انهار
انهار
امکانات سایت
مطالب خواندنی

ولادت آیةالله «سیدمحمدسعید حکیم» (1354 ق)

بزرگ نمایی کوچک نمایی
آیة الله سید محمد سعید حکیم در هشتم ماه ذی القعده سال ۱۳۵۴ ق برابر با ۱۳۱۴ ش به دنیا آمد. پدرش آیت‌الله سید محمد علی طباطبائی حکیم رحمة‌الله‌علیه و مادرش صبیه بزرگ مرجع جهان تشیع مرحوم آیت‌الله حاج سید محسن حکیم رحمة‌الله‌علیه می‌باشد.
معرفی اجمالی
سید محمد سعید چون به سن ۱۰ سالگی رسید پدر فرزانه اش به تعلیم و تربیت او پرداخت و تا آخرین مراحل سطوح عالی حوزه همراه و همدم او بود. ایشان با نبوغ سرشار و ذهن فعال و شور و شوق فراوان با فرزانگی و چالاکی در مدتی کوتاه به سرعت این مراحل را پشت سر گذشت و هنوز جوانی بیش نبود که به حوزه درس خارج راه یافت و در حلقه خواص و محفل ویژه اندیشمندان و گفتگوهای عالمان و فرهیختگان وارسته‌ای چون آیات عظام سید محسن حکیم، حاج شیخ حسین حلی و آیت‌الله خوئی جای گرفت.
شاگردان
از جمله شاگردان اوست:
۱- شیخ حسین فرج عمران قطیفی
۲- مرحوم سید عبد الرزاق حکیم
۳- حاج شیخ باقر ایروانی
۴- سید محمد جعفر حکیم
۵- حاج شیخ علی کورانی
۶- سید عبد المنعم حکیم
۷- حاج شیخ هادی آل راضی
۸- سید عبد الامیر سلمان
۹- سید صادق حکیم
۱۰- حاج شیخ عبد الحسین آل صادق عاملی
تالیفات
۱- المحکم فی اصول الفقه
۲- دوره فقهی «مصباح المنهاج» که شرحی بر فقه استدلالی «منهاج الصالحین» آیت‌الله سید محسن حکیم است.
۳- رساله عملیه به نام «منهاج الصالحین».
۴- مناسک حج و عمره.
۵- حاشیه‌ای جامع بر کتاب اصولی (کفایه) آخوند خراسانی.
۶- حاشیه‌ای جامع بر کتاب اصولی (رسائل) شیخ انصاری.
۷- حاشیه‌ای جامع بر کتاب فقهی (مکاسب) شیخ انصاری.
۸- مجموعه «تهذیب علم الاصول
۸- جزوه‌ای بنام «المرشد المغترب»
۱۰- نامه‌ای پدرانه
۱۱- احکام فقهی
۱۲- فقه استنساخ البشری
۱۳- فقه القضاء
۱۴- فقه الکومبیوتر
۱۵- الفتاوی
۱۶- الاصولیه و الاخباریه
۱۷- المرجعیة الدینیة
۱۹- رساله توجیهیه راهنمای حجاج
۲۰- الکافی فی اصول الفقه
  

 
پاسخ به احکام شرعی
 
موتور جستجوی سایت

تابلو اعلانات

 




پیوندها

حدیث روز
بسم الله الرحمن الرحیم
چهار پناهگاه در قرآن
   
أَبَانُ بْنُ عُثْمَانَ وَ هِشَامُ بْنُ سَالِمٍ وَ مُحَمَّدُ بْنُ حُمْرَانَ عَنِ الصَّادِقِ (علیه السلام) قَالَ:
عَجِبْتُ لِمَنْ فَزِعَ مِنْ أَرْبَعٍ كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى أَرْبَعٍ
(۱) عَجِبْتُ لِمَنْ خَافَ كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى قَوْلِهِ- حَسْبُنَا اللَّهُ وَ نِعْمَ الْوَكِيلُ فَإِنِّي سَمِعْتُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ بِعَقَبِهَا فَانْقَلَبُوا بِنِعْمَةٍ مِنَ اللَّهِ وَ فَضْلٍ لَمْ يَمْسَسْهُمْ سُوءٌ
(۲) وَ عَجِبْتُ لِمَنِ اغْتَمَّ كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى قَوْلِهِ- لا إِلهَ إِلَّا أَنْتَ سُبْحانَكَ إِنِّي كُنْتُ مِنَ الظَّالِمِينَ فَإِنِّي سَمِعْتُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ بِعَقَبِهَا- وَ نَجَّيْناهُ مِنَ الْغَمِّ وَ كَذلِكَ نُنْجِي الْمُؤْمِنِينَ
(۳) وَ عَجِبْتُ لِمَنْ مُكِرَ بِهِ كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى قَوْلِهِ- وَ أُفَوِّضُ أَمْرِي إِلَى اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ بَصِيرٌ بِالْعِبادِ فَإِنِّي سَمِعْتُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ بِعَقَبِهَا- فَوَقاهُ اللَّهُ سَيِّئاتِ ما مَكَرُوا
(۴) وَ عَجِبْتُ لِمَنْ أَرَادَ الدُّنْيَا وَ زِينَتَهَا كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى قَوْلِهِ- ما شاءَ اللَّهُ لا قُوَّةَ إِلَّا بِاللَّهِ فَإِنِّي سَمِعْتُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ بِعَقَبِهَا- إِنْ تَرَنِ أَنَا أَقَلَّ مِنْكَ مالًا وَ وَلَداً. فَعَسى‏ رَبِّي أَنْ يُؤْتِيَنِ خَيْراً مِنْ جَنَّتِكَ وَ عَسَى مُوجِبَةٌ
    
آقا امام صادق (عليه السّلام) فرمود: در شگفتم از كسى كه از چهار چيز مى‌هراسد چرا بچهار چيز پناهنده نميشود:
(۱) شگفتم از آنكه ميترسد چرا پناه نمى‌برد بفرمودۀ خداى عز و جل« حَسْبُنَا اَللّٰهُ‌ وَ نِعْمَ‌ اَلْوَكِيلُ‌ » خداوند ما را بس است و چه وكيل خوبى است زيرا شنيدم خداى جل جلاله بدنبال آن ميفرمايد:بواسطۀ نعمت و فضلى كه از طرف خداوند شامل حالشان گرديد باز گشتند و هيچ بدى بآنان نرسيد.
(۲) و شگفتم در كسى كه اندوهناك است چرا پناه نمى‌برد بفرمودۀ خداى عز و جل:« لاٰ إِلٰهَ‌ إِلاّٰ أَنْتَ‌ سُبْحٰانَكَ‌ إِنِّي كُنْتُ‌ مِنَ‌ اَلظّٰالِمِينَ‌ » زيرا شنيدم خداى عز و جل بدنبال آن ميفرمايد در خواستش را برآورديم و از اندوه نجاتش داديم و مؤمنين را هم چنين ميرهانيم.
(۳) و در شگفتم از كسى كه حيله‌اى در بارۀ او بكار رفته چرا بفرمودۀ خداى تعالى پناه نمى‌برد« وَ أُفَوِّضُ‌ أَمْرِي إِلَى اَللّٰهِ‌ إِنَّ‌ اَللّٰهَ‌ بَصِيرٌ بِالْعِبٰادِ »:كار خود را بخدا واگذار ميكنيم كه خداوند بحال بندگان بينا است)زيرا شنيدم خداى بزرگ و پاك بدنبالش مى‌فرمايد خداوند او را از بديهائى كه در بارۀ او بحيله انجام داده بودند نگه داشت.
(۴) و در شگفتم از كسى كه خواستار دنيا و آرايش آن است چرا پناهنده نميشود بفرمايش خداى تبارك و تعالى(« مٰا شٰاءَ اَللّٰهُ‌ لاٰ قُوَّةَ‌ إِلاّٰ بِاللّٰهِ‌ »)(آنچه خدا خواست همان است و نيروئى جز به يارى خداوند نيست)زيرا شنيدم خداى عز اسمه بدنبال آن ميفرمايد اگر چه مرا در مال و فرزند از خودت كمتر مى‌بينى ولى اميد هست كه پروردگار من بهتر از باغ تو مرا نصيب فرمايد (و كلمۀ:عسى در اين آيه بمعناى اميد تنها نيست بلكه بمعناى اثبات و تحقق يافتن است).
من لا يحضره الفقيه، ج‏۴، ص: ۳۹۲؛
الأمالي( للصدوق)، ص: ۶؛
الخصال، ج‏۱، ص: ۲۱۸.

کلیه حقوق مادی و معنوی این پورتال محفوظ و متعلق به حجت الاسلام و المسلمین سید محمدحسن بنی هاشمی خمینی میباشد.

طراحی و پیاده سازی: FARTECH/فرتک - فکور رایانه توسعه کویر -