انهار
انهار
مطالب خواندنی

روزه نگرفتن بر اثر پیری

بزرگ نمایی کوچک نمایی
سوال سلام استاد عزیز خدا قوت/
آیا کسی که بر اثر پیری نمی تواند روزه بگیرد؟ کفاره بر او واجب است یا نه؟

سوال دوم: کسانی هستند که در جزیزه زندگی می کنن و محل کارشان روی کشی هستش به اینها ماموریت دادن که از محل خودشون که لاوان هستش به سیری برن که5-6 ساعت راه هستش و چون از طرف شرکت نفت ماموریت دارن معلوم نیست چند روز اونجا باید بمونن می خواستم بدونم حکم نماز و روزه اشان چیست؟

با تشکر از شما

مرجع تقلید: سایر مراجع
 
جواب 1- کسی که در اثر پیری یا بیماری مطلقا نمیتواند روزه بگیرد فقط باید کفاره بدهند.
2- نام مرجع را بنویسید تا بتوان حکم دقیق شرعی نماز و روزه شما ارسال شود. یاحق
کسانی هستند که در جزیزه زندگی می کنن و محل کارشان روی کشتی هستش به اینها ماموریت دادن که از محل خودشون که لاوان هستش به سیری برن که5-6 ساعت راه هستش و چون از طرف شرکت نفت ماموریت دارن معلوم نیست چند روز اونجا باید بمونن می خواستم بدونم حکم نماز و روزه اشان چیست؟
مرجع تقلیدهای مختلفی دارن از جمله حضرات آیات مکارم، خامنه ای، صافی
با عرض پوزش بنده که به رساله های علمیه رجوع کردم و همچنین در اینترنت که جستجو کردم در مورد پیرمرد و پیرزن حضرات آیات سیستانی و صافی احتیاط برای پرداخت کفاره داده بودند و در بقیه موراد همه این جمله در رساله های عملیه آمده که معنی پرداخت کفاره از آن بر نمی آید لطفا بنده را راهنمائی بفرمائید با تشکر از پاسخ های خوب شما.
« (مساله 1722) کسي که به واسطه پيري نمي تواند روزه بگيرد، يا براي او مشقت دارد، روزه بر او واجب نيست. ولي در صورت دوم بايد براي هر روز يک مد که تقريباً ده سير است گندم يا جو و مانند اينها به فقير بدهد. »
منظور از صورت دوم مشقت هستش و در مورد پیری چیزی گفته نشده است؟
مسأله 1725- كسي كه بواسطه پيري نمي تواند روزه بگيرد، يا براي او مشقّت دارد، روزه بر او واجب نيست1، ولي در صورت دوم بايد براي هر روز يك مد كه تقريباً ده سير است گندم يا جو و مانند اينها به فقير بدهد2.
1- بهجت: و چنانچه تا رمضان بعد بتواند روزه بگيرد، اقوي وجوب قضا است، و در صورتي كه نتواند تا رمضان بعد روزه را قضا كند واجب است براي هر روز يك مد طعام – كه تقريباً ده سير است – از گندم يا جو و مانند اينها صدقه بدهد و همچنين كسي كه توانايي قضاي روزه را داشته ولي به سبب ندانستن حكم، قضاي آن را تا رمضان بعد تأخير انداخته بايد علاوه بر قضاي روزه به مقداري كه گفته شد كفّاره بدهد.
زنجاني: پیرمرد و پیرزنی که نمی تواند روزه بگیرد یا برای او مشقّت دارد -اگرچه به حد حرج نرسد- روزه ماه رمضان بر او واجب نیست...
2- خوئي، تبريزي، سيستاني: بايد براي هر روز يك مد طعام گندم يا جو يا نان و مانند اينها به فقير بدهد.
گلپايگاني، صافي: بايد براي هر روز يك مد گندم يا جو و مانند اينها به فقيربدهد بلكه در صورت اول نيز بنابراحتياط لازم يك مد طعام بدهد.
زنجاني: بايد براي هر روز يك مد، به احتياط واجب حدود 900 گرم، طعام به فقير بدهد.
سبحانی: بايد براى هر روز 750گرم آرد به فقير بدهد.
*****
مكارم: مسأله- مرد و زن پير كه روزه گرفتن براي آنها مشكل است مي توانند روزه را ترك كنند، ولي بايد براي هر روز يك مد (تقريباً 750 گرم) گندم يا جو و مانند اينها به فقير دهند و بهتر آن است بجاي گندم و جو، نان را انتخاب كنند و در اين صورت احتياط واجب اين است به اندازه اي باشد كه گندم خالص آن، مقدار يك «مد» شود.
وحید: مسأله- كسى كه به واسطه پیرى نمى تواند روزه بگیرد ، یا براى او مشقّت دارد ، روزه از او برداشته شده و در صورت دوم باید براى هر روز فدیه بدهد ، و فدیه یك مُد طعام است ، و احتیاط مستحبّ این است كه خصوص گندم را بدهد.
مظاهری: مسأله-كسى كه به واسطه پيرى يا مرض ديگر (مثل تشنگى زياد) نمى‏تواند روزه بگيرد يا براى او مشقّت دارد، روزه بر او واجب نيست ولى در صورتى كه روزه براى او مشقّت دارد بايد براى هر روز 750 گرم گندم يا جو و مانند اينها يا قيمت آنها را به فقير بدهد، و چنانچه بعد بتواند روزه بگيرد بهتر است روزه‏هايى را كه نگرفته قضا نمايد.
*****
دوست عزیزم مسأله ای که با حواشی آن برایتان فرستادم مطابق با نظر 16 نفر از مراجع عظام تقلید است که میتواند این مسئله پاسخ شما را کاملا بیان کند.
*****
اگر کثیر السفر باشند نمازشان تمام و روزه آنها صحیح است و کثیرالسفر بودن از نظر برخی از مراجع به شرح زیر است:
1- آیات عظام: گلپایگانی، خامنه ای، صافی، نوری همدانی، اراکی ، بهجت، مظاهری، سبحانی، فاضل و تبریزی لااقل هفته ای یک روز یا در حقیقت کمتر از ده روز یکبار در سفر باشد.
2- آیات عظام: شبیری زنجانی، امام خمینی و خوئی هفته ای دو روز
3- آیات عظام: سیستانی و مکارم شیرازی هفته ای سه روز
4- آیت الله وحید خراسانی هفته ای چهار روز
انشاء الله ابهام برطرف شده باشد. یاحق
ضمن سلام و خدا قوت خدمت جناب استاد بنی هاشمی و قبولی طاعات و عبادات حضرت عالی.

مسئله اول که بحث کفاره بود با حساسیت که جنابعالی بخرج داده و اکثر فتاوا و نظرات را ارائه کردید ابهام بنده برطرف شد و از همین جا دست شما را می بوسم.

و اما مسئله مسافر و ماموریت آنها بر روی دریا، اگر کثیر و السفر نباشن حکم آنها چیست؟
چون بعضا این عزیزان 14 روز کار و 14 روز مرخصی هستند و زمانی که 14 روز کاری آنها می باشد بر روی دریا بسر می برند و در این بین بعضی اوقات بصورت نامعلوم و غیر مترقبه به ماموریت می روند که بیش از مسافت شرعی و 3-4 کیلومتر از محل اقامتشان می باشد و معلوم بر آنها نیست که چند روز در آنجا اقامت دارند تا نمازشام کامل باشد؟
باز هم از جنابعالی انتظار دارم همه زوایای این مسئله را برای شاگرد خود مشخص کنید.
با تشکر از شما استاد گرامی
1- اگر همکاران چهارده روز کاری خود را در یک محل اسکان دشاته باشند و مسافتی طی نکنند با قصد ده روز نمازشان تمام و روزه شان صحیح است و بیشتر از ده روز را هم اگر بمانند نیازی به قصد مجدد نیست.
2- اگر مدتی که همکارانتان رویز کشتی هستند در تردد و طی کردن مسافت شرعی باشند مطابق جدولی که در پیام قبل گفته شد هر کس مطابق نظر مرجع تقلیدش کثیر السفر باشد نمازش تمام و روزه اش صحیح است و اگر کثیر السفر نباشد نماز شکسته و روزه صحیح نیست.
3- اگر همکاران مردد باشند در اقامت ده روزه و ندانند که چه مقدار توقف می کنند تا قصد ده روزه کنند یا چند روز در مسافرت هستند تا تکلیف نمازشان معلوم شود نمازشان شکسته است.
4- اگر همکاران بخواهند احتیاط بکنند میتوانند نماز های چهاررکعتی خود را جمع بجا آورند تا عمل به وظیفه کرده باشند در این صورت روزه آنها نیز صحیح است ولی مقلدین آیة الله بهجت احتیاطا روزه هایی را که گرفته اند نیز قضا کنند.

  

 
پاسخ به احکام شرعی
 
موتور جستجوی سایت

تابلو اعلانات

ویژه نامه ماه مبارک رمضان




پیوندها

حدیث روز
بسم الله الرحمن الرحیم
چهار پناهگاه در قرآن
   
أَبَانُ بْنُ عُثْمَانَ وَ هِشَامُ بْنُ سَالِمٍ وَ مُحَمَّدُ بْنُ حُمْرَانَ عَنِ الصَّادِقِ (علیه السلام) قَالَ:
عَجِبْتُ لِمَنْ فَزِعَ مِنْ أَرْبَعٍ كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى أَرْبَعٍ
(۱) عَجِبْتُ لِمَنْ خَافَ كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى قَوْلِهِ- حَسْبُنَا اللَّهُ وَ نِعْمَ الْوَكِيلُ فَإِنِّي سَمِعْتُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ بِعَقَبِهَا فَانْقَلَبُوا بِنِعْمَةٍ مِنَ اللَّهِ وَ فَضْلٍ لَمْ يَمْسَسْهُمْ سُوءٌ
(۲) وَ عَجِبْتُ لِمَنِ اغْتَمَّ كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى قَوْلِهِ- لا إِلهَ إِلَّا أَنْتَ سُبْحانَكَ إِنِّي كُنْتُ مِنَ الظَّالِمِينَ فَإِنِّي سَمِعْتُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ بِعَقَبِهَا- وَ نَجَّيْناهُ مِنَ الْغَمِّ وَ كَذلِكَ نُنْجِي الْمُؤْمِنِينَ
(۳) وَ عَجِبْتُ لِمَنْ مُكِرَ بِهِ كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى قَوْلِهِ- وَ أُفَوِّضُ أَمْرِي إِلَى اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ بَصِيرٌ بِالْعِبادِ فَإِنِّي سَمِعْتُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ بِعَقَبِهَا- فَوَقاهُ اللَّهُ سَيِّئاتِ ما مَكَرُوا
(۴) وَ عَجِبْتُ لِمَنْ أَرَادَ الدُّنْيَا وَ زِينَتَهَا كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى قَوْلِهِ- ما شاءَ اللَّهُ لا قُوَّةَ إِلَّا بِاللَّهِ فَإِنِّي سَمِعْتُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ بِعَقَبِهَا- إِنْ تَرَنِ أَنَا أَقَلَّ مِنْكَ مالًا وَ وَلَداً. فَعَسى‏ رَبِّي أَنْ يُؤْتِيَنِ خَيْراً مِنْ جَنَّتِكَ وَ عَسَى مُوجِبَةٌ
    
آقا امام صادق (عليه السّلام) فرمود: در شگفتم از كسى كه از چهار چيز مى‌هراسد چرا بچهار چيز پناهنده نميشود:
(۱) شگفتم از آنكه ميترسد چرا پناه نمى‌برد بفرمودۀ خداى عز و جل« حَسْبُنَا اَللّٰهُ‌ وَ نِعْمَ‌ اَلْوَكِيلُ‌ » خداوند ما را بس است و چه وكيل خوبى است زيرا شنيدم خداى جل جلاله بدنبال آن ميفرمايد:بواسطۀ نعمت و فضلى كه از طرف خداوند شامل حالشان گرديد باز گشتند و هيچ بدى بآنان نرسيد.
(۲) و شگفتم در كسى كه اندوهناك است چرا پناه نمى‌برد بفرمودۀ خداى عز و جل:« لاٰ إِلٰهَ‌ إِلاّٰ أَنْتَ‌ سُبْحٰانَكَ‌ إِنِّي كُنْتُ‌ مِنَ‌ اَلظّٰالِمِينَ‌ » زيرا شنيدم خداى عز و جل بدنبال آن ميفرمايد در خواستش را برآورديم و از اندوه نجاتش داديم و مؤمنين را هم چنين ميرهانيم.
(۳) و در شگفتم از كسى كه حيله‌اى در بارۀ او بكار رفته چرا بفرمودۀ خداى تعالى پناه نمى‌برد« وَ أُفَوِّضُ‌ أَمْرِي إِلَى اَللّٰهِ‌ إِنَّ‌ اَللّٰهَ‌ بَصِيرٌ بِالْعِبٰادِ »:كار خود را بخدا واگذار ميكنيم كه خداوند بحال بندگان بينا است)زيرا شنيدم خداى بزرگ و پاك بدنبالش مى‌فرمايد خداوند او را از بديهائى كه در بارۀ او بحيله انجام داده بودند نگه داشت.
(۴) و در شگفتم از كسى كه خواستار دنيا و آرايش آن است چرا پناهنده نميشود بفرمايش خداى تبارك و تعالى(« مٰا شٰاءَ اَللّٰهُ‌ لاٰ قُوَّةَ‌ إِلاّٰ بِاللّٰهِ‌ »)(آنچه خدا خواست همان است و نيروئى جز به يارى خداوند نيست)زيرا شنيدم خداى عز اسمه بدنبال آن ميفرمايد اگر چه مرا در مال و فرزند از خودت كمتر مى‌بينى ولى اميد هست كه پروردگار من بهتر از باغ تو مرا نصيب فرمايد (و كلمۀ:عسى در اين آيه بمعناى اميد تنها نيست بلكه بمعناى اثبات و تحقق يافتن است).
من لا يحضره الفقيه، ج‏۴، ص: ۳۹۲؛
الأمالي( للصدوق)، ص: ۶؛
الخصال، ج‏۱، ص: ۲۱۸.


کلیه حقوق مادی و معنوی این پورتال محفوظ و متعلق به حجت الاسلام و المسلمین سید محمدحسن بنی هاشمی خمینی میباشد.

طراحی و پیاده سازی: FARTECH/فرتک - فکور رایانه توسعه کویر -