انهار
انهار
مطالب خواندنی

ركوع و قيام متصل به ركوع

بزرگ نمایی کوچک نمایی

سؤال  182 - در توضيح المسائل مىنويسند اگر ركوع را فراموش نمايد و پيش از آن كه به سجود برسد يادش بيايد بايستد و بعد به ركوع رود و اگر در حال خميدگى به ركوع برگردد نمازش باطل است و تفصيلى قائل، نشده‌اند. لكن در بعضى از رساله‌ها تفصيلى قائلند به اين نحو كه اگر كسى ركوع را فراموش نمود و رفت به سجده و هنوز به سجده نرسيده، برگردد و ركوع را بجا بياورد پس اگر يادش هست كه براى سجده خم شده بايد راست بايستد و براى ركوع، خم شود و اگر يادش هست كه براى ركوع، خم شده و در اثناء خم شدن سهوا براى سجده رفته، در حال خميدگى بلند شود تا به حد ركوع برسد كه قيام متصل به ركوع زياد نشود. و اگر در سجده اول يادش آمد، سجده را رها كرده و برگردد ركوع نمايد و پس از اتمام نماز و سجده سهو نماز را اعاده نمايد.

خواهشمند است بيان فرمائيد كه اين تفصيل را در توضيح المسائل، فراموش نموده‌اند و يا مطلقا بايد برخيزد و راست بايستد، و ركوع نمايد؟.

جواب: اگر كسى از ابتداء، ركوع را فراموش كند و به قصد سجده، خم شود و پيش از سجده يادش بيايد برگردد به حال قيام، و ركوع را بجا آورد ظاهرا مسأله‌اى كه در توضيح المسائل ذكر شده راجع به اين فرض است و همچنين است حكم، اگر به قصد ركوع خم شود و پيش از رسيدن به حد ركوع فراموش كند و اما اگر بعد از رسيدن به حد ركوع، فراموش كرد به نظر حقير ركوع انجام شده است ولى احتياط به اعاده نماز، ترك نشود و تفصيلى كه ذكر شده صحيح نيست زيرا يا وظيفه ركوعى، انجام شده و برگشت به ركوع موجب زياد شدن ركن است و يا وظيفه ركوعى انجام نشده بايد برگردد و بايستد و آن قيام، قيام متصل به ركوع نبوده كه موجب زيادتى ركن شود و بطور كلى زياد شدن قيام متصل به ركوع بدون زياد شدن ركوع، متصور نيست.

سؤال  183 - اگر نمازگزار، سوره را تمام نكرده سهوا به ركوع رفت آيا نمازش باطل است؟ كما اين كه بعضى از مسأله گوها گفته‌اند و علت بطلان را هم ترك قيام متصل به ركوع دانسته‌اند - يا نه؟.

جواب: اگر فراموش كرد كه سوره را تمام كند و سهوا براى ركوع خم شد و پس از رسيدن به حد ركوع ملتفت گرديد كه در اتمام سوره، سهو كرده نمازش باطل نيست و احتياطا دو سجده سهو براى آن مقدار كه از سوره فراموش كرده بخواند و در فرض مسأله، قيام متصل به ركوع، به عمل آمده است.


  

 
پاسخ به احکام شرعی
 
موتور جستجوی سایت

تابلو اعلانات

 




پیوندها

حدیث روز
بسم الله الرحمن الرحیم
چهار پناهگاه در قرآن
   
أَبَانُ بْنُ عُثْمَانَ وَ هِشَامُ بْنُ سَالِمٍ وَ مُحَمَّدُ بْنُ حُمْرَانَ عَنِ الصَّادِقِ (علیه السلام) قَالَ:
عَجِبْتُ لِمَنْ فَزِعَ مِنْ أَرْبَعٍ كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى أَرْبَعٍ
(۱) عَجِبْتُ لِمَنْ خَافَ كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى قَوْلِهِ- حَسْبُنَا اللَّهُ وَ نِعْمَ الْوَكِيلُ فَإِنِّي سَمِعْتُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ بِعَقَبِهَا فَانْقَلَبُوا بِنِعْمَةٍ مِنَ اللَّهِ وَ فَضْلٍ لَمْ يَمْسَسْهُمْ سُوءٌ
(۲) وَ عَجِبْتُ لِمَنِ اغْتَمَّ كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى قَوْلِهِ- لا إِلهَ إِلَّا أَنْتَ سُبْحانَكَ إِنِّي كُنْتُ مِنَ الظَّالِمِينَ فَإِنِّي سَمِعْتُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ بِعَقَبِهَا- وَ نَجَّيْناهُ مِنَ الْغَمِّ وَ كَذلِكَ نُنْجِي الْمُؤْمِنِينَ
(۳) وَ عَجِبْتُ لِمَنْ مُكِرَ بِهِ كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى قَوْلِهِ- وَ أُفَوِّضُ أَمْرِي إِلَى اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ بَصِيرٌ بِالْعِبادِ فَإِنِّي سَمِعْتُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ بِعَقَبِهَا- فَوَقاهُ اللَّهُ سَيِّئاتِ ما مَكَرُوا
(۴) وَ عَجِبْتُ لِمَنْ أَرَادَ الدُّنْيَا وَ زِينَتَهَا كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى قَوْلِهِ- ما شاءَ اللَّهُ لا قُوَّةَ إِلَّا بِاللَّهِ فَإِنِّي سَمِعْتُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ بِعَقَبِهَا- إِنْ تَرَنِ أَنَا أَقَلَّ مِنْكَ مالًا وَ وَلَداً. فَعَسى‏ رَبِّي أَنْ يُؤْتِيَنِ خَيْراً مِنْ جَنَّتِكَ وَ عَسَى مُوجِبَةٌ
    
آقا امام صادق (عليه السّلام) فرمود: در شگفتم از كسى كه از چهار چيز مى‌هراسد چرا بچهار چيز پناهنده نميشود:
(۱) شگفتم از آنكه ميترسد چرا پناه نمى‌برد بفرمودۀ خداى عز و جل« حَسْبُنَا اَللّٰهُ‌ وَ نِعْمَ‌ اَلْوَكِيلُ‌ » خداوند ما را بس است و چه وكيل خوبى است زيرا شنيدم خداى جل جلاله بدنبال آن ميفرمايد:بواسطۀ نعمت و فضلى كه از طرف خداوند شامل حالشان گرديد باز گشتند و هيچ بدى بآنان نرسيد.
(۲) و شگفتم در كسى كه اندوهناك است چرا پناه نمى‌برد بفرمودۀ خداى عز و جل:« لاٰ إِلٰهَ‌ إِلاّٰ أَنْتَ‌ سُبْحٰانَكَ‌ إِنِّي كُنْتُ‌ مِنَ‌ اَلظّٰالِمِينَ‌ » زيرا شنيدم خداى عز و جل بدنبال آن ميفرمايد در خواستش را برآورديم و از اندوه نجاتش داديم و مؤمنين را هم چنين ميرهانيم.
(۳) و در شگفتم از كسى كه حيله‌اى در بارۀ او بكار رفته چرا بفرمودۀ خداى تعالى پناه نمى‌برد« وَ أُفَوِّضُ‌ أَمْرِي إِلَى اَللّٰهِ‌ إِنَّ‌ اَللّٰهَ‌ بَصِيرٌ بِالْعِبٰادِ »:كار خود را بخدا واگذار ميكنيم كه خداوند بحال بندگان بينا است)زيرا شنيدم خداى بزرگ و پاك بدنبالش مى‌فرمايد خداوند او را از بديهائى كه در بارۀ او بحيله انجام داده بودند نگه داشت.
(۴) و در شگفتم از كسى كه خواستار دنيا و آرايش آن است چرا پناهنده نميشود بفرمايش خداى تبارك و تعالى(« مٰا شٰاءَ اَللّٰهُ‌ لاٰ قُوَّةَ‌ إِلاّٰ بِاللّٰهِ‌ »)(آنچه خدا خواست همان است و نيروئى جز به يارى خداوند نيست)زيرا شنيدم خداى عز اسمه بدنبال آن ميفرمايد اگر چه مرا در مال و فرزند از خودت كمتر مى‌بينى ولى اميد هست كه پروردگار من بهتر از باغ تو مرا نصيب فرمايد (و كلمۀ:عسى در اين آيه بمعناى اميد تنها نيست بلكه بمعناى اثبات و تحقق يافتن است).
من لا يحضره الفقيه، ج‏۴، ص: ۳۹۲؛
الأمالي( للصدوق)، ص: ۶؛
الخصال، ج‏۱، ص: ۲۱۸.


کلیه حقوق مادی و معنوی این پورتال محفوظ و متعلق به حجت الاسلام و المسلمین سید محمدحسن بنی هاشمی خمینی میباشد.

طراحی و پیاده سازی: FARTECH/فرتک - فکور رایانه توسعه کویر -