انهار
انهار
امکانات سایت
مطالب خواندنی

مطالبی مختصر و مفید

بزرگ نمایی کوچک نمایی

امام حسن‌ مجتبي علیه‌السلام و امام حسين علیه‌السلام در ايام كودكي بيمار شدند و پيامبر اكرم صلی الله علیه و آله به همراه برخي از صحابه از آنان عيادت نمودند و آنگاه پيامبر صلی الله علیه و آله به پدرشان حضرت امام علی علیه‌السلام فرمود: اگر براي بهبودي آنان نذري نمايي، اميد است خداوند سبحان زودتر شفا عنايت كند.

حضرت علي علیه‌السلام گفت: اي رسول خدا صلی الله علیه و آله! براي شفاي آن دو نذر مي‌كنم كه سه روز روزه شكر به جاي آورم. حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها و خدمتكارش فضه نيز به مانند حضرت علي علیه‌السلام نذر كردند.

چند روزي نگذشت كه دو ريحانه رسول خدا صلی الله علیه و آله شفا يافتند و حضرت علي علیه‌السلام و همسرش فاطمه زهرا سلام الله علیها قصد كردند كه به نذرشان وفا كرده و سه روز روزه شكر بگيرند. در آن زمان وضع مادي اكثر مسلمانان به ويژه خانواده حضرت علي علیه‌السلام بسيار پايين بود و به سختي مي‌گذشت. بدين لحاظ آن حضرت ناچار گرديد، از شمعون بن حارياي يهودي مقداري جو قرض كند و آن را پس از آسياب كردن، براي پخت نان استفاده كند و يا به روايتي ديگر براي شمعون يهودي مقداري پشم ريسيد و اجرت آن را سه من جو دريافت كرد.

فاطمه زهرا سلام الله علیها آن جو را آسياب كرد و به سه بخش تقسيم نمود و هر بخشي را براي افطاري يك روز جدا كرد و سپس آن‌ها را در سه روز متوالي نان پخت. آنان از روز بيست و پنجم ذی الحجه شروع كردند به روزه گرفتن و ادا نمودن نذر خويش. حضرت علي علیه‌السلام در روز اول، نماز مغرب را با پيامبر صلی الله علیه و آله به جا آورد و سپس براي صرف افطار به خانه رفت.

ولي همين كه در سر سفره نشست، مستمند و بيچاره‌اي از راه رسيد و از آنان غذا طلبيد. حضرت علي علیه‌السلام فرمود كه سهميه وي را به آن فقير دهند. فاطمه زهرا سلام الله علیها فضه و امام حسن علیه‌السلام و امام حسين علیه‌السلام نيز به پيروي آن حضرت سهميه اندك خود را به فقير داده و خودشان با آب افطار نمودند و روز بعد را با همين وضع روزه گرفتند.

فاطمه زهرا سلام الله علیها در روز دوم بخش ديگر آرد را نان پخت و منتظر افطار ماند كه او و همسرش و فرزندانش با آن نان افطار كنند. ولي در اين شب نيز يتيمي از راه رسيد و درخواست غذا نمود. جملگي سهميه خود را به يتيم داده و خود با آب افطار كردند و روز سوم را با همان وضع روزه گرفتند.

در روز سوم نيز فاطمه زهرا سلام الله علیها باقي مانده آرد را نان پخت و در سر سفره گذاشت تا هنگام افطار، همگي از آن تناول كنند اما در اين شب نيز محتاج ديگري فرارسيد. وي اسير بي‌بضاعت و گرسنه‌اي بود كه از فرط گرسنگي و دربدري به خانه امام علي علیه‌السلام پناه آورد. در اين شب نيز اهل خانه، غذاي خود را به اسير بخشيدند و تنها با آب افطار كردند.

روز چهارم حضرت علي علیه‌السلام دست فرزندانش حسن و حسين عليهماالسلام را گرفت و نزد رسول خدا صلی الله علیه و آله رفت، در حالي كه فرزندانش از شدت گرسنگي مي‌لرزيدند. پيامبر صلی الله علیه و آله از وضعيت آنان پرسيد و حضرت علي علیه‌السلام ماجرا را براي آن حضرت تعريف كرد. پيامبر صلی الله علیه و آله آن دو را در آغوش گرفت و به نزد دختر خود فاطمه سلام الله علیها آمد و ديد وي در محراب عبادتش نشسته و به عبادت مشغول است ولي چهره مباركش از گرسنگي زرد و چشمانش گود شده است و كلاً بي‌حال است.

پيامبر صلی الله علیه و آله از ديدن آنان بسيار متأثر و غمگين شد و دست بندگي به سوي پروردگارش بلند كرد و گفت: واغوثاه، يا الله اهل بيت محمد يموتون جوعاً؛ اي داد، اي خدا! اهل بيت محمد از گرسنگي مي‌ميرند.

در همين هنگام جبرئيل امين فرود آمد و عرض كرد: اي رسول خدا صلی الله علیه و آله آنچه خداوند متعال درباره اهل بيت تو عنايت كرده است، بنگر. فرمود: چه چيزي را بنگرم! جبرئيل امين اين سوره را كه در شأن فداكاري حضرت علیه‌السلام و همسرش حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها و فرزندانش حسن و حسين عليهماالسلام نازل شد، بر آن حضرت قرائت كرد: «هَل اَتي عَلَي الاِنسانِ حينٌ مِنَ الدَّهرِ... اِنَّما نُطعِمُكُم لِوَجهِ اللهِ لانُريدُ مِنكُم جَزائاً وَ لاشَكوراً...».[۱]

بنا به روايتي در آن روز براي اهل بيت فداكار پيامبر صلی الله علیه و آله غذايي از آسمان فرود آمد و آن را تا هفت روز تناول كردند.[۲] بدين گونه خداوند سبحان از ايثار و خودگذشتگي حضرت علي علیه‌السلام و خانواده بي‌نظيرش تقدير كرد و قلب پيامبر صلی الله علیه و آله را تسلي بخشيد.

این واقعه در سال ۹ یا ۱۰ هجری اتفاق افتاده است [۳]

1-  سوره انسان، كه به سوره "دهر" نيز مشهور است.

2- مسارالشيعه شیخ مفید، ص 23؛ الاقبال بالاعمال الحسننة سيد بن طاووس، ج 2، ص 374.

3- بیست و پنجم ذی‌الحجه سال ۹ یا ۱۰ هجری: روزه و بخشش اهل‌بیت پیامبر(ص)، پایگاه تشیع نیوز (28 شهریور 1391)
 
  

 
پاسخ به احکام شرعی
 
موتور جستجوی سایت

تابلو اعلانات
  
 



پیوندها

حدیث روز
بسم الله الرحمن الرحیم
چهار پناهگاه در قرآن
   
أَبَانُ بْنُ عُثْمَانَ وَ هِشَامُ بْنُ سَالِمٍ وَ مُحَمَّدُ بْنُ حُمْرَانَ عَنِ الصَّادِقِ (علیه السلام) قَالَ:
عَجِبْتُ لِمَنْ فَزِعَ مِنْ أَرْبَعٍ كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى أَرْبَعٍ
(۱) عَجِبْتُ لِمَنْ خَافَ كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى قَوْلِهِ- حَسْبُنَا اللَّهُ وَ نِعْمَ الْوَكِيلُ فَإِنِّي سَمِعْتُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ بِعَقَبِهَا فَانْقَلَبُوا بِنِعْمَةٍ مِنَ اللَّهِ وَ فَضْلٍ لَمْ يَمْسَسْهُمْ سُوءٌ
(۲) وَ عَجِبْتُ لِمَنِ اغْتَمَّ كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى قَوْلِهِ- لا إِلهَ إِلَّا أَنْتَ سُبْحانَكَ إِنِّي كُنْتُ مِنَ الظَّالِمِينَ فَإِنِّي سَمِعْتُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ بِعَقَبِهَا- وَ نَجَّيْناهُ مِنَ الْغَمِّ وَ كَذلِكَ نُنْجِي الْمُؤْمِنِينَ
(۳) وَ عَجِبْتُ لِمَنْ مُكِرَ بِهِ كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى قَوْلِهِ- وَ أُفَوِّضُ أَمْرِي إِلَى اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ بَصِيرٌ بِالْعِبادِ فَإِنِّي سَمِعْتُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ بِعَقَبِهَا- فَوَقاهُ اللَّهُ سَيِّئاتِ ما مَكَرُوا
(۴) وَ عَجِبْتُ لِمَنْ أَرَادَ الدُّنْيَا وَ زِينَتَهَا كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى قَوْلِهِ- ما شاءَ اللَّهُ لا قُوَّةَ إِلَّا بِاللَّهِ فَإِنِّي سَمِعْتُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ بِعَقَبِهَا- إِنْ تَرَنِ أَنَا أَقَلَّ مِنْكَ مالًا وَ وَلَداً. فَعَسى‏ رَبِّي أَنْ يُؤْتِيَنِ خَيْراً مِنْ جَنَّتِكَ وَ عَسَى مُوجِبَةٌ
    
آقا امام صادق (عليه السّلام) فرمود: در شگفتم از كسى كه از چهار چيز مى‌هراسد چرا بچهار چيز پناهنده نميشود:
(۱) شگفتم از آنكه ميترسد چرا پناه نمى‌برد بفرمودۀ خداى عز و جل« حَسْبُنَا اَللّٰهُ‌ وَ نِعْمَ‌ اَلْوَكِيلُ‌ » خداوند ما را بس است و چه وكيل خوبى است زيرا شنيدم خداى جل جلاله بدنبال آن ميفرمايد:بواسطۀ نعمت و فضلى كه از طرف خداوند شامل حالشان گرديد باز گشتند و هيچ بدى بآنان نرسيد.
(۲) و شگفتم در كسى كه اندوهناك است چرا پناه نمى‌برد بفرمودۀ خداى عز و جل:« لاٰ إِلٰهَ‌ إِلاّٰ أَنْتَ‌ سُبْحٰانَكَ‌ إِنِّي كُنْتُ‌ مِنَ‌ اَلظّٰالِمِينَ‌ » زيرا شنيدم خداى عز و جل بدنبال آن ميفرمايد در خواستش را برآورديم و از اندوه نجاتش داديم و مؤمنين را هم چنين ميرهانيم.
(۳) و در شگفتم از كسى كه حيله‌اى در بارۀ او بكار رفته چرا بفرمودۀ خداى تعالى پناه نمى‌برد« وَ أُفَوِّضُ‌ أَمْرِي إِلَى اَللّٰهِ‌ إِنَّ‌ اَللّٰهَ‌ بَصِيرٌ بِالْعِبٰادِ »:كار خود را بخدا واگذار ميكنيم كه خداوند بحال بندگان بينا است)زيرا شنيدم خداى بزرگ و پاك بدنبالش مى‌فرمايد خداوند او را از بديهائى كه در بارۀ او بحيله انجام داده بودند نگه داشت.
(۴) و در شگفتم از كسى كه خواستار دنيا و آرايش آن است چرا پناهنده نميشود بفرمايش خداى تبارك و تعالى(« مٰا شٰاءَ اَللّٰهُ‌ لاٰ قُوَّةَ‌ إِلاّٰ بِاللّٰهِ‌ »)(آنچه خدا خواست همان است و نيروئى جز به يارى خداوند نيست)زيرا شنيدم خداى عز اسمه بدنبال آن ميفرمايد اگر چه مرا در مال و فرزند از خودت كمتر مى‌بينى ولى اميد هست كه پروردگار من بهتر از باغ تو مرا نصيب فرمايد (و كلمۀ:عسى در اين آيه بمعناى اميد تنها نيست بلكه بمعناى اثبات و تحقق يافتن است).
من لا يحضره الفقيه، ج‏۴، ص: ۳۹۲؛
الأمالي( للصدوق)، ص: ۶؛
الخصال، ج‏۱، ص: ۲۱۸.

کلیه حقوق مادی و معنوی این پورتال محفوظ و متعلق به حجت الاسلام و المسلمین سید محمدحسن بنی هاشمی خمینی میباشد.

طراحی و پیاده سازی: FARTECH/فرتک - فکور رایانه توسعه کویر -