انهار
انهار
امکانات سایت
مطالب خواندنی

ورود ابن ملجم مرادي به كوفه (40 ق)

بزرگ نمایی کوچک نمایی
پس از پايان جنگ نهروان و شكست سنگين خوارج نهروان به دست سپاهيان حضرت علي علیه‌السلام، تعداد اندكي از بازماندگان خوارج از صحنه نبرد گريخته و به ديار گوناگون پراكنده گرديدند. عده‌اي از آنان به مكه گريخته و در پناه خانه أمن الهي مأوا گرفتند و هر از گاهي جلسه‌اي تشكيل داده و درباره ادامه حيات ننگين خويش و دسيسه بر ضد خلافت امام علي بن ابي‌طالب علیه‌السلام به گفتگو و رايزني مي‌پرداختند. تا اين كه در نشستي، سه تن از آنان سوگند خورده و هم‌پيمان شدند تا سه زمامدار مهم عصر يعني امام علی بن ابي‌طالب علیه‌السلام، معاويه بن ابي‌سفيان و عمرو بن عاص را از ميان بردارند و حكومت اسلامي را به شوراي مسلمانان واگذارند.
عبدالرحمن بن ملجم مرادي، كشتن امام علي علیه‌السلام را بر عهده گرفت و حجاج بن عبيدالله صريمي معروف به بركه بن عبيدالله كشتن معاويه را و عمرو بن بكر كشتن عمرو بن عاص را در يك شب و در يك ساعت مقرر بر عهده گرفتند و براي عملي ساختن هدفشان راهي كوفه، شام و مصر شدند.[۱]
عبدالرحمن بن ملجم مرادی در بيستم شعبان سال 40 قمري وارد كوفه گرديد و در خانه اشعث بن قيس كندی سكونت يافت[۲] و با راهنمايي‌هاي وي با دختري بنام قطام بنت علقمه، آشنا و دلباخته زيبايي‌هاي منحصر به فرد وي گرديد و از او خواستگاري نمود. قطام پذيرش ازدواج وي را موكول به كشتن امام علي علیه‌السلام نمود. زيرا پدر و برادرانش در نبرد نهروان به دست سپاهيان امام علي علیه‌السلام كشته شده بودند و از اين بابت، وي كينه اميرمؤمنان علیه‌السلام را در دل پرورانده و در كمين انتقام نشسته بود.
به هر روي عبدالرحمن بن ملجم مرادي به مدت يك ماه در كوفه اقامت نمود و راه‌هاي ترور امام علي علیه‌السلام را بررسي و در شب موعود يعني شب 19 رمضان، نيت پليدش را عملي كرد و به هنگام نماز صبح، ضربت سختي بر فرق مبارك امام علي علیه‌السلام در محراب مسجد اعظم كوفه وارد گردانيد.[۳]
بر اثر آن ضربت شيطاني، امام علي علیه‌السلام در شب 21 رمضان سال 40 هجري قمري به لقاءالله پيوست و تمامي دوستداران اهل بيت علیهم‌السلام و عدالت‌جويان و حق‌گرايان را در ماتم نشانيد.
1-  أنساب الاشراف/ ترجمه اميرالمؤمنين علیه‌السلام - (احمد بن يحيي بلاذري)، ص 389؛ منتهي الآمال (شیخ عباس قمی)، ج 1، ص 169.
2-  نهج السعاده (محمودي)، ج 2، ص 708.
3- أنساب الاشراف، ص 389؛ منتهي الآمال، ج 1، ص 168؛ الارشاد (شيخ مفيد)، ص 20
منبع: پایگاه دانشنامه اسلامی
  

 
پاسخ به احکام شرعی
 
موتور جستجوی سایت

تابلو اعلانات

 




پیوندها

حدیث روز
بسم الله الرحمن الرحیم
چهار پناهگاه در قرآن
   
أَبَانُ بْنُ عُثْمَانَ وَ هِشَامُ بْنُ سَالِمٍ وَ مُحَمَّدُ بْنُ حُمْرَانَ عَنِ الصَّادِقِ (علیه السلام) قَالَ:
عَجِبْتُ لِمَنْ فَزِعَ مِنْ أَرْبَعٍ كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى أَرْبَعٍ
(۱) عَجِبْتُ لِمَنْ خَافَ كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى قَوْلِهِ- حَسْبُنَا اللَّهُ وَ نِعْمَ الْوَكِيلُ فَإِنِّي سَمِعْتُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ بِعَقَبِهَا فَانْقَلَبُوا بِنِعْمَةٍ مِنَ اللَّهِ وَ فَضْلٍ لَمْ يَمْسَسْهُمْ سُوءٌ
(۲) وَ عَجِبْتُ لِمَنِ اغْتَمَّ كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى قَوْلِهِ- لا إِلهَ إِلَّا أَنْتَ سُبْحانَكَ إِنِّي كُنْتُ مِنَ الظَّالِمِينَ فَإِنِّي سَمِعْتُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ بِعَقَبِهَا- وَ نَجَّيْناهُ مِنَ الْغَمِّ وَ كَذلِكَ نُنْجِي الْمُؤْمِنِينَ
(۳) وَ عَجِبْتُ لِمَنْ مُكِرَ بِهِ كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى قَوْلِهِ- وَ أُفَوِّضُ أَمْرِي إِلَى اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ بَصِيرٌ بِالْعِبادِ فَإِنِّي سَمِعْتُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ بِعَقَبِهَا- فَوَقاهُ اللَّهُ سَيِّئاتِ ما مَكَرُوا
(۴) وَ عَجِبْتُ لِمَنْ أَرَادَ الدُّنْيَا وَ زِينَتَهَا كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى قَوْلِهِ- ما شاءَ اللَّهُ لا قُوَّةَ إِلَّا بِاللَّهِ فَإِنِّي سَمِعْتُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ بِعَقَبِهَا- إِنْ تَرَنِ أَنَا أَقَلَّ مِنْكَ مالًا وَ وَلَداً. فَعَسى‏ رَبِّي أَنْ يُؤْتِيَنِ خَيْراً مِنْ جَنَّتِكَ وَ عَسَى مُوجِبَةٌ
    
آقا امام صادق (عليه السّلام) فرمود: در شگفتم از كسى كه از چهار چيز مى‌هراسد چرا بچهار چيز پناهنده نميشود:
(۱) شگفتم از آنكه ميترسد چرا پناه نمى‌برد بفرمودۀ خداى عز و جل« حَسْبُنَا اَللّٰهُ‌ وَ نِعْمَ‌ اَلْوَكِيلُ‌ » خداوند ما را بس است و چه وكيل خوبى است زيرا شنيدم خداى جل جلاله بدنبال آن ميفرمايد:بواسطۀ نعمت و فضلى كه از طرف خداوند شامل حالشان گرديد باز گشتند و هيچ بدى بآنان نرسيد.
(۲) و شگفتم در كسى كه اندوهناك است چرا پناه نمى‌برد بفرمودۀ خداى عز و جل:« لاٰ إِلٰهَ‌ إِلاّٰ أَنْتَ‌ سُبْحٰانَكَ‌ إِنِّي كُنْتُ‌ مِنَ‌ اَلظّٰالِمِينَ‌ » زيرا شنيدم خداى عز و جل بدنبال آن ميفرمايد در خواستش را برآورديم و از اندوه نجاتش داديم و مؤمنين را هم چنين ميرهانيم.
(۳) و در شگفتم از كسى كه حيله‌اى در بارۀ او بكار رفته چرا بفرمودۀ خداى تعالى پناه نمى‌برد« وَ أُفَوِّضُ‌ أَمْرِي إِلَى اَللّٰهِ‌ إِنَّ‌ اَللّٰهَ‌ بَصِيرٌ بِالْعِبٰادِ »:كار خود را بخدا واگذار ميكنيم كه خداوند بحال بندگان بينا است)زيرا شنيدم خداى بزرگ و پاك بدنبالش مى‌فرمايد خداوند او را از بديهائى كه در بارۀ او بحيله انجام داده بودند نگه داشت.
(۴) و در شگفتم از كسى كه خواستار دنيا و آرايش آن است چرا پناهنده نميشود بفرمايش خداى تبارك و تعالى(« مٰا شٰاءَ اَللّٰهُ‌ لاٰ قُوَّةَ‌ إِلاّٰ بِاللّٰهِ‌ »)(آنچه خدا خواست همان است و نيروئى جز به يارى خداوند نيست)زيرا شنيدم خداى عز اسمه بدنبال آن ميفرمايد اگر چه مرا در مال و فرزند از خودت كمتر مى‌بينى ولى اميد هست كه پروردگار من بهتر از باغ تو مرا نصيب فرمايد (و كلمۀ:عسى در اين آيه بمعناى اميد تنها نيست بلكه بمعناى اثبات و تحقق يافتن است).
من لا يحضره الفقيه، ج‏۴، ص: ۳۹۲؛
الأمالي( للصدوق)، ص: ۶؛
الخصال، ج‏۱، ص: ۲۱۸.

کلیه حقوق مادی و معنوی این پورتال محفوظ و متعلق به حجت الاسلام و المسلمین سید محمدحسن بنی هاشمی خمینی میباشد.

طراحی و پیاده سازی: FARTECH/فرتک - فکور رایانه توسعه کویر -