انهار
انهار
مطالب خواندنی

نيت وضو

بزرگ نمایی کوچک نمایی

سؤال  50 - شخصى تا حال قبل از وقت نماز چه در غسل و چه در وضو آنها را بقصد نماز واجب بجا مى‏آورد آيا نمازهائى كه بعد از آن طهارت بجا آورده محكوم به بطلان است؟

جواب:  در صورتى كه با قصد قربت غسل و وضوء را بجا آورده صحيح است و نمازهايش بى اشكال مى‏باشد.

سؤال  51 - با وضويى كه به نيت نماز قبل از اذان (مثلاً دو ساعت قبل از اذان) گرفته شده است آيا مى‏توان نماز خواند و اگر نماز بخوانيم چه حكمى دارد؟

جواب:  اشكال دارد، مگر آنكه به نيّت با طهارت بودن وضو بگيرد كه مى‏تواند با آن نماز بخواند.

سؤال  52 - اينجانب در هنگام شروع وضو هيچ گاه علم بماوجب پيدا نمى‏كنم يعنى نمى‏توانم شروع كنم و وقتى هم كه شروع مى‏كنم نمى‏توانم نيّتم را معطوف به وضو كنم، هر چند بارها آب بصورتم بزنم، و بعضى مواقع نيز متحيّر مى‏گردم.

مثلاً هنگام آب زدن به صورتم: بعضى از مواقع احساس خارج شدن باد مى‏كنم كه ممكن است خيالات و واكنشهاى روده و معده باشد كه در بعضى مواقع بيشتر و در بعضى مواقع كمتر مى‏باشد و گاه در اثناء نماز يكدفعه پيش مى‏آيد كه گاه در اثر عدم توانايى روحى و بى اختيار بودن صورت مى‏پذيرد. لطفاً راهنمايى فرماييد.

جواب:  وضو رابراى «با طهارت بودن» يا ساير چيزهائى كه وضو براى آنها لازم است، و در رساله توضيح المسائل ذكر شده بگيريد و در موارد مذكور وضوى شما باطل نميشود و به وسوسه و شك اعتنا نكنيد.

سؤال  53 - اينجانب طلبه حوزه علميه قائميه مى‏باشم صبح كه براى نماز صبح بيدار مى‏شوم و وضوء مى‏گيرم با همين وضوء نماز ظهر و عصر را مى‏خوانم، و چيزهائى كه باطل كننده وضو است برايم پيش نمى‏آيد، اوّلاً بيان كنيد نيت وضو به چه نحوى است؟ ثانياً آيا مى‏توان با اين وضو نمازهاى واجب و قضا و مستحبى خواند؟ ثالثاً از مسجدى وضو گرفتن و در مسجدى ديگر نماز خواندن چه حكمى دارد؟

جواب:  تا هنگامى كه وضو داريد، مى‏توانيد با آن تمام اعمالى كه مشروط به وضو است، انجام دهيد هر چند مدت طولانى باشد و اگر پيش از وقت نماز به قصد اينكه با طهارت باشيد وضو بگيريد صحيح است و همچنين اگر وضو را بقصد اعمالى كه در توضيح المسائل مسئله 317 به بعد ذكر شد انجام دهيد كافى است و وضو گرفتن از آب يك مسجد و خواندن نماز در مسجد ديگر اگر وقف خاص نباشد اشكال ندارد.


  

 
پاسخ به احکام شرعی
 
موتور جستجوی سایت

تابلو اعلانات

 




پیوندها

حدیث روز
بسم الله الرحمن الرحیم
چهار پناهگاه در قرآن
   
أَبَانُ بْنُ عُثْمَانَ وَ هِشَامُ بْنُ سَالِمٍ وَ مُحَمَّدُ بْنُ حُمْرَانَ عَنِ الصَّادِقِ (علیه السلام) قَالَ:
عَجِبْتُ لِمَنْ فَزِعَ مِنْ أَرْبَعٍ كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى أَرْبَعٍ
(۱) عَجِبْتُ لِمَنْ خَافَ كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى قَوْلِهِ- حَسْبُنَا اللَّهُ وَ نِعْمَ الْوَكِيلُ فَإِنِّي سَمِعْتُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ بِعَقَبِهَا فَانْقَلَبُوا بِنِعْمَةٍ مِنَ اللَّهِ وَ فَضْلٍ لَمْ يَمْسَسْهُمْ سُوءٌ
(۲) وَ عَجِبْتُ لِمَنِ اغْتَمَّ كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى قَوْلِهِ- لا إِلهَ إِلَّا أَنْتَ سُبْحانَكَ إِنِّي كُنْتُ مِنَ الظَّالِمِينَ فَإِنِّي سَمِعْتُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ بِعَقَبِهَا- وَ نَجَّيْناهُ مِنَ الْغَمِّ وَ كَذلِكَ نُنْجِي الْمُؤْمِنِينَ
(۳) وَ عَجِبْتُ لِمَنْ مُكِرَ بِهِ كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى قَوْلِهِ- وَ أُفَوِّضُ أَمْرِي إِلَى اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ بَصِيرٌ بِالْعِبادِ فَإِنِّي سَمِعْتُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ بِعَقَبِهَا- فَوَقاهُ اللَّهُ سَيِّئاتِ ما مَكَرُوا
(۴) وَ عَجِبْتُ لِمَنْ أَرَادَ الدُّنْيَا وَ زِينَتَهَا كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى قَوْلِهِ- ما شاءَ اللَّهُ لا قُوَّةَ إِلَّا بِاللَّهِ فَإِنِّي سَمِعْتُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ بِعَقَبِهَا- إِنْ تَرَنِ أَنَا أَقَلَّ مِنْكَ مالًا وَ وَلَداً. فَعَسى‏ رَبِّي أَنْ يُؤْتِيَنِ خَيْراً مِنْ جَنَّتِكَ وَ عَسَى مُوجِبَةٌ
    
آقا امام صادق (عليه السّلام) فرمود: در شگفتم از كسى كه از چهار چيز مى‌هراسد چرا بچهار چيز پناهنده نميشود:
(۱) شگفتم از آنكه ميترسد چرا پناه نمى‌برد بفرمودۀ خداى عز و جل« حَسْبُنَا اَللّٰهُ‌ وَ نِعْمَ‌ اَلْوَكِيلُ‌ » خداوند ما را بس است و چه وكيل خوبى است زيرا شنيدم خداى جل جلاله بدنبال آن ميفرمايد:بواسطۀ نعمت و فضلى كه از طرف خداوند شامل حالشان گرديد باز گشتند و هيچ بدى بآنان نرسيد.
(۲) و شگفتم در كسى كه اندوهناك است چرا پناه نمى‌برد بفرمودۀ خداى عز و جل:« لاٰ إِلٰهَ‌ إِلاّٰ أَنْتَ‌ سُبْحٰانَكَ‌ إِنِّي كُنْتُ‌ مِنَ‌ اَلظّٰالِمِينَ‌ » زيرا شنيدم خداى عز و جل بدنبال آن ميفرمايد در خواستش را برآورديم و از اندوه نجاتش داديم و مؤمنين را هم چنين ميرهانيم.
(۳) و در شگفتم از كسى كه حيله‌اى در بارۀ او بكار رفته چرا بفرمودۀ خداى تعالى پناه نمى‌برد« وَ أُفَوِّضُ‌ أَمْرِي إِلَى اَللّٰهِ‌ إِنَّ‌ اَللّٰهَ‌ بَصِيرٌ بِالْعِبٰادِ »:كار خود را بخدا واگذار ميكنيم كه خداوند بحال بندگان بينا است)زيرا شنيدم خداى بزرگ و پاك بدنبالش مى‌فرمايد خداوند او را از بديهائى كه در بارۀ او بحيله انجام داده بودند نگه داشت.
(۴) و در شگفتم از كسى كه خواستار دنيا و آرايش آن است چرا پناهنده نميشود بفرمايش خداى تبارك و تعالى(« مٰا شٰاءَ اَللّٰهُ‌ لاٰ قُوَّةَ‌ إِلاّٰ بِاللّٰهِ‌ »)(آنچه خدا خواست همان است و نيروئى جز به يارى خداوند نيست)زيرا شنيدم خداى عز اسمه بدنبال آن ميفرمايد اگر چه مرا در مال و فرزند از خودت كمتر مى‌بينى ولى اميد هست كه پروردگار من بهتر از باغ تو مرا نصيب فرمايد (و كلمۀ:عسى در اين آيه بمعناى اميد تنها نيست بلكه بمعناى اثبات و تحقق يافتن است).
من لا يحضره الفقيه، ج‏۴، ص: ۳۹۲؛
الأمالي( للصدوق)، ص: ۶؛
الخصال، ج‏۱، ص: ۲۱۸.


کلیه حقوق مادی و معنوی این پورتال محفوظ و متعلق به حجت الاسلام و المسلمین سید محمدحسن بنی هاشمی خمینی میباشد.

طراحی و پیاده سازی: FARTECH/فرتک - فکور رایانه توسعه کویر -