انهار
انهار
مطالب خواندنی

موقوفات، هدايا و نذورات مسجد

بزرگ نمایی کوچک نمایی

سؤال 289 :آيا مى توان ظروف وقفى حسينيه و مسجدى را كه به جهت قديمى بودن مورد استفاده واقع نمى شود فروخت و تبديل به احسن كرد و ظروف جديد قابل استفاده تهيه كرد؟

جواب: چنانچه قابل استفاده نباشد تبديل آنها به ظروف متداول روز مانعى ندارد.

 سؤال 290 :شخصى مسجد و مدرسه كوچكى ساخته و املاك و مستغلاتى را وقف آن كرده است، بعداً فوت مى كند و شخص ديگرى مسجد و مدرسه بزرگى به جاى آن دو مى سازد، آيا درآمد موقوفات آن را مى توان صرف اين دو كرد، يا بايد به فقرا داد؟

جواب: اگر مسجد و مدرسه جديد همان مسجد و مدرسه است ولى با تغيير كيفيت، لازم است درآمد موقوفات صرف آنها شود.

سؤال 291 :زمينى وقف شده تا درآمد آن صرف روشنايى مسجد شود حال در اثر احداث خيابان قسمت اعظم آن از بين رفته است، آيا اگر روى زمين باقيمانده، ساختمانى تجارى يا مسكونى ساخته شود ساختمان نيز جزء موقوفه خواهد شد يا وقف فقط مربوط به زمين است؟

جواب: وقف مربوط به خود زمين است و لازم است اجاره زمين را صرف روشنايى مسجد كنند.

سؤال 292 :خادم مسجدى ميان دو نماز پول به عنوان كمك براى مسجد جمع مى كند، آيا مى شود آن را به امام جماعت يا سخنران داد و يا در جهات ديگر صرف كرد؟

جواب: اگر مقصود پول دهندگان كمك به مخارج مربوط به مسجد باشد مانعى ندارد.

سؤال 293 :چيزهايى كه به مسجد به عنوان نذر داده مى شود، مانند: پنكه، چراغ، استكان و نعلبكى چنانچه زايد بر احتياج باشد، آيا متولى مى تواند زياده را بفروشد و به ساير هزينه هاى لازم مسجد برساند؟

جواب: در صورتى كه مورد نياز ساير مساجد نباشد مانعى ندارد.

سؤال 294 :حسينيه اى بصورت مخروبه درآمده و مردم قدرت تعمير آن را ندارند، آيا اجازه مى دهيد از موقوفات آن در تعمير حسينيه استفاده شود؟

جواب: چنانچه موقوفات مزبوره براى خصوص روضه خوانى و عزادارى و مخارج آن وقف نشده باشد بلكه براى همه امورى كه با امام حسين (عليه السلام) ارتباط دارد وقف شده باشد در اين صورت مانعى ندارد كه از آنها جهت تعمير و يا تجديد بناى حسينيه مزبور صرف شود.


  

 
پاسخ به احکام شرعی
 
موتور جستجوی سایت

تابلو اعلانات
  


پیوندها

حدیث روز
بسم الله الرحمن الرحیم
چهار پناهگاه در قرآن
   
أَبَانُ بْنُ عُثْمَانَ وَ هِشَامُ بْنُ سَالِمٍ وَ مُحَمَّدُ بْنُ حُمْرَانَ عَنِ الصَّادِقِ (علیه السلام) قَالَ:
عَجِبْتُ لِمَنْ فَزِعَ مِنْ أَرْبَعٍ كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى أَرْبَعٍ
(۱) عَجِبْتُ لِمَنْ خَافَ كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى قَوْلِهِ- حَسْبُنَا اللَّهُ وَ نِعْمَ الْوَكِيلُ فَإِنِّي سَمِعْتُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ بِعَقَبِهَا فَانْقَلَبُوا بِنِعْمَةٍ مِنَ اللَّهِ وَ فَضْلٍ لَمْ يَمْسَسْهُمْ سُوءٌ
(۲) وَ عَجِبْتُ لِمَنِ اغْتَمَّ كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى قَوْلِهِ- لا إِلهَ إِلَّا أَنْتَ سُبْحانَكَ إِنِّي كُنْتُ مِنَ الظَّالِمِينَ فَإِنِّي سَمِعْتُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ بِعَقَبِهَا- وَ نَجَّيْناهُ مِنَ الْغَمِّ وَ كَذلِكَ نُنْجِي الْمُؤْمِنِينَ
(۳) وَ عَجِبْتُ لِمَنْ مُكِرَ بِهِ كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى قَوْلِهِ- وَ أُفَوِّضُ أَمْرِي إِلَى اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ بَصِيرٌ بِالْعِبادِ فَإِنِّي سَمِعْتُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ بِعَقَبِهَا- فَوَقاهُ اللَّهُ سَيِّئاتِ ما مَكَرُوا
(۴) وَ عَجِبْتُ لِمَنْ أَرَادَ الدُّنْيَا وَ زِينَتَهَا كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى قَوْلِهِ- ما شاءَ اللَّهُ لا قُوَّةَ إِلَّا بِاللَّهِ فَإِنِّي سَمِعْتُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ بِعَقَبِهَا- إِنْ تَرَنِ أَنَا أَقَلَّ مِنْكَ مالًا وَ وَلَداً. فَعَسى‏ رَبِّي أَنْ يُؤْتِيَنِ خَيْراً مِنْ جَنَّتِكَ وَ عَسَى مُوجِبَةٌ
    
آقا امام صادق (عليه السّلام) فرمود: در شگفتم از كسى كه از چهار چيز مى‌هراسد چرا بچهار چيز پناهنده نميشود:
(۱) شگفتم از آنكه ميترسد چرا پناه نمى‌برد بفرمودۀ خداى عز و جل« حَسْبُنَا اَللّٰهُ‌ وَ نِعْمَ‌ اَلْوَكِيلُ‌ » خداوند ما را بس است و چه وكيل خوبى است زيرا شنيدم خداى جل جلاله بدنبال آن ميفرمايد:بواسطۀ نعمت و فضلى كه از طرف خداوند شامل حالشان گرديد باز گشتند و هيچ بدى بآنان نرسيد.
(۲) و شگفتم در كسى كه اندوهناك است چرا پناه نمى‌برد بفرمودۀ خداى عز و جل:« لاٰ إِلٰهَ‌ إِلاّٰ أَنْتَ‌ سُبْحٰانَكَ‌ إِنِّي كُنْتُ‌ مِنَ‌ اَلظّٰالِمِينَ‌ » زيرا شنيدم خداى عز و جل بدنبال آن ميفرمايد در خواستش را برآورديم و از اندوه نجاتش داديم و مؤمنين را هم چنين ميرهانيم.
(۳) و در شگفتم از كسى كه حيله‌اى در بارۀ او بكار رفته چرا بفرمودۀ خداى تعالى پناه نمى‌برد« وَ أُفَوِّضُ‌ أَمْرِي إِلَى اَللّٰهِ‌ إِنَّ‌ اَللّٰهَ‌ بَصِيرٌ بِالْعِبٰادِ »:كار خود را بخدا واگذار ميكنيم كه خداوند بحال بندگان بينا است)زيرا شنيدم خداى بزرگ و پاك بدنبالش مى‌فرمايد خداوند او را از بديهائى كه در بارۀ او بحيله انجام داده بودند نگه داشت.
(۴) و در شگفتم از كسى كه خواستار دنيا و آرايش آن است چرا پناهنده نميشود بفرمايش خداى تبارك و تعالى(« مٰا شٰاءَ اَللّٰهُ‌ لاٰ قُوَّةَ‌ إِلاّٰ بِاللّٰهِ‌ »)(آنچه خدا خواست همان است و نيروئى جز به يارى خداوند نيست)زيرا شنيدم خداى عز اسمه بدنبال آن ميفرمايد اگر چه مرا در مال و فرزند از خودت كمتر مى‌بينى ولى اميد هست كه پروردگار من بهتر از باغ تو مرا نصيب فرمايد (و كلمۀ:عسى در اين آيه بمعناى اميد تنها نيست بلكه بمعناى اثبات و تحقق يافتن است).
من لا يحضره الفقيه، ج‏۴، ص: ۳۹۲؛
الأمالي( للصدوق)، ص: ۶؛
الخصال، ج‏۱، ص: ۲۱۸.


کلیه حقوق مادی و معنوی این پورتال محفوظ و متعلق به حجت الاسلام و المسلمین سید محمدحسن بنی هاشمی خمینی میباشد.

طراحی و پیاده سازی: FARTECH/فرتک - فکور رایانه توسعه کویر -