواف بخواند؟

پاسخ: بلي م‎تواند.

سؤال: زني‎كه نايب‎است آيا مي‎تواند ازطرف ديگري نمازطواف بخواند؟

پاسخ: اگر مانع ديگري در بين نباشد زن بودن و نائب بودن مانع نيست.
  

 
پاسخ به احکام شرعی
 
موتور جستجوی سایت

تابلو اعلانات
  



پیوندها

حدیث روز
بسم الله الرحمن الرحیم
چهار پناهگاه در قرآن
   
أَبَانُ بْنُ عُثْمَانَ وَ هِشَامُ بْنُ سَالِمٍ وَ مُحَمَّدُ بْنُ حُمْرَانَ عَنِ الصَّادِقِ (علیه السلام) قَالَ:
عَجِبْتُ لِمَنْ فَزِعَ مِنْ أَرْبَعٍ كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى أَرْبَعٍ
(۱) عَجِبْتُ لِمَنْ خَافَ كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى قَوْلِهِ- حَسْبُنَا اللَّهُ وَ نِعْمَ الْوَكِيلُ فَإِنِّي سَمِعْتُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ بِعَقَبِهَا فَانْقَلَبُوا بِنِعْمَةٍ مِنَ اللَّهِ وَ فَضْلٍ لَمْ يَمْسَسْهُمْ سُوءٌ
(۲) وَ عَجِبْتُ لِمَنِ اغْتَمَّ كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى قَوْلِهِ- لا إِلهَ إِلَّا أَنْتَ سُبْحانَكَ إِنِّي كُنْتُ مِنَ الظَّالِمِينَ فَإِنِّي سَمِعْتُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ بِعَقَبِهَا- وَ نَجَّيْناهُ مِنَ الْغَمِّ وَ كَذلِكَ نُنْجِي الْمُؤْمِنِينَ
(۳) وَ عَجِبْتُ لِمَنْ مُكِرَ بِهِ كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى قَوْلِهِ- وَ أُفَوِّضُ أَمْرِي إِلَى اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ بَصِيرٌ بِالْعِبادِ فَإِنِّي سَمِعْتُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ بِعَقَبِهَا- فَوَقاهُ اللَّهُ سَيِّئاتِ ما مَكَرُوا
(۴) وَ عَجِبْتُ لِمَنْ أَرَادَ الدُّنْيَا وَ زِينَتَهَا كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى قَوْلِهِ- ما شاءَ اللَّهُ لا قُوَّةَ إِلَّا بِاللَّهِ فَإِنِّي سَمِعْتُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ بِعَقَبِهَا- إِنْ تَرَنِ أَنَا أَقَلَّ مِنْكَ مالًا وَ وَلَداً. فَعَسى‏ رَبِّي أَنْ يُؤْتِيَنِ خَيْراً مِنْ جَنَّتِكَ وَ عَسَى مُوجِبَةٌ
    
آقا امام صادق (عليه السّلام) فرمود: در شگفتم از كسى كه از چهار چيز مى‌هراسد چرا بچهار چيز پناهنده نميشود:
(۱) شگفتم از آنكه ميترسد چرا پناه نمى‌برد بفرمودۀ خداى عز و جل« حَسْبُنَا اَللّٰهُ‌ وَ نِعْمَ‌ اَلْوَكِيلُ‌ » خداوند ما را بس است و چه وكيل خوبى است زيرا شنيدم خداى جل جلاله بدنبال آن ميفرمايد:بواسطۀ نعمت و فضلى كه از طرف خداوند شامل حالشان گرديد باز گشتند و هيچ بدى بآنان نرسيد.
(۲) و شگفتم در كسى كه اندوهناك است چرا پناه نمى‌برد بفرمودۀ خداى عز و جل:« لاٰ إِلٰهَ‌ إِلاّٰ أَنْتَ‌ سُبْحٰانَكَ‌ إِنِّي كُنْتُ‌ مِنَ‌ اَلظّٰالِمِينَ‌ » زيرا شنيدم خداى عز و جل بدنبال آن ميفرمايد در خواستش را برآورديم و از اندوه نجاتش داديم و مؤمنين را هم چنين ميرهانيم.
(۳) و در شگفتم از كسى كه حيله‌اى در بارۀ او بكار رفته چرا بفرمودۀ خداى تعالى پناه نمى‌برد« وَ أُفَوِّضُ‌ أَمْرِي إِلَى اَللّٰهِ‌ إِنَّ‌ اَللّٰهَ‌ بَصِيرٌ بِالْعِبٰادِ »:كار خود را بخدا واگذار ميكنيم كه خداوند بحال بندگان بينا است)زيرا شنيدم خداى بزرگ و پاك بدنبالش مى‌فرمايد خداوند او را از بديهائى كه در بارۀ او بحيله انجام داده بودند نگه داشت.
(۴) و در شگفتم از كسى كه خواستار دنيا و آرايش آن است چرا پناهنده نميشود بفرمايش خداى تبارك و تعالى(« مٰا شٰاءَ اَللّٰهُ‌ لاٰ قُوَّةَ‌ إِلاّٰ بِاللّٰهِ‌ »)(آنچه خدا خواست همان است و نيروئى جز به يارى خداوند نيست)زيرا شنيدم خداى عز اسمه بدنبال آن ميفرمايد اگر چه مرا در مال و فرزند از خودت كمتر مى‌بينى ولى اميد هست كه پروردگار من بهتر از باغ تو مرا نصيب فرمايد (و كلمۀ:عسى در اين آيه بمعناى اميد تنها نيست بلكه بمعناى اثبات و تحقق يافتن است).
من لا يحضره الفقيه، ج‏۴، ص: ۳۹۲؛
الأمالي( للصدوق)، ص: ۶؛
الخصال، ج‏۱، ص: ۲۱۸.

کلیه حقوق مادی و معنوی این پورتال محفوظ و متعلق به حجت الاسلام و المسلمین سید محمدحسن بنی هاشمی خمینی میباشد.

طراحی و پیاده سازی: FARTECH/فرتک - فکور رایانه توسعه کویر -