انهار
انهار
امکانات سایت
مطالب خواندنی

وفات«محمدعلی مدرس»صاحب ریحانه الادب(1373ق)

بزرگ نمایی کوچک نمایی
پرونده:محمد علی مدرس تبریزی.gif
میرزا مُحمّدعَلی مُدرّس تَبریزی (۱۲۹۶-۱۳۷۳ق) مشهور به مدرس خیابانی از عالمان قرن چهاردهم قمری. وی متولد تبریز بود و تحصیلات علوم مختلف را نزد اساتید بنام آن دوره گذراند و قریب الاجتهاد شد. وی از بزرگان حوزه نجف، اجازه اجتهاد و روایت دریافت کرد. مدرس تبریزی دارای تألیفات متعددی بوده که مشهورترین آن کتاب ریحانة الادب است. قبر او در قبرستان شیخان قم قرار دارد.
ولادت و وفات
محمد علی مدرس در سال ۱۲۹۶ق در تبریز به دنیا آمد. در ۱۶ فروردین ۱۳۳۳ش (برابر با۱ شعبان ۱۳۷۳ق) وفات یافت و پس از تشییع در طوبائیه تبریز به رسم امانت به خاک سپرده شد. سپس به قم منتقل و آیت الله مرعشی نجفی بر پیکرش نماز خواند و در قبرستان شیخان به خاک سپرده شد.
تحصیلات علمی
میرزا محمد علی مدرس برای تحصیل مقدمات علوم عربی و تحصیل کتب فقهی، اصولی و ریاضیات در مدرسه طالبیه تبریز ساکن شد و علوم عقلی را نزد میرزا علی لنکرانی، خارج فقه و اصول را در مکتب حاج میرزا ابوالحسن مجتهد (مشهور به انگجی) آموخت. او همچنین در حوزه درسی میرزا صادق مجتهد تبریزی حاضر شد.
مدرس تبریزی از مراجع آن زمان نظیر سید محمد حجت کوه کمره‌ای، سید صدرالدین صدر، محمد علی شاه آبادی تهرانی، محمد حسین کاشف الغطاء، میرزا عبدالحسین رشتی اجازه اجتهاد دریافت کرد.
محمد علی مدرس تبریزی از عالمانی چون سید هبةالدین شهرستانی، آقا بزرگ تهرانی و سید محسن حکیم، محمد حسین کاشف الغطاء و میرزا عبدالحسین رشتی اجازه روایت گرفت.
او در اواخر عمر به مدت دوازده‌سال، در مدرسهٔ سپهسالار تهران به بحث،تألیف و تحقیق پرداخت. از شاگردان او می‌توان به شیخ محمد خیابانی، سید محمدرضا علوی تهرانی، مهدی محقق و احمد مهدوی دامغانی اشاره کرد.
آثار
ریحانة الادب
رَیحانَةُ الاَدَب فی تَراجمِ المَعروفینَ بالکُنیةِ اَوِ اللّقَب یا كُنی و القاب، كتابی به زبان فارسی در شرح حال و آثار دانشمندان، عارفان، فیلسوفان، ادیبان و شاعران اسلامی است که به لقب و کنیه شهرت دارند. این کتاب محصول نُه سال -از سال ۱۳۶۴ق تا هنگام وفات- تلاش مؤلف است و شرح حال ۴۶۲۴ تن را دربردارد.
الدر الثمین او دیوان المعصومین
شامل اشعار و کلمات منظوم منسوب به چهارده معصوم.
فرهنگ بهارستان
این کتاب با اسلوب «سر الادب ثعالبی» به نگارش درآمده، موضوع آن مترادفات زبان فارسی است و در شعبان ۱۳۴۸ق در تبریز چاپ شده است.
فرهنگ نوبهار
موضوع آن معانی لغات فارسی به فارسی است و در سال ۱۳۴۸ق در تبریز در دو جلد چاپ شد. این کتاب شامل بیش از نوزده هزار لغت است.
کفایة المحصلین فی تبصرة احکام الدین
این کتاب شرح مزجی تبصره علامه حلی به عربی و در دو جلد است. جلد اول کتاب در تبریز و به صورت سنگی چاپ و منتشر شده است.
نثر اللئالی در شرح نظم اللئالی
موضوع آن تجوید و در شرح نظم اللئالی معروف به میر ابوالقاسم (قاری عهد شاه عباس ثانی صفوی) است. تالیف این کتاب فارسی در سال ۱۲۶۳ق به پایان رسید و در ذی حجه ۱۳۷۸ با خط میرزا طاهر خوشنویس در ۱۲۹ صفحه چاپ شد.
التحفة المهدیة
این کتاب از کتاب الدر الثمین استخراج شده و اشعار ائمه از امام چهارم به بعد را شامل می‌شود.
آثار چاپ نشده مدرس تبریزی نیز از این قرار است:
حیاض الزلائل فی ریاض المسائل
اولین تالیف مدرس تبریزی است که در سن ۲۸ سالگی در رجب سال ۱۳۲۴ق تالیف آن به زبان عربی به پایان رسید. این کتاب شرح طهارت کتاب ریاض، (معروف به شرح کبیر سید علی طباطبایی) است.
غایةُ المُنی فی تحقیق الکُنی
تالیف کتاب در شعبان ۱۳۳۱ق به پایان رسید این کتاب که به زبان عربی نگارش یافته، به بیان کنیه‌های مستعمله در غیر انسان اختصاص یافته است.
فرهنگ نگارستان
تالیف کتاب در محرم ۱۳۵۹ق به پایان رسید. این اثر در لغات مفرد و مرکب است و در ۵ مجلد و (دست نویس) نگارش یافته است.
قاموس المعارف
تالیف کتاب قاموس در ربیع الثانی ۱۳۴۵ق خاتمه یافته است. این کتاب به زبان فارسی است که علاوه بر استیفای لغات فارسی، اکثر لغات عربی و پاره‌ای از لغات بیگانه را هم که در زبان فارسی رایج است، شامل می‌شود. همچنین شرح اجمالی عقاید و مذاهب مختلفه و اصطلاحات دینی و فنون نجومی، ریاضی، عروضی، تاریخی و غیر آنها را در بر دارد. رساله مستقلی در دستور زبان فارسی در اول کتاب قاموس نگارش یافته است که می‌تواند به عنوان کتابی مستقل مورد استفاده قرار گیرد.
امثال و حکم ترکی آذربایجانی.
  

 
پاسخ به احکام شرعی
 
موتور جستجوی سایت

تابلو اعلانات
  


پیوندها

حدیث روز
بسم الله الرحمن الرحیم
چهار پناهگاه در قرآن
   
أَبَانُ بْنُ عُثْمَانَ وَ هِشَامُ بْنُ سَالِمٍ وَ مُحَمَّدُ بْنُ حُمْرَانَ عَنِ الصَّادِقِ (علیه السلام) قَالَ:
عَجِبْتُ لِمَنْ فَزِعَ مِنْ أَرْبَعٍ كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى أَرْبَعٍ
(۱) عَجِبْتُ لِمَنْ خَافَ كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى قَوْلِهِ- حَسْبُنَا اللَّهُ وَ نِعْمَ الْوَكِيلُ فَإِنِّي سَمِعْتُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ بِعَقَبِهَا فَانْقَلَبُوا بِنِعْمَةٍ مِنَ اللَّهِ وَ فَضْلٍ لَمْ يَمْسَسْهُمْ سُوءٌ
(۲) وَ عَجِبْتُ لِمَنِ اغْتَمَّ كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى قَوْلِهِ- لا إِلهَ إِلَّا أَنْتَ سُبْحانَكَ إِنِّي كُنْتُ مِنَ الظَّالِمِينَ فَإِنِّي سَمِعْتُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ بِعَقَبِهَا- وَ نَجَّيْناهُ مِنَ الْغَمِّ وَ كَذلِكَ نُنْجِي الْمُؤْمِنِينَ
(۳) وَ عَجِبْتُ لِمَنْ مُكِرَ بِهِ كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى قَوْلِهِ- وَ أُفَوِّضُ أَمْرِي إِلَى اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ بَصِيرٌ بِالْعِبادِ فَإِنِّي سَمِعْتُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ بِعَقَبِهَا- فَوَقاهُ اللَّهُ سَيِّئاتِ ما مَكَرُوا
(۴) وَ عَجِبْتُ لِمَنْ أَرَادَ الدُّنْيَا وَ زِينَتَهَا كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى قَوْلِهِ- ما شاءَ اللَّهُ لا قُوَّةَ إِلَّا بِاللَّهِ فَإِنِّي سَمِعْتُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ بِعَقَبِهَا- إِنْ تَرَنِ أَنَا أَقَلَّ مِنْكَ مالًا وَ وَلَداً. فَعَسى‏ رَبِّي أَنْ يُؤْتِيَنِ خَيْراً مِنْ جَنَّتِكَ وَ عَسَى مُوجِبَةٌ
    
آقا امام صادق (عليه السّلام) فرمود: در شگفتم از كسى كه از چهار چيز مى‌هراسد چرا بچهار چيز پناهنده نميشود:
(۱) شگفتم از آنكه ميترسد چرا پناه نمى‌برد بفرمودۀ خداى عز و جل« حَسْبُنَا اَللّٰهُ‌ وَ نِعْمَ‌ اَلْوَكِيلُ‌ » خداوند ما را بس است و چه وكيل خوبى است زيرا شنيدم خداى جل جلاله بدنبال آن ميفرمايد:بواسطۀ نعمت و فضلى كه از طرف خداوند شامل حالشان گرديد باز گشتند و هيچ بدى بآنان نرسيد.
(۲) و شگفتم در كسى كه اندوهناك است چرا پناه نمى‌برد بفرمودۀ خداى عز و جل:« لاٰ إِلٰهَ‌ إِلاّٰ أَنْتَ‌ سُبْحٰانَكَ‌ إِنِّي كُنْتُ‌ مِنَ‌ اَلظّٰالِمِينَ‌ » زيرا شنيدم خداى عز و جل بدنبال آن ميفرمايد در خواستش را برآورديم و از اندوه نجاتش داديم و مؤمنين را هم چنين ميرهانيم.
(۳) و در شگفتم از كسى كه حيله‌اى در بارۀ او بكار رفته چرا بفرمودۀ خداى تعالى پناه نمى‌برد« وَ أُفَوِّضُ‌ أَمْرِي إِلَى اَللّٰهِ‌ إِنَّ‌ اَللّٰهَ‌ بَصِيرٌ بِالْعِبٰادِ »:كار خود را بخدا واگذار ميكنيم كه خداوند بحال بندگان بينا است)زيرا شنيدم خداى بزرگ و پاك بدنبالش مى‌فرمايد خداوند او را از بديهائى كه در بارۀ او بحيله انجام داده بودند نگه داشت.
(۴) و در شگفتم از كسى كه خواستار دنيا و آرايش آن است چرا پناهنده نميشود بفرمايش خداى تبارك و تعالى(« مٰا شٰاءَ اَللّٰهُ‌ لاٰ قُوَّةَ‌ إِلاّٰ بِاللّٰهِ‌ »)(آنچه خدا خواست همان است و نيروئى جز به يارى خداوند نيست)زيرا شنيدم خداى عز اسمه بدنبال آن ميفرمايد اگر چه مرا در مال و فرزند از خودت كمتر مى‌بينى ولى اميد هست كه پروردگار من بهتر از باغ تو مرا نصيب فرمايد (و كلمۀ:عسى در اين آيه بمعناى اميد تنها نيست بلكه بمعناى اثبات و تحقق يافتن است).
من لا يحضره الفقيه، ج‏۴، ص: ۳۹۲؛
الأمالي( للصدوق)، ص: ۶؛
الخصال، ج‏۱، ص: ۲۱۸.

کلیه حقوق مادی و معنوی این پورتال محفوظ و متعلق به حجت الاسلام و المسلمین سید محمدحسن بنی هاشمی خمینی میباشد.

طراحی و پیاده سازی: FARTECH/فرتک - فکور رایانه توسعه کویر -