انهار
انهار
امکانات سایت
مطالب خواندنی

ولادت امام هادی «علیه السلام» بقولی (212 ق)

بزرگ نمایی کوچک نمایی

در باره تاريخ تولد امام هادی (علیه‌ السلام) اتفاق نظري ميان مورخان و سيره‌نويسان نيست. برخي از آنان تاريخ تولدش را نيمه ذی الحجه و برخي ديگر دوم رجب و يا پنجم رجب ذكر كرده‌اند. همچنين درباره سال تولدش، برخي سال 212 و برخي ديگر سال 214 قمري را بيان نمودند.[۱]

يكي از ادله‌اي كه تولد آن حضرت را در ماه رجب مي‌داند، دعاي ناحيه مقدسه است كه در فرازي از آن آمده است: «اَلّلهُمَّ اِنّي اَسْئَلْكَ بِالْمَوْلُودَيْنِ في رَجَبٍ، مُحَمَّدِ بْنِ عَليٍّ الثّاني وَابْنِهِ عَليِّ بْنِ مُحَمّدٍ الْمُنْتَجَبِ».[۲]

نام مباركش علي و لقب‌هايش هادي، نقي، نجيب، مرتضي، ناصح، عالم، امين، مؤتمن، منتجب و طيب است. وليكن هادي و نقي معروف‌ترين و مشهورترين القاب وي مي‌باشند. آن حضرت مكني به "ابوالحسن" است و اين كنيه علاوه بر آن حضرت، بر سه تن از امامان ديگر شيعه يعني امام علي بن ابي‌طالب علیه‌السلام، امام موسي بن جعفر علیه‌السلام و امام رضا علیه‌السلام نيز معروف مي‌باشد.

براي تمييز و تعيين هر يك از آنان، كنيه "ابوالحسن" به طور مطلق براي امام علی علیه‌السلام قرار داده شد و به امام موسي بن جعفر علیه‌السلام "ابوالحسن الاول"، به امام رضا علیه‌السلام "ابوالحسن الثاني" و به امام علي‌النقي علیه‌السلام "ابوالحسن الثالث" مي‌گويند.[۳]

نام پدر بزرگوارش امام محمدتقي علیه‌السلام، امام نهم شيعيان و مادرش سمانه مغربيه مي‌باشد. امام هادي علیه‌السلام در شأن مادرش فرمود: مادرم به حق من عارف و از بهشتيان است و شيطان سركش به او نزديك نمي‌شود و مكر جباران به وي نمي رسد. او در پناه خدايي است كه نمي‌خوابد و مادر صديقان و صالحان را به خود وانمي‌گذارد.[۴]

ميلاد مسعود امام هادي علیه‌السلام در روستاي "صُريا"، در حوالي مدينه منوره واقع گرديد. گفتني است كه "صريا" قريه‌اي بود در سه ميلي مدينه منوره كه امام موسي بن جعفر علیه‌السلام آن را بنا نمود و سال‌هاي دراز، موطن اولاد و احفاد آن حضرت قرار گرفت.

1- الارشاد (شيخ مفيد)، ص 635؛ كشف الغمه (علي بن عيسي اربلي)، ج 3، ص 230؛ منتهي الآمال (شیخ عباس قمی)، ج 2، ص 361؛ الكافي (شیخ كلينی)، ج 1، ص 497؛ وقايع الايام (شيخ عباس قمي) ص 296.

2- مفاتيح الجنان، دعاي ششم ماه رجب.

3- منتهي الآمال، ج 2، ص 361؛ وقايع الايام، ص 296.

4- منتهي الآمال، ج 2، ص 361.

منبع: پایگاه دانشنامه اسلامی
  

 
پاسخ به احکام شرعی
 
موتور جستجوی سایت

تابلو اعلانات
  


پیوندها

حدیث روز
بسم الله الرحمن الرحیم
چهار پناهگاه در قرآن
   
أَبَانُ بْنُ عُثْمَانَ وَ هِشَامُ بْنُ سَالِمٍ وَ مُحَمَّدُ بْنُ حُمْرَانَ عَنِ الصَّادِقِ (علیه السلام) قَالَ:
عَجِبْتُ لِمَنْ فَزِعَ مِنْ أَرْبَعٍ كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى أَرْبَعٍ
(۱) عَجِبْتُ لِمَنْ خَافَ كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى قَوْلِهِ- حَسْبُنَا اللَّهُ وَ نِعْمَ الْوَكِيلُ فَإِنِّي سَمِعْتُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ بِعَقَبِهَا فَانْقَلَبُوا بِنِعْمَةٍ مِنَ اللَّهِ وَ فَضْلٍ لَمْ يَمْسَسْهُمْ سُوءٌ
(۲) وَ عَجِبْتُ لِمَنِ اغْتَمَّ كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى قَوْلِهِ- لا إِلهَ إِلَّا أَنْتَ سُبْحانَكَ إِنِّي كُنْتُ مِنَ الظَّالِمِينَ فَإِنِّي سَمِعْتُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ بِعَقَبِهَا- وَ نَجَّيْناهُ مِنَ الْغَمِّ وَ كَذلِكَ نُنْجِي الْمُؤْمِنِينَ
(۳) وَ عَجِبْتُ لِمَنْ مُكِرَ بِهِ كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى قَوْلِهِ- وَ أُفَوِّضُ أَمْرِي إِلَى اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ بَصِيرٌ بِالْعِبادِ فَإِنِّي سَمِعْتُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ بِعَقَبِهَا- فَوَقاهُ اللَّهُ سَيِّئاتِ ما مَكَرُوا
(۴) وَ عَجِبْتُ لِمَنْ أَرَادَ الدُّنْيَا وَ زِينَتَهَا كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى قَوْلِهِ- ما شاءَ اللَّهُ لا قُوَّةَ إِلَّا بِاللَّهِ فَإِنِّي سَمِعْتُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ بِعَقَبِهَا- إِنْ تَرَنِ أَنَا أَقَلَّ مِنْكَ مالًا وَ وَلَداً. فَعَسى‏ رَبِّي أَنْ يُؤْتِيَنِ خَيْراً مِنْ جَنَّتِكَ وَ عَسَى مُوجِبَةٌ
    
آقا امام صادق (عليه السّلام) فرمود: در شگفتم از كسى كه از چهار چيز مى‌هراسد چرا بچهار چيز پناهنده نميشود:
(۱) شگفتم از آنكه ميترسد چرا پناه نمى‌برد بفرمودۀ خداى عز و جل« حَسْبُنَا اَللّٰهُ‌ وَ نِعْمَ‌ اَلْوَكِيلُ‌ » خداوند ما را بس است و چه وكيل خوبى است زيرا شنيدم خداى جل جلاله بدنبال آن ميفرمايد:بواسطۀ نعمت و فضلى كه از طرف خداوند شامل حالشان گرديد باز گشتند و هيچ بدى بآنان نرسيد.
(۲) و شگفتم در كسى كه اندوهناك است چرا پناه نمى‌برد بفرمودۀ خداى عز و جل:« لاٰ إِلٰهَ‌ إِلاّٰ أَنْتَ‌ سُبْحٰانَكَ‌ إِنِّي كُنْتُ‌ مِنَ‌ اَلظّٰالِمِينَ‌ » زيرا شنيدم خداى عز و جل بدنبال آن ميفرمايد در خواستش را برآورديم و از اندوه نجاتش داديم و مؤمنين را هم چنين ميرهانيم.
(۳) و در شگفتم از كسى كه حيله‌اى در بارۀ او بكار رفته چرا بفرمودۀ خداى تعالى پناه نمى‌برد« وَ أُفَوِّضُ‌ أَمْرِي إِلَى اَللّٰهِ‌ إِنَّ‌ اَللّٰهَ‌ بَصِيرٌ بِالْعِبٰادِ »:كار خود را بخدا واگذار ميكنيم كه خداوند بحال بندگان بينا است)زيرا شنيدم خداى بزرگ و پاك بدنبالش مى‌فرمايد خداوند او را از بديهائى كه در بارۀ او بحيله انجام داده بودند نگه داشت.
(۴) و در شگفتم از كسى كه خواستار دنيا و آرايش آن است چرا پناهنده نميشود بفرمايش خداى تبارك و تعالى(« مٰا شٰاءَ اَللّٰهُ‌ لاٰ قُوَّةَ‌ إِلاّٰ بِاللّٰهِ‌ »)(آنچه خدا خواست همان است و نيروئى جز به يارى خداوند نيست)زيرا شنيدم خداى عز اسمه بدنبال آن ميفرمايد اگر چه مرا در مال و فرزند از خودت كمتر مى‌بينى ولى اميد هست كه پروردگار من بهتر از باغ تو مرا نصيب فرمايد (و كلمۀ:عسى در اين آيه بمعناى اميد تنها نيست بلكه بمعناى اثبات و تحقق يافتن است).
من لا يحضره الفقيه، ج‏۴، ص: ۳۹۲؛
الأمالي( للصدوق)، ص: ۶؛
الخصال، ج‏۱، ص: ۲۱۸.

کلیه حقوق مادی و معنوی این پورتال محفوظ و متعلق به حجت الاسلام و المسلمین سید محمدحسن بنی هاشمی خمینی میباشد.

طراحی و پیاده سازی: FARTECH/فرتک - فکور رایانه توسعه کویر -