انهار
انهار
امکانات سایت
مطالب خواندنی

نماز مسافر

بزرگ نمایی کوچک نمایی
احکام مسافر- آیت الله العظمی مکارم مدظله
نماز مسافر
سؤال:  شکسته خواندن نماز تمام و تمام خواندن نماز شکسته با عدم آگاهی به حکم چه حکمی دارد؟
پاسخ:اگر اصلا نمی‎دانسته‎اید که نماز مسافر شکسته است و بجای شکسته تمام خوانده‎اید، قضا ندارد، ولی اگر بجای نماز تمام شکسته خوانده باشید نماز باطل است
سؤال:  حد ترخص را توضیح دهید.
پاسخ:حد ترخص هر محل نزدیک‎ترین جائی است که در آنجا صدای اذان شهر شنیده نمی‎شود، و دیوار شهر دیده نمی‎شود.
سؤال:  دانشجویی که وطن و محل تحصیل او بیش از چهار فرسخ شرعی (تقریباً 22 کیلومتر) فاصله دارد و تقریباً هر روز این مسیر را برای تحصیل می‎رود و بر می‎گردد، درباره نماز و روزه چه تکلیفی دارد؟
پاسخ:در غیر سفر اول، نماز تمام، و روزه صحیح است.
سؤال:  نماز و روزه دانشجویی که دو روز در هفته به محل تحصیل می‎رود و در همان روز به وطن بر می‎گردد و فاصله محل تحصیل و وطنش بیش از چهار فرسخ شرعی است، چگونه است؟
پاسخ:در غیر سفر اول، نماز تمام، و روزه صحیح است.
سؤال:   دانشجوی دانشگاه پیام نور که بعضاً هر دو هفته یک بار یا بیش از ده روز یک بار به محل درس می‎رود و برمی‎گردد، چه حکمی دارد؟
پاسخ:نمازش در بین راه و محل تحصیل شکسته است و روزه صحیح نیست.
سؤال:  مقلد مرجع تقلیدی هستم که نماز و روزه‎ام را به جهت مسافرت برای تحصیل تمام می‎داند. اگر در بین دو ترم ده روز در وطن بمانم، در بازگشت به دانشگاه نمازم چه صورت دارد؟
پاسخ:در سفر اول بعد از ده روز که به محل تحصیل می‎روید نماز شکسته و در سفرهای بعدی تمام است.
سؤال:   حکم نماز و روزه استادانی که یک یا چند روز در هفته به محل تدریس رفت و آمد دارند، در دو صورت زیر چگونه است:
الف ـ محل تدریس یک شهر است.
ب ـ محل تدریس شهرهای مختلف است.
پاسخ:در هر دو صورت، در غیر سفر اول، نماز تمام، و روزه صحیح است.
سؤال:   دانشجویی که هر هفته شنبه به محل تحصیل می‎رود و چهارشنبه یا پنجشنبه به وطن مراجعت می‎کند، نماز و روزه‎اش چگونه است؟
پاسخ:در غیر سفر اول، نماز تمام، و روزه صحیح است.
سؤال:  اگر شخصی را در حال بیهوشی برای معالجه به شهری دیگر انتقال دهند و پزشکان، دوره درمانش در بیمارستان را کم‎تر از ده روز تعیین کنند، پس از به هوش آمدن ـ در مدتی که در بیمارستان است ـ نمازش تمام است یا شکسته؟
پاسخ:یکی از شرائط برای شکسته شدن نماز مسافر آن است که «از اول مسافرت قصد هشت فرسخ را داشته باشد». بنابراین، شخصی که در حال بی‎هوشی به شهر دیگر منتقل شده است، قصد مسافرت نداشته و نمازش در آن شهر تمام است؛ هر چند کم‎تر از ده روز بماند.
سؤال: مسافری که می‎داند ده روز در محلی می‎ماند، آیا لازم است قصد ماندن هم بکند؟
پاسخ:همین اندازه که بنا دارد ده روز در محل بماند، قصد است و کفایت می‎کند و نماز او تمام است.
سؤال: کسی که به خاطر سفر شغلی نمازش تمام است، اگر برای تفریح یا زیارت یا کار شخصی دیگری به محل کار بیاید نمازش چگونه است؟
پاسخ:در سفر به محل کار برای غیر جهت شغل، نماز شکسته است.
سؤال: وطن اولیه پدرم شهرستان بوده است؛ ولی من در تهران متولد شدم و رشد کرده‎ام؛ اگر برای دیدن بستگان به آن شهرستان بروم، نمازم شکسته است یا تمام؟
پاسخ:در مورد سؤال، در مسافرت به وطن قبلی پدر، حکم مسافر را دارید و بدون قصد ده روز، نماز شما شکسته است.
سؤال: اساتید و کارمندانی که برای کار در کمتر از ده روز به سفر می‎روند، نمازشان چگونه است؟
پاسخ:در غیر سفر اول، نماز تمام و روزه صحیح است.
سؤال: کسی که از وطن اعراض کرده و قصد زندگی در آن محل را ندارد، ولی خانه شخصی خود را در آنجا نفروخته است، در هنگام مسافرت به آنجا، نمازش تمام یا شکسته است؟
پاسخ:با فرض اعراض، نماز او شکسته است و داشتن خانه در آن محل اثری در این جهت ندارد.
سؤال: دانشجویی که وطن و محل تحصیل او بیش از چهار فرسخ شرعی (تقریباً 5/22 کیلومتر) فاصله دارد و ده روز در محل تحصیل و وطن نمی‎ماند، نماز و روزه‎اش چگونه است؟
پاسخ:در غیر سفر اول، نماز تمام و روزه صحیح است.
سؤال: آیا زن در انتخاب وطن، مستقل است یا تابع شوهر است؟
پاسخ:اگر بنا دارد با شوهر زندگی کند، تبعیت، قهری است و وطن شوهر، وطن او محسوب می‎گردد.
سؤال: شوهر از وطن قبلی اعراض نکرده، ولی زن در شهر دیگر زندگی می‎کند، اگر به وطن قبلی شوهر برود باید در آنجا نماز را تمام بخواند یا شکسته ؟
پاسخ:در فرض سؤال که زوجه با همسر خود در وطن سابق او زندگی نکرده است، وطن زن محسوب نمی‎شود، و حکم مسافر را دارد
  

 
پاسخ به احکام شرعی
 
موتور جستجوی سایت

تابلو اعلانات

 




پیوندها

حدیث روز
بسم الله الرحمن الرحیم
چهار پناهگاه در قرآن
   
أَبَانُ بْنُ عُثْمَانَ وَ هِشَامُ بْنُ سَالِمٍ وَ مُحَمَّدُ بْنُ حُمْرَانَ عَنِ الصَّادِقِ (علیه السلام) قَالَ:
عَجِبْتُ لِمَنْ فَزِعَ مِنْ أَرْبَعٍ كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى أَرْبَعٍ
(۱) عَجِبْتُ لِمَنْ خَافَ كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى قَوْلِهِ- حَسْبُنَا اللَّهُ وَ نِعْمَ الْوَكِيلُ فَإِنِّي سَمِعْتُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ بِعَقَبِهَا فَانْقَلَبُوا بِنِعْمَةٍ مِنَ اللَّهِ وَ فَضْلٍ لَمْ يَمْسَسْهُمْ سُوءٌ
(۲) وَ عَجِبْتُ لِمَنِ اغْتَمَّ كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى قَوْلِهِ- لا إِلهَ إِلَّا أَنْتَ سُبْحانَكَ إِنِّي كُنْتُ مِنَ الظَّالِمِينَ فَإِنِّي سَمِعْتُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ بِعَقَبِهَا- وَ نَجَّيْناهُ مِنَ الْغَمِّ وَ كَذلِكَ نُنْجِي الْمُؤْمِنِينَ
(۳) وَ عَجِبْتُ لِمَنْ مُكِرَ بِهِ كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى قَوْلِهِ- وَ أُفَوِّضُ أَمْرِي إِلَى اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ بَصِيرٌ بِالْعِبادِ فَإِنِّي سَمِعْتُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ بِعَقَبِهَا- فَوَقاهُ اللَّهُ سَيِّئاتِ ما مَكَرُوا
(۴) وَ عَجِبْتُ لِمَنْ أَرَادَ الدُّنْيَا وَ زِينَتَهَا كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى قَوْلِهِ- ما شاءَ اللَّهُ لا قُوَّةَ إِلَّا بِاللَّهِ فَإِنِّي سَمِعْتُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ بِعَقَبِهَا- إِنْ تَرَنِ أَنَا أَقَلَّ مِنْكَ مالًا وَ وَلَداً. فَعَسى‏ رَبِّي أَنْ يُؤْتِيَنِ خَيْراً مِنْ جَنَّتِكَ وَ عَسَى مُوجِبَةٌ
    
آقا امام صادق (عليه السّلام) فرمود: در شگفتم از كسى كه از چهار چيز مى‌هراسد چرا بچهار چيز پناهنده نميشود:
(۱) شگفتم از آنكه ميترسد چرا پناه نمى‌برد بفرمودۀ خداى عز و جل« حَسْبُنَا اَللّٰهُ‌ وَ نِعْمَ‌ اَلْوَكِيلُ‌ » خداوند ما را بس است و چه وكيل خوبى است زيرا شنيدم خداى جل جلاله بدنبال آن ميفرمايد:بواسطۀ نعمت و فضلى كه از طرف خداوند شامل حالشان گرديد باز گشتند و هيچ بدى بآنان نرسيد.
(۲) و شگفتم در كسى كه اندوهناك است چرا پناه نمى‌برد بفرمودۀ خداى عز و جل:« لاٰ إِلٰهَ‌ إِلاّٰ أَنْتَ‌ سُبْحٰانَكَ‌ إِنِّي كُنْتُ‌ مِنَ‌ اَلظّٰالِمِينَ‌ » زيرا شنيدم خداى عز و جل بدنبال آن ميفرمايد در خواستش را برآورديم و از اندوه نجاتش داديم و مؤمنين را هم چنين ميرهانيم.
(۳) و در شگفتم از كسى كه حيله‌اى در بارۀ او بكار رفته چرا بفرمودۀ خداى تعالى پناه نمى‌برد« وَ أُفَوِّضُ‌ أَمْرِي إِلَى اَللّٰهِ‌ إِنَّ‌ اَللّٰهَ‌ بَصِيرٌ بِالْعِبٰادِ »:كار خود را بخدا واگذار ميكنيم كه خداوند بحال بندگان بينا است)زيرا شنيدم خداى بزرگ و پاك بدنبالش مى‌فرمايد خداوند او را از بديهائى كه در بارۀ او بحيله انجام داده بودند نگه داشت.
(۴) و در شگفتم از كسى كه خواستار دنيا و آرايش آن است چرا پناهنده نميشود بفرمايش خداى تبارك و تعالى(« مٰا شٰاءَ اَللّٰهُ‌ لاٰ قُوَّةَ‌ إِلاّٰ بِاللّٰهِ‌ »)(آنچه خدا خواست همان است و نيروئى جز به يارى خداوند نيست)زيرا شنيدم خداى عز اسمه بدنبال آن ميفرمايد اگر چه مرا در مال و فرزند از خودت كمتر مى‌بينى ولى اميد هست كه پروردگار من بهتر از باغ تو مرا نصيب فرمايد (و كلمۀ:عسى در اين آيه بمعناى اميد تنها نيست بلكه بمعناى اثبات و تحقق يافتن است).
من لا يحضره الفقيه، ج‏۴، ص: ۳۹۲؛
الأمالي( للصدوق)، ص: ۶؛
الخصال، ج‏۱، ص: ۲۱۸.

کلیه حقوق مادی و معنوی این پورتال محفوظ و متعلق به حجت الاسلام و المسلمین سید محمدحسن بنی هاشمی خمینی میباشد.

طراحی و پیاده سازی: FARTECH/فرتک - فکور رایانه توسعه کویر -