انهار
انهار
امکانات سایت
مطالب خواندنی

شرحی کوتاه

بزرگ نمایی کوچک نمایی
امام حسين علیه‌السلام فرزند اميرمؤمنان علي بن ابي‌طالب علیه‌السلام و حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها، دومين فرزند آن دو بزرگوار و محبوب پيامبر اكرم صلی الله علیه و آله بود.
بر اساس احاديث و روايات متعدد، تولد امام حسين علیه‌السلام و شهادت مظلومانه‌اش بدست دشمنان اسلام، پيش از تولد آن حضرت از سوي جبرئيل امين و پيامبر عظيم‌الشأن پيش‌گويي شده بود. از جمله آن‌ها حديث ذيل است:
امام صادق علیه‌السلام فرمود: جبرئيل امين بر رسول خدا صلی الله علیه و آله فرود آمد و عرض كرد: اي محمد! به راستي خداي سبحان تو را بشارت داد به مولودي از دخترت فاطمه زهرا سلام الله علیها، وليكن امتت وي را پس از تو خواهند كشت.
پيامبر صلی الله علیه و آله فرمود: اي جبرئيل! سلامم را به پروردگار برسان و بگو مرا به مولودي كه امتم پس از من وي را مي‌كشند، نيازي نيست. جبرئيل امين به سوي آسمان عروج كرد و سپس بازگشت و همان پيام را تكرار كرد. پيامبر اكرم صلی الله علیه و آله نيز گفتار پيشين خود را تكرار كرد و از پذيرش مولودي كه مسلمانان وي را مي‌كشند، امتناع نمود. جبرئيل براي بار سوم فرود آمد و گفت: اي محمد! پروردگار سبحان سلامت مي‌رساند و تو را به اين امر مهم بشارت مي‌دهد كه امامت و ولايت را در نسل تو قرار داده است.
پيامبر صلی الله علیه و آله با دريافت اين پيام شادمان شد و گفت: پذيرفتم و به آن خرسندم. آنگاه پيامبر صلی الله علیه و آله اين پيام مهم الهي را به اطلاع دخترش حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها رسانيد و فاطمه سلام الله علیها در نهايت ادب، پاسخ داد: پدرجان! مرا به فرزندي كه امتت او را مي‌كشند، نيازي نيست.
پيامبر صلی الله علیه و آله بشارت خداوند منان را به فاطمه زهرا سلام الله علیها ابلاغ كرد و گفت: دخترم فاطمه! همانا خداوند سبحان امر مهم امامت و ولايت و وصايت را در ذريه من از همين مولود قرار داده است. فاطمه سلام الله علیها با شنيدن اين بشارت الهي و تضمين غيرقابل خدشه پروردگار به پدر ارجمندش گفت: پدرجان! من نيز به تولد اين مولود خجسته خرسندم.[۱]
بنابراين، پيامبر اكرم صلی الله علیه و آله و دخترش فاطمه زهرا سلام الله علیها و دامادش علي مرتضي علیه‌السلام و جبرئيل امين و فرشتگان الهي، همگي منتظر مولود مبارك آثار بوده و براي ديدنش لحظه‌شماري مي‌كردند. سرانجام، انتظار به پايان رسيد و در روزي مبارك از ايام مبارك شعبان از دامن پاكيزه فاطمه زهرا سلام الله علیها نور جهان آراي امام حسين علیه‌السلام آشكار گرديد و اين نوزاد گران‌مقام، پا به هستي و حيات دنيوي گذاشت و شادماني فرشتگان و آدميان را فراهم كرد.
از امام صادق علیه‌السلام روايت شد: هنگامي كه امام حسين علیه‌السلام ديده به جهان گشود، جبرئيل امين از سوي پروردگار متعال مأمور گرديد تا همراه هزارفرشته، جهت تهنيت و شادباش گويي به نوزاد فاطمه زهرا سلام الله علیها، به زمين فرود آيند.[۲] داستان "فطرس" و رهايي اين فرشته الهي از عذاب و كيفر خدايي، به بركت تولد امام حسين علیه‌السلام در همين حديث بيان گرديده است.
درباره تاريخ تولد امام حسين علیه‌السلام اتفاق چنداني ميان مورخان و سيره‌نويسان نيست. برخي روز پنجم شعبان سال چهارم قمري، برخي سوم شعبان و برخي ديگر روزهاي نخست شعبان (بدون تعيين روز ولادت) را زادروز آن حضرت مي‌دانند.[۳]
ولي مشهور ميان شيعيان بر اساس توقيع شريفي كه بدست قاسم بن علاء همداني، وكيل امام حسن عسکری علیه‌السلام رسيد، تولد ابا عبدالله الحسين علیه‌السلام در روز سوم شعبان بوده است.[۴]
نام شريف امام حسين علیه‌السلام در تورات "شبير" و در انجيل "طاب" و كنيه‌اش ابوعبدالله و لقب‌هايش سبط، سبط ثاني، سيد، سيد شباب اهل الجنه، رشيد، طيب، وفي، مبارك، زكي و تابع لمرضاه الله مي‌باشد.[۵]
پيامبر اكرم صلی الله علیه و آله در حديثي، درباره امام حسن علیه‌السلام و امام حسين علیه‌السلام فرمود: من أحب الحسن والحسين أحببته و من أحببته أحبه الله و من أحبه الله أدخله الجنه و من أبغضهما ابغضته، من أبغضته أبغضه الله، من أبغضه الله أدخله النار.[۶]
1- الكافي (شيخ كلينی)، ج1، ص 464، ح 4.
2- بحارالانوار (علامه مجلسی)، ج 43، ص 243.
3- نك: مقاتل الطالبيين (ابوالفرج اصفهاني)، ص 51؛ مناقب آل ابي‌طالب (ابن شهر آشوب)، ج 3، ص 240؛ بحارالانوار، ج91، ص 193 و ج 34، ص 237؛ الارشاد (شيخ مفيد)، ص 368؛ منتهی الآمال (شیخ عباس قمی)، ج 1، ص 280.
4- بحارالانوار، ج 34، ص 237؛ الاقبال بالاعمال الحسنه (سيد بن طاووس)، ج 3، ص 303.
5- بحارالانوار، ج 34، ص 237؛ كشف الغمه (علي بن عيسي اربلي)، ج 2، ص 171.
6- الارشاد، ص 369
منبع: پایگاه دانشنامه اسلامی
  

 
پاسخ به احکام شرعی
 
موتور جستجوی سایت

تابلو اعلانات
  


پیوندها

حدیث روز
بسم الله الرحمن الرحیم
چهار پناهگاه در قرآن
   
أَبَانُ بْنُ عُثْمَانَ وَ هِشَامُ بْنُ سَالِمٍ وَ مُحَمَّدُ بْنُ حُمْرَانَ عَنِ الصَّادِقِ (علیه السلام) قَالَ:
عَجِبْتُ لِمَنْ فَزِعَ مِنْ أَرْبَعٍ كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى أَرْبَعٍ
(۱) عَجِبْتُ لِمَنْ خَافَ كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى قَوْلِهِ- حَسْبُنَا اللَّهُ وَ نِعْمَ الْوَكِيلُ فَإِنِّي سَمِعْتُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ بِعَقَبِهَا فَانْقَلَبُوا بِنِعْمَةٍ مِنَ اللَّهِ وَ فَضْلٍ لَمْ يَمْسَسْهُمْ سُوءٌ
(۲) وَ عَجِبْتُ لِمَنِ اغْتَمَّ كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى قَوْلِهِ- لا إِلهَ إِلَّا أَنْتَ سُبْحانَكَ إِنِّي كُنْتُ مِنَ الظَّالِمِينَ فَإِنِّي سَمِعْتُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ بِعَقَبِهَا- وَ نَجَّيْناهُ مِنَ الْغَمِّ وَ كَذلِكَ نُنْجِي الْمُؤْمِنِينَ
(۳) وَ عَجِبْتُ لِمَنْ مُكِرَ بِهِ كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى قَوْلِهِ- وَ أُفَوِّضُ أَمْرِي إِلَى اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ بَصِيرٌ بِالْعِبادِ فَإِنِّي سَمِعْتُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ بِعَقَبِهَا- فَوَقاهُ اللَّهُ سَيِّئاتِ ما مَكَرُوا
(۴) وَ عَجِبْتُ لِمَنْ أَرَادَ الدُّنْيَا وَ زِينَتَهَا كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى قَوْلِهِ- ما شاءَ اللَّهُ لا قُوَّةَ إِلَّا بِاللَّهِ فَإِنِّي سَمِعْتُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ بِعَقَبِهَا- إِنْ تَرَنِ أَنَا أَقَلَّ مِنْكَ مالًا وَ وَلَداً. فَعَسى‏ رَبِّي أَنْ يُؤْتِيَنِ خَيْراً مِنْ جَنَّتِكَ وَ عَسَى مُوجِبَةٌ
    
آقا امام صادق (عليه السّلام) فرمود: در شگفتم از كسى كه از چهار چيز مى‌هراسد چرا بچهار چيز پناهنده نميشود:
(۱) شگفتم از آنكه ميترسد چرا پناه نمى‌برد بفرمودۀ خداى عز و جل« حَسْبُنَا اَللّٰهُ‌ وَ نِعْمَ‌ اَلْوَكِيلُ‌ » خداوند ما را بس است و چه وكيل خوبى است زيرا شنيدم خداى جل جلاله بدنبال آن ميفرمايد:بواسطۀ نعمت و فضلى كه از طرف خداوند شامل حالشان گرديد باز گشتند و هيچ بدى بآنان نرسيد.
(۲) و شگفتم در كسى كه اندوهناك است چرا پناه نمى‌برد بفرمودۀ خداى عز و جل:« لاٰ إِلٰهَ‌ إِلاّٰ أَنْتَ‌ سُبْحٰانَكَ‌ إِنِّي كُنْتُ‌ مِنَ‌ اَلظّٰالِمِينَ‌ » زيرا شنيدم خداى عز و جل بدنبال آن ميفرمايد در خواستش را برآورديم و از اندوه نجاتش داديم و مؤمنين را هم چنين ميرهانيم.
(۳) و در شگفتم از كسى كه حيله‌اى در بارۀ او بكار رفته چرا بفرمودۀ خداى تعالى پناه نمى‌برد« وَ أُفَوِّضُ‌ أَمْرِي إِلَى اَللّٰهِ‌ إِنَّ‌ اَللّٰهَ‌ بَصِيرٌ بِالْعِبٰادِ »:كار خود را بخدا واگذار ميكنيم كه خداوند بحال بندگان بينا است)زيرا شنيدم خداى بزرگ و پاك بدنبالش مى‌فرمايد خداوند او را از بديهائى كه در بارۀ او بحيله انجام داده بودند نگه داشت.
(۴) و در شگفتم از كسى كه خواستار دنيا و آرايش آن است چرا پناهنده نميشود بفرمايش خداى تبارك و تعالى(« مٰا شٰاءَ اَللّٰهُ‌ لاٰ قُوَّةَ‌ إِلاّٰ بِاللّٰهِ‌ »)(آنچه خدا خواست همان است و نيروئى جز به يارى خداوند نيست)زيرا شنيدم خداى عز اسمه بدنبال آن ميفرمايد اگر چه مرا در مال و فرزند از خودت كمتر مى‌بينى ولى اميد هست كه پروردگار من بهتر از باغ تو مرا نصيب فرمايد (و كلمۀ:عسى در اين آيه بمعناى اميد تنها نيست بلكه بمعناى اثبات و تحقق يافتن است).
من لا يحضره الفقيه، ج‏۴، ص: ۳۹۲؛
الأمالي( للصدوق)، ص: ۶؛
الخصال، ج‏۱، ص: ۲۱۸.

کلیه حقوق مادی و معنوی این پورتال محفوظ و متعلق به حجت الاسلام و المسلمین سید محمدحسن بنی هاشمی خمینی میباشد.

طراحی و پیاده سازی: FARTECH/فرتک - فکور رایانه توسعه کویر -