7 صفر

هفتم صفر سال 128 هجرى قمرى

   ·    میلاد مسعود امام موسى کاظم علیه السّلام ، امام هفتم شیعیان

امام موسى کاظم علیه السّلام در هفتم صفر سال 128 هجرى قمرى در اءبوامحلى میان مکه و مدینه  دیده به جهان گشود و با نور خود جهان هستى را روشن کرد.

پدرش امام جعفر صادق علیه السّلام امام ششم شیعیان ، و مادرش حمیده بربریه ، معروف به حمیده مصفاة است .
امام موسى بن جعفر علیه السّلام ملقب به کاظم ، صابر، صالح ، امین و عبد صالح است و کنیه شریف او، ابوابراهیم ، ابوالحسن و ابوعلى است که در میان محدثان به ابوالحسن اوّل معروف است .

امام کاظم علیه السّلام در مکتب علمى و معنوى پدرش امام جعفرصادق علیه السّلام پرورش یافت و در میان علویان که نخبگان امت اسلام و پاک ترین ریشه هاى انسانى بودند، به بزرگى و شرافت نایل آمد. به طورى که پس از شهادت پدرش ‍ امام جعفرصادق علیه السّلام در شوال 148 قمرى ، به مقام عظماى ولایت و امامت رسید و اکثر یاران و اصحاب پدرش به امامتش اقرار و اعتراف کردند.

امام کاظم علیه السّلام در عصر حکومت مروان بن محمداموى معروف به مروان حمار که آخرین خلیفه امویان بود، به دنیا آمد و در آن زمان جنبش عظیمى بر ضد امویان ، جهان اسلام را فراگرفته بود و سرانجام در محرم سال 132 قمرى با کشته شدن مروان حمار، حکومت 98 ساله امویان به پایان آمد و بنى عباس که شاخه اى از هاشمیان بودند، حکومت مسلمانان را به دست گرفتند. آنان گرچه قیام خویش را با عنوان  الرّضا من آل محمّد صلّى اللّه علیه و آله  آغاز کرده و به پیروزى رسانیده بودند ولى پس از به دست گرفتن قدرت ، علویان را که تنها بازماندگان خاندان پیامبر صلّى اللّه علیه و آله بودند، از سیاست و حکومت به کنارى نهادند.

بنى عباس ، به ویژه منصوردوانقى دومین خلیفه عباسى  مبارزه بى امانى با سادات حسنى و سادات حسینى در پیش گرفتند و چون آنان را رقیبان اصلى و جدى خود مى دانستند، تلاش کردند تا آنان را به طور کلى ریشه کن نمایند.

امام موسى کاظم علیه السّلام در مدت عمر شریف خویش ، علاوه بر حکومت مروان بن محمداموى ، حکومت ستم گرانه پنج تن از عباسیان یعنى : سفاح ، منصور، مهدى ، هادى و هارون  را تحمل کرد.

آن حضرت چند بار در عصر مهدى ، هادى و هاروى از مدینه به بغداد فراخوانده شد و مورد آزار و شکنجه هاى حکومتى قرارگرفت .

امام موسى کاظم علیه السّلام در 20 سالگى به امامت رسید. مدت امامت آن حضرت ، 35 سال بود و امامت آن حضرت مصادف بود با خلافت و حکومت هاى پى درپى منصور، مهدى ، هادى و هارون الرشید.

آن حضرت جمعا به مدت 14 سال ، به روایتى 7 سال و به روایت دیگر 4 سال از عمر شریف خود را در زندان هاى عباسیان گذرانید.

سرانجام در 55 سالگى ، در بیست وپنجم رجب سال 183 قمرى در زندان سندى بن شاهک در بغداد، به دستور هارون مسموم گردید و بر اءثر این مسمومیت به شهادت نایل آمد.

بدن شریف آن حضرت را پس از شهادت ، از زندان بیرون آورده و در مقابر قریش در حوالى بغداد، که هم اکنون معروف به کاظمین است ، دفن نمودند.

صاحب کشف الغمه ، در توصیف امام هفتم شیعیان چنین آورده است :

او، پیشوایى کبیرالقدر، عظیم الشاءن و کثیرالتهجد بود. در اجتهاد، تلاش فراوان و در عمل کوشش تمام مى نمود. کرامت هایش براى همگان مشهود بود. در عبادت هایش مواظب طاعات بود. در شب ، بیدار و به سجده و عبادت مى پرداخت و در روز، روزه دار بود و تصدق مى کرد. به خاطر بردبارى زیاد و بخشش از خطاکاران ، به کاظم فروبرنده خشم  معروف گردید. در برابر بدى ها، نیکى مى کرد و از جنایت جنایت کاران مى گذشت . به خاطر کثرت عبادت ، عبدصالح خوانده شد. در عراق به باب الحوائج الى الله معروف گردید و برآورده شدن نیازها و حاجت هاى توسل جویان به کرامت ها و مقام هاى وى بستگى تمام یافت و عقل در آن امور به حیرت و علم به حیرانى افتاد. به همین جهت ، عقل و علم حکم مى کنند که او در نزد پروردگار داراى مقام و قدم صدق است و این ، هم چنان تداوم دارد.

اَلسّلامُ عَلیک یا بابَ الحَوائج الى اللّه ، یا حُجّة اللّه عَلى خَلقِه ، یا مَولاىَ مُوسَى بن جَعفر عَلَیه وَ على آبائه الطّاهرین وَ على اءبنائه المَعصُومین آلاف التحیة و السّلام  و رحمة الله و برکاته .