انهار
انهار
مطالب خواندنی

9- قی کردن

بزرگ نمایی کوچک نمایی

مبطلات روزه

9- قی کردن

مسأله 1646- هرگاه روزه دار عمداً قی کند – اگر چه بواسطه مرض1 و مانند آن ناچار باشد- روزه اش باطل می شود2 ولی اگر سهواً یا بی اختیار قی کند اشکال ندارد3.

1- سبحانی:  و برای رفع مسمومیت...

2- مظاهری: ولی کفاره ندارد و قضای تنها کافی است اما اگر جهلا یا سهوا یا بی اختیار قی کند روزه اش باطل نمی شود.

3- بهجت: ولی نباید آن را عمداً فرو ببرد.

*****

مکارم: مسأله- قی کردن از روی عمد روزه راباطل می کند هر چند برای نجات از مسمومیت و درمان بیماری و مانند آن باشد ولی قی کردن بدون اختیار یا از روی سهو روزه را باطل نمی کند.

مسأله 1647- اگر در شب چیزی بخورد که می داند بواسطه خوردن آن، در روز بی اختیار قی می کند احتیاط واجب آن است که روزه آن روز را قضا نماید1.

این مسأله در رساله آیت الله بهجت نیست

1- مکارم: روزه باطل نمی شود ولی احتیاط مستحب این است که چنین کاری نکند و اگر کرد، روزه را قضا نماید.

وحید: روزه اش باطل نمی شود و احتیاط مستحب آن است که روزه آن روز را  قضا نماید.

فاضل: به احتیاط واجب روزه او باطل می شود.

زنجانی، سیستانی: روزه اش صحیح است (زنجانی: ولی احتیاط مستحب آن است که روزه آن روز را قضا نماید).

مظاهری:  خوب است اگر در روز قی می کند روزه آن روز را قضا نماید.

مسأله 1648- اگر روزه دار بتواند از قی کردن خودداری کند چنانچه برای او ضرر و مشقت نداشته باشد ، باید خودداری نماید1.

1- سیستانی: اگر به طبع خود حادث شده است لازم نیست از آن جلوگیری کند.

*****

زنجانی: مسأله- اگر مقدمات قی کردن برای روزه دار ، بی اختیار حاصل شود لازم نیست از قی کردن خودداری کند ولی چنانچه برای او ضرر یا مشقت شدید نداشته باشد بنابراحتیاط مستحب ازآن خودداری کند.

مکارم: مسأله- واجب نیست روزه دار با فشار آوردن به خود، از قی کردن خودداری کند، ولی اگر ضرر یا مشقتی نداشته باشد بهتر است جلوگیری کند.

سبحانی: مسأله- اگر موجبات قی کردن غیر اختیاری فراهم شود خودداری از آن لازم نیست .

مسأله 1649- اگر مگس درگلوی روزه دار برود، چنانچه به قدری پایین رود که به فرو بردن آن خوردن نمی گویند، لازم نیست آن را بیرون آورد و روزه او صحیح است و اگر به این مقدار پایین نرود1، باید آن را بیرون آورد 2و اگر چه موجب شود که قی کند3 و روزه اش باطل شود و چنانچه فرو برد روزه اش باطل می شود و بنابراحتیاط واجب باید کفاره جمع بدهد.

این مسأله در رساله آیات عظام: اراکی و بهجت نیست

1- فاضل: و بیرون آوردن آن ممکن باشد باید آن را بیرون آورد و اگر باعث قی کردن شود روزه او باطل می شود.

نوری: و بداند که بواسطه بیرون آوردن آن قی می کند واجب نیست بیرون آوردن و روزه اش صحیح است.

2- سبحانی: و چنانچه فرو برد روزه اش باطل می شود و باید کفاره هم بدهد.

3- سیستانی: مگر درصورتی که قی کردن برای او ضرر یا مشقت زیادی داشته باشد، و چنانچه آن را قی نکند و فرو برد روزه اش باطل می شود، و اگر آن را با قی کردن خارج کند نیز روزه اش باطل می شود.

*****

گلپایگانی، خوئی، صافی، تبریزی: مسأله- اگر مگس در گلوی روزه دار برود، چنانچه ممکن باشد باید آن را بیرون آورد. و روزه اش باطل نمی شود ولی اگر بداند که بواسطه بیرون آوردن آن، قی می کند واجب نیست بیرون آورد و روزه اش صحیح است.

. زنجانی: و روزه او صحیح است، ولی اگر مجبور باشد که یا آن را ببلعد یا با قی کردن آن را بیرون آورد ، واجب است آن رابیرون آورد و در هر دو صورت، بلعیدن و بیرون آوردن، روزه او باطل می شود.

وحید: مسأله- اگر مثلا مگس در گلوی روزه دار برود، چنانچه ممکن باشد بدون قی کردن آن را بیرون بیاورد و روزه او صحیح است، ولی اگر ممکن نباشد، چنانچه طوری باشد که به فرو دادنش خوردن صدق می کند باید بیرون آورد هر چند بواسطه قی کردن باشد و روزه اش باطل است و اگر خوردن صدق نمی کند باید بیرون نیاورد و روزه اش صحیح است.

مکارم: مسأله- اگر خرده های غذا یا حشره ای مانند مگس، بی اختیار در گلوی روزه دار برود چنانچه به قدری پایین برود که نمی توان آن را بیرون آورد روزه اش صحیح است و اگر بتواند آن را بیرون آورد باید چنین کند و بیرون آوردنش ضرری برای روزه ندارد، بلکه اگر در این حال فرو برد روزه اش باطل است.

مظاهری: مسأله- اگر چیزی نظیر مگس در گلوی روزه دار برود اگر ممکن باشد باید آن را بیرون بیاورد و روزه او باطل نمی شود و اگر ممکن نباشد فرو بردن آن مانعی ندارد و روزه او صحیح است.

مسأله اختصاصی

مظاهری: مسأله 1214- اشخاصی که به تنگی نفس مبتلا می شوند و به دستور پزشک هنگام تنگی شدید نفس توسط وسیله ای که حاوی مواد اکسیژنی است از راه دهان اکسیژن به ریه خودشان می رسانند روزه آنها صحیح است.

مسأله 1650- اگرسهواً چیزی را فرو ببرد و پیش از رسیدن به شکم یادش بیاید که روزه است1، چنانچه به قدری پایین رفته باشد که اگر آن را داخل شکم کند خوردن نمی گویند لازم نیست آن را بیرون آورد و روزه او صحیح است2.

این مسأله در رساله آیات عظام: بهجت ، سبحانی و مظاهری نیست

1- گلپایگانی، صافی: چنانچه ممکن باشد باید آن را بیرون آورد و روزه اش صحیح است.

خوئی، تبریزی: بیرون آوردن آن لازم نیست و روزه او صحیح است.

2- فاضل: و اگر به وسط یا ابتداء حلق رسیده باشد باید آن را بیرون آورد و در این مورد قی کردن صدق نمی کند.

مکارم: رجوع کنید به ذیل مسأله 1649.

*****

زنجانی: مسأله- اگر سهواً چیزی را فرو ببرد اگربه قدری فرو رفته باشد که به آن خوردن بگویند، بیرون آوردن آن لازم نیست ولی اگر به قدری فرو رفته است که به آن خوردن نمی گویند پس اگر می تواند، نباید آن را بخورد، بلی ، چنانچه بیرون آوردن آن قی کردن به حساب می آید  یا با قی کردن  همراه می شود اگر بیرون آورد روزه اش باطل می شود، همچنانکه خوردن آن نیز روزه را باطل می کند.

وحید: مسأله- اگر سهوا چیزی را فرو ببرد و از حلق گذشته باشد  و پیش از رسیدن به معده یادش بیاید که روزه است بیرون آوردن آن لازم نیست   و روزه او صحیح است.

مسأله 1651- اگر یقین داشته باشد که بواسطه آروغ زدن، چیزی از گلو بیرون می آید1 نباید2 عمداً آروغ بزند3 ولی اگر یقین داشته باشد اشکال ندارد.

این مسأله در رساله آیت الله مظاهری نیست.

1- زنجانی: به گونه ای که به آن قی کردن می گویند...

سیستانی: چنانچه طوری باشد که بر آن قی کردن صدق کند...

2- خوئی، تبریزی: بنابراحتیاط...

وحید: بنابراحتیاط واجب...

3- گلپایگانی، صافی: بلکه اگر احتمال بدهد بنابراحتیاط واجب آروغ نزند.

زنجانی: و اگر احتمال آن را بدهد آروغ زدن، خلاف احتیاط استحبابی است و اگر این احتمال را هم ندهد آروغ زدن هیچ اشکالی ندارد هر چند آروغ زدن باعث قی گردد.

مسأله 1652- اگر آروغ بزند و بدون اختیار چیزی در گلو یا دهانش بیاید1، باید آن را بیرون بریزد2 و اگر بی اختیار فرو رود، روزه اش صحیح است3.

1- خوئی، گلپایگانی، صافی، سیستانی، تبریزی، زنجانی: اگر آروغ بزند و چیزی در گلو یا دهانش بیاید...

2- مکارم: و اگر عمداً فرو ببرد روزه اش باطل است ولی اگر بی اختیار فرو رود اشکال ندارد.

3- بهجت: و درصورت فرو بردن عمدی، روزه اش باطل و قضا و کفاره بر او واجب می شود.

فاضل: اگر بی اختیار فرو رود، اشکال ندارد و احتیاط مستحب آن است که قضای آن را نیز بجا آورد.

مسأله اختصاصی

بهجت: مسأله 1328- اگر روزه دار با علم و عمد قصد انجام فعلی را بنماید که روزه را باطل می کند، روزه اش باطل است ولی کفاره ندارد.


  

 
پاسخ به احکام شرعی
 
موتور جستجوی سایت

تابلو اعلانات

ویژه نامه ماه مبارک رمضان




پیوندها

حدیث روز
بسم الله الرحمن الرحیم
چهار پناهگاه در قرآن
   
أَبَانُ بْنُ عُثْمَانَ وَ هِشَامُ بْنُ سَالِمٍ وَ مُحَمَّدُ بْنُ حُمْرَانَ عَنِ الصَّادِقِ (علیه السلام) قَالَ:
عَجِبْتُ لِمَنْ فَزِعَ مِنْ أَرْبَعٍ كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى أَرْبَعٍ
(۱) عَجِبْتُ لِمَنْ خَافَ كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى قَوْلِهِ- حَسْبُنَا اللَّهُ وَ نِعْمَ الْوَكِيلُ فَإِنِّي سَمِعْتُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ بِعَقَبِهَا فَانْقَلَبُوا بِنِعْمَةٍ مِنَ اللَّهِ وَ فَضْلٍ لَمْ يَمْسَسْهُمْ سُوءٌ
(۲) وَ عَجِبْتُ لِمَنِ اغْتَمَّ كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى قَوْلِهِ- لا إِلهَ إِلَّا أَنْتَ سُبْحانَكَ إِنِّي كُنْتُ مِنَ الظَّالِمِينَ فَإِنِّي سَمِعْتُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ بِعَقَبِهَا- وَ نَجَّيْناهُ مِنَ الْغَمِّ وَ كَذلِكَ نُنْجِي الْمُؤْمِنِينَ
(۳) وَ عَجِبْتُ لِمَنْ مُكِرَ بِهِ كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى قَوْلِهِ- وَ أُفَوِّضُ أَمْرِي إِلَى اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ بَصِيرٌ بِالْعِبادِ فَإِنِّي سَمِعْتُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ بِعَقَبِهَا- فَوَقاهُ اللَّهُ سَيِّئاتِ ما مَكَرُوا
(۴) وَ عَجِبْتُ لِمَنْ أَرَادَ الدُّنْيَا وَ زِينَتَهَا كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى قَوْلِهِ- ما شاءَ اللَّهُ لا قُوَّةَ إِلَّا بِاللَّهِ فَإِنِّي سَمِعْتُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ بِعَقَبِهَا- إِنْ تَرَنِ أَنَا أَقَلَّ مِنْكَ مالًا وَ وَلَداً. فَعَسى‏ رَبِّي أَنْ يُؤْتِيَنِ خَيْراً مِنْ جَنَّتِكَ وَ عَسَى مُوجِبَةٌ
    
آقا امام صادق (عليه السّلام) فرمود: در شگفتم از كسى كه از چهار چيز مى‌هراسد چرا بچهار چيز پناهنده نميشود:
(۱) شگفتم از آنكه ميترسد چرا پناه نمى‌برد بفرمودۀ خداى عز و جل« حَسْبُنَا اَللّٰهُ‌ وَ نِعْمَ‌ اَلْوَكِيلُ‌ » خداوند ما را بس است و چه وكيل خوبى است زيرا شنيدم خداى جل جلاله بدنبال آن ميفرمايد:بواسطۀ نعمت و فضلى كه از طرف خداوند شامل حالشان گرديد باز گشتند و هيچ بدى بآنان نرسيد.
(۲) و شگفتم در كسى كه اندوهناك است چرا پناه نمى‌برد بفرمودۀ خداى عز و جل:« لاٰ إِلٰهَ‌ إِلاّٰ أَنْتَ‌ سُبْحٰانَكَ‌ إِنِّي كُنْتُ‌ مِنَ‌ اَلظّٰالِمِينَ‌ » زيرا شنيدم خداى عز و جل بدنبال آن ميفرمايد در خواستش را برآورديم و از اندوه نجاتش داديم و مؤمنين را هم چنين ميرهانيم.
(۳) و در شگفتم از كسى كه حيله‌اى در بارۀ او بكار رفته چرا بفرمودۀ خداى تعالى پناه نمى‌برد« وَ أُفَوِّضُ‌ أَمْرِي إِلَى اَللّٰهِ‌ إِنَّ‌ اَللّٰهَ‌ بَصِيرٌ بِالْعِبٰادِ »:كار خود را بخدا واگذار ميكنيم كه خداوند بحال بندگان بينا است)زيرا شنيدم خداى بزرگ و پاك بدنبالش مى‌فرمايد خداوند او را از بديهائى كه در بارۀ او بحيله انجام داده بودند نگه داشت.
(۴) و در شگفتم از كسى كه خواستار دنيا و آرايش آن است چرا پناهنده نميشود بفرمايش خداى تبارك و تعالى(« مٰا شٰاءَ اَللّٰهُ‌ لاٰ قُوَّةَ‌ إِلاّٰ بِاللّٰهِ‌ »)(آنچه خدا خواست همان است و نيروئى جز به يارى خداوند نيست)زيرا شنيدم خداى عز اسمه بدنبال آن ميفرمايد اگر چه مرا در مال و فرزند از خودت كمتر مى‌بينى ولى اميد هست كه پروردگار من بهتر از باغ تو مرا نصيب فرمايد (و كلمۀ:عسى در اين آيه بمعناى اميد تنها نيست بلكه بمعناى اثبات و تحقق يافتن است).
من لا يحضره الفقيه، ج‏۴، ص: ۳۹۲؛
الأمالي( للصدوق)، ص: ۶؛
الخصال، ج‏۱، ص: ۲۱۸.


کلیه حقوق مادی و معنوی این پورتال محفوظ و متعلق به حجت الاسلام و المسلمین سید محمدحسن بنی هاشمی خمینی میباشد.

طراحی و پیاده سازی: FARTECH/فرتک - فکور رایانه توسعه کویر -