انهار
انهار
امکانات سایت
مطالب خواندنی

در تحقق نذر صيغه مخصوص لازم است

بزرگ نمایی کوچک نمایی

سؤال 896 - كاسبى نذر مىكند صدى پنج از عوائد و استفاده كسبى او مال حضرت عباس عليه السلام باشد مثلا به اين لفظ نذر كرده كه يا ابا الفضل العباس عليه السلام اگر من از اين كسب استفاده كنم صدى پنج از اين در آمد مال جناب شما باشد گاهى در نظر مىگيرد كه از سهم آن حضرت مس بخرد يا صرف برق كند يا پارچه سياه جهت سينه زنهاى هيئت ابو الفضلى خريدارى و يا اطعام نمايد و امثال ذلك لكن صيغه مخصوصى را كه در نذر شرط است (لله على كذا) تلفظ ننموده آيا ملزم است به اين نذر عمل نمايد يا نه و اگر به آن صيغه مخصوصه تلفظ مىكرد مىتوانست در مطلق امور خيريه مصرف نمايد يا بايد در همان مصرفى كه در نظر داشته صرف كند.

جواب: در فرض مذكور وفاء به نذر واجب نيست و اگر ناذر بخواهد در هر راه خيرى آن را به قصد اهداء ثواب آن به حضرت ابى الفضل العباس عليه السلام صرف نمايد خوب است و در نذر صحيح غير از آنچه در نظر گرفته خلاف احتياط است

سؤال 897 - گاهى وجهى را به سيد مىدهند بعنوان اين كه اين وجه نذر سيد است آيا لازم است سيد سؤال كند از كيفيت نذر ناذر تا اين كه بفهمد نذر شرعى و واجب الوفاء بوده يا نه و در صورتى كه مىدانست يا بعد برايش معلوم شد كه از نذرهائى كه به صيغه خواندن واجب العمل شده باشد نبوده مىتواند آن پول را بگيرد يا نه؟

جواب: مىتواند بگيرد هر چند واجب الوفاء نباشد.

سؤال 898 - نذرهائى كه از جهت صيغه تمام نيست مثلا در بعضى از آنها صيغه غلط خوانده شده و يا اين كه نذر را در دل نيت كرده و يا صيغه را به كنايه خوانده عمل كردن به آنها لازم است يا نه.

جواب: در صورتى كه صيغه صحيح تمام كه ظهور داشته باشد نخوانده‌اند نذر منعقد نمىشود و عمل به آن لازم نيست.

سؤال 899 - شخصى يك تخته قاليچه نذر امام زاده كرده كه حرم امام زاده را فرش كنند حال متذكر شده كه يك دسته مردمان لا ابالى ترياكى بنام خدام و متولى در امام زاده هستند و منتظرند كه كسى نذرى براى امام زاده بياورد بلا فاصله ببرند جهت مخارج ترياك و غيره به فروش برسانند وتوليت آنان هم معلوم نيست فعلا تكليف چيست.

جواب: در صورتى كه صيغه شرعى صحيح نخوانده اختيار با خود صاحب فرش است و اگر صيغه شرعى صحيح خوانده بايد عمل به نذر خود كند.
  

 
پاسخ به احکام شرعی
 
موتور جستجوی سایت

تابلو اعلانات

 




پیوندها

حدیث روز
بسم الله الرحمن الرحیم
چهار پناهگاه در قرآن
   
أَبَانُ بْنُ عُثْمَانَ وَ هِشَامُ بْنُ سَالِمٍ وَ مُحَمَّدُ بْنُ حُمْرَانَ عَنِ الصَّادِقِ (علیه السلام) قَالَ:
عَجِبْتُ لِمَنْ فَزِعَ مِنْ أَرْبَعٍ كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى أَرْبَعٍ
(۱) عَجِبْتُ لِمَنْ خَافَ كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى قَوْلِهِ- حَسْبُنَا اللَّهُ وَ نِعْمَ الْوَكِيلُ فَإِنِّي سَمِعْتُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ بِعَقَبِهَا فَانْقَلَبُوا بِنِعْمَةٍ مِنَ اللَّهِ وَ فَضْلٍ لَمْ يَمْسَسْهُمْ سُوءٌ
(۲) وَ عَجِبْتُ لِمَنِ اغْتَمَّ كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى قَوْلِهِ- لا إِلهَ إِلَّا أَنْتَ سُبْحانَكَ إِنِّي كُنْتُ مِنَ الظَّالِمِينَ فَإِنِّي سَمِعْتُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ بِعَقَبِهَا- وَ نَجَّيْناهُ مِنَ الْغَمِّ وَ كَذلِكَ نُنْجِي الْمُؤْمِنِينَ
(۳) وَ عَجِبْتُ لِمَنْ مُكِرَ بِهِ كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى قَوْلِهِ- وَ أُفَوِّضُ أَمْرِي إِلَى اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ بَصِيرٌ بِالْعِبادِ فَإِنِّي سَمِعْتُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ بِعَقَبِهَا- فَوَقاهُ اللَّهُ سَيِّئاتِ ما مَكَرُوا
(۴) وَ عَجِبْتُ لِمَنْ أَرَادَ الدُّنْيَا وَ زِينَتَهَا كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى قَوْلِهِ- ما شاءَ اللَّهُ لا قُوَّةَ إِلَّا بِاللَّهِ فَإِنِّي سَمِعْتُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ بِعَقَبِهَا- إِنْ تَرَنِ أَنَا أَقَلَّ مِنْكَ مالًا وَ وَلَداً. فَعَسى‏ رَبِّي أَنْ يُؤْتِيَنِ خَيْراً مِنْ جَنَّتِكَ وَ عَسَى مُوجِبَةٌ
    
آقا امام صادق (عليه السّلام) فرمود: در شگفتم از كسى كه از چهار چيز مى‌هراسد چرا بچهار چيز پناهنده نميشود:
(۱) شگفتم از آنكه ميترسد چرا پناه نمى‌برد بفرمودۀ خداى عز و جل« حَسْبُنَا اَللّٰهُ‌ وَ نِعْمَ‌ اَلْوَكِيلُ‌ » خداوند ما را بس است و چه وكيل خوبى است زيرا شنيدم خداى جل جلاله بدنبال آن ميفرمايد:بواسطۀ نعمت و فضلى كه از طرف خداوند شامل حالشان گرديد باز گشتند و هيچ بدى بآنان نرسيد.
(۲) و شگفتم در كسى كه اندوهناك است چرا پناه نمى‌برد بفرمودۀ خداى عز و جل:« لاٰ إِلٰهَ‌ إِلاّٰ أَنْتَ‌ سُبْحٰانَكَ‌ إِنِّي كُنْتُ‌ مِنَ‌ اَلظّٰالِمِينَ‌ » زيرا شنيدم خداى عز و جل بدنبال آن ميفرمايد در خواستش را برآورديم و از اندوه نجاتش داديم و مؤمنين را هم چنين ميرهانيم.
(۳) و در شگفتم از كسى كه حيله‌اى در بارۀ او بكار رفته چرا بفرمودۀ خداى تعالى پناه نمى‌برد« وَ أُفَوِّضُ‌ أَمْرِي إِلَى اَللّٰهِ‌ إِنَّ‌ اَللّٰهَ‌ بَصِيرٌ بِالْعِبٰادِ »:كار خود را بخدا واگذار ميكنيم كه خداوند بحال بندگان بينا است)زيرا شنيدم خداى بزرگ و پاك بدنبالش مى‌فرمايد خداوند او را از بديهائى كه در بارۀ او بحيله انجام داده بودند نگه داشت.
(۴) و در شگفتم از كسى كه خواستار دنيا و آرايش آن است چرا پناهنده نميشود بفرمايش خداى تبارك و تعالى(« مٰا شٰاءَ اَللّٰهُ‌ لاٰ قُوَّةَ‌ إِلاّٰ بِاللّٰهِ‌ »)(آنچه خدا خواست همان است و نيروئى جز به يارى خداوند نيست)زيرا شنيدم خداى عز اسمه بدنبال آن ميفرمايد اگر چه مرا در مال و فرزند از خودت كمتر مى‌بينى ولى اميد هست كه پروردگار من بهتر از باغ تو مرا نصيب فرمايد (و كلمۀ:عسى در اين آيه بمعناى اميد تنها نيست بلكه بمعناى اثبات و تحقق يافتن است).
من لا يحضره الفقيه، ج‏۴، ص: ۳۹۲؛
الأمالي( للصدوق)، ص: ۶؛
الخصال، ج‏۱، ص: ۲۱۸.

کلیه حقوق مادی و معنوی این پورتال محفوظ و متعلق به حجت الاسلام و المسلمین سید محمدحسن بنی هاشمی خمینی میباشد.

طراحی و پیاده سازی: FARTECH/فرتک - فکور رایانه توسعه کویر -