انهار
انهار
مطالب خواندنی

(۲) احادیثی از آقا امام رضا (علیه السلام)

بزرگ نمایی کوچک نمایی
بِسْمِ اللهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ
السَّلاَمُ عَلَى مَهْدِيِّ الْأُمَمِ وَ جَامِعِ الْكَلِمِ.
وَ اَلسَّلاَمُ عَلَى عِبَادِ اَللَّهِ اَلصَّالِحِين وَ رَحمَةُ الله
احادیثی از آقا امام رضا (علیه السلام)
    
فهرست احادیث
{۱} برترین خرد
{۲} ایمان
{۳} از جمله حقوق مؤمن بر مؤمن
{۴} سرآغاز خداپرستی
{۵} وساطت اهل بیت (ع)
{۶} بسم الله
{۷} نقش انگشترحضرت موسی(ع)
{۸} نقش انگشترحضرت عیسی(ع)
{۹} نماز شب
{۱۰} تفاوت مؤمن و کافر در قیامت
{۱۱} طلب بهشت بدون عمل!
{۱۲} کمترین پاداش زائرامام رضا(ع)
{۱۳} تبسم به برادر مؤمن
{۱۴} نجات موحدان گناه کار
{۱۵} کسی که امامی ندارد
{۱۶} مراد از اهل ذکر در قرآن
{۱۷} دین امامان (ع)
{۱۸} کمال دین
{۱۹} غلو در مورد امام علی (ع)
{۲۰} گریه بر اهل بیت (ع)
{۲۱} گریستن وگریاندن براهل بیت(ع)
{۲۲} شرکت درمجلس اهل بیت(ع)
{۲۳} همسایه‌داری
{۲۴} ویژگی های شیعیان
{۲۵} امامان بعد از امام رضا (ع)
{۲۶} قائم (علیه السلام)
{۲۷} اگرمردم زیبایی های کلام مارامی دانستند
{۲۸} اطاعت ازخداحتی بدون وعده به بهشت وجهنم
{۲۹} شهرت به عبادت
{۳۰} اهمیت اذان و اقامه برای نماز
{۳۱} نماز وسیله تقرب
{۳۲} سجده شکر بعد از نماز
{۳۳} افطاری دادن
{۳۴} زیارت امام رضا (ع)
{۳۵} دوری از آتش بدون عمل
{۳۶}صلوات برپیامبروخاندان اوزائل کننده گناهان
{۳۷} اهمیت زیارت اهل بیت (ع)
{۳۸} اهمیت زیارت حضرت معصومه(س)
{۳۹} اطاعت از پدر و مادر
{۴۰} رفاه برای خانواده
{۴۱} غم زدایی از مؤمن
{۴۲} تشکر درقبال خوبی مردم
{۴۳} سکوت
{۴۴} خشم
{۴۵} پوشاندن گناه
{۴۶}گناهان کوچک،راهی بسوی گناهان بزرگ
{۴۷} پاکیزگی
{۴۸} بوی خوش
{۴۹} دست کشیدن ازغذا قبل ازسیری کامل
{۵۰} حفظ آبرو با مال
    
توضیح متن، ترجمه و اسناد احادیث:
{۱} برترین خرد
أفضَلُ العَقلِ مَعرِفَةُ الإِنسانِ نَفسَهُ.
برترین خِرد، خودشناسى است.
العدد القویة: ص ۲۹۲ ح ۱۸.
{۲} ایمان
الإیمانُ: عَقدٌ بِالقَلبِ؛ ولَفظٌ بِاللِّسانِ؛ وعَمَلٌ بِالجَوارِحِ، لا یکونُ الإیمانُ إلاّ هکذا.
ایمان، عبارت است از: باور قلبى، اظهار به زبان و عمل با اندام ها. ایمان، جز این گونه نیست.
معانی الأخبار: ص ۱۸۶ ح ۲.
{۳} از جمله حقوق مؤمن بر مؤمن
إنَّ مِن حَقِّ المُؤمِنِ عَلَى المُؤمِنِ: المَوَدَّةَ لَهُ فی صَدرِهِ، وَالمُواساةَ لَهُ فی مالِهِ، وَالنُّصرَةَ لَهُ عَلى مَن ظَلَمَهُ، وإن کانَ فَیءٌ لِلمُسلِمینَ وکانَ غائِباً أخَذَ لَهُ بِنَصیبِهِ، وإذا ماتَ فَالزِّیارَةُ إلى قَبرِهِ، ولا یظلِمَهُ، ولا یغُشَّهُ، ولا یخونَهُ، ولا یخذُلَهُ، ولا یغتابَهُ، ولا یکذِّبَهُ...
از جمله حقوق مؤمن بر مؤمن، این است که در دل، او را دوست بدارد، با مالش به او کمک برساند، او را در برابر کسى که به وى ستم کند، یارى دهد، اگر مسلمانان غنیمت و خراجى داشتند و او غایب بود، سهم او را برایش بگیرد، هر گاه درگذشت، تا قبرش او را تشییع کند، به او ستم نکند، با او دغلى نکند، به او خیانت نکند، او را وا نگذارد، از او غیبت نکند، دروغگویش نشمارد...
قضاء حقوق المؤمنین: ص۳۵ ح۴۵.
{۴} سرآغاز خداپرستی
أوَّلُ عِبادَةِ اللّهِ مَعرِفَتُهُ.
سرآغازِ خداپرستى، شناخت اوست.
التوحید: ص ۳۴ ح ۲.
{۵} وساطت اهل بیت (ع)
إذا نَزَلَت بِکم شِدَّةٌ فاستَعینوا بِنا عَلَى اللّهِ.
هر گاه سختى اى به شما رسید، به واسطه ما از خدا کمک بجویید.
تفسیر العیاشی: ج۲ ص۱۷۶ ح۱۶۶۲.
{۶} بسم الله
«بِسمِ اللّهِ الرَّحمنِ الرَّحیمِ» أقرَبُ إلَى الاِسمِ الأَعظَمِ مِن سَوادِ العَینِ إلى بَیاضِها.
«بِسمِ اللَّهِ الرَّحمَنِ الرَّحیمِ»، به اسم اعظم خدا، نزدیک تر از سیاهىِ چشم به سفیدى آن است.
عیون أخبار الرضا (علیه السلام): ج۲ ص۵ ح۱۱.
{۷} نقش انگشتر حضرت موسی (ع)
کانَ نَقشُ خاتَمِ موسى (علیه السلام) حَرفَینِ اشتَقَّهُما مِنَ التَّوراةِ: «اصبِر تُؤَر، اُصدُق تَنجُ».
نقش انگشتر موسى (علیه السلام) دو جمله بود که آنها را از تورات گرفته بود: شکیبا باش تا مزد بگیرى، راستگو باش تا بِرَهى».
عیون أخبار الرضا(ع): ج ۲ ص ۵۵ ح ۲۰۶.
{۸} نقش انگشتر حضرت عیسی (ع)
کانَ نَقشُ خاتَمِ عیسى (علیه السلام) حَرفَینِ اشتَقَّهُما مِنَ الإِنجیلِ: طوبى لِعَبدٍ ذُکرَ اللّهُ مِن أجلِهِ، ووَیلٌ لِعَبدٍ نُسِی اللّهُ مِن أجلِهِ.
نقش انگشتر عیسى (علیه السلام) این دو جمله بود که آنها را از انجیل برگرفته بود: «خوشا به حال بنده اى که موجب یاد خدا شود و واى به حال بنده اى که باعث فراموشى خدا گردد».
عیون أخبار الرضا(ع): ج ۲ ص ۵۵ ح ۲۰۶.
{۹} نماز شب
عَلَیکم بِصَلاةِ اللَّیلِ! فَما مِن عَبدٍ یقومُ فی آخِرِ اللَّیلِ فَیصَلّی ثَمانِی رَکعاتٍ ورَکعَتَینِ لِلشَّفعِ ورَکعَةً لِلوَترِ؛ ثُمَّ قَنَتَ وَاستَغفَرَ اللّهَ فی قُنوتِهِ سَبعینَ مَرَّةً، إلاّ اُجیرَ مِن عَذابِ القَبرِ وعَذابِ النّارِ.
بر شما باد خواندن نماز شب؛ زیرا هیچ بنده اى نیست که در آخرِ شب بر خیزد و هشت رکعت [نماز] و دو رکعت [نماز] شَفع و یک رکعت [نماز] وَتر بگزارد، سپس قنوت بخواند و در قنوتش هفتاد بار از خدا آمرزش بخواهد، مگر آن که از عذاب قبر و از عذاب آتش [دوزخ]، پناه داده مى شود.
الدعوات: ص۲۷۲ ح۷۷۸.
{۱۰} تفاوت مؤمن و کافر در قیامت
دَخَلَ رَجُلٌ مِنَ الزَّنَادِقَةِ عَلَى أَبِی الحَسَنِ (علیه السلام) وَ عِندَهُ جَمَاعَةٌ، فَقَالَ أَبُو الحَسَنِ (علیه السلام): أَیهَا الرَّجُلُ! أَ رَأَیتَ إِن کانَ القَولُ قَولَکم ـ وَ لَیسَ هُوَ کمَا تَقُولُونَ ـ أَ لَسنَا وَ إِیاکم شَرَعاً سَوَاءً؛ لاَ یضُرُّنَا مَا صَلَّینَا وَ صُمنَا وَ زَکینَا وَ أَقرَرنَا ؟ فَسَکتَ الرَّجُلُ. ثُمَّ قَالَ أَبُو الحَسَنِ (علیه السلام): وَ إِن کانَ القَولُ قَولَنَا ـ وَ هُوَ قَولُنَا ـ أَلَستُم قَد هَلَکتُم وَ نَجَونَا؟!
جماعتى در خدمت امام رضا (علیه السلام) بودند که زندیقى وارد شد. امام (علیه السلام) به او فرمود: «اگر سخن شما درست باشد ـ که نیست ـ، در این صورت، آیا نه این است که ما و شما یکسان هستیم و نماز و روزه و زکات و ایمان ما زیانى به ما نمى رسانَد؟». آن زندیق، خاموش مانْد. سپس امام رضا (علیه السلام) فرمود: «واگر سخن ما درست باشد ـ که هست ـ آیا شما به هلاکت درنیفتاده اید و ما نجات نیافته ایم؟!».
الکافی: ج۱ ص۷۸ ح۳.
{۱۱} طلب بهشت بدون عمل!
مَن سَأَلَ اللّهَ الجَنَّةَ وَلَم یصبِر عَلَى الشَّدائِدِ، فَقَدِ استَهزأَ بِنَفسِهِ.
کسى که از خدا بهشت بخواهد، امّا در برابر سختى ها شکیبا نباشد، خود را ریشخند کرده است.
کنز الفوائد: ج۱ ص۳۳۰.
{۱۲} کمترین پاداش زائر امام رضا (ع)
ما مِن مؤمن یزورُنی فَیصیبُ وَجهَهُ قَطرَةٌ مِنَ الماءِ، إلاّ حَرَّمَ اللّهُ تَعالى جَسَدَهُ عَلَى النّارِ.
هیچ مؤمنى نیست که مرا زیارت کند و قطره اى از آسمان بر چهره اش بیفتد، مگر آن که خداوند متعال، بدن او را بر آتش، حرام مى گردانَد.
عیون أخبار الرضا (علیه السلام): ج ۲ ص۲۲۷ ح۱.
{۱۳} تبسم به برادر مؤمن
مَن تَبَسَّمَ فی وَجهِ أخیهِ المُؤمِنِ کتَبَ اللّهُ لَهُ حَسَنَةً؛ ومَن کتَبَ اللّهُ لَهُ حَسَنَةً لم یعَذِّبهُ.
هر کس به روى برادر مؤمنش لبخند بزند، خداوند، برایش یک ثواب مى نویسد و کسى که خدا برایش ثوابى بنویسد، عذابش نمى کند.
مصادقة الإخوان: ص۱۵۷ ح۱.
{۱۴} نجات موحدان گناه کار
مُذنِبو أهلِ التَّوحیدِ لا یخَلَّدونَ فِی النّارِ ویخرُجونَ مِنها، وَالشَّفاعَةُ جائِزَةٌ لَهُم.
گنه کارانِ یکتاپرست، در آتش، جاویدان نمى مانند؛ بلکه [سرانجام] از آن، رهایى مى یابند و شفاعت در حقّ آنان، رواست.
{۱۵} کسی که امامی ندارد
مَن ماتَ ولَیسَ لَهُ إمامٌ ماتَ میتَةً جاهِلیةً.
کسى که بمیرد و امامى نداشته باشد، به مرگ جاهلى مُرده است».
کمال الدین: ص۶۶۸ ح۱۱.
{۱۶} مراد از اهل ذکر در قرآن
فی قَولِهِ تَعالى: «فَاسْأَلُوا أَهْلَ الذِّکرِ إِنْ کنْتُمْ لاَ تَعْلَمُونَ» ـ: نَحنُ أهلُ الذِّکرِ، ونَحنُ المَسؤولونَ.
امام رضا (علیه السلام)ـ در باره آیه شریفِ: «پس اگر نمى دانید، از اهل ذکر بپرسید» ـ: اهل ذکر، ما هستیم و از ما باید پرسیده شود.
الکافی: ج ۱ ص ۲۱۰ ح ۳.
{۱۷} دین امامان (ع)
إنَّ مِن دینِهِم [أی الأَئِمَّةِ (علیهم السلام)]: الوَرَعَ، وَالعِفَّةَ، وَالصِّدقَ، وَالصَّلاحَ، وَالاِجتِهادَ، وأداءَ الأَمانَةِ إلَى البَرِّ وَالفاجِرِ، وطولَ السُّجودِ، وَالقیامَ بِاللَّیلِ، وَاجتِنابَ المَحارِمِ، وَانتِظارَ الفَرَجِ بِالصَّبرِ، وحُسنَ الصُّحبَةِ، وحُسنَ الجِوارِ، وبَذلَ المَعروفِ، وکفَّ الأَذی، وبَسطَ الوَجهِ، وَالنَّصیحَةَ، وَالرَّحمَةَ لِلمؤمنینَ.
از دینِ آنان ـ یعنى امامان (علیه السلام)ـ است: پارسایى، پاک دامنى، راستى، درستى، سخت کوشى، باز گرداندن امانت به نیکوکار و تبه کار، سجده طولانى، عبادت شبانه، دورى از حرام، انتظار فرج با شکیبایى، حُسن همنشینى، حُسن همسایگى، نیکى کردن، بى آزارى، گشاده رویى، خیرخواهى و مهربانى با مؤمنان.
تحف العقول: ص ۴۱۶.
{۱۸} کمال دین
کمالُ الدّینِ: وَلایتُنا، وَالبَراءَةُ مِن عَدُوِّنا.
کمال دین، [پذیرفتن] ولایت ما و برائت جستن از دشمن ماست.
مستطرفات السرائر: ص ۱۴۹ ح ۳، بحار الأنوار: ج ۲۷ ص ۵۸ ح ۱۹.
{۱۹} غلو در مورد امام علی (ع)
مَن تَجاوَزَ بأمیرِ المؤمنینَ (علیه السلام) العُبودیةَ، فهُو مِن المَغضوبِ علَیهِم ومِنَ الضّالّینَ.
کسى که امیر مؤمنان (علیه السلام) را از مرز بندگى [خدا] فراتر ببرَد، از شمار مغضوبان و از گم راهان است.
الاحتجاج: ج ۲ ص ۴۵۳ ح ۳۱۴.
{۲۰} گریه بر اهل بیت (ع)
مَن تَذَکرَ مُصابَنا وبَکى لِما ارتُکبَ مِنّا کانَ مَعَنا فی دَرَجَتِنا یومَ القیامَةِ.
هر کس مصیبت ما را به یاد آورد و براى ستم هایى که بر ما رفته است، بگِرید، روز قیامت، با ما در یک درجه خواهد بود.
الأمالی للصدوق: ص ۱۳۱ ح ۱۱۹.
{۲۱} گریستن وگریاندن براهل بیت(ع)
مَن ذَکرَ بِمُصابِنا فَبَکى وأبکى لَم تَبک عَینُهُ یومَ تَبکی العُیونُ.
هر کس مصیبت ما را یاد کند و بگِرید و بگریانَد، در آن روزى که چشم ها مى گِریند، چشم او نمى گِرید.
الأمالی للصدوق: ص ۱۳۱ ح ۱۱۹.
{۲۲} شرکت درمجلس اهل بیت(ع)
مَن جَلَسَ مَجلِساً یحیى فیهِ أمرُنا لَم یمُت قَلبُهُ یومَ تَموتُ القُلوبُ.
هر کس در مجلسى بنشیند که یاد و نام ما در آن زنده مى شود، در آن روزى که دل ها مى میرند، دل او نمى میرد.
الأمالی للصدوق: ص ۱۳۱ ح ۱۱۹.
{۲۳} همسایه‌داری
لَیسَ مِنّا مَن لمَ یأمَن جارُهُ بَوائِقَهُ.
از ما نیست کسى که همسایه اش، از بدى هاى او در امان نباشد.
عیون أخبار الرضا(ع): ج ۲ ص ۲۴ ح ۳.
{۲۴} ویژگی های شیعیان
شیعَتُنا: المُسَلِّمونَ لِأَمرنا، الآخِذونَ بِقَولِنا، المُخالِفونَ لِأَعدائِنا؛ فَمَن لَم یکن کذلِک فَلَیسَ مِنّا.
شیعیان ما، تسلیم فرمان ما هستند، از سخن ما پیروى مى کنند و با دشمنان ما مخالف اند. پس هر که چنین نباشد، از ما نیست.
صفات الشیعة: ص ۸۲ ح ۲.
{۲۵} امامان بعد از امام رضا (ع)
الإمامُ بَعدی مُحَمَّدٌ ابنی، وبَعدَ مُحَمَّدٍ ابنُهُ عَلی، وبَعدَ عَلی ابنُهُ الحَسَنُ، وبَعدَ الحَسَنِ ابنُهُ الحُجَّةُ القائِمُ المُنتَظَرُ فی غَیبَتِهِ، المُطاعُ فی ظُهورِهِ.
امامِ پس از من، پسرم محمّد است، و پس از محمّد، پسرش على است و پس از على، پسرش حسن و پس از حسن، پسرش حجّت قائم که در غیبتش منتظر او هستند و در ظهورش، همه فرمان بردارش».
کمال الدین: ص۳۷۲ ح۶.
{۲۶} قائم (علیه السلام)
إنَّ القائِمَ هُوَ الَّذی إذا خَرَجَ کانَ فی سِنِّ الشُّیوخِ ومَنظَرِ الشُّبّانِ، قَویاً فی بَدَنِهِ، حَتَّى لَو مَدَّ یدَهُ إلَى أعظَمِ شَجَرَةٍ عَلَى وَجهِ الأَرضِ لَقَلَعَها! ولَو صاحَ بَینَ الجِبالِ لَتَدَکدَکت صُخورُها! یکونُ مَعَهُ عَصا موسَى وخاتَمُ سُلَیمانَ علیهماالسلام، ذاک الرّابِعُ مِن وُلدی، یغَیبُهُ اللّهُ فی سِترِهِ ما شاءَ، ثُمَّ یظهِرُهُ فَیملأُ بِهِ الأَرضَ قِسطاً وعَدلاً کما مُلِئَت جَوراً وظُلماً.
قائم، کسى است که وقتى ظهور مى کند، در سنّ پیران و سیماى جوانان است، بدنى چنان نیرومند دارد که اگر دستش را به طرف بزرگ ترین درخت روى زمین ببرد، آن را از ریشه در مى آورد و اگر در کوهستان فریاد زند، صخره ها در هم مى ریزند. عصاى موسى و انگشتر سلیمان را با خود دارد. او چهارمین از نسل من است، خداوند براى مدّتى او را در پس پرده خود پنهان مى سازد، سپس آشکارش مى گرداند و به وسیله او زمین را همچنان که از ظلم و ستم آکنده شده است، از عدل و داد پر مى کند».
کمال الدین: ص۳۷۶ ح۷.
{۲۷} اگرمردم زیبایی های کلام مارامی دانستند
إِنَّ النّاسَ لَو عَلِموا مَحاسِنَ کلامِنا لاَتَّبَعونا.
اگر مردم زیبایى هاى سخنان ما را مى دانستند، از ما پیروى مى کردند.
معانی الأخبار: ص۱۸۰ ح۱.
{۲۸} اطاعت ازخداحتی بدون وعده به بهشت وجهنم
لَو لَم یخَوِّفِ اللّهُ النّاسَ بِجَنّةٍ ونارٍ، لَکانَ الواجِبُ أن یطیعوهُ ولا یعصوهُ؛ لِتَفَضُّلِهِ علَیهِم وإحسانِهِ إلَیهِم، وما بَدأهُم بهِ مِن إنعامِهِ الَّذی ما استَحَقّوهُ.
اگر خداوند، مردم را به بهشت و دوزخى هم وعده و وعید نمى داد، باز واجب بود که از او اطاعت کنند و نافرمانى اش نکنند؛ زیرا به آنان تفضّل و نیکى فرموده و نعمت هایش را در اختیارشان گذاشته است، بى آن که [به سبب انجام عملى،] استحقاق آن را داشته باشند.
عیون أخبار الرضا (علیه السلام): ج ۲ ص ۱۸۰ ذیل ح ۴.
{۲۹} شهرت به عبادت
مَن شَهَرَ نفسَهُ بِالعِبادَةِ فاتَّهِموهُ على دینِهِ.
هر که خود را به عبادت شهره مى سازد، به دین (= دیندارى) او بدگمان باشید.
الأمالی للطوسی: ص ۶۴۹ ح ۱۳۴۸.
{۳۰} اهمیت اذان و اقامه برای نماز
مَن أذَّنَ وأقامَ صَلّى وَراءَهُ صَفّانِ مِنَ المَلائِکةِ، وإن أقامَ بِغَیرِ أذانٍ صَلّى عَن یمینِهِ واحِدٌ وعَن شِمالِهِ واحِدٌ.
هر کس اذان و اقامه بگوید، دو صف از فرشتگان، پشت سرش نماز مى گزارند و هر کس اقامه بگوید و اذان نگوید، تنها یک فرشته در سمت راست او و یکى در سمت چپ او مى ایستد.
کتاب من لا یحضره الفقیه: ج ۱ ص ۲۸۷ ح ۸۸۸.
{۳۱} نماز وسیله تقرب
الصَّلاةُ قُربانُ کلِّ تَقِی.
نماز، وسیله تقرّب هر پرهیزگار [به خدا] است.
الکافی: ج ۳ ص ۲۶۵ ح ۶.
{۳۲} سجده شکر بعد از نماز
السَّجدَةُ بَعدَ الفَریضَةِ شُکراً للّهِ ـ تَعالى ذِکرُهُ ـ عَلى ما وَفَّقَ العَبدَ مِن أداءِ فَرضِهِ، وأدنى ما یجزی فیها مِنَ القَولِ أن یقالَ: «شُکراً للّهِ، شُکراً للّهِ»، ثَلاثَ مَرّاتٍ.
سجده شکر گزاردن پس از نماز واجب، در برابر توفیقى است که خداوند متعال به بنده داده تا واجبش را انجام دهد و کمترین چیزى که از گفتار در آن کفایت مى کند، این است که سه مرتبه «شکرا للّه» گفته شود.
علل الشرائع: ص۳۶۰ ح ۱.
{۳۳} افطاری دادن
فِطرُک أخاک الصّائِمَ أفضَلُ مِن صیامِک.
افطارى دادن تو به برادر روزه دارت، فضیلتش بیشتر از روزه داشتن توست.
مصباح المتهجّد: ص ۶۲۶، ح ۷۰۴.
{۳۴} زیارت امام رضا (ع)
ألا وإنّی لَمَقتولٌ بِالسَّمِّ ظُلماً، ومَدفونٌ فی مَوضِعِ غُربَةٍ، فَمَن شَدَّ رَحلَهُ إلى زِیارَتی استُجیبَ دُعاؤهُ وغُفِرَ لَهُ ذَنبُهُ.
بدانید که من با زهر ستم، کشته خواهم شد و در خاک غربت، دفن خواهم شد. پس هر که براى زیارت من بارِ سفر بربندد، دعایش مستجاب و گناهانش آمرزیده مى شود.
الخصال: ص۱۴۴ ح۱۶۷.
{۳۵} دوری از آتش بدون عمل
مَن تَعَوَّذَ بِاللّهِ مِنَ النّارِ ولَم یترُک الشَّهَواتِ، فَقَدِ استَهزَأَ بِنَفسِهِ.
هر که از آتش دوزخ به خدا پناه ببرد، امّا ترک شهوات نکند، در واقع، خود را ریشخند کرده است.
کنز الفوائد: ج۱ ص۳۳۰.
{۳۶}صلوات برپیامبروخاندان اوزائل کننده گناهان
مَن لَم یقدِر عَلى ما یکفِّرُ بِهِ ذُنوبَهُ، فَلیکثِر مِنَ الصَّلاةِ عَلى مُحَمَّدٍ وآلِهِ؛ فإِنَّها تَهدِمُ الذُّنوبَ هَدماً.
هر کس توانایى دادن کفّاره براى گناهانش را نداشت، بر محمّد و خاندان او فراوان صلوات بفرستد؛ زیرا صلوات، گناهان را به کلّى از بین مى برد.
عیون أخبار الرضا(ع): ج۱ ص۲۹۴ ح۵۲.
{۳۷} اهمیت زیارت اهل بیت (ع)
إنّ لِکلِّ إمامٍ عَهداً فی عُنُقِ أولِیائهِ وشیعَتِهِ، وإنَّ مِن تَمامِ الوَفاءِ بالعَهدِ وحُسنِ الأداءِ زیارَةَ قُبورِهِم، فَمَن زارَهُم رَغبَةً فی زیارَتِهِم وتَصدیقاً بما رَغِبوا فیهِ کانَ أئمَّتُهُم شُفَعاءَهُم یومَ القِیامَةِ.
هر امامى به گردن دوستان و شیعیان خود، عهدى دارد که وفاى کامل به این عهد، و به جا آوردن نیکوى آن، با زیارت قبر آنان است. پس کسانى که با رغبت و علاقه به زیارت ایشان و باور داشتن به آنچه آنان ترغیب کرده اند، زیارتشان کنند، امامانِ آنها در روز قیامت، شفیعشان خواهند بود.
الکافی: ج۴ ص۵۶۷ ح۲.
{۳۸} اهمیت زیارت حضرت معصومه(س)
لمَّا سَأَلَهُ سَعدُ بنُ سَعیدٍ عَن قَبرِ فاطِمَةَ بِنتِ موسَى بنِ جَعفَرٍ (علیهم السلام) ـ: مَن زارَها فَلَهُ الجَنَّةُ.
آقق امام رضا (علیه السلام) ـ در پاسخ سؤال سعد بن سعید، در باره [ثواب زیارت] قبر فاطمه دختر موسى بن جعفر (علیهم السلام) ـ: هر کس او را زیارت کند، پاداشش بهشت است.
ثواب الأعمال: ص۱۲۴ ح۱.
{۳۹} اطاعت از پدر و مادر
بِرُّ الوالِدَینِ واجِبٌ وإن کانا مُشرِکینِ، ولا طاعَةَ لَهُما فی مَعصیةِ الخالِقِ.
اطاعت از پدر و مادر واجب است، اگر چه مشرک باشند؛ ولى در معصیت خالق، از آنان نباید اطاعت کرد.
عیون أخبار الرضا(ع): ج۲ ص۱۲۲ ح۱.
{۴۰} رفاه برای خانواده
صاحِبُ النِّعمَةِ یجِبُ عَلَیهِ التَّوسِعَةُ عَلى عِیالِهِ.
برخوردارِ از نعمت، باید خانواده اش را در رفاه قرار بدهد.
الکافی: ج۴ ص۱۱ ح۵.
{۴۱} غم زدایی از مؤمن
مَن فَرَّجَ عَن مُؤِمنٍ فَرَّجَ اللّهُ عَن قَلبِهِ یومَ القیامَةِ.
هر که غم مؤمنى را بزداید، خداوند در روز قیامت، غم را از دل او مى زداید.
الکافی: ج۲ ص۲۰۰ ح۴.
{۴۲} تشکر در قبال خوبی مردم
مَن لَم یشکرِ المُنعِمَ مِنَ المَخلوقینَ لَم یشکرِ اللَهَ عز و جل.
هر که در قبال خوبى مردم تشکر نکند، از خداوند عز و جل هم تشکر نکرده است.
عیون أخبار الرضا (علیه السلام): ج۲ ص۲۴ ح۲.
{۴۳} سکوت
ما أحسَنَ الصَّمتَ لا مِن عی، وَالمِهذارُ لَهُ سَقَطاتٌ.
چه نیکوست آن خاموشى اى که از روى درماندگى [در سخن گفتن] نباشد! و براى پُرگو لغزش هاست.
الاختصاص: ص۲۳۲.

{۴۴} خشم
الغَضَبُ مِفتاحُ کلِّ شَرٍّ.
خشم، کلید هر بدى است.
مشکاة الأنوار: ص۳۸۳ ح۱۲۶۶.

{۴۵} پوشاندن گناه
المُستَتِرُ بالسَّیئَةِ مَغفورٌ لَهُ.
پوشاننده گناه آمرزیده مى گردد.
الکافی: ج۲ ص۴۲۸ ح ۱.
{۴۶}گناهان کوچک،راهی بسوی گناهان بزرگ
الصَّغائرُ مِنَ الذنوبِ طُرُقٌ إلى الکبائرِ، ومَن لَم یخَفِ اللّهَ فِی القَلیلِ لَم یخَفهُ فِی الکثیرِ.
گناهان کوچک، راه هایى به سوى گناهان بزرگ اند و کسى که از خداوند در اندک، ترس نداشته باشد، در زیاد نیز از او نمى ترسد.
عیون أخبار الرضا (علیه السلام): ج۲ ص۱۸۰ ح۴.
{۴۷} پاکیزگی
مِن أخلاقِ الأَنبِیاءِ التَّنَظُّفُ.
پاکیزگى، از اخلاق پیامبران است.
تحف العقول: ص ۴۴۲.
{۴۸} بوی خوش
الطّیبُ مِن أخلاقِ الأَنبیاءِ.
به کار بردن بوى خوش، از اخلاق پیامبران است.
الکافی: ج ۶ ص ۵۱۰ ح ۱.
{۴۹}دست کشیدن ازغذاقبل ازسیری کامل
اِرفَع یدَیک مِنَ الطَّعامِ وبِک إِلَیهِ بَعضُ القَرَمِ؛ فإنَّهُ أصَحُّ لِبَدَنِک، وأذکى لِعَقلِک، وأخَفُّ عَلى نَفسِک إن شاءَ اللّهُ.
در حالى که هنوز اندک اشتهایى دارى، دست از غذا بکش؛ زیرا این کار، به خواست خدا جسم تو را سالم تر، فکرت را تیزتر و روانت را سبک تر مى دارد.
طبّ الامام الرضا (علیه السلام): ص ۱۴.
{۵۰} حفظ آبرو با مال
أفضَلُ المالِ ما وُقِی بِهِ العِرضُ.
برترین دارایى آن است که آبرو با آن حفظ شود.
العدد القویة: ص۲۹۲ ح۱۷ وص۳۰۰ ح۳۶.

  

 
پاسخ به احکام شرعی
 
موتور جستجوی سایت

تابلو اعلانات

 




پیوندها

حدیث روز
بسم الله الرحمن الرحیم
چهار پناهگاه در قرآن
   
أَبَانُ بْنُ عُثْمَانَ وَ هِشَامُ بْنُ سَالِمٍ وَ مُحَمَّدُ بْنُ حُمْرَانَ عَنِ الصَّادِقِ (علیه السلام) قَالَ:
عَجِبْتُ لِمَنْ فَزِعَ مِنْ أَرْبَعٍ كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى أَرْبَعٍ
(۱) عَجِبْتُ لِمَنْ خَافَ كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى قَوْلِهِ- حَسْبُنَا اللَّهُ وَ نِعْمَ الْوَكِيلُ فَإِنِّي سَمِعْتُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ بِعَقَبِهَا فَانْقَلَبُوا بِنِعْمَةٍ مِنَ اللَّهِ وَ فَضْلٍ لَمْ يَمْسَسْهُمْ سُوءٌ
(۲) وَ عَجِبْتُ لِمَنِ اغْتَمَّ كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى قَوْلِهِ- لا إِلهَ إِلَّا أَنْتَ سُبْحانَكَ إِنِّي كُنْتُ مِنَ الظَّالِمِينَ فَإِنِّي سَمِعْتُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ بِعَقَبِهَا- وَ نَجَّيْناهُ مِنَ الْغَمِّ وَ كَذلِكَ نُنْجِي الْمُؤْمِنِينَ
(۳) وَ عَجِبْتُ لِمَنْ مُكِرَ بِهِ كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى قَوْلِهِ- وَ أُفَوِّضُ أَمْرِي إِلَى اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ بَصِيرٌ بِالْعِبادِ فَإِنِّي سَمِعْتُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ بِعَقَبِهَا- فَوَقاهُ اللَّهُ سَيِّئاتِ ما مَكَرُوا
(۴) وَ عَجِبْتُ لِمَنْ أَرَادَ الدُّنْيَا وَ زِينَتَهَا كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى قَوْلِهِ- ما شاءَ اللَّهُ لا قُوَّةَ إِلَّا بِاللَّهِ فَإِنِّي سَمِعْتُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ بِعَقَبِهَا- إِنْ تَرَنِ أَنَا أَقَلَّ مِنْكَ مالًا وَ وَلَداً. فَعَسى‏ رَبِّي أَنْ يُؤْتِيَنِ خَيْراً مِنْ جَنَّتِكَ وَ عَسَى مُوجِبَةٌ
    
آقا امام صادق (عليه السّلام) فرمود: در شگفتم از كسى كه از چهار چيز مى‌هراسد چرا بچهار چيز پناهنده نميشود:
(۱) شگفتم از آنكه ميترسد چرا پناه نمى‌برد بفرمودۀ خداى عز و جل« حَسْبُنَا اَللّٰهُ‌ وَ نِعْمَ‌ اَلْوَكِيلُ‌ » خداوند ما را بس است و چه وكيل خوبى است زيرا شنيدم خداى جل جلاله بدنبال آن ميفرمايد:بواسطۀ نعمت و فضلى كه از طرف خداوند شامل حالشان گرديد باز گشتند و هيچ بدى بآنان نرسيد.
(۲) و شگفتم در كسى كه اندوهناك است چرا پناه نمى‌برد بفرمودۀ خداى عز و جل:« لاٰ إِلٰهَ‌ إِلاّٰ أَنْتَ‌ سُبْحٰانَكَ‌ إِنِّي كُنْتُ‌ مِنَ‌ اَلظّٰالِمِينَ‌ » زيرا شنيدم خداى عز و جل بدنبال آن ميفرمايد در خواستش را برآورديم و از اندوه نجاتش داديم و مؤمنين را هم چنين ميرهانيم.
(۳) و در شگفتم از كسى كه حيله‌اى در بارۀ او بكار رفته چرا بفرمودۀ خداى تعالى پناه نمى‌برد« وَ أُفَوِّضُ‌ أَمْرِي إِلَى اَللّٰهِ‌ إِنَّ‌ اَللّٰهَ‌ بَصِيرٌ بِالْعِبٰادِ »:كار خود را بخدا واگذار ميكنيم كه خداوند بحال بندگان بينا است)زيرا شنيدم خداى بزرگ و پاك بدنبالش مى‌فرمايد خداوند او را از بديهائى كه در بارۀ او بحيله انجام داده بودند نگه داشت.
(۴) و در شگفتم از كسى كه خواستار دنيا و آرايش آن است چرا پناهنده نميشود بفرمايش خداى تبارك و تعالى(« مٰا شٰاءَ اَللّٰهُ‌ لاٰ قُوَّةَ‌ إِلاّٰ بِاللّٰهِ‌ »)(آنچه خدا خواست همان است و نيروئى جز به يارى خداوند نيست)زيرا شنيدم خداى عز اسمه بدنبال آن ميفرمايد اگر چه مرا در مال و فرزند از خودت كمتر مى‌بينى ولى اميد هست كه پروردگار من بهتر از باغ تو مرا نصيب فرمايد (و كلمۀ:عسى در اين آيه بمعناى اميد تنها نيست بلكه بمعناى اثبات و تحقق يافتن است).
من لا يحضره الفقيه، ج‏۴، ص: ۳۹۲؛
الأمالي( للصدوق)، ص: ۶؛
الخصال، ج‏۱، ص: ۲۱۸.


کلیه حقوق مادی و معنوی این پورتال محفوظ و متعلق به حجت الاسلام و المسلمین سید محمدحسن بنی هاشمی خمینی میباشد.

طراحی و پیاده سازی: FARTECH/فرتک - فکور رایانه توسعه کویر -