انهار
انهار
امکانات سایت
مطالب خواندنی

نماز ميّت

بزرگ نمایی کوچک نمایی

سؤال 167 -نماز ميّت بايد متصل به تدفين باشد يا منفصل هم مانعى ندارد؟

جواب:نماز ميت بايد قبل از دفن ميّت باشد و لازم نيست متصل به دفن باشد. و اللّه العالم.

سؤال 168 -در نماز بر ميّت اگر ادعيۀ مأثورة مقدم و مؤخر خوانده شود مثلاً بعد از تكبير اوّل دعاى سوم، و بعد از تكبير سوم دعاى اوّل خوانده شود، در صورتهاى زير چه حكمى دارد؟

در بين نماز متوجّه شوند.) بعد از نماز بر ميّت متوجه شوند. بعد از دفن ميّت متوجه شوند؟

جواب:در هر سه مورد عدم وجوب اعادۀ نماز بعيد نيست ولى احتياط باعادۀ نماز ترك نشود، البته در صورتى كه ميّت دفن شده بقبر او نماز خوانده شود.

سؤال 169 -شخصى گاهى نماز ميّت مى‌خواند اعراب را دقّت نمى‌كند ولى خودش متوجه نيست آيا نماز باطل است يا نه و نمازهايى كه تا حال خوانده ولى شك دارد كه اعراب را اشتباه خوانده يا نه براى اين نمازها چه‌كار كند؟

جواب:در هر موردى كه معلوم شود غلط خوانده بايد نماز ميت دوباره خوانده شود. و اللّه العالم.

سؤال 170 -در روستائى كه مرسوم است براى تجهيز ميت مردم به مشاركت يكديگر اقدام مى‌كنند و جمعى معيّن و غير معيّن مشغول غسل شده و يك نفر خاصّ نماز ميت را مى‌خواند آيا غسل‌دهندگان و يا آنكه نماز مى‌خواند بازبايستى از ولى ميت اذن بگيرد-يا اينكه چون اين كيفيت رسم شده احتياج به اذن نيست؟

جواب:بعيد نيست اكتفاء به دلالت ظاهر حال اولياء ميت بر رضاى آنها باقدام ديگران، بلى اگر ولىّ ميّت عالم به حكم اعتبار اذن او در اقدام ديگران نباشد احوط استيذان از او است اگر چه علم برضاى او داشته باشند.

سؤال 171 -اگر ولىّ نمازخوان نبود و كس ديگرى خواست نماز بخواند-يا ايام دهه محرم يا ماه مبارك بود و روحانى براى تبليغ آمده بود-آيا آنها احتياج به اذن گرفتن دارند؟

جواب:اگر سيره محلّى بر اقامه نماز از طرف روحانى باشد و ميّت را براى نماز بر آن بگذارند كه روحانى بر آن نماز بخواند مثل شاهد حال دلالت بر اذن ولى دارد.

سؤال 172 -اگر يكى از اولياء ميت در محل نباشند و يك روز يا دو روز و گاهى بيشتر طول مى‌كشد تا مراجعت نمايند وظيفه چيست آيا بايستى صبر كنند يا اينكه ميت را تجهيز كنند؟

جواب:در فرض سؤال از بقيه اذن بگيرند.

سؤال 173 -نماز خواندن بر ميت در قبرستان جايز است يا خير؟

جواب:جايز است.

  

 
پاسخ به احکام شرعی
 
موتور جستجوی سایت

تابلو اعلانات
  


پیوندها

حدیث روز
بسم الله الرحمن الرحیم
چهار پناهگاه در قرآن
   
أَبَانُ بْنُ عُثْمَانَ وَ هِشَامُ بْنُ سَالِمٍ وَ مُحَمَّدُ بْنُ حُمْرَانَ عَنِ الصَّادِقِ (علیه السلام) قَالَ:
عَجِبْتُ لِمَنْ فَزِعَ مِنْ أَرْبَعٍ كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى أَرْبَعٍ
(۱) عَجِبْتُ لِمَنْ خَافَ كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى قَوْلِهِ- حَسْبُنَا اللَّهُ وَ نِعْمَ الْوَكِيلُ فَإِنِّي سَمِعْتُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ بِعَقَبِهَا فَانْقَلَبُوا بِنِعْمَةٍ مِنَ اللَّهِ وَ فَضْلٍ لَمْ يَمْسَسْهُمْ سُوءٌ
(۲) وَ عَجِبْتُ لِمَنِ اغْتَمَّ كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى قَوْلِهِ- لا إِلهَ إِلَّا أَنْتَ سُبْحانَكَ إِنِّي كُنْتُ مِنَ الظَّالِمِينَ فَإِنِّي سَمِعْتُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ بِعَقَبِهَا- وَ نَجَّيْناهُ مِنَ الْغَمِّ وَ كَذلِكَ نُنْجِي الْمُؤْمِنِينَ
(۳) وَ عَجِبْتُ لِمَنْ مُكِرَ بِهِ كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى قَوْلِهِ- وَ أُفَوِّضُ أَمْرِي إِلَى اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ بَصِيرٌ بِالْعِبادِ فَإِنِّي سَمِعْتُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ بِعَقَبِهَا- فَوَقاهُ اللَّهُ سَيِّئاتِ ما مَكَرُوا
(۴) وَ عَجِبْتُ لِمَنْ أَرَادَ الدُّنْيَا وَ زِينَتَهَا كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى قَوْلِهِ- ما شاءَ اللَّهُ لا قُوَّةَ إِلَّا بِاللَّهِ فَإِنِّي سَمِعْتُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ بِعَقَبِهَا- إِنْ تَرَنِ أَنَا أَقَلَّ مِنْكَ مالًا وَ وَلَداً. فَعَسى‏ رَبِّي أَنْ يُؤْتِيَنِ خَيْراً مِنْ جَنَّتِكَ وَ عَسَى مُوجِبَةٌ
    
آقا امام صادق (عليه السّلام) فرمود: در شگفتم از كسى كه از چهار چيز مى‌هراسد چرا بچهار چيز پناهنده نميشود:
(۱) شگفتم از آنكه ميترسد چرا پناه نمى‌برد بفرمودۀ خداى عز و جل« حَسْبُنَا اَللّٰهُ‌ وَ نِعْمَ‌ اَلْوَكِيلُ‌ » خداوند ما را بس است و چه وكيل خوبى است زيرا شنيدم خداى جل جلاله بدنبال آن ميفرمايد:بواسطۀ نعمت و فضلى كه از طرف خداوند شامل حالشان گرديد باز گشتند و هيچ بدى بآنان نرسيد.
(۲) و شگفتم در كسى كه اندوهناك است چرا پناه نمى‌برد بفرمودۀ خداى عز و جل:« لاٰ إِلٰهَ‌ إِلاّٰ أَنْتَ‌ سُبْحٰانَكَ‌ إِنِّي كُنْتُ‌ مِنَ‌ اَلظّٰالِمِينَ‌ » زيرا شنيدم خداى عز و جل بدنبال آن ميفرمايد در خواستش را برآورديم و از اندوه نجاتش داديم و مؤمنين را هم چنين ميرهانيم.
(۳) و در شگفتم از كسى كه حيله‌اى در بارۀ او بكار رفته چرا بفرمودۀ خداى تعالى پناه نمى‌برد« وَ أُفَوِّضُ‌ أَمْرِي إِلَى اَللّٰهِ‌ إِنَّ‌ اَللّٰهَ‌ بَصِيرٌ بِالْعِبٰادِ »:كار خود را بخدا واگذار ميكنيم كه خداوند بحال بندگان بينا است)زيرا شنيدم خداى بزرگ و پاك بدنبالش مى‌فرمايد خداوند او را از بديهائى كه در بارۀ او بحيله انجام داده بودند نگه داشت.
(۴) و در شگفتم از كسى كه خواستار دنيا و آرايش آن است چرا پناهنده نميشود بفرمايش خداى تبارك و تعالى(« مٰا شٰاءَ اَللّٰهُ‌ لاٰ قُوَّةَ‌ إِلاّٰ بِاللّٰهِ‌ »)(آنچه خدا خواست همان است و نيروئى جز به يارى خداوند نيست)زيرا شنيدم خداى عز اسمه بدنبال آن ميفرمايد اگر چه مرا در مال و فرزند از خودت كمتر مى‌بينى ولى اميد هست كه پروردگار من بهتر از باغ تو مرا نصيب فرمايد (و كلمۀ:عسى در اين آيه بمعناى اميد تنها نيست بلكه بمعناى اثبات و تحقق يافتن است).
من لا يحضره الفقيه، ج‏۴، ص: ۳۹۲؛
الأمالي( للصدوق)، ص: ۶؛
الخصال، ج‏۱، ص: ۲۱۸.

کلیه حقوق مادی و معنوی این پورتال محفوظ و متعلق به حجت الاسلام و المسلمین سید محمدحسن بنی هاشمی خمینی میباشد.

طراحی و پیاده سازی: FARTECH/فرتک - فکور رایانه توسعه کویر -