انهار
انهار
امکانات سایت
مطالب خواندنی

فتاوای آیت الله العظمی امام خمینی (قدس سره)

بزرگ نمایی کوچک نمایی

سوال1:شوهرم در زمان طاغوت مقداري از اجناس دولت را كه مربوط به بيت المال بود به منزل مي آورد(از قبيل حوله،ميز و امثال اينها) و تا حال استفاده كرده ايم اكنون چكار كنيم؟آيا رد مظالم تعلق نمي گيرد؟

جواب:اگر بهره برداري از اشياء مذكوره اجرت دارد اجرت  هم  تابع عين است.[1]

سؤال2:برخي در زمان طاغوت و بعدد از انقلاب مقداري وسائل(از قبيل:سيم،لوله و آهن)از شركت سرقت كرده اند كه مال بعضي هم خيلي قابل توجه است و اين افراد بعضي مستضعف و برخي بسيار متمول هستند حكم شرعي چيست؟

جواب:بايد برگردانند.

سؤال3:چنانچه كسي به علت استيصال و عدم تكافوي مخارج زندگيش و بدون اطلاع مبلغي را از بيت المال استفاده نموده است و مبلغي هم متعلق به اشخاص مختلف بوده در نتيجه حلال يا حرام مخلوط گرديده اكنون مي خواهد طوري عمل نمايد كه خسارات را جبران نمايد تا حق الناس به گردن نداشته باشد.

ضمناً از اشخاصي كه به آنها مديون است هيچگونه نشانه و اطلاعي ندارد.

جواب:اگر مبلغي كه به غير وجه شرعي گرفته خرج شده و مديون آن است بايد دين خود را اداء كند و مورد تحليل به خمس نيست و اگر مايوس از پيدا شدن صاحبان آنها است از طرف ايشان صدقه بدهد  اگر عين مال مخلوط به حرام دارد تفضيل آن در رساله ذكر شده[2].

سؤال : سه سال و نیم قبل، اتومبیل بیت المال را جهت انجام مأموریت اعزام داشتم، اما در بین راه واژگون شد، مسؤولین امور و أهل خبره تشخیص دادند که این حادثه در أثر نقص فنی رخ داده است، آیا شرعاً می باید غرامتی به بیت المال پرداخت گردد یا خیر؟ و در صورت مثبت بودن پاسخ، آیا غرامت می بایست توسط راننده پرداخت شود یا توسط اینجانب که مشارُإلیه را به مأموریت اعزام داشته ام؟

جواب:اگر بیت المال در دست شخص امانت بوده و بدون تعهدی و تفریط تلف شده ضمانی در بین نیست، ولی اگر مقرراتی از دولت اسلامی در این باره وضع شده باید طبق آن عمل نمائید.

[1] -يعني هم بايد عين آنها را به دولت برگردانيد و هم بايد مال الاجارهٔ آنها را نسبت به مدتي كه استفاده كرده ايد بپردازيد.

[2] -توضيح المسائل:مساله1818تا1813
  

 
پاسخ به احکام شرعی
 
موتور جستجوی سایت

تابلو اعلانات

 




پیوندها

حدیث روز
بسم الله الرحمن الرحیم
چهار پناهگاه در قرآن
   
أَبَانُ بْنُ عُثْمَانَ وَ هِشَامُ بْنُ سَالِمٍ وَ مُحَمَّدُ بْنُ حُمْرَانَ عَنِ الصَّادِقِ (علیه السلام) قَالَ:
عَجِبْتُ لِمَنْ فَزِعَ مِنْ أَرْبَعٍ كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى أَرْبَعٍ
(۱) عَجِبْتُ لِمَنْ خَافَ كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى قَوْلِهِ- حَسْبُنَا اللَّهُ وَ نِعْمَ الْوَكِيلُ فَإِنِّي سَمِعْتُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ بِعَقَبِهَا فَانْقَلَبُوا بِنِعْمَةٍ مِنَ اللَّهِ وَ فَضْلٍ لَمْ يَمْسَسْهُمْ سُوءٌ
(۲) وَ عَجِبْتُ لِمَنِ اغْتَمَّ كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى قَوْلِهِ- لا إِلهَ إِلَّا أَنْتَ سُبْحانَكَ إِنِّي كُنْتُ مِنَ الظَّالِمِينَ فَإِنِّي سَمِعْتُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ بِعَقَبِهَا- وَ نَجَّيْناهُ مِنَ الْغَمِّ وَ كَذلِكَ نُنْجِي الْمُؤْمِنِينَ
(۳) وَ عَجِبْتُ لِمَنْ مُكِرَ بِهِ كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى قَوْلِهِ- وَ أُفَوِّضُ أَمْرِي إِلَى اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ بَصِيرٌ بِالْعِبادِ فَإِنِّي سَمِعْتُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ بِعَقَبِهَا- فَوَقاهُ اللَّهُ سَيِّئاتِ ما مَكَرُوا
(۴) وَ عَجِبْتُ لِمَنْ أَرَادَ الدُّنْيَا وَ زِينَتَهَا كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى قَوْلِهِ- ما شاءَ اللَّهُ لا قُوَّةَ إِلَّا بِاللَّهِ فَإِنِّي سَمِعْتُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ بِعَقَبِهَا- إِنْ تَرَنِ أَنَا أَقَلَّ مِنْكَ مالًا وَ وَلَداً. فَعَسى‏ رَبِّي أَنْ يُؤْتِيَنِ خَيْراً مِنْ جَنَّتِكَ وَ عَسَى مُوجِبَةٌ
    
آقا امام صادق (عليه السّلام) فرمود: در شگفتم از كسى كه از چهار چيز مى‌هراسد چرا بچهار چيز پناهنده نميشود:
(۱) شگفتم از آنكه ميترسد چرا پناه نمى‌برد بفرمودۀ خداى عز و جل« حَسْبُنَا اَللّٰهُ‌ وَ نِعْمَ‌ اَلْوَكِيلُ‌ » خداوند ما را بس است و چه وكيل خوبى است زيرا شنيدم خداى جل جلاله بدنبال آن ميفرمايد:بواسطۀ نعمت و فضلى كه از طرف خداوند شامل حالشان گرديد باز گشتند و هيچ بدى بآنان نرسيد.
(۲) و شگفتم در كسى كه اندوهناك است چرا پناه نمى‌برد بفرمودۀ خداى عز و جل:« لاٰ إِلٰهَ‌ إِلاّٰ أَنْتَ‌ سُبْحٰانَكَ‌ إِنِّي كُنْتُ‌ مِنَ‌ اَلظّٰالِمِينَ‌ » زيرا شنيدم خداى عز و جل بدنبال آن ميفرمايد در خواستش را برآورديم و از اندوه نجاتش داديم و مؤمنين را هم چنين ميرهانيم.
(۳) و در شگفتم از كسى كه حيله‌اى در بارۀ او بكار رفته چرا بفرمودۀ خداى تعالى پناه نمى‌برد« وَ أُفَوِّضُ‌ أَمْرِي إِلَى اَللّٰهِ‌ إِنَّ‌ اَللّٰهَ‌ بَصِيرٌ بِالْعِبٰادِ »:كار خود را بخدا واگذار ميكنيم كه خداوند بحال بندگان بينا است)زيرا شنيدم خداى بزرگ و پاك بدنبالش مى‌فرمايد خداوند او را از بديهائى كه در بارۀ او بحيله انجام داده بودند نگه داشت.
(۴) و در شگفتم از كسى كه خواستار دنيا و آرايش آن است چرا پناهنده نميشود بفرمايش خداى تبارك و تعالى(« مٰا شٰاءَ اَللّٰهُ‌ لاٰ قُوَّةَ‌ إِلاّٰ بِاللّٰهِ‌ »)(آنچه خدا خواست همان است و نيروئى جز به يارى خداوند نيست)زيرا شنيدم خداى عز اسمه بدنبال آن ميفرمايد اگر چه مرا در مال و فرزند از خودت كمتر مى‌بينى ولى اميد هست كه پروردگار من بهتر از باغ تو مرا نصيب فرمايد (و كلمۀ:عسى در اين آيه بمعناى اميد تنها نيست بلكه بمعناى اثبات و تحقق يافتن است).
من لا يحضره الفقيه، ج‏۴، ص: ۳۹۲؛
الأمالي( للصدوق)، ص: ۶؛
الخصال، ج‏۱، ص: ۲۱۸.

کلیه حقوق مادی و معنوی این پورتال محفوظ و متعلق به حجت الاسلام و المسلمین سید محمدحسن بنی هاشمی خمینی میباشد.

طراحی و پیاده سازی: FARTECH/فرتک - فکور رایانه توسعه کویر -