انهار
انهار
امکانات سایت
مطالب خواندنی

مسائل متفرقه نماز جماعت

بزرگ نمایی کوچک نمایی

سؤال426 :اگر امام و مأموم نماز واجب يوميه را منفرداً خوانده باشند، آيا مى توانند دوباره با جماعت اعاده كنند؟

جواب: مشكل است، مگر اينكه فردى كه نماز خود را نخوانده است با آنان نماز جماعت بخواند.

سؤال427 :اگر امام جماعت نماز واجبى را با جماعت اقامه كرده باشد، آيا دفعه دوم يا سوم مى تواند با افراد ديگر اعاده كند؟

جواب: در فرض مزبور دفعه دوّم مانعى ندارد.

سؤال428 :نماز خواندن پشت سر امام جماعتى كه مرجع تقليد او با مرجع تقليد مأمومين فرق مى كند چه صورتى دارد؟

جواب: اگر طبق نظر مرجع تقليد مأمومين نمازش صحيح باشد، اقتدا مانعى ندارد.

سؤال429 :شخصى امام جماعت مى شود و نمازش شكسته است و مأمومين جاهل به مسأله هستند و نمى دانند كه بعد از دو ركعت بايد بصورت فرادى ادامه دهند، در اين جا تكليف امام جماعت چيست؟

جواب: بايد قبل از شروع به نماز مأمومين را آگاه سازد. و يا بعد از سلام دادن خود بلافاصله به مأمومين تذكر دهد.

سؤال430 :كسى كه موقع اقامه جماعت در مسجد خوابيده، آيا مى شود او را بيدار كرد؟

جواب: اگر مزاحمتى با نماز جماعت داشته باشد بيدار كردن او مانعى ندارد.

سؤال431 :آيا دست دادن مأمومين با يكديگر بعد از نماز استحباب دارد؟

جواب: استحباب امر مذكور ثابت نشده است، ولى رجاءاً مانعى ندارد(1).

سؤال432 :آيا امام جماعت مى تواند در يك روز در دو مسجد يا بيشتر نماز جماعت برپا كند؟ اگر بتواند نماز را چگونه بايد نيّت كند؟

جواب: با وجود اختلاف مأمومين فقط دو بار مى تواند امامت كند و نماز دوم را بعنوان استحباب انجام مى دهد.

--------------------------------------------------------------------------------

1 ـ در سفينة البحار ماده «عرج» وارد شده است:

«وقتى حضرت پيامبر (صلى الله عليه وآله) به معراج برده شد، جماعت زيادى از انبيا به آن حضرت در نماز اقتدا كردند و پس از تمام شدن نماز حضرت ابراهيم (عليه السلام) ابتدا با حضرت پيامبر (صلى الله عليه وآله) و سپس با حضرت على (عليه السلام) مصافحه كرد». ولى استفاده استحباب مصافحه بعد از نماز از اين روايت مشكل است
  

 
پاسخ به احکام شرعی
 
موتور جستجوی سایت

تابلو اعلانات

 




پیوندها

حدیث روز
بسم الله الرحمن الرحیم
چهار پناهگاه در قرآن
   
أَبَانُ بْنُ عُثْمَانَ وَ هِشَامُ بْنُ سَالِمٍ وَ مُحَمَّدُ بْنُ حُمْرَانَ عَنِ الصَّادِقِ (علیه السلام) قَالَ:
عَجِبْتُ لِمَنْ فَزِعَ مِنْ أَرْبَعٍ كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى أَرْبَعٍ
(۱) عَجِبْتُ لِمَنْ خَافَ كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى قَوْلِهِ- حَسْبُنَا اللَّهُ وَ نِعْمَ الْوَكِيلُ فَإِنِّي سَمِعْتُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ بِعَقَبِهَا فَانْقَلَبُوا بِنِعْمَةٍ مِنَ اللَّهِ وَ فَضْلٍ لَمْ يَمْسَسْهُمْ سُوءٌ
(۲) وَ عَجِبْتُ لِمَنِ اغْتَمَّ كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى قَوْلِهِ- لا إِلهَ إِلَّا أَنْتَ سُبْحانَكَ إِنِّي كُنْتُ مِنَ الظَّالِمِينَ فَإِنِّي سَمِعْتُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ بِعَقَبِهَا- وَ نَجَّيْناهُ مِنَ الْغَمِّ وَ كَذلِكَ نُنْجِي الْمُؤْمِنِينَ
(۳) وَ عَجِبْتُ لِمَنْ مُكِرَ بِهِ كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى قَوْلِهِ- وَ أُفَوِّضُ أَمْرِي إِلَى اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ بَصِيرٌ بِالْعِبادِ فَإِنِّي سَمِعْتُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ بِعَقَبِهَا- فَوَقاهُ اللَّهُ سَيِّئاتِ ما مَكَرُوا
(۴) وَ عَجِبْتُ لِمَنْ أَرَادَ الدُّنْيَا وَ زِينَتَهَا كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى قَوْلِهِ- ما شاءَ اللَّهُ لا قُوَّةَ إِلَّا بِاللَّهِ فَإِنِّي سَمِعْتُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ بِعَقَبِهَا- إِنْ تَرَنِ أَنَا أَقَلَّ مِنْكَ مالًا وَ وَلَداً. فَعَسى‏ رَبِّي أَنْ يُؤْتِيَنِ خَيْراً مِنْ جَنَّتِكَ وَ عَسَى مُوجِبَةٌ
    
آقا امام صادق (عليه السّلام) فرمود: در شگفتم از كسى كه از چهار چيز مى‌هراسد چرا بچهار چيز پناهنده نميشود:
(۱) شگفتم از آنكه ميترسد چرا پناه نمى‌برد بفرمودۀ خداى عز و جل« حَسْبُنَا اَللّٰهُ‌ وَ نِعْمَ‌ اَلْوَكِيلُ‌ » خداوند ما را بس است و چه وكيل خوبى است زيرا شنيدم خداى جل جلاله بدنبال آن ميفرمايد:بواسطۀ نعمت و فضلى كه از طرف خداوند شامل حالشان گرديد باز گشتند و هيچ بدى بآنان نرسيد.
(۲) و شگفتم در كسى كه اندوهناك است چرا پناه نمى‌برد بفرمودۀ خداى عز و جل:« لاٰ إِلٰهَ‌ إِلاّٰ أَنْتَ‌ سُبْحٰانَكَ‌ إِنِّي كُنْتُ‌ مِنَ‌ اَلظّٰالِمِينَ‌ » زيرا شنيدم خداى عز و جل بدنبال آن ميفرمايد در خواستش را برآورديم و از اندوه نجاتش داديم و مؤمنين را هم چنين ميرهانيم.
(۳) و در شگفتم از كسى كه حيله‌اى در بارۀ او بكار رفته چرا بفرمودۀ خداى تعالى پناه نمى‌برد« وَ أُفَوِّضُ‌ أَمْرِي إِلَى اَللّٰهِ‌ إِنَّ‌ اَللّٰهَ‌ بَصِيرٌ بِالْعِبٰادِ »:كار خود را بخدا واگذار ميكنيم كه خداوند بحال بندگان بينا است)زيرا شنيدم خداى بزرگ و پاك بدنبالش مى‌فرمايد خداوند او را از بديهائى كه در بارۀ او بحيله انجام داده بودند نگه داشت.
(۴) و در شگفتم از كسى كه خواستار دنيا و آرايش آن است چرا پناهنده نميشود بفرمايش خداى تبارك و تعالى(« مٰا شٰاءَ اَللّٰهُ‌ لاٰ قُوَّةَ‌ إِلاّٰ بِاللّٰهِ‌ »)(آنچه خدا خواست همان است و نيروئى جز به يارى خداوند نيست)زيرا شنيدم خداى عز اسمه بدنبال آن ميفرمايد اگر چه مرا در مال و فرزند از خودت كمتر مى‌بينى ولى اميد هست كه پروردگار من بهتر از باغ تو مرا نصيب فرمايد (و كلمۀ:عسى در اين آيه بمعناى اميد تنها نيست بلكه بمعناى اثبات و تحقق يافتن است).
من لا يحضره الفقيه، ج‏۴، ص: ۳۹۲؛
الأمالي( للصدوق)، ص: ۶؛
الخصال، ج‏۱، ص: ۲۱۸.

کلیه حقوق مادی و معنوی این پورتال محفوظ و متعلق به حجت الاسلام و المسلمین سید محمدحسن بنی هاشمی خمینی میباشد.

طراحی و پیاده سازی: FARTECH/فرتک - فکور رایانه توسعه کویر -