مسئله ۱۴۵- خوردن و آشاميدن چيز نجس، حرام است؛ نيز خورانيدن عين نجس به اطفال، اگر ضرر داشته باشد، حرام است، بلكه چنانچه ضرر هم نداشته باشد، بنا بر احتياط واجب بايد از آن خودداری كرد. خورانيدن غذاهای نجس‌شده به طفل بنا بر احتياط جايز نيست.
مسئله ۱۴۶- اگر كسی ببيند ديگری چيز نجس‌شده‌ای را میخورد يا با لباس نجس‌شده نماز میخواند، لازم نيست به او بگويد.
مسئله ۱۴۷- چنانچه ميزبان در بين غذا خوردن، بفهمد غذا نجس شده است، بايد به مهمانان خبر دهد؛ اما اگر يكی از مهمانان بفهمد، لازم نيست به ديگران خبر دهد؛ ولی چنانچه به گونه‌ای با آنان معاشرت دارد كه میداند با نگفتن، خود او هم نجس میشود، بايد پس از غذا به آنان بگويد تا دهان را آب بکشند.
مسئله ۱۴۸- فروختن و عاريه دادن چيز نجس‌شده كه میشود آن را آب كشيد، اگر نجس بودن آن را به خريدار يا عاريه‌گير نگويند، اشكال ندارد؛ ولی چنانچه كسی بداند كه خريدار يا عاريه‌گيرنده، آن را در كارهايی كه مشروط به طهارت است ـ مانند خوردن و آشاميدن ـ به‌کار میگيرد، بايد نجاستش را به او بگويند.
مسئله ۱۴۹- اگر چيزی را كه عاريه كرده نجس شود، چنانچه بداند كه صاحبش آن را در كارهايی كه مشروط به طهارت است ـ مانند خوردن و آشاميدن ـ به‌کار میگيرد، واجب است به او بگويد.
مسئله ۱۵۰- اگر جايی از خانه يا فرش كسی نجس شده باشد و ببيند بدن يا لباس يا چيز ديگر كسانی كه وارد خانهٔ او میشوند، با رطوبت به جای نجس رسيده است، لازم است احتياطاً به آنان بگويد.
مسئله ۱۵۱- بچه مميّزی كه خوب و بد را میفهمد، اگر تكليفش هم نزديک است، چنانچه دربارهٔ چيزی كه در اختيار اوست بگويد پاک است، میتوان قبول كرد، هرچند احتياط عدم قبول است و اگر دربارهٔ چيزی كه در اختيار اوست بگويد نجس است، به احتياط واجب از آن اجتناب شود.
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
(1).gif)
(1)(3).jpg)
.jpg)
