انهار
انهار
امکانات سایت
مطالب خواندنی

موالات

بزرگ نمایی کوچک نمایی
(مسأله 1114)انسان بايد1 نماز را با موالات بخواند يعني كارهاي نماز مانند ركوع و سجود و تشهّد را پشت سر هم بجا اورد2 و چيزهايي را كه در نماز مي خواند به طوري كه معمول است پشت سر هم بخواند3 و اگر به قدري بين آنها فاصله بيندازد كه نگويند نماز مي خواند نمازش باطل است4.
1- تبريزي:  بنابراحتياط لازم...
زنجاني: بنابراحتياط واجب...
2- وحید: و بین آنها به اندازه ای فاصله نیندازد که صورت نماز به هم بخورد...
3- زنجاني: و اگر موالات را رعايت نكند  و به قدری فاصله بیندازد که از صورت یک عمل خارج شود نمازش بنابراحتياط واجب باطل است...
4- فاضل، نوري، مظاهری: گرچه به طور سهوي باشد.
تبريزي: نمازش اشكال دارد.
زنجاني: نمازش بي ترديد باطل است هر چند از روي سهو يا اضطرار باشد.
*****
مكارم: مسأله- نمازگزار بايد موالات را رعايت كند، يعني در ميان كارهاي نماز، مانند ركوع و سجود و تشهّد آنقدر فاصله نيندازد كه از صورت نماز خارج شود و گرنه نمازش باطل است خواه عمدا باشد يا از روي سهو.
(مسأله 1115) اگر در نماز سهوا بين حرفها يا كلمات فاصله بيندازد و فاصله به قدري نباشد كه صورت نماز از بين برود1 چنانچه مشغول ركن بعد نشده باشد بايد آن حرفها يا كلمات را به طور معمول بخواند2 و اگر مشغول ركن بعد شده باشد، نمازش صحيح است3.
1- فاضل، نوري: اگر در نماز عمدا بين حرفها يا كلمات فاصله بيندازد و فاصله به قدري نباشد كه صورت نماز از بين برود نمازش باطل نمي شود(نوري: بنابراحتياط واجب نمازش باطل مي شود) و اگر سهوا باشد...
مظاهری: اگر در نماز عمداً بین حرف ها یا کلمات فاصله بیندازد گرچه فاصله به قدری نباشد که صورت نماز از بین برود، نمازش باطل است و اگر سهواً باشد...
2- خوئي، تبريزي، سيستاني: و در صورتي كه چيزي بعد از آن خوانده شده لازم است تكرار نمايد...
3- گلپايگاني، صافي، فاضل، سبحانی: مگر در تكبيره الاحرام كه اگر فاصله بين كلمات آن به قدري باشد كه از صورت تكبيره الاحرام خارج شود نماز باطل است.
بهجت: و احتياط در اين است كه بدون عذر و سهو، از پي در پي اوردن مسامحه نكند اگر چه طوري نيست كه موالات را به هم بزند.
*****
زنجاني: مسأله- انسان در نماز نبايد بين حروف يا كلمات فاصله بيندازد به طوري كه صورت قرائت يا ذكر از بين برود و اگر عمدا به قدري فاصله بيندازد كه نگويند كه قرائت يا ذكر مي خواند نمازش باطل است و اگر سهوا فاصله بيندازد و فاصله به قدري نباشد كه صورت نماز از بين برود، چنانچه مشغول ركن بعد نشده باشد بايد آن كلمات را به طور معمول بخواند و در صورتي كه چيز واجبي بعد از آن خوانده شده لازم است تكرار نمايد و اگر مشغول ركن بعد شده باشد نمازش را ادامه می دهد و صحيح است.
مكارم: مسأله- اگر در بين حرفها يا كلمات قرائت يا كلمات ذكر و تشهّد سهوا فاصله بيندازد كه صورت قرائت و كلمات از بين برود ولي صورت نماز از بين نرود بايد برگردد و به طور صحيح بخواند، مگر آن كه وارد ركن بعد شده باشد كه نمازش صحيح است و بازگشت ندارد.
وحید: مسأله- اگر در نماز عمدا بین حرف ها یا کلمات به قدری فاصله بیندازد که صورت کلمه یا ترکیب کلمات به هم بخورد نمازش باطل است مگر اینکه جاهل قاصر باشد و آن فاصله به قدری باشد که صورت نماز از بین نرود ودر تکبیره الاحرام هم نباشد و اگر سهوا بین حرف ها یا کلمات فاصله بیندازد و فاصله به قدری نباشد که صورت نماز از بین برود و در تکبیره الاحرام نباشد چنانچه مشغول رکن بعد نشده باشد باید آن حرف ها یا کلمات را دوباره به طور معمول بخواند و در صورتی که چیزی بعد از آن خوانده شده لازم است تکرار نماید و اگر مشغول رکن بعد شده باشد نمازش صحیح است و اگر رکنی بعداز آن نباشد مانند تشهّد آخر چنانچه قبل از سلام ملتفت بشود باید آن قسمت و مابعد آن را دوباره بخواند و اگر بعد از سلام ملتفت شود نمازش صحیح است . و اگر بین حروف یا کلمات سلام به قدری فاصله انداخت که موالات فوت شد وظیفه اش همان است که در فراموشی سلام در مسأله [1106 و 1107] گذشت.
(مسأله 1116)طول دادن ركوع و سجود1 و خواندن سوره هاي بزرگ، موالات را به هم نمي زند2.
1- فاضل، مكارم: و قنوت...
2- مكارم: بلكه افضل است.
بهجت: مگر آنقدرطول بدهد كه وقت نماز فوت شود مثل عمدا خواندن سوره بزرگ در نماز صبح.
*****
مظاهری: مسأله- طول دادن رکوع و سجود و قیام و قنوت و تشهّد در صورتی که موالات را به هم بزند نماز را باطل می کند، مثل آنکه سوره بقره را بعد از حمد و یا دعای ابوحمزه را در قنوت بخواند.
  

 
پاسخ به احکام شرعی
 
موتور جستجوی سایت

تابلو اعلانات
  


پیوندها

حدیث روز
بسم الله الرحمن الرحیم
چهار پناهگاه در قرآن
   
أَبَانُ بْنُ عُثْمَانَ وَ هِشَامُ بْنُ سَالِمٍ وَ مُحَمَّدُ بْنُ حُمْرَانَ عَنِ الصَّادِقِ (علیه السلام) قَالَ:
عَجِبْتُ لِمَنْ فَزِعَ مِنْ أَرْبَعٍ كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى أَرْبَعٍ
(۱) عَجِبْتُ لِمَنْ خَافَ كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى قَوْلِهِ- حَسْبُنَا اللَّهُ وَ نِعْمَ الْوَكِيلُ فَإِنِّي سَمِعْتُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ بِعَقَبِهَا فَانْقَلَبُوا بِنِعْمَةٍ مِنَ اللَّهِ وَ فَضْلٍ لَمْ يَمْسَسْهُمْ سُوءٌ
(۲) وَ عَجِبْتُ لِمَنِ اغْتَمَّ كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى قَوْلِهِ- لا إِلهَ إِلَّا أَنْتَ سُبْحانَكَ إِنِّي كُنْتُ مِنَ الظَّالِمِينَ فَإِنِّي سَمِعْتُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ بِعَقَبِهَا- وَ نَجَّيْناهُ مِنَ الْغَمِّ وَ كَذلِكَ نُنْجِي الْمُؤْمِنِينَ
(۳) وَ عَجِبْتُ لِمَنْ مُكِرَ بِهِ كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى قَوْلِهِ- وَ أُفَوِّضُ أَمْرِي إِلَى اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ بَصِيرٌ بِالْعِبادِ فَإِنِّي سَمِعْتُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ بِعَقَبِهَا- فَوَقاهُ اللَّهُ سَيِّئاتِ ما مَكَرُوا
(۴) وَ عَجِبْتُ لِمَنْ أَرَادَ الدُّنْيَا وَ زِينَتَهَا كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى قَوْلِهِ- ما شاءَ اللَّهُ لا قُوَّةَ إِلَّا بِاللَّهِ فَإِنِّي سَمِعْتُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ بِعَقَبِهَا- إِنْ تَرَنِ أَنَا أَقَلَّ مِنْكَ مالًا وَ وَلَداً. فَعَسى‏ رَبِّي أَنْ يُؤْتِيَنِ خَيْراً مِنْ جَنَّتِكَ وَ عَسَى مُوجِبَةٌ
    
آقا امام صادق (عليه السّلام) فرمود: در شگفتم از كسى كه از چهار چيز مى‌هراسد چرا بچهار چيز پناهنده نميشود:
(۱) شگفتم از آنكه ميترسد چرا پناه نمى‌برد بفرمودۀ خداى عز و جل« حَسْبُنَا اَللّٰهُ‌ وَ نِعْمَ‌ اَلْوَكِيلُ‌ » خداوند ما را بس است و چه وكيل خوبى است زيرا شنيدم خداى جل جلاله بدنبال آن ميفرمايد:بواسطۀ نعمت و فضلى كه از طرف خداوند شامل حالشان گرديد باز گشتند و هيچ بدى بآنان نرسيد.
(۲) و شگفتم در كسى كه اندوهناك است چرا پناه نمى‌برد بفرمودۀ خداى عز و جل:« لاٰ إِلٰهَ‌ إِلاّٰ أَنْتَ‌ سُبْحٰانَكَ‌ إِنِّي كُنْتُ‌ مِنَ‌ اَلظّٰالِمِينَ‌ » زيرا شنيدم خداى عز و جل بدنبال آن ميفرمايد در خواستش را برآورديم و از اندوه نجاتش داديم و مؤمنين را هم چنين ميرهانيم.
(۳) و در شگفتم از كسى كه حيله‌اى در بارۀ او بكار رفته چرا بفرمودۀ خداى تعالى پناه نمى‌برد« وَ أُفَوِّضُ‌ أَمْرِي إِلَى اَللّٰهِ‌ إِنَّ‌ اَللّٰهَ‌ بَصِيرٌ بِالْعِبٰادِ »:كار خود را بخدا واگذار ميكنيم كه خداوند بحال بندگان بينا است)زيرا شنيدم خداى بزرگ و پاك بدنبالش مى‌فرمايد خداوند او را از بديهائى كه در بارۀ او بحيله انجام داده بودند نگه داشت.
(۴) و در شگفتم از كسى كه خواستار دنيا و آرايش آن است چرا پناهنده نميشود بفرمايش خداى تبارك و تعالى(« مٰا شٰاءَ اَللّٰهُ‌ لاٰ قُوَّةَ‌ إِلاّٰ بِاللّٰهِ‌ »)(آنچه خدا خواست همان است و نيروئى جز به يارى خداوند نيست)زيرا شنيدم خداى عز اسمه بدنبال آن ميفرمايد اگر چه مرا در مال و فرزند از خودت كمتر مى‌بينى ولى اميد هست كه پروردگار من بهتر از باغ تو مرا نصيب فرمايد (و كلمۀ:عسى در اين آيه بمعناى اميد تنها نيست بلكه بمعناى اثبات و تحقق يافتن است).
من لا يحضره الفقيه، ج‏۴، ص: ۳۹۲؛
الأمالي( للصدوق)، ص: ۶؛
الخصال، ج‏۱، ص: ۲۱۸.

کلیه حقوق مادی و معنوی این پورتال محفوظ و متعلق به حجت الاسلام و المسلمین سید محمدحسن بنی هاشمی خمینی میباشد.

طراحی و پیاده سازی: FARTECH/فرتک - فکور رایانه توسعه کویر -