انهار
انهار
امکانات سایت
مطالب خواندنی

مکروهات مکان نمازگزار

بزرگ نمایی کوچک نمایی
(مسأله 898)نماز خواندن در چند جا مكروه است و از آن جمله است1: حمام، زمين نمكزار، مقابل انسان، مقابل دري كه باز است، در جاده و خيابان و كوچه( اگر براي كساني كه عبور مي كنند زحمت نباشد و چنانچه زحمت باشد حرام ولي نماز باطل نيست2)، مقابل آتش و چراغ، در آشپزخانه(و هر جا كه كوره آتش باشد3)، مقابل چاه و چاله اي كه محلّ بول باشد، روبروي عكس و مجسمه چيزي كه روح دارد، مگر آن كه روي آن پرده بكشند، در اطاقي كه جنب در آن باشد، در جايي كه عكس باشد 4اگر چه روبروي نمازگزار نباشد5، مقابل قبر، روي قبر، بين دو قبر6، در قبرستان.
این مسأله در رساله آیت الله بهجت نیست.
1- مظاهری: نماز خواندن در دوازده جا مکروه است...
2- خوئي، تبريزي، سيستاني، وحید: چنانچه زحمت باشد، مزاحمت حرام است...
اراكي، گلپايگاني، فاضل، صافي: چنانچه زحمت باشد حرام و نماز باطل است...
سبحانی: چنانچه زحمت باشد حرام و نماز اشکال دارد...
زنجاني: چنانچه مزاحم باشد حرام و به احتياط مستحب نماز باطل است...
مكارم: شايسته است نماز را در اين چند جا نخوانند: حمام، زمين نمكزار، مقابل انساني كه نشسته يا ايستاده است، مقابل دري كه باز است و در جادّه ها و كنار خيابانها در صورتي كه مزاحم عبور و مرور مردم نباشد و اگر مزاحم باشد حرام است...
[قسمت داخل پرانتز در رساله آیت الله مظاهری نیست.]
3- [قسمت داخل پرانتز در رساله آیت الله مظاهری نیست.]
4-  وحید: در جایی که صورت جاندار باشد اگر چه روبروی نمازگزار نباشد...
5- مظاهری: [و] قبرستان.
6- [عبارت «بين دو قبر» در رساله آيت الله مكارم نيست]
(مسأله 899) كسي كه در محلّ عبور مردم نماز مي خواند1، يا كسي روبروي اوست، مستحب است جلوي خود چيزي بگذارد2 و اگر چوب يا ريسماني3 هم باشد كافي است.
اين مسأله در رساله آيات عظام  بهجت و مظاهری نيست.
1-  زنجانی: اگر انسان در جایی نماز می خواند که مردم از جلوی او عبور می کنند ...
2- فاضل: كه ميان او و آنها حائل گردد، حتّي اگر عصا، تسبيح يا ريسماني باشد.
3- زنجانی: عصا یا تسبیح یا ریسمان...
*****
مكارم: مسأله- هرگاه انسان در جايي نماز مي خواند كه مردم از جلو او عبور مي كنند، مستحبّ است جلو خود چيزي بگذارد كه ميان او و آنها حايل گردد حتّي اگر عصا و تسبيح و ريسماني هم باشد كافي است.
  

 
پاسخ به احکام شرعی
 
موتور جستجوی سایت

تابلو اعلانات
  


پیوندها

حدیث روز
بسم الله الرحمن الرحیم
چهار پناهگاه در قرآن
   
أَبَانُ بْنُ عُثْمَانَ وَ هِشَامُ بْنُ سَالِمٍ وَ مُحَمَّدُ بْنُ حُمْرَانَ عَنِ الصَّادِقِ (علیه السلام) قَالَ:
عَجِبْتُ لِمَنْ فَزِعَ مِنْ أَرْبَعٍ كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى أَرْبَعٍ
(۱) عَجِبْتُ لِمَنْ خَافَ كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى قَوْلِهِ- حَسْبُنَا اللَّهُ وَ نِعْمَ الْوَكِيلُ فَإِنِّي سَمِعْتُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ بِعَقَبِهَا فَانْقَلَبُوا بِنِعْمَةٍ مِنَ اللَّهِ وَ فَضْلٍ لَمْ يَمْسَسْهُمْ سُوءٌ
(۲) وَ عَجِبْتُ لِمَنِ اغْتَمَّ كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى قَوْلِهِ- لا إِلهَ إِلَّا أَنْتَ سُبْحانَكَ إِنِّي كُنْتُ مِنَ الظَّالِمِينَ فَإِنِّي سَمِعْتُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ بِعَقَبِهَا- وَ نَجَّيْناهُ مِنَ الْغَمِّ وَ كَذلِكَ نُنْجِي الْمُؤْمِنِينَ
(۳) وَ عَجِبْتُ لِمَنْ مُكِرَ بِهِ كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى قَوْلِهِ- وَ أُفَوِّضُ أَمْرِي إِلَى اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ بَصِيرٌ بِالْعِبادِ فَإِنِّي سَمِعْتُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ بِعَقَبِهَا- فَوَقاهُ اللَّهُ سَيِّئاتِ ما مَكَرُوا
(۴) وَ عَجِبْتُ لِمَنْ أَرَادَ الدُّنْيَا وَ زِينَتَهَا كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى قَوْلِهِ- ما شاءَ اللَّهُ لا قُوَّةَ إِلَّا بِاللَّهِ فَإِنِّي سَمِعْتُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ بِعَقَبِهَا- إِنْ تَرَنِ أَنَا أَقَلَّ مِنْكَ مالًا وَ وَلَداً. فَعَسى‏ رَبِّي أَنْ يُؤْتِيَنِ خَيْراً مِنْ جَنَّتِكَ وَ عَسَى مُوجِبَةٌ
    
آقا امام صادق (عليه السّلام) فرمود: در شگفتم از كسى كه از چهار چيز مى‌هراسد چرا بچهار چيز پناهنده نميشود:
(۱) شگفتم از آنكه ميترسد چرا پناه نمى‌برد بفرمودۀ خداى عز و جل« حَسْبُنَا اَللّٰهُ‌ وَ نِعْمَ‌ اَلْوَكِيلُ‌ » خداوند ما را بس است و چه وكيل خوبى است زيرا شنيدم خداى جل جلاله بدنبال آن ميفرمايد:بواسطۀ نعمت و فضلى كه از طرف خداوند شامل حالشان گرديد باز گشتند و هيچ بدى بآنان نرسيد.
(۲) و شگفتم در كسى كه اندوهناك است چرا پناه نمى‌برد بفرمودۀ خداى عز و جل:« لاٰ إِلٰهَ‌ إِلاّٰ أَنْتَ‌ سُبْحٰانَكَ‌ إِنِّي كُنْتُ‌ مِنَ‌ اَلظّٰالِمِينَ‌ » زيرا شنيدم خداى عز و جل بدنبال آن ميفرمايد در خواستش را برآورديم و از اندوه نجاتش داديم و مؤمنين را هم چنين ميرهانيم.
(۳) و در شگفتم از كسى كه حيله‌اى در بارۀ او بكار رفته چرا بفرمودۀ خداى تعالى پناه نمى‌برد« وَ أُفَوِّضُ‌ أَمْرِي إِلَى اَللّٰهِ‌ إِنَّ‌ اَللّٰهَ‌ بَصِيرٌ بِالْعِبٰادِ »:كار خود را بخدا واگذار ميكنيم كه خداوند بحال بندگان بينا است)زيرا شنيدم خداى بزرگ و پاك بدنبالش مى‌فرمايد خداوند او را از بديهائى كه در بارۀ او بحيله انجام داده بودند نگه داشت.
(۴) و در شگفتم از كسى كه خواستار دنيا و آرايش آن است چرا پناهنده نميشود بفرمايش خداى تبارك و تعالى(« مٰا شٰاءَ اَللّٰهُ‌ لاٰ قُوَّةَ‌ إِلاّٰ بِاللّٰهِ‌ »)(آنچه خدا خواست همان است و نيروئى جز به يارى خداوند نيست)زيرا شنيدم خداى عز اسمه بدنبال آن ميفرمايد اگر چه مرا در مال و فرزند از خودت كمتر مى‌بينى ولى اميد هست كه پروردگار من بهتر از باغ تو مرا نصيب فرمايد (و كلمۀ:عسى در اين آيه بمعناى اميد تنها نيست بلكه بمعناى اثبات و تحقق يافتن است).
من لا يحضره الفقيه، ج‏۴، ص: ۳۹۲؛
الأمالي( للصدوق)، ص: ۶؛
الخصال، ج‏۱، ص: ۲۱۸.

کلیه حقوق مادی و معنوی این پورتال محفوظ و متعلق به حجت الاسلام و المسلمین سید محمدحسن بنی هاشمی خمینی میباشد.

طراحی و پیاده سازی: FARTECH/فرتک - فکور رایانه توسعه کویر -