انهار
انهار
مطالب خواندنی

مصرف زكات

بزرگ نمایی کوچک نمایی

سؤال 600- كسانى كه ريش مى‏تراشند و يا اينكه قرائت نمازشان مثلاً باطل است و در ياد گرفتن كوتاهى مى‏نمايند آيا در صورت فقر جايز است از وجوهات منطبقه به آنها داده شود يا نه؟ و همچنين به ترياكى؟

جواب: مانعى ندارد مگر آنكه كمك به معصيت او باشد، چنانچه در مسئله 1847 توضيح ذكر شده است. واللََّه العالم.

سؤال 601- كمك به شخص فقيرى كه نماز نمى‏خواند (از وجوه منطبقه) چه صورت دارد؟

جواب: بدون ضرورت جايز نيست على الاحوط. واللََّه العالم.

سؤال 602- به فقير ترياكى مى‏شود از وجوه منطبقه داد يا نه؟ در صورتى كه معلوم يا مظنون باشد كه به مصرف ترياك مى‏رساند؟

جواب: اگر مصرف او باشد شرعاً مانعى ندارد. واللََّه العالم.

سؤال 603- زيدى كه فقير شرعى است وجهى را از وجوه منطبقه گرفت آيا مى‏تواند آن را صرف تعمير مسجد و يا حمام و غيره بنمايد يا نه؟ و چنانچه اين عمل تكرار شود چگونه است، مثلاً صد تومان در مرتبه اول، و بعد از چندى دويست تومان و هكذا.

جواب: در مفروض سؤال بعد از مالك شدنش به جهت فقير بودن در آن حال مانعى ندارد. واللََّه العالم.

سؤال 604- زيدى كه فقير شرعى مى‏باشد پولى از كسى قرض كرده مثلاً يا جنسى را مثلاً نسيه خريده و چون سر مدت دين را ادا نكرده و يا نداشته كه بدهد، طلبكار ربح و نزول روى طلب خود كشيده، و بعد از مدتى مثلاً يك صد تومان شايد پنج يا ده برابر شده، و از مديون هم سفته يا مدرك دولتى گرفته، و در وصول طلب خود سخت‏گيرى مى‏نمايد، و بدهكار را ممكن است به زندان هم بيندازد با اين تفصيل بفرمائيد براى استخلاص و حفظ آبروى اين فقير شرعى از وجوه منطبقه مى‏توانند برادران ايمانى به او بدهند يا نه؟

جواب: مانعى ندارد.

سؤال 605- در صورتى كه پولى مثلاً از زكات براى انجام امور خيريه دينيه جمع‏آورى شود چنانچه از اين وجه پول به روضه خوانى كه سيد و يا مستغنى است بدهند چه صورت دارد، و همچنين صرف اطعامى كه مدعوّين اعم از هاشمى و غيره، و غنى و فقير هستند.

جواب: مفروض سؤال جايز نيست. واللََّه العالم.

سؤال 606- آيا مظالم مى‏شود صرف در امور خيريّه دينيّه عامّ المنفعه از قبيل ساختن و يا تعمير مسجد و حمام و خرج مجالس روضه خوانى و گفتن مسائلشرعيّه و غيره نمود يا نه؟

جواب: مصرف آن منحصر به فقير است.


  

 
پاسخ به احکام شرعی
 
موتور جستجوی سایت

تابلو اعلانات

پیوندها

حدیث روز
بسم الله الرحمن الرحیم
چهار پناهگاه در قرآن
   
أَبَانُ بْنُ عُثْمَانَ وَ هِشَامُ بْنُ سَالِمٍ وَ مُحَمَّدُ بْنُ حُمْرَانَ عَنِ الصَّادِقِ (علیه السلام) قَالَ:
عَجِبْتُ لِمَنْ فَزِعَ مِنْ أَرْبَعٍ كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى أَرْبَعٍ
(۱) عَجِبْتُ لِمَنْ خَافَ كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى قَوْلِهِ- حَسْبُنَا اللَّهُ وَ نِعْمَ الْوَكِيلُ فَإِنِّي سَمِعْتُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ بِعَقَبِهَا فَانْقَلَبُوا بِنِعْمَةٍ مِنَ اللَّهِ وَ فَضْلٍ لَمْ يَمْسَسْهُمْ سُوءٌ
(۲) وَ عَجِبْتُ لِمَنِ اغْتَمَّ كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى قَوْلِهِ- لا إِلهَ إِلَّا أَنْتَ سُبْحانَكَ إِنِّي كُنْتُ مِنَ الظَّالِمِينَ فَإِنِّي سَمِعْتُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ بِعَقَبِهَا- وَ نَجَّيْناهُ مِنَ الْغَمِّ وَ كَذلِكَ نُنْجِي الْمُؤْمِنِينَ
(۳) وَ عَجِبْتُ لِمَنْ مُكِرَ بِهِ كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى قَوْلِهِ- وَ أُفَوِّضُ أَمْرِي إِلَى اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ بَصِيرٌ بِالْعِبادِ فَإِنِّي سَمِعْتُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ بِعَقَبِهَا- فَوَقاهُ اللَّهُ سَيِّئاتِ ما مَكَرُوا
(۴) وَ عَجِبْتُ لِمَنْ أَرَادَ الدُّنْيَا وَ زِينَتَهَا كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى قَوْلِهِ- ما شاءَ اللَّهُ لا قُوَّةَ إِلَّا بِاللَّهِ فَإِنِّي سَمِعْتُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ بِعَقَبِهَا- إِنْ تَرَنِ أَنَا أَقَلَّ مِنْكَ مالًا وَ وَلَداً. فَعَسى‏ رَبِّي أَنْ يُؤْتِيَنِ خَيْراً مِنْ جَنَّتِكَ وَ عَسَى مُوجِبَةٌ
    
آقا امام صادق (عليه السّلام) فرمود: در شگفتم از كسى كه از چهار چيز مى‌هراسد چرا بچهار چيز پناهنده نميشود:
(۱) شگفتم از آنكه ميترسد چرا پناه نمى‌برد بفرمودۀ خداى عز و جل« حَسْبُنَا اَللّٰهُ‌ وَ نِعْمَ‌ اَلْوَكِيلُ‌ » خداوند ما را بس است و چه وكيل خوبى است زيرا شنيدم خداى جل جلاله بدنبال آن ميفرمايد:بواسطۀ نعمت و فضلى كه از طرف خداوند شامل حالشان گرديد باز گشتند و هيچ بدى بآنان نرسيد.
(۲) و شگفتم در كسى كه اندوهناك است چرا پناه نمى‌برد بفرمودۀ خداى عز و جل:« لاٰ إِلٰهَ‌ إِلاّٰ أَنْتَ‌ سُبْحٰانَكَ‌ إِنِّي كُنْتُ‌ مِنَ‌ اَلظّٰالِمِينَ‌ » زيرا شنيدم خداى عز و جل بدنبال آن ميفرمايد در خواستش را برآورديم و از اندوه نجاتش داديم و مؤمنين را هم چنين ميرهانيم.
(۳) و در شگفتم از كسى كه حيله‌اى در بارۀ او بكار رفته چرا بفرمودۀ خداى تعالى پناه نمى‌برد« وَ أُفَوِّضُ‌ أَمْرِي إِلَى اَللّٰهِ‌ إِنَّ‌ اَللّٰهَ‌ بَصِيرٌ بِالْعِبٰادِ »:كار خود را بخدا واگذار ميكنيم كه خداوند بحال بندگان بينا است)زيرا شنيدم خداى بزرگ و پاك بدنبالش مى‌فرمايد خداوند او را از بديهائى كه در بارۀ او بحيله انجام داده بودند نگه داشت.
(۴) و در شگفتم از كسى كه خواستار دنيا و آرايش آن است چرا پناهنده نميشود بفرمايش خداى تبارك و تعالى(« مٰا شٰاءَ اَللّٰهُ‌ لاٰ قُوَّةَ‌ إِلاّٰ بِاللّٰهِ‌ »)(آنچه خدا خواست همان است و نيروئى جز به يارى خداوند نيست)زيرا شنيدم خداى عز اسمه بدنبال آن ميفرمايد اگر چه مرا در مال و فرزند از خودت كمتر مى‌بينى ولى اميد هست كه پروردگار من بهتر از باغ تو مرا نصيب فرمايد (و كلمۀ:عسى در اين آيه بمعناى اميد تنها نيست بلكه بمعناى اثبات و تحقق يافتن است).
من لا يحضره الفقيه، ج‏۴، ص: ۳۹۲؛
الأمالي( للصدوق)، ص: ۶؛
الخصال، ج‏۱، ص: ۲۱۸.


کلیه حقوق مادی و معنوی این پورتال محفوظ و متعلق به حجت الاسلام و المسلمین سید محمدحسن بنی هاشمی خمینی میباشد.

طراحی و پیاده سازی: FARTECH/فرتک - فکور رایانه توسعه کویر -