انهار
انهار
امکانات سایت
مطالب خواندنی

زندگینامه به نقل از راسخون

بزرگ نمایی کوچک نمایی
(تو 1335 ق)، عالم دینى، فقیه و شاعر. پس از فراغت از مقدمات، در بیست سالگى شروع به تحصیل سطوح عالى در خدمت شیخ حسن فاضل و آیت‏ الله میرزا محمود روحانى و آیت‏ الله آقا میرزا محمد همدانى كرد. پس از تكمیل سطوح، مدت كوتاهى از درس خارج آیت‏ الله حایرى و پس از فوت آن استاد از درس آیت‏ الله سید محمد تقى خوانسارى و آیت‏ الله سید صدرالدین صدر در فقه و اصول، استفاده‏ ها برد. آن‏گاه به بروجرد رفت و از درس آیت‏ الله بروجردى بهره برد. وى داراى اجازاتى از آیت‏ الله خویى و آیت‏ الله میلانى و آیت‏ الله نجفى مرعشى و آیت‏ الله سید على علامه فانى اصفهانى بود. او در قم به انجام وظائف دینى مشغول بود تا به دعوت بعضى علماى كاشان در 1346 ق، براى تدریس و رسیدگى به امور محصلین آنجا، به آن شهر رفت و در مدرسه‏ ى {امام خمینی} سلطانى و مدرسه‏ ى گذر باباولى به تدریس سطوح عالى و خارج پرداخت.
از آثارش: «الفیه» موسوم به «سلك الدرر فى نظم الاثر»؛ «الدرر البهیه»، در ترجمه‏ ى وصیت‏نامه‏ ى امیرالمومنین (علیه السلام)، «الحجُةالقامعة على الكسرویة المبدعة»؛ «انباء الغیب فیما فیه لا ریب».[1]
شیخ جعفر بن حسین بن باقر صبورى قمى از علماء مبرز و دانشمندان متقى معاصر كاشان ست.
آنجناب در شهرستان مذهبى و علمى قم كه حرم اهل‏بیت علیهم‏ السلام است در حدود سال 1335 قمرى به دنیا آمده و بعد از پرورش در اوان بلوغ به تحصیل علوم عربى و ادبى پرداخته و بعد از فراغت از مقدمات در سن بیست سالگى شروع به تحصیل سطوح عالى خدمت مرحوم حجةالاسلام حاج شیخ حسن فاضل و آیت‏ اللَّه آقاى حاج میرزا محمود روحانى و مرحوم آیت‏ اللَّه آقا میرزا محمد همدانى نموده و پس از تكمیل آن مدت قلیلى از درس خارج مرحوم آیت‏ اللَّه العظمى حاج شیخ عبدالكریم حایرى و پس از فوت آن مرحوم از درس خارج آیت‏ اللَّه محقق حاج سید محمدتقى خونسارى و آیت‏ اللَّه حاج سید صدرالدین صدر فقهاً و اصولا استفاده نموده.
آنگاه مهاجرت به شهرستان بروجرد و از محضر مرحوم آیت‏ اللَّه العظمى بروجردى طاب ثراه در مدرسه (نوربخش) كه تدریس مكاسب محرمه مى‏نمودند مستفیض گردیده سپس به قم مراجعت و به انجام وظائف معموله پرداخته تا در سال 1364 قمرى كه بنابر دعوت بعضى از علماء مقیم كاشان كه حوزه علمیه تأسیس و از آیات عظام و زعماء حوزه علمیه قم استدعاء مدرسى و مدیرى براى اداره سرپرستى حوزه مذكوره كرده بود و آقایان هم معظم له را انتخاب كردند به كاشان عزیمت و چندى قیام به تدریس و رسیدگى امور محصلین آنجا نموده و بعد به وطن خود برگشته به قصد اینكه در حرم ائمه معصومین علیهم‏ السلام اقامت نماید كه اهالى كاشان از مرحوم آیت‏ اللَّه العظمى بروجردى و مراجع دیگر استدعاء بازگشت آنجناب را نموده و آن مرحوم هم فرمودند كه معین است معاودت شما به كاشان.
پس قبول نموده و به كاشان منتقل و در مدرسه سلطانى و مدرسه گذربابا ولى به تدریس سطوح عالى و خارج و تا حال تحریر بیش از سى سالست كه در دارالمؤمنین كاشان به اقامه جماعت و ترویج دین و تبلیغ احكام و تدریس و تألیف اشتغال دارند.
و از آثار قلمى و علمى آنجناب كتب زیر مى‏باشد.
1- الفیه موسوم به سلك الدرر فى نظم الاثر، (الفیة سمیتها سلك الدرر  و شحت بالاسناد فى نظم الاثر)
2- الدرر البهیه در ترجمه وصیت‏نامه امیرالمؤمنین على بن ابیطالب (علیه السلام) با فرزندش حضرت امام حسن (علیه السلام).
3- الحجة القامعة على الكسرویة المبدعه
4- انباء الغیب فیما فیه لا ریب.
آنجناب داراى اجازات عدیده روایتى و غیره از آیت‏ اللَّه العظمى خوئى و آیت‏ اللَّه العظمى میلانى و آیت‏ اللَّه العظمى نجفى مرعشى و آیت‏ اللَّه حاج سید على علامه فانى اصفهانى ادام اللَّه ظلالهم على رؤس المسلمین مى‏باشد.
نگارنده گوید: آیت‏ اللَّه صبورى عالمى متین و دانشمندى بارع و مانند شهرتش صبور و در مصائب و امور و داراى محامد اخلاق و محاسن اوصاف و عارى از تظاهر مى‏باشد.
منبع
  

 
پاسخ به احکام شرعی
 
موتور جستجوی سایت

تابلو اعلانات

پیوندها

حدیث روز
بسم الله الرحمن الرحیم
چهار پناهگاه در قرآن
   
أَبَانُ بْنُ عُثْمَانَ وَ هِشَامُ بْنُ سَالِمٍ وَ مُحَمَّدُ بْنُ حُمْرَانَ عَنِ الصَّادِقِ (علیه السلام) قَالَ:
عَجِبْتُ لِمَنْ فَزِعَ مِنْ أَرْبَعٍ كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى أَرْبَعٍ
(۱) عَجِبْتُ لِمَنْ خَافَ كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى قَوْلِهِ- حَسْبُنَا اللَّهُ وَ نِعْمَ الْوَكِيلُ فَإِنِّي سَمِعْتُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ بِعَقَبِهَا فَانْقَلَبُوا بِنِعْمَةٍ مِنَ اللَّهِ وَ فَضْلٍ لَمْ يَمْسَسْهُمْ سُوءٌ
(۲) وَ عَجِبْتُ لِمَنِ اغْتَمَّ كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى قَوْلِهِ- لا إِلهَ إِلَّا أَنْتَ سُبْحانَكَ إِنِّي كُنْتُ مِنَ الظَّالِمِينَ فَإِنِّي سَمِعْتُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ بِعَقَبِهَا- وَ نَجَّيْناهُ مِنَ الْغَمِّ وَ كَذلِكَ نُنْجِي الْمُؤْمِنِينَ
(۳) وَ عَجِبْتُ لِمَنْ مُكِرَ بِهِ كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى قَوْلِهِ- وَ أُفَوِّضُ أَمْرِي إِلَى اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ بَصِيرٌ بِالْعِبادِ فَإِنِّي سَمِعْتُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ بِعَقَبِهَا- فَوَقاهُ اللَّهُ سَيِّئاتِ ما مَكَرُوا
(۴) وَ عَجِبْتُ لِمَنْ أَرَادَ الدُّنْيَا وَ زِينَتَهَا كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى قَوْلِهِ- ما شاءَ اللَّهُ لا قُوَّةَ إِلَّا بِاللَّهِ فَإِنِّي سَمِعْتُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ بِعَقَبِهَا- إِنْ تَرَنِ أَنَا أَقَلَّ مِنْكَ مالًا وَ وَلَداً. فَعَسى‏ رَبِّي أَنْ يُؤْتِيَنِ خَيْراً مِنْ جَنَّتِكَ وَ عَسَى مُوجِبَةٌ
    
آقا امام صادق (عليه السّلام) فرمود: در شگفتم از كسى كه از چهار چيز مى‌هراسد چرا بچهار چيز پناهنده نميشود:
(۱) شگفتم از آنكه ميترسد چرا پناه نمى‌برد بفرمودۀ خداى عز و جل« حَسْبُنَا اَللّٰهُ‌ وَ نِعْمَ‌ اَلْوَكِيلُ‌ » خداوند ما را بس است و چه وكيل خوبى است زيرا شنيدم خداى جل جلاله بدنبال آن ميفرمايد:بواسطۀ نعمت و فضلى كه از طرف خداوند شامل حالشان گرديد باز گشتند و هيچ بدى بآنان نرسيد.
(۲) و شگفتم در كسى كه اندوهناك است چرا پناه نمى‌برد بفرمودۀ خداى عز و جل:« لاٰ إِلٰهَ‌ إِلاّٰ أَنْتَ‌ سُبْحٰانَكَ‌ إِنِّي كُنْتُ‌ مِنَ‌ اَلظّٰالِمِينَ‌ » زيرا شنيدم خداى عز و جل بدنبال آن ميفرمايد در خواستش را برآورديم و از اندوه نجاتش داديم و مؤمنين را هم چنين ميرهانيم.
(۳) و در شگفتم از كسى كه حيله‌اى در بارۀ او بكار رفته چرا بفرمودۀ خداى تعالى پناه نمى‌برد« وَ أُفَوِّضُ‌ أَمْرِي إِلَى اَللّٰهِ‌ إِنَّ‌ اَللّٰهَ‌ بَصِيرٌ بِالْعِبٰادِ »:كار خود را بخدا واگذار ميكنيم كه خداوند بحال بندگان بينا است)زيرا شنيدم خداى بزرگ و پاك بدنبالش مى‌فرمايد خداوند او را از بديهائى كه در بارۀ او بحيله انجام داده بودند نگه داشت.
(۴) و در شگفتم از كسى كه خواستار دنيا و آرايش آن است چرا پناهنده نميشود بفرمايش خداى تبارك و تعالى(« مٰا شٰاءَ اَللّٰهُ‌ لاٰ قُوَّةَ‌ إِلاّٰ بِاللّٰهِ‌ »)(آنچه خدا خواست همان است و نيروئى جز به يارى خداوند نيست)زيرا شنيدم خداى عز اسمه بدنبال آن ميفرمايد اگر چه مرا در مال و فرزند از خودت كمتر مى‌بينى ولى اميد هست كه پروردگار من بهتر از باغ تو مرا نصيب فرمايد (و كلمۀ:عسى در اين آيه بمعناى اميد تنها نيست بلكه بمعناى اثبات و تحقق يافتن است).
من لا يحضره الفقيه، ج‏۴، ص: ۳۹۲؛
الأمالي( للصدوق)، ص: ۶؛
الخصال، ج‏۱، ص: ۲۱۸.

کلیه حقوق مادی و معنوی این پورتال محفوظ و متعلق به حجت الاسلام و المسلمین سید محمدحسن بنی هاشمی خمینی میباشد.

طراحی و پیاده سازی: FARTECH/فرتک - فکور رایانه توسعه کویر -