انهار
انهار
مطالب خواندنی

نيابت در رمي جمرات

بزرگ نمایی کوچک نمایی

سؤال: كسي كه به نيابت ديگري رمي جمره مي‎كند، آيا كافي است كه اول براي خودش هر جمره‎اي‎را رمي كند، و پس از آن به نيابت ديگران ولو ده نفر باشند يكجا رمي كند، بعد جمره وسطي را هم همين طور، و در پايان براي جمره عقبه نيز چنين كند، يا اينكه بايد اول هر سه جمره را براي خودش، و بعد هر سه را براي دومي، و همچنين به ترتيب براي ديگران رمي نمايد؟

پاسخ: هر دو صورت صحيح است.

سؤال: چنانچه كساني صبح روز دهم از رمي كردن معذور باشند، ولي اطمينان دارند كه بعد از ظهر خلوت است و قادر به رمي هستند، بفرماييد صبح مي‎توانند نايب بگيرند، يا بايد صبر كنند تا خلوت شود و رمي نمايند؟

پاسخ: اگر مي‎تواند در روز رمي كنند، نمي‎توانند نايب بگيرند.

سؤال: كسي كه در رمي جمرات نايب شده، آيا مي‎تواند شب رمي كند يا نه، و هم چنين كسي كه در اصل حج نايب باشد، و از ابتدا مي‎دانسته كه نمي‎تواند رمي كند، يا نمي‎تواند روز رمي كند، و يا در رمي در روز مسامحه و اهمال كند، حكمش چيست؟

پاسخ: نايب بايد اعمال اختياري حج را انجام دهد، و اگر معذور باشد نمي‎تواند نايب شود، و كسي كه در رمي نايب شده بايد روز رمي كند، و مسامحه و اهمال جايز نيست.

سؤال: شخصي در روز عيد قربان به جمره عقبه رفته است، و رمي را انجام داده، ولي رمي دو روز بعد را در اثر كسالت وكالت داده، و روز سيزدهم خودش براي قضاي رمي جمرات رفته، ولي اول رمي جمره عقبه نموده بعداً برگشته، و از جمره اولي شروع كرده، و روز يازدهم و دوازدهم را يك مرتبه چهارده سنگ زده، هفت عدد براي روز يازدهم، و هفت عدد براي روز دوازدهم، و جمره وسطي را هم چنين دوازده سنگ زده، و جمره عقبه را نيز دوازده سنگ زده است، و الآن به ايران برگشته است، وظيفه او چيست؟

پاسخ: اگر كسالت داشته و معذور بوده و وكالت داده عمل او صحيح است، و نياز به تكرار نداشته است، و در هر صورت تكرار به نحو مرقوم صحيح نيست.

سؤال: زني به همراه شوهرش در روز يازدهم جهت رمي به طرف جمرات حركت مي‎كند كه بر اثر شدت گرمي هوا و كثرت جمعيت شوهر خود را گم مي‎كند حالت اضطراب و شوكه شدن به او دست مي‎دهد و به زمين مي‎افتد مأمورين او را به بيمارستان منتقل مي‎كنند بعد از چهار روز تفحص در بيمارستان پيدا مي‎شود كه قادر به انجام بقيه اعمال حج نمي‎باشد و در فاصله مزبور شوهرش به نيابت از او بقيه اعمال را انجام مي‎دهد، آنچه مسلم است اين بوده كه شوهر در حال ناراحتي و حواس پرتي بوده ولي از او كه سؤال مي‎شود اعمال نيابتي را انجام داديد يا نه مي‎گويد بلي انجام داده‎ام، پس از مراجعت از حج قسم جلاله ياد مي‎كند كه من حالم بجا نبود و اعمال نيابتي را انجام ندادم و اظهار مي‎كند كه اجتماع ما با هم حرام است آيا حج صحيح است يا نه؟ و در صورت عدم صحت آيا با نيابت كفايت مي‎كند يا اينكه لازم است خودش بقيه‎اعمال را انجام دهد وقرباني‎كه بواسطه عدم بيتوته درمني مي‎باشد آيا در محل خودش ذبح كند كافي است و يا بايد به مني فرستاده شود؟

پاسخ: هر چه از اعمال مانده باشد اگر بتواند بايد خودش برود و انجام دهد و اگر نتواند بايد نائب بگيرد و قضاي رمي جمرات بايد در ايام تشريق باشد و قرباني مورد سوالرا اگر در محلّ خودش ذبح كند و به فقراء بدهد كافي است.

سؤال: زني هستم كه به نيابت از ديگري به حج مشرف شده‎ام ولي به دليل ازدحام از رمي معذور مي‎باشم آيا مي‎توانم به ديگري جهت انجام رمي نيابت بدهم؟ آيا در اين صورت نيابت من باطل نمي‎گردد؟

پاسخ: اگر اجير براي نيابت شده باشيد و از اوّل مي‎دانستيد كه معذور از رمي هستيد و بايد نائب بگيرد چنانچه شخصي كه شما را اجير كرده هم مي‎دانسته، نائب گرفتن براي رمي اشكال ندارد ولي اگر او نمي‎دانسته و ظاهر اجاره اين است كه شما به مباشرت خودتان انجام دهيد، حج صحيح و مبرء ذمّه منوب عنه است ولي در اينكه استحقاق اجرت داشته باشيد اشكال است، بايد به كسي كه شما را اجير كرده رجوع نمائيد. و اگر اتفاقاً معذور از رمي شويد اشكال ندارد و اگر تبرّعاً نيابت كرده‎ايد هم اشكال ندارد.


  

 
پاسخ به احکام شرعی
 
موتور جستجوی سایت

تابلو اعلانات
  


پیوندها

حدیث روز
بسم الله الرحمن الرحیم
چهار پناهگاه در قرآن
   
أَبَانُ بْنُ عُثْمَانَ وَ هِشَامُ بْنُ سَالِمٍ وَ مُحَمَّدُ بْنُ حُمْرَانَ عَنِ الصَّادِقِ (علیه السلام) قَالَ:
عَجِبْتُ لِمَنْ فَزِعَ مِنْ أَرْبَعٍ كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى أَرْبَعٍ
(۱) عَجِبْتُ لِمَنْ خَافَ كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى قَوْلِهِ- حَسْبُنَا اللَّهُ وَ نِعْمَ الْوَكِيلُ فَإِنِّي سَمِعْتُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ بِعَقَبِهَا فَانْقَلَبُوا بِنِعْمَةٍ مِنَ اللَّهِ وَ فَضْلٍ لَمْ يَمْسَسْهُمْ سُوءٌ
(۲) وَ عَجِبْتُ لِمَنِ اغْتَمَّ كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى قَوْلِهِ- لا إِلهَ إِلَّا أَنْتَ سُبْحانَكَ إِنِّي كُنْتُ مِنَ الظَّالِمِينَ فَإِنِّي سَمِعْتُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ بِعَقَبِهَا- وَ نَجَّيْناهُ مِنَ الْغَمِّ وَ كَذلِكَ نُنْجِي الْمُؤْمِنِينَ
(۳) وَ عَجِبْتُ لِمَنْ مُكِرَ بِهِ كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى قَوْلِهِ- وَ أُفَوِّضُ أَمْرِي إِلَى اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ بَصِيرٌ بِالْعِبادِ فَإِنِّي سَمِعْتُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ بِعَقَبِهَا- فَوَقاهُ اللَّهُ سَيِّئاتِ ما مَكَرُوا
(۴) وَ عَجِبْتُ لِمَنْ أَرَادَ الدُّنْيَا وَ زِينَتَهَا كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى قَوْلِهِ- ما شاءَ اللَّهُ لا قُوَّةَ إِلَّا بِاللَّهِ فَإِنِّي سَمِعْتُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ بِعَقَبِهَا- إِنْ تَرَنِ أَنَا أَقَلَّ مِنْكَ مالًا وَ وَلَداً. فَعَسى‏ رَبِّي أَنْ يُؤْتِيَنِ خَيْراً مِنْ جَنَّتِكَ وَ عَسَى مُوجِبَةٌ
    
آقا امام صادق (عليه السّلام) فرمود: در شگفتم از كسى كه از چهار چيز مى‌هراسد چرا بچهار چيز پناهنده نميشود:
(۱) شگفتم از آنكه ميترسد چرا پناه نمى‌برد بفرمودۀ خداى عز و جل« حَسْبُنَا اَللّٰهُ‌ وَ نِعْمَ‌ اَلْوَكِيلُ‌ » خداوند ما را بس است و چه وكيل خوبى است زيرا شنيدم خداى جل جلاله بدنبال آن ميفرمايد:بواسطۀ نعمت و فضلى كه از طرف خداوند شامل حالشان گرديد باز گشتند و هيچ بدى بآنان نرسيد.
(۲) و شگفتم در كسى كه اندوهناك است چرا پناه نمى‌برد بفرمودۀ خداى عز و جل:« لاٰ إِلٰهَ‌ إِلاّٰ أَنْتَ‌ سُبْحٰانَكَ‌ إِنِّي كُنْتُ‌ مِنَ‌ اَلظّٰالِمِينَ‌ » زيرا شنيدم خداى عز و جل بدنبال آن ميفرمايد در خواستش را برآورديم و از اندوه نجاتش داديم و مؤمنين را هم چنين ميرهانيم.
(۳) و در شگفتم از كسى كه حيله‌اى در بارۀ او بكار رفته چرا بفرمودۀ خداى تعالى پناه نمى‌برد« وَ أُفَوِّضُ‌ أَمْرِي إِلَى اَللّٰهِ‌ إِنَّ‌ اَللّٰهَ‌ بَصِيرٌ بِالْعِبٰادِ »:كار خود را بخدا واگذار ميكنيم كه خداوند بحال بندگان بينا است)زيرا شنيدم خداى بزرگ و پاك بدنبالش مى‌فرمايد خداوند او را از بديهائى كه در بارۀ او بحيله انجام داده بودند نگه داشت.
(۴) و در شگفتم از كسى كه خواستار دنيا و آرايش آن است چرا پناهنده نميشود بفرمايش خداى تبارك و تعالى(« مٰا شٰاءَ اَللّٰهُ‌ لاٰ قُوَّةَ‌ إِلاّٰ بِاللّٰهِ‌ »)(آنچه خدا خواست همان است و نيروئى جز به يارى خداوند نيست)زيرا شنيدم خداى عز اسمه بدنبال آن ميفرمايد اگر چه مرا در مال و فرزند از خودت كمتر مى‌بينى ولى اميد هست كه پروردگار من بهتر از باغ تو مرا نصيب فرمايد (و كلمۀ:عسى در اين آيه بمعناى اميد تنها نيست بلكه بمعناى اثبات و تحقق يافتن است).
من لا يحضره الفقيه، ج‏۴، ص: ۳۹۲؛
الأمالي( للصدوق)، ص: ۶؛
الخصال، ج‏۱، ص: ۲۱۸.


کلیه حقوق مادی و معنوی این پورتال محفوظ و متعلق به حجت الاسلام و المسلمین سید محمدحسن بنی هاشمی خمینی میباشد.

طراحی و پیاده سازی: FARTECH/فرتک - فکور رایانه توسعه کویر -