انهار
انهار
امکانات سایت
مطالب خواندنی

واجبات نماز

بزرگ نمایی کوچک نمایی
واجبات نماز
واجبات نماز یازده چیز است: اول: نیّت، دوم: قیام یعنی ایستادن، سوّم: تکبیرة الاحرام یعنی گفتن الله اکبر در اول نماز، چهارم: رکوع، پنجمک سجود، ششم: قرائت، هفتم: ذکر1، هشتم: تشهّد، نهم: سلام، دهم: ترتیب، یازدهم: موالات یعنی پی در پی بودن اجزاء نماز.
1-مکارم، زنجانی: ذکر رکوع و سجود...
*****
مظاهری : مسأله- واجبات نماز یازده مورد است: 1- نیّت؛ 2- قیام یعنی ایستادن؛ 3- تکبیرة الاحرام یعنی گفتن الله اکبر در اول نماز؛ 4- قرائت؛ 5- قیام متصل به رکوع؛ 6- رکوع؛ 7- سجود؛ 8- تشهّد؛ 9- سلام؛ 10- ترتیب؛ 11- موالات یعنی پی در پی بودن اجزاء نماز.
(مسأله 942) بعضی از واجبات نماز رکن است، یعنی اگر انسان آنها را بجا نیاورد، (یا در نماز اضافه کند1) عمداً باشد یا اشتباهاً، نماز باطل می شود2. و بعضی دیگر رکن نیست3. یعنی اگر عمداً کم یا زیاد شود، نماز باطل می شود و چنانچه اشتباها 4کم یا زیاد گردد نماز باطل نمی شود5 و رکن نماز پنج چیز است: اول: نیّت. دوم: تکبیره الاحرام6 سوم: قیام در موقع گفتن تکبیرة الاحرام و قیام متصل به رکوع، یعنی ایستادن پیش از رکوع7. چهارم: رکوع. پنجم: دو سجده8.
1- [قسمت داخل پرانتز در رساله آیات عظام: خوئی، سیستانی، تبریزی و زنجانی نیست].
2- مظاهری: عمدا باشد یا سهوا یا جهلاً...
2- خوئی، سیستانی، تبریزی: یعنی اگر اشتباها کم گردد نماز باطل نمی شود. و رکن نماز پنج چیز است: اوّل: نیّت. دوم: تکبیرة الاحرام. سوم  قیام متصل به رکوع، یعنی ایستادن پیش از رکوع. چهارم: رکوع. پنجم: دو سجده از یک رکعت؛ و امّا نسبت به زیادی در صورتی که عمدی باشد، مطلقاً نماز باطل می شود و در صورتی که از روی اشتباه باشد اگر زیادی در رکوع یا در دو سجده از یک رکعت باشد نماز(سیستانی: بنابراحتیاط لازم) باطل است و الا باطل نیست.
زنجانی: یعنی اگر اشتباهاً کم گردد نماز باطل نمی شود. رکن نماز پنج چیز است اول: نیّت. دوم:  تکبیرة الاحرام (با توضیحی که در مسأله 948 خواهد آمد) سوم: قیام متصل به رکوع یعنی از حالت ایستاده به رکوع رفتن. چهارم: رکوع. پنجم: سجده.  زیادی عمدی، واجبات، نماز را باطل می کند و در زیادی سهوی تفصیلاتی  وجود دارد که در مسأله [1109و نیز در مسأله  [1264] به بعد خواهد آمد.
4- مظاهری: اشتباها یا جهلا...
5- وحید: بعضی از واجبات نماز رکن است ، یعنی اگر انسان آنها را بجا نیاورد عمدا باشد یا اشتباها نماز باطل می شود و بعضی دیگر رکن نیست یعنی اگر اشتباها کم گردد نماز باطل نمی شود...
6- صافی: ولی زیاد شدن سهوی ان بنابراحتیاط، موجب باطل شدن نماز است بنابراین، احتیاط، اتمام و اعاده آن است...
7- وحید، مظاهری: سوم: قیام متصل به رکوع (یعنی ایستادن پیش از رکوع)...
8- گلپایگانی، صافی، نوری، وحید: پنجم: دو سجده از یک رکعت(وحید: و امّا نسبت به زیادی در صور تی که عمدی باشد مطلقا نماز باطل می شود –و بطلان نماز زیادی عمدی تکبیرة الاحرام از جاهل قاصر محل اشکال است و در صورتی که از روی اشتباه باشد ، اگر زیادی در رکوع یا در دو سجده از یک رکعت باشد نماز باطل است و گرنه باطل نیست.).
مظاهری: [و] کم شدن رکن در نمازهای مستحبی نماز را باطل می کند ولی زیاد شدن آن در نمازهای مستحبی نماز را باطل نمی کند مثلا اگر قنوت نماز وتر را فراموش کند و به رکوع رود و برگردد و قنوت را بجا آورد و دوباره رکوع کند.
*****
مکارم: مسأله- واجبات نماز بر دو گونه است: بعضی رکن است و بعضی غیر رکن، رکن چیزی است که اگر آن را بجا نیاورد یا اضافه کند نماز باطل است خواه عمداً باشد یا از روی سهو و اشتباه، ولی در واجبات غیر رکنی هنگامی نماز باطل می شود که ان را عمداً کم یا زیاد کند و اگر از روی سهو و اشتباه کم و زیاد کند نماز صحیح است. ارکان نماز پنج چیز است: اول نیّت، دوم تکبیرة الاحرام، سوم قیام در موقع گفتن تکبیره الاحرام و قیام متصل به رکوع، یعنی ایستادن پیش از رکوع. چهارم رکوع، پنجم: دو سجده.(البته در نیّت، زیادی تصور نمی شود و زیادی تکبیره الاحرام نیز اگر از روی سهو باشد نماز را باطل نمی کند هر چند احتیاط مستحب آن است که ان را اعاده کند.)
  

 
پاسخ به احکام شرعی
 
موتور جستجوی سایت

تابلو اعلانات
  


پیوندها

حدیث روز
بسم الله الرحمن الرحیم
چهار پناهگاه در قرآن
   
أَبَانُ بْنُ عُثْمَانَ وَ هِشَامُ بْنُ سَالِمٍ وَ مُحَمَّدُ بْنُ حُمْرَانَ عَنِ الصَّادِقِ (علیه السلام) قَالَ:
عَجِبْتُ لِمَنْ فَزِعَ مِنْ أَرْبَعٍ كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى أَرْبَعٍ
(۱) عَجِبْتُ لِمَنْ خَافَ كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى قَوْلِهِ- حَسْبُنَا اللَّهُ وَ نِعْمَ الْوَكِيلُ فَإِنِّي سَمِعْتُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ بِعَقَبِهَا فَانْقَلَبُوا بِنِعْمَةٍ مِنَ اللَّهِ وَ فَضْلٍ لَمْ يَمْسَسْهُمْ سُوءٌ
(۲) وَ عَجِبْتُ لِمَنِ اغْتَمَّ كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى قَوْلِهِ- لا إِلهَ إِلَّا أَنْتَ سُبْحانَكَ إِنِّي كُنْتُ مِنَ الظَّالِمِينَ فَإِنِّي سَمِعْتُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ بِعَقَبِهَا- وَ نَجَّيْناهُ مِنَ الْغَمِّ وَ كَذلِكَ نُنْجِي الْمُؤْمِنِينَ
(۳) وَ عَجِبْتُ لِمَنْ مُكِرَ بِهِ كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى قَوْلِهِ- وَ أُفَوِّضُ أَمْرِي إِلَى اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ بَصِيرٌ بِالْعِبادِ فَإِنِّي سَمِعْتُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ بِعَقَبِهَا- فَوَقاهُ اللَّهُ سَيِّئاتِ ما مَكَرُوا
(۴) وَ عَجِبْتُ لِمَنْ أَرَادَ الدُّنْيَا وَ زِينَتَهَا كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى قَوْلِهِ- ما شاءَ اللَّهُ لا قُوَّةَ إِلَّا بِاللَّهِ فَإِنِّي سَمِعْتُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ بِعَقَبِهَا- إِنْ تَرَنِ أَنَا أَقَلَّ مِنْكَ مالًا وَ وَلَداً. فَعَسى‏ رَبِّي أَنْ يُؤْتِيَنِ خَيْراً مِنْ جَنَّتِكَ وَ عَسَى مُوجِبَةٌ
    
آقا امام صادق (عليه السّلام) فرمود: در شگفتم از كسى كه از چهار چيز مى‌هراسد چرا بچهار چيز پناهنده نميشود:
(۱) شگفتم از آنكه ميترسد چرا پناه نمى‌برد بفرمودۀ خداى عز و جل« حَسْبُنَا اَللّٰهُ‌ وَ نِعْمَ‌ اَلْوَكِيلُ‌ » خداوند ما را بس است و چه وكيل خوبى است زيرا شنيدم خداى جل جلاله بدنبال آن ميفرمايد:بواسطۀ نعمت و فضلى كه از طرف خداوند شامل حالشان گرديد باز گشتند و هيچ بدى بآنان نرسيد.
(۲) و شگفتم در كسى كه اندوهناك است چرا پناه نمى‌برد بفرمودۀ خداى عز و جل:« لاٰ إِلٰهَ‌ إِلاّٰ أَنْتَ‌ سُبْحٰانَكَ‌ إِنِّي كُنْتُ‌ مِنَ‌ اَلظّٰالِمِينَ‌ » زيرا شنيدم خداى عز و جل بدنبال آن ميفرمايد در خواستش را برآورديم و از اندوه نجاتش داديم و مؤمنين را هم چنين ميرهانيم.
(۳) و در شگفتم از كسى كه حيله‌اى در بارۀ او بكار رفته چرا بفرمودۀ خداى تعالى پناه نمى‌برد« وَ أُفَوِّضُ‌ أَمْرِي إِلَى اَللّٰهِ‌ إِنَّ‌ اَللّٰهَ‌ بَصِيرٌ بِالْعِبٰادِ »:كار خود را بخدا واگذار ميكنيم كه خداوند بحال بندگان بينا است)زيرا شنيدم خداى بزرگ و پاك بدنبالش مى‌فرمايد خداوند او را از بديهائى كه در بارۀ او بحيله انجام داده بودند نگه داشت.
(۴) و در شگفتم از كسى كه خواستار دنيا و آرايش آن است چرا پناهنده نميشود بفرمايش خداى تبارك و تعالى(« مٰا شٰاءَ اَللّٰهُ‌ لاٰ قُوَّةَ‌ إِلاّٰ بِاللّٰهِ‌ »)(آنچه خدا خواست همان است و نيروئى جز به يارى خداوند نيست)زيرا شنيدم خداى عز اسمه بدنبال آن ميفرمايد اگر چه مرا در مال و فرزند از خودت كمتر مى‌بينى ولى اميد هست كه پروردگار من بهتر از باغ تو مرا نصيب فرمايد (و كلمۀ:عسى در اين آيه بمعناى اميد تنها نيست بلكه بمعناى اثبات و تحقق يافتن است).
من لا يحضره الفقيه، ج‏۴، ص: ۳۹۲؛
الأمالي( للصدوق)، ص: ۶؛
الخصال، ج‏۱، ص: ۲۱۸.

کلیه حقوق مادی و معنوی این پورتال محفوظ و متعلق به حجت الاسلام و المسلمین سید محمدحسن بنی هاشمی خمینی میباشد.

طراحی و پیاده سازی: FARTECH/فرتک - فکور رایانه توسعه کویر -