انهار
انهار
امکانات سایت
مطالب خواندنی

پیام آیةالله العظمی مظاهری بمناسبت همایش آیة‌‌الله خراسانی

بزرگ نمایی کوچک نمایی
همایش بزرگداشت و تجلیل از مقام علمی و معنوی  رضوان‌الله‌علیه با پیام آیة‌‌الله‌العظمی مظاهری رئیس حوزه علمیه اصفهان و با حضور آیات مقتدایی و طباطبایی‌نژاد، علما، مسئولین شهر و اعضای بیت آن عالم ربانی، پنج‌شنبه 19 اردیبهشت 1392 شمسی در مدرسه چهارباغ اصفهان برگزار شد.
حضرت آیةالله مظاهری در پیام خود به این همایش، از خدمات ارزنده این عالم جلیل‌القدر در حوزه علمیه اصفهان و اهتمام وافر به حفظ و صیانت از استقلال و کرامت حوزه علمیه و توسعه و گسترش آن و احیای مدارس متروک، تجلیل کردند. متن پیام معظم‌له به این شرح است:
بسم‌ الله الرحمن الرحیم
قال‌الله‌تعالی: یرفع‌الله الذین آمنوا منکم والذین أوتواالعلم درجات
بزرگداشت مقام رفیع عالم و فقیه عالی‌مقام، حضرت آیةالله آقای سیدمحمدرضا خراسانی رضوان‌الله‌علیه که زعیم حوزه علمیه اصفهان در دوره اختناق طاغوت پهلوی بوده و در آن دوران تاریک و پرمشکل، با کمال آبرومندی و تدبیر، این حوزه کهن و با سابقه را - که سلف حوزه علمیه عظیم‌الشأن قم به‌شمار می‌رود- اداره فرمودند، اقدامی کاملاً بجا و شایسته است و از این جهت باید از متولیان و دست‌اندرکاران این برنامه، صمیمانه قدردانی نمود.
حق بزرگ این عالم جلیل‌القـدر بر حوزه مقدسه علمیه اصفهان و تحکیم و تثبیت موقعیت این حوزه در دوره‌ای- که یکی از اساسی‌ترین برنامه‌های دستگاه حاکمه، هدم و نابودی حوزه‌های علمیه تشیع و خصوصاً حوزه‌های نامبردار و ریشه‌دار بود- حقی شایسته تمجید و تجلیل بی‌شمار و حقیقتاً فراموش‌ناشدنی است. اهتمام وافر ایشان به حفظ و صیانت از استقلال و کرامت حوزه علمیه و توسعه و گسترش آن و احیای مدارس متروک و توجه ویژه همراه با تدبیر عقلانی برای مقابله با خطرات و تعرضات دستگاه طاغوت به حوزه علمیه و روحانیت و برخورد سرشار از متانت و وقار و ادب و احترام پدرانه ایشان با عموم مدرسین و محصلین حوزه علمیه، این بزرگوار را عملاً در جایگاه عالیه زعامت حوزه علمیه اصفهان و پشتوانه حقیقی و دلسوز این حوزه قرار داده بود و عموم اعلام و اساطین حوزه نیز این مرتبت و جایگاه با اهمیت را عملاً تصدیق می‌نمودند. مایه و سرمـایه علمی و سوابق حـوزوی این عالم بزرگـوار و درک محضر اعاظم عالی‌مقـداری همانند آیـات‌الله‌العظام آقای حاج سیدمحمدباقر درچه‌ای و آقای آقا سیدمیرمحمدصادق خاتون‌آبادی و آقای آقاسیدمحمد نجف‌آبادی و آقای آقامیرسیدعلی نجف‌آبادی و آقای آخوند گزی و آقای آخوند فشارکی و آقای جهانگیرخان قشقایی و نظایر این بزرگان علم و عمل قدس‌الله‌اسرارهم که همگی افتخارات حوزه علمیه اصفهان بوده‌اند، از ایشان، فقیهی مبرز و متضلع ساخته بود و به‌ویژه تأثیرات علمی و اخلاقی فراوانی که از محضر پر فیض و شخصیت جامع‌الاطراف فقیه مهذب و مرجع بزرگ حضرت آیةالله‌العظمی آقای سیدمحمدباقر درچه‌ای اعلی‌الله‌مقامه‌الشریف - که آیتی از آیـات باهـره الهی در علم و ورع و صفای روح و اخلاص بودند- در شیوه و سلوک مرحوم مغفور آیةالله خراسانی طاب‌ثراه جلوه‌گر گشته بود و خود این عالم بزرگوار نیز شاگردان بی‌شماری را تربیت نمودند که هریک در اصفهان و سایر مناطق و بلاد بزرگ و کوچک، پراکنده گشته و منشأ خدمات بزرگ در حـوزه‌ها و نیز هدایت و ارشاد مردم و مؤمنین بوده و هستند و از این جهت مرحوم حضرت آیةالله آقای حاج سیدمحمدرضا خراسانی طاب‌ثراه یکی از مبرزترین اساتید حوزه علمیه اصفهان به‌شمار می‌روند و این نیز یکی دیگر از ابعاد روشن زندگانی پربرکت ایشان است.
از دیگر ابعاد با اهمیت زندگی و اقدامات عالمانه ایشان، توجه به حفظ و نگاه‌داری مدارس علمیه اصفهان است، که نمادهای تاریخی و مراکز علمی این حوزه و محل تعلیم و تحصیل جمع بزرگی از اعلام و اساطین تشیع در طول تاریخ یک‌هزارساله این حوزه بزرگ بوده است، و از جمله جلوگیری از اقدام خباثت‌آمیز حکومت پهلوی در تخریب مدرسه صدر بازار و تأسیس کتابخانه آن مدرسه و نیز احیای مدرسه نفیس و بی‌بدیل چهارباغ، که اینک پس از گذشت چهاردهه از وفات آن زعیم عالی‌قدر، میزبان نشست تجلیل از مقام علمی و معنوی ایشان است.  کارنامه درخشان و سراسر خدمت مرحوم آیة‌الله خراسانی رحمه‌الله‌علیه برای همیشه در تاریخ منور حوزه علمیه اصفهان، ماندگار خواهد بود و سلوک سرشار از وقار و عقلانیت و اخلاق و متانت آن بزرگوار، مایه عبرت و درس‌آموزی همه حوزویان و روحانیت است.
از خداوند تعالی علو درجات ایشان را خواستارم و از همه مسئولان و شرکت‌کنندگان در این همایش صمیمانه تشکر می‌کنم. والسلام‌علیکم ورحمةالله وبرکاته
حسین مظاهری
27 جمادی‌الثانی 1434- 18 اردیبهشت 1392
  

 
پاسخ به احکام شرعی
 
موتور جستجوی سایت

تابلو اعلانات
  
 



پیوندها

حدیث روز
بسم الله الرحمن الرحیم
چهار پناهگاه در قرآن
   
أَبَانُ بْنُ عُثْمَانَ وَ هِشَامُ بْنُ سَالِمٍ وَ مُحَمَّدُ بْنُ حُمْرَانَ عَنِ الصَّادِقِ (علیه السلام) قَالَ:
عَجِبْتُ لِمَنْ فَزِعَ مِنْ أَرْبَعٍ كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى أَرْبَعٍ
(۱) عَجِبْتُ لِمَنْ خَافَ كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى قَوْلِهِ- حَسْبُنَا اللَّهُ وَ نِعْمَ الْوَكِيلُ فَإِنِّي سَمِعْتُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ بِعَقَبِهَا فَانْقَلَبُوا بِنِعْمَةٍ مِنَ اللَّهِ وَ فَضْلٍ لَمْ يَمْسَسْهُمْ سُوءٌ
(۲) وَ عَجِبْتُ لِمَنِ اغْتَمَّ كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى قَوْلِهِ- لا إِلهَ إِلَّا أَنْتَ سُبْحانَكَ إِنِّي كُنْتُ مِنَ الظَّالِمِينَ فَإِنِّي سَمِعْتُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ بِعَقَبِهَا- وَ نَجَّيْناهُ مِنَ الْغَمِّ وَ كَذلِكَ نُنْجِي الْمُؤْمِنِينَ
(۳) وَ عَجِبْتُ لِمَنْ مُكِرَ بِهِ كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى قَوْلِهِ- وَ أُفَوِّضُ أَمْرِي إِلَى اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ بَصِيرٌ بِالْعِبادِ فَإِنِّي سَمِعْتُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ بِعَقَبِهَا- فَوَقاهُ اللَّهُ سَيِّئاتِ ما مَكَرُوا
(۴) وَ عَجِبْتُ لِمَنْ أَرَادَ الدُّنْيَا وَ زِينَتَهَا كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى قَوْلِهِ- ما شاءَ اللَّهُ لا قُوَّةَ إِلَّا بِاللَّهِ فَإِنِّي سَمِعْتُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ بِعَقَبِهَا- إِنْ تَرَنِ أَنَا أَقَلَّ مِنْكَ مالًا وَ وَلَداً. فَعَسى‏ رَبِّي أَنْ يُؤْتِيَنِ خَيْراً مِنْ جَنَّتِكَ وَ عَسَى مُوجِبَةٌ
    
آقا امام صادق (عليه السّلام) فرمود: در شگفتم از كسى كه از چهار چيز مى‌هراسد چرا بچهار چيز پناهنده نميشود:
(۱) شگفتم از آنكه ميترسد چرا پناه نمى‌برد بفرمودۀ خداى عز و جل« حَسْبُنَا اَللّٰهُ‌ وَ نِعْمَ‌ اَلْوَكِيلُ‌ » خداوند ما را بس است و چه وكيل خوبى است زيرا شنيدم خداى جل جلاله بدنبال آن ميفرمايد:بواسطۀ نعمت و فضلى كه از طرف خداوند شامل حالشان گرديد باز گشتند و هيچ بدى بآنان نرسيد.
(۲) و شگفتم در كسى كه اندوهناك است چرا پناه نمى‌برد بفرمودۀ خداى عز و جل:« لاٰ إِلٰهَ‌ إِلاّٰ أَنْتَ‌ سُبْحٰانَكَ‌ إِنِّي كُنْتُ‌ مِنَ‌ اَلظّٰالِمِينَ‌ » زيرا شنيدم خداى عز و جل بدنبال آن ميفرمايد در خواستش را برآورديم و از اندوه نجاتش داديم و مؤمنين را هم چنين ميرهانيم.
(۳) و در شگفتم از كسى كه حيله‌اى در بارۀ او بكار رفته چرا بفرمودۀ خداى تعالى پناه نمى‌برد« وَ أُفَوِّضُ‌ أَمْرِي إِلَى اَللّٰهِ‌ إِنَّ‌ اَللّٰهَ‌ بَصِيرٌ بِالْعِبٰادِ »:كار خود را بخدا واگذار ميكنيم كه خداوند بحال بندگان بينا است)زيرا شنيدم خداى بزرگ و پاك بدنبالش مى‌فرمايد خداوند او را از بديهائى كه در بارۀ او بحيله انجام داده بودند نگه داشت.
(۴) و در شگفتم از كسى كه خواستار دنيا و آرايش آن است چرا پناهنده نميشود بفرمايش خداى تبارك و تعالى(« مٰا شٰاءَ اَللّٰهُ‌ لاٰ قُوَّةَ‌ إِلاّٰ بِاللّٰهِ‌ »)(آنچه خدا خواست همان است و نيروئى جز به يارى خداوند نيست)زيرا شنيدم خداى عز اسمه بدنبال آن ميفرمايد اگر چه مرا در مال و فرزند از خودت كمتر مى‌بينى ولى اميد هست كه پروردگار من بهتر از باغ تو مرا نصيب فرمايد (و كلمۀ:عسى در اين آيه بمعناى اميد تنها نيست بلكه بمعناى اثبات و تحقق يافتن است).
من لا يحضره الفقيه، ج‏۴، ص: ۳۹۲؛
الأمالي( للصدوق)، ص: ۶؛
الخصال، ج‏۱، ص: ۲۱۸.

کلیه حقوق مادی و معنوی این پورتال محفوظ و متعلق به حجت الاسلام و المسلمین سید محمدحسن بنی هاشمی خمینی میباشد.

طراحی و پیاده سازی: FARTECH/فرتک - فکور رایانه توسعه کویر -