انهار
انهار
امکانات سایت
مطالب خواندنی

وفات «سیدمحمود مجتهد سیستانی» (1372 ش)

بزرگ نمایی کوچک نمایی
آیت الله سید محمود مجتهد سیستانی(ره)
ولادت
وى در حدود ۱۳۵۴ قمرى در مشهد متولد شده و در بیت علم پرورش یافته و پس از خواندن دروس فارسى به تحصیل علوم پرداخته و ادبیات را از آقاى ادیب نیشابورى معاصر فراگرفته و سطوح را از مدرسین بزرگ مانند مرحوم حاج میرزا احمد مدرس یزدى و دیگران آموخته آنگاه به درس خارج آیت‏ اللَّه العظمى میلانى و آیات دیگر شرکت و استفاده کامل نموده و خود به تدریس پرداخته و هم به اقامه جماعت و تبلیغ دین و ترویج احکام اشتغال دارد.
برادر ارجمندشان (مرجع عالیقدر شیعه حضرت) آیةاللَّه حاج سیدعلى مجتهدى سیستانى از مدرسین و فضلاء بنام نجف اشرف ‏اند.
سید محمود فرزند عالم زاهد حجةالاسلام والمسلمین حاج سید محمدباقر فرزند علامه متقى آیت‏ اللَّه العظمى آقاى حاج سید على مجتهد سیستانى طاب اللَّه ثراه از فضلاء معاصر مشهد مقدسند.
خاندان
والد ماجدش مرحوم حجة الاسلام حاج سید محمدباقر سیستانى نیز از علماء ابرار و ائمه جماعت اخیار مسجد جامعه گوهرشاد بوده و جد گرامیش مرحوم آیت‏ اللَّه العظمى حاج سید على مجتهد سیستانى از شاگردان مبرز و متعصب و غیور میرزا بزرگ شیرازى و از مراجع تقلید زمان خود و مخالف سرسخت مشروطه و مشروطه‏ خواهان بوده که شرح احوالش در کتاب علماء خراسان و کرام البرره و سایر تراجم مى‏ باشد.
تحصیلات
مترجم محترم در سال ۱۳۵۱ هجرى قمرى در مشهد مقدس در بیت علم و تقوا متولد و پرورش یافته و پس از رشد و خواندن مقدمات و ادبیات در خدمت مرحوم ادیب نیشابورى و سطوح را خدمت مرحوم حاج سید احمد مدرس یزدى و مرحوم حاج شیخ هاشم قزوینى و مرحوم حاج شیخ مجتبى قزوینى استفاده نموده است.
و بعد به درس خارج مرحوم آیت‏ اللَّه العظمى حاج سید محمدهادى میلانى قدس‏ اللَّه سره حاضر و استفاده نموده و مدتى هم در قم از محضر برخى از آیات عظام بهره‏مند شده و سفرى هم به اعتاب عالیات نموده و مدتى اقامه و از دروس خارج آقایان آنجا مستفیض گشته و پس از آن به زادگاهش مشهد مقدس مراجعت نموده و به خدمات دینى و روحى از اقامت جماعت و تبلیغ احکام و ترویج دین و نشر معارف و فضائل اهل‏البیت علیهم‏السلام در حسینیه منزلش و نیز مسجد و جلساتش اشتغال دارند.
سید محمود بن العالم الجلیل حاج سید محمدباقر بن العلامه الحجة آیت‏ اللَّه العظمى حاج سید على مجتهد سیستانى معروف به (مجتهدى) اى افاضل علماء و ائمه جماعت معاصر مشهد مقدسند.
فعالیتها
گفتنی است حدودا ۳۰ سال جلسه تفسیر قرآن داشتند و اقامه جماعت نیز می کردند و از سال ها پیش به تدریس نیز اشتغال می ورزیدند، تدریس مکاسب، کفایه و منظومه (دوره های متعدد به همراه نقد فنی و عمیق فلسفی که افسوس در حوزه های دیگر رایج نیست و موجب رواج تقلید فکری و رکود عقلی است) و مشاعر و شرح تجرید و قبسات…محافل علمی، و مجالس مذهبی وی در مشهد از شهرت و ویژگی برجسته‌ای برخوردار بود. ایشان سال‌ها در مسجد ولی عصر(عج) واقع در خیابان راهنمایی مشهد به اقامه‌ جماعت می‌پرداخت.
این عالم فرزانه در زمینه اذکار و ادعیه دریای مواجی بود که هر که با او می نشست به وسعت آن پی می برد اما آنچه که او پیوسته بر آن تاکید می کرد و حقیقت همه کمالات را در آن می دانست تمسک به صاحب مقام ولایت کبری حضرت امیرالمومنین علی علیه السلام و ائمه معصومین (علیهم السلام) بود و بر ازدیاد معرفت و محبت و ولایت چهارده معصوم و تبری از دشمنان آنها توصیه می نمود، ذکر فضائل و مناقب امیرالمومنین (علیه السلام) ورد زبانش بود تا زمانی که چراغ عمر دنیویش به خاموشی گرائید و جان به جان آفرین سپرد و چه زیبا که در ماه مبارک رمضان به لقای بروردگار و موالیانش شتافت.
وفات
روز یکشنبه ۱۶ رمضان ۱۴۱۴ ق برابر با هشتم اسفند ۱۳۷۲ ش در سن شصت سالگی در مشهد مقدس، در جوار بارگاه منور امام رضا (علیه السلام) در صحن آزادی، جنب کفشداری شماره‌ی نُه به خاک سپرده شد رحمت خدای بزرگ بر او باد.
منبع به نقل از گنجینه دانشمندان (جلد نهم)
  

 
پاسخ به احکام شرعی
 
موتور جستجوی سایت

تابلو اعلانات

پیوندها

حدیث روز
بسم الله الرحمن الرحیم
چهار پناهگاه در قرآن
   
أَبَانُ بْنُ عُثْمَانَ وَ هِشَامُ بْنُ سَالِمٍ وَ مُحَمَّدُ بْنُ حُمْرَانَ عَنِ الصَّادِقِ (علیه السلام) قَالَ:
عَجِبْتُ لِمَنْ فَزِعَ مِنْ أَرْبَعٍ كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى أَرْبَعٍ
(۱) عَجِبْتُ لِمَنْ خَافَ كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى قَوْلِهِ- حَسْبُنَا اللَّهُ وَ نِعْمَ الْوَكِيلُ فَإِنِّي سَمِعْتُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ بِعَقَبِهَا فَانْقَلَبُوا بِنِعْمَةٍ مِنَ اللَّهِ وَ فَضْلٍ لَمْ يَمْسَسْهُمْ سُوءٌ
(۲) وَ عَجِبْتُ لِمَنِ اغْتَمَّ كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى قَوْلِهِ- لا إِلهَ إِلَّا أَنْتَ سُبْحانَكَ إِنِّي كُنْتُ مِنَ الظَّالِمِينَ فَإِنِّي سَمِعْتُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ بِعَقَبِهَا- وَ نَجَّيْناهُ مِنَ الْغَمِّ وَ كَذلِكَ نُنْجِي الْمُؤْمِنِينَ
(۳) وَ عَجِبْتُ لِمَنْ مُكِرَ بِهِ كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى قَوْلِهِ- وَ أُفَوِّضُ أَمْرِي إِلَى اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ بَصِيرٌ بِالْعِبادِ فَإِنِّي سَمِعْتُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ بِعَقَبِهَا- فَوَقاهُ اللَّهُ سَيِّئاتِ ما مَكَرُوا
(۴) وَ عَجِبْتُ لِمَنْ أَرَادَ الدُّنْيَا وَ زِينَتَهَا كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى قَوْلِهِ- ما شاءَ اللَّهُ لا قُوَّةَ إِلَّا بِاللَّهِ فَإِنِّي سَمِعْتُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ بِعَقَبِهَا- إِنْ تَرَنِ أَنَا أَقَلَّ مِنْكَ مالًا وَ وَلَداً. فَعَسى‏ رَبِّي أَنْ يُؤْتِيَنِ خَيْراً مِنْ جَنَّتِكَ وَ عَسَى مُوجِبَةٌ
    
آقا امام صادق (عليه السّلام) فرمود: در شگفتم از كسى كه از چهار چيز مى‌هراسد چرا بچهار چيز پناهنده نميشود:
(۱) شگفتم از آنكه ميترسد چرا پناه نمى‌برد بفرمودۀ خداى عز و جل« حَسْبُنَا اَللّٰهُ‌ وَ نِعْمَ‌ اَلْوَكِيلُ‌ » خداوند ما را بس است و چه وكيل خوبى است زيرا شنيدم خداى جل جلاله بدنبال آن ميفرمايد:بواسطۀ نعمت و فضلى كه از طرف خداوند شامل حالشان گرديد باز گشتند و هيچ بدى بآنان نرسيد.
(۲) و شگفتم در كسى كه اندوهناك است چرا پناه نمى‌برد بفرمودۀ خداى عز و جل:« لاٰ إِلٰهَ‌ إِلاّٰ أَنْتَ‌ سُبْحٰانَكَ‌ إِنِّي كُنْتُ‌ مِنَ‌ اَلظّٰالِمِينَ‌ » زيرا شنيدم خداى عز و جل بدنبال آن ميفرمايد در خواستش را برآورديم و از اندوه نجاتش داديم و مؤمنين را هم چنين ميرهانيم.
(۳) و در شگفتم از كسى كه حيله‌اى در بارۀ او بكار رفته چرا بفرمودۀ خداى تعالى پناه نمى‌برد« وَ أُفَوِّضُ‌ أَمْرِي إِلَى اَللّٰهِ‌ إِنَّ‌ اَللّٰهَ‌ بَصِيرٌ بِالْعِبٰادِ »:كار خود را بخدا واگذار ميكنيم كه خداوند بحال بندگان بينا است)زيرا شنيدم خداى بزرگ و پاك بدنبالش مى‌فرمايد خداوند او را از بديهائى كه در بارۀ او بحيله انجام داده بودند نگه داشت.
(۴) و در شگفتم از كسى كه خواستار دنيا و آرايش آن است چرا پناهنده نميشود بفرمايش خداى تبارك و تعالى(« مٰا شٰاءَ اَللّٰهُ‌ لاٰ قُوَّةَ‌ إِلاّٰ بِاللّٰهِ‌ »)(آنچه خدا خواست همان است و نيروئى جز به يارى خداوند نيست)زيرا شنيدم خداى عز اسمه بدنبال آن ميفرمايد اگر چه مرا در مال و فرزند از خودت كمتر مى‌بينى ولى اميد هست كه پروردگار من بهتر از باغ تو مرا نصيب فرمايد (و كلمۀ:عسى در اين آيه بمعناى اميد تنها نيست بلكه بمعناى اثبات و تحقق يافتن است).
من لا يحضره الفقيه، ج‏۴، ص: ۳۹۲؛
الأمالي( للصدوق)، ص: ۶؛
الخصال، ج‏۱، ص: ۲۱۸.

کلیه حقوق مادی و معنوی این پورتال محفوظ و متعلق به حجت الاسلام و المسلمین سید محمدحسن بنی هاشمی خمینی میباشد.

طراحی و پیاده سازی: FARTECH/فرتک - فکور رایانه توسعه کویر -