انهار
انهار
امکانات سایت
مطالب خواندنی

قرائت رکعت سوم و چهارم

بزرگ نمایی کوچک نمایی

١ – یک بار گفتن تسبیحات اربعه

سؤال: به نام خدا و با عرض سلام آیا تسبیحات اربعه را در نماز جماعت می توان یک بار خواند؟ در صورتی که همه مامومین سه بار می خوانند؟

جواب: تسبیحات اربعه را در هر حال می توان یک بار خواند ولی احتیاط مستحب سه بار است.

٢ – شک در تسبیحات اربعه

سؤال: اگر در تعداد تسبیحات اربعه شک کردیم تکلیف چیست ؟

جواب: بنابر اقل بگذارید.

٣ – زمان تشریع تسبیحات اربعه

سؤال: حکم تسبیحات اربعه چه زمانی و توسط کدام یک از معصومین صادر شده است و چرا اهل سنت از این عمل سرباز می زنند آن را قبول ندارند؟

جواب: تسبیحات اربعه از زمان پیغمبر اکرم (صلی الله علیه و آله) بوده منتهی می دانید که نمازگزار مخیّر است در رکعت سوم و چهام سوره حمد بخواند یا تسبیحات اربعه، اهل سنت فقط سوره ی حمد را می خوانند.

٤ – خواندن حمد و سوره به جای تسبیحات اربعه

سؤال: اگر به جای تسبیحات اربعه اشتباها حمد وسوره را بخوانیم و بعد از پایان سوره متوجه موضوع شویم و نماز را ادامه دهیم و در نهایت به جای سوره ای که اضافه خوانده ایم سجده سهو به جا آوریم، آیا نماز درست است؟

جواب: پس از توجه لازم است تسبیحات اربعه یا حمد را بخوانید و نماز را ادامه دهید و در اینصورت سجده سهو واجب نیست.

٥ – یک بار گفتن تسبیحات اربعه در نماز

سؤال: می خواستم ببینم اگر قصد خواندن نماز قضا به تعداد زیاد داشته باشیم می توانیم سبحان ا.. رکعت سوم و سلام نماز را به یک بار خلاصه کنیم ؟

جواب: می توانید تسبیحات اربعه را یکبار بگویید و به سلام آخر اکتفا کنید.

٦ – دوبار گفتن تسبیحات اربعه

سؤال: من شنیده ام که گفتن دو بار تسبیحات اربعه گناه و باطل کننده نماز است. آیا این گفته حقیقت دارد؟

جواب: باطل کننده نماز نیست.

٧ – توجه به معنی ذکر هنگام قرائت

سؤال: در نماز اول ذکر را خوانده و بعد به معنی آن فکر کنیم یا در حین خواندن ذکر معنی آن را در ذهن مرور کنیم؟

جواب: در حین خواندن ذکر معنی آن را در ذهن مرور دهید.
  

 
پاسخ به احکام شرعی
 
موتور جستجوی سایت

تابلو اعلانات

 




پیوندها

حدیث روز
بسم الله الرحمن الرحیم
چهار پناهگاه در قرآن
   
أَبَانُ بْنُ عُثْمَانَ وَ هِشَامُ بْنُ سَالِمٍ وَ مُحَمَّدُ بْنُ حُمْرَانَ عَنِ الصَّادِقِ (علیه السلام) قَالَ:
عَجِبْتُ لِمَنْ فَزِعَ مِنْ أَرْبَعٍ كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى أَرْبَعٍ
(۱) عَجِبْتُ لِمَنْ خَافَ كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى قَوْلِهِ- حَسْبُنَا اللَّهُ وَ نِعْمَ الْوَكِيلُ فَإِنِّي سَمِعْتُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ بِعَقَبِهَا فَانْقَلَبُوا بِنِعْمَةٍ مِنَ اللَّهِ وَ فَضْلٍ لَمْ يَمْسَسْهُمْ سُوءٌ
(۲) وَ عَجِبْتُ لِمَنِ اغْتَمَّ كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى قَوْلِهِ- لا إِلهَ إِلَّا أَنْتَ سُبْحانَكَ إِنِّي كُنْتُ مِنَ الظَّالِمِينَ فَإِنِّي سَمِعْتُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ بِعَقَبِهَا- وَ نَجَّيْناهُ مِنَ الْغَمِّ وَ كَذلِكَ نُنْجِي الْمُؤْمِنِينَ
(۳) وَ عَجِبْتُ لِمَنْ مُكِرَ بِهِ كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى قَوْلِهِ- وَ أُفَوِّضُ أَمْرِي إِلَى اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ بَصِيرٌ بِالْعِبادِ فَإِنِّي سَمِعْتُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ بِعَقَبِهَا- فَوَقاهُ اللَّهُ سَيِّئاتِ ما مَكَرُوا
(۴) وَ عَجِبْتُ لِمَنْ أَرَادَ الدُّنْيَا وَ زِينَتَهَا كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى قَوْلِهِ- ما شاءَ اللَّهُ لا قُوَّةَ إِلَّا بِاللَّهِ فَإِنِّي سَمِعْتُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ بِعَقَبِهَا- إِنْ تَرَنِ أَنَا أَقَلَّ مِنْكَ مالًا وَ وَلَداً. فَعَسى‏ رَبِّي أَنْ يُؤْتِيَنِ خَيْراً مِنْ جَنَّتِكَ وَ عَسَى مُوجِبَةٌ
    
آقا امام صادق (عليه السّلام) فرمود: در شگفتم از كسى كه از چهار چيز مى‌هراسد چرا بچهار چيز پناهنده نميشود:
(۱) شگفتم از آنكه ميترسد چرا پناه نمى‌برد بفرمودۀ خداى عز و جل« حَسْبُنَا اَللّٰهُ‌ وَ نِعْمَ‌ اَلْوَكِيلُ‌ » خداوند ما را بس است و چه وكيل خوبى است زيرا شنيدم خداى جل جلاله بدنبال آن ميفرمايد:بواسطۀ نعمت و فضلى كه از طرف خداوند شامل حالشان گرديد باز گشتند و هيچ بدى بآنان نرسيد.
(۲) و شگفتم در كسى كه اندوهناك است چرا پناه نمى‌برد بفرمودۀ خداى عز و جل:« لاٰ إِلٰهَ‌ إِلاّٰ أَنْتَ‌ سُبْحٰانَكَ‌ إِنِّي كُنْتُ‌ مِنَ‌ اَلظّٰالِمِينَ‌ » زيرا شنيدم خداى عز و جل بدنبال آن ميفرمايد در خواستش را برآورديم و از اندوه نجاتش داديم و مؤمنين را هم چنين ميرهانيم.
(۳) و در شگفتم از كسى كه حيله‌اى در بارۀ او بكار رفته چرا بفرمودۀ خداى تعالى پناه نمى‌برد« وَ أُفَوِّضُ‌ أَمْرِي إِلَى اَللّٰهِ‌ إِنَّ‌ اَللّٰهَ‌ بَصِيرٌ بِالْعِبٰادِ »:كار خود را بخدا واگذار ميكنيم كه خداوند بحال بندگان بينا است)زيرا شنيدم خداى بزرگ و پاك بدنبالش مى‌فرمايد خداوند او را از بديهائى كه در بارۀ او بحيله انجام داده بودند نگه داشت.
(۴) و در شگفتم از كسى كه خواستار دنيا و آرايش آن است چرا پناهنده نميشود بفرمايش خداى تبارك و تعالى(« مٰا شٰاءَ اَللّٰهُ‌ لاٰ قُوَّةَ‌ إِلاّٰ بِاللّٰهِ‌ »)(آنچه خدا خواست همان است و نيروئى جز به يارى خداوند نيست)زيرا شنيدم خداى عز اسمه بدنبال آن ميفرمايد اگر چه مرا در مال و فرزند از خودت كمتر مى‌بينى ولى اميد هست كه پروردگار من بهتر از باغ تو مرا نصيب فرمايد (و كلمۀ:عسى در اين آيه بمعناى اميد تنها نيست بلكه بمعناى اثبات و تحقق يافتن است).
من لا يحضره الفقيه، ج‏۴، ص: ۳۹۲؛
الأمالي( للصدوق)، ص: ۶؛
الخصال، ج‏۱، ص: ۲۱۸.

کلیه حقوق مادی و معنوی این پورتال محفوظ و متعلق به حجت الاسلام و المسلمین سید محمدحسن بنی هاشمی خمینی میباشد.

طراحی و پیاده سازی: FARTECH/فرتک - فکور رایانه توسعه کویر -