انهار
انهار
امکانات سایت
مطالب خواندنی

عمره مفرده

بزرگ نمایی کوچک نمایی

سؤال :حضرت عالى در رساله مناسك فرموده ايد، كسى كه آگاهانه و به عمد در عمره مفرده پس از سعى، با زن خود آميزش كند، عمره اش باطل مى شود. حال آيا ترك عمدى طواف يا سعى باطل كننده عمره است و مكلَّف مى تواند از حالت احرام بيرون بيايد، يا آن كه جز با اداى همه مناسك از احرامش خارج نمى شود؟

پاسخ: جز با اداى آن از احرامش خارج نمى شود.

سؤال :آيا كسى كه مثلاً در آخر ماه رجب عمره به جاى آورده باشد، جايز است كه در اول ماه شعبان عمره ديگرى به جاى آورد؟

پاسخ: جايز است.

سؤال :كسى كه به هنگام اداى طواف عمره مفرده، دچار عارضه اى شد و سلامتى اش مختل شد و در نتيجه او را به شهرش بازگرداندند، تكليفش چيست؟

پاسخ: در صورتى كه اين مسأله پس از به پايان رساندن شوط چهارم باشد، بعيد نيست كه نايب گرفتن براى ديگر شوط ها و همچنين براى سعى، مُجزى باشد. در اين صورت او پس از طواف نايب، نماز طواف را مى خواند و پس از سعى او موهاى سرش را مى تراشد ـ يا كوتاه مى كند ـ و براى طواف النساء نايب مى گيرد و خود نماز آن را به جاى مى آورد و آن گاه كاملاً از احرام خود بيرون مى آيد. اما اگر اين مسأله مربوط به قبل از شوط چهارم باشد، بيرون آمدنش از حالت احرام بدون آن كه به مكه بازگردد و شخصاً اعمال عمره اش را به جاى آورد، محل اشكال است

سؤال :كسى كه براى عمره مفرده مُحرم شده است، آيا جايز است نيت خود را به حج تمتع تغيير دهد؟

پاسخ: جايز نيست. البته اگر عمره اش در ماه هاى حج باشد و او تا يوم الترويه (هشتم ذى حجه) در مكه بماند و قصد حج كند، عمره اش، عمره تمتع به شمار مى رود و او بايد حج تمتع را به جاى آورد.

سؤال :كسى كه حج واجب خود را به جاى نياورده است، آيا جايز است كه در ايام حج، عمره مفرده به جاى آورد، مانند آن كه از ميقات براى عمره مفرده مُحرم شود، پس با آن به مكه بيايد و سپس به ميقات بازگردد و براى حج يا عمره تمتع مُحرم شود؟

پاسخ: جايز است و احتياط آن است كه اين دو عمره در يك ماه نباشد.
  

 
پاسخ به احکام شرعی
 
موتور جستجوی سایت

تابلو اعلانات

 




پیوندها

حدیث روز
بسم الله الرحمن الرحیم
چهار پناهگاه در قرآن
   
أَبَانُ بْنُ عُثْمَانَ وَ هِشَامُ بْنُ سَالِمٍ وَ مُحَمَّدُ بْنُ حُمْرَانَ عَنِ الصَّادِقِ (علیه السلام) قَالَ:
عَجِبْتُ لِمَنْ فَزِعَ مِنْ أَرْبَعٍ كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى أَرْبَعٍ
(۱) عَجِبْتُ لِمَنْ خَافَ كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى قَوْلِهِ- حَسْبُنَا اللَّهُ وَ نِعْمَ الْوَكِيلُ فَإِنِّي سَمِعْتُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ بِعَقَبِهَا فَانْقَلَبُوا بِنِعْمَةٍ مِنَ اللَّهِ وَ فَضْلٍ لَمْ يَمْسَسْهُمْ سُوءٌ
(۲) وَ عَجِبْتُ لِمَنِ اغْتَمَّ كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى قَوْلِهِ- لا إِلهَ إِلَّا أَنْتَ سُبْحانَكَ إِنِّي كُنْتُ مِنَ الظَّالِمِينَ فَإِنِّي سَمِعْتُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ بِعَقَبِهَا- وَ نَجَّيْناهُ مِنَ الْغَمِّ وَ كَذلِكَ نُنْجِي الْمُؤْمِنِينَ
(۳) وَ عَجِبْتُ لِمَنْ مُكِرَ بِهِ كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى قَوْلِهِ- وَ أُفَوِّضُ أَمْرِي إِلَى اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ بَصِيرٌ بِالْعِبادِ فَإِنِّي سَمِعْتُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ بِعَقَبِهَا- فَوَقاهُ اللَّهُ سَيِّئاتِ ما مَكَرُوا
(۴) وَ عَجِبْتُ لِمَنْ أَرَادَ الدُّنْيَا وَ زِينَتَهَا كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى قَوْلِهِ- ما شاءَ اللَّهُ لا قُوَّةَ إِلَّا بِاللَّهِ فَإِنِّي سَمِعْتُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ بِعَقَبِهَا- إِنْ تَرَنِ أَنَا أَقَلَّ مِنْكَ مالًا وَ وَلَداً. فَعَسى‏ رَبِّي أَنْ يُؤْتِيَنِ خَيْراً مِنْ جَنَّتِكَ وَ عَسَى مُوجِبَةٌ
    
آقا امام صادق (عليه السّلام) فرمود: در شگفتم از كسى كه از چهار چيز مى‌هراسد چرا بچهار چيز پناهنده نميشود:
(۱) شگفتم از آنكه ميترسد چرا پناه نمى‌برد بفرمودۀ خداى عز و جل« حَسْبُنَا اَللّٰهُ‌ وَ نِعْمَ‌ اَلْوَكِيلُ‌ » خداوند ما را بس است و چه وكيل خوبى است زيرا شنيدم خداى جل جلاله بدنبال آن ميفرمايد:بواسطۀ نعمت و فضلى كه از طرف خداوند شامل حالشان گرديد باز گشتند و هيچ بدى بآنان نرسيد.
(۲) و شگفتم در كسى كه اندوهناك است چرا پناه نمى‌برد بفرمودۀ خداى عز و جل:« لاٰ إِلٰهَ‌ إِلاّٰ أَنْتَ‌ سُبْحٰانَكَ‌ إِنِّي كُنْتُ‌ مِنَ‌ اَلظّٰالِمِينَ‌ » زيرا شنيدم خداى عز و جل بدنبال آن ميفرمايد در خواستش را برآورديم و از اندوه نجاتش داديم و مؤمنين را هم چنين ميرهانيم.
(۳) و در شگفتم از كسى كه حيله‌اى در بارۀ او بكار رفته چرا بفرمودۀ خداى تعالى پناه نمى‌برد« وَ أُفَوِّضُ‌ أَمْرِي إِلَى اَللّٰهِ‌ إِنَّ‌ اَللّٰهَ‌ بَصِيرٌ بِالْعِبٰادِ »:كار خود را بخدا واگذار ميكنيم كه خداوند بحال بندگان بينا است)زيرا شنيدم خداى بزرگ و پاك بدنبالش مى‌فرمايد خداوند او را از بديهائى كه در بارۀ او بحيله انجام داده بودند نگه داشت.
(۴) و در شگفتم از كسى كه خواستار دنيا و آرايش آن است چرا پناهنده نميشود بفرمايش خداى تبارك و تعالى(« مٰا شٰاءَ اَللّٰهُ‌ لاٰ قُوَّةَ‌ إِلاّٰ بِاللّٰهِ‌ »)(آنچه خدا خواست همان است و نيروئى جز به يارى خداوند نيست)زيرا شنيدم خداى عز اسمه بدنبال آن ميفرمايد اگر چه مرا در مال و فرزند از خودت كمتر مى‌بينى ولى اميد هست كه پروردگار من بهتر از باغ تو مرا نصيب فرمايد (و كلمۀ:عسى در اين آيه بمعناى اميد تنها نيست بلكه بمعناى اثبات و تحقق يافتن است).
من لا يحضره الفقيه، ج‏۴، ص: ۳۹۲؛
الأمالي( للصدوق)، ص: ۶؛
الخصال، ج‏۱، ص: ۲۱۸.

کلیه حقوق مادی و معنوی این پورتال محفوظ و متعلق به حجت الاسلام و المسلمین سید محمدحسن بنی هاشمی خمینی میباشد.

طراحی و پیاده سازی: FARTECH/فرتک - فکور رایانه توسعه کویر -