انهار
انهار
امکانات سایت
مطالب خواندنی

عدالت امام جماعت

بزرگ نمایی کوچک نمایی

سؤال402 :شخص غريبى در شهرى وارد شد و براى اداى نماز به مسجد رفت و ديد جماعت برپا شده ولى اين شخص، امام جماعت را نمى شناسد، آيا مى تواند به آن امام جماعت اقتدا كند؟

جواب: تا احراز عدالت امام جماعت را نكند اقتدا جايز نيست. ولى اگر از اقتداى جمعى از مؤمنين ظاهرالصلاح اطمينان به عدالت امام پيدا كرد جايز است؟

سؤال403 :يك نفر از اهل علم وارد شهر يا قريه اى مى شود، اهالى كه او را نمى شناسند آيا مى توانند به او اقتدا كنند؟

جواب: در صحت اقتدا، وثوق و اطمينان به عدالت لازم است و ممكن است با همان معاشرت با او اطمينان حاصل شود و يا تحقيق كنند.

سؤال404 :آيا صاحب دفتر ازدواج بودن به عدالت امام جماعت ضرر وارد مى كند؟

جواب: در جمهورى اسلامى ايران مضرّ نيست.

سؤال405 :مسافرى كه وارد شهرهاى زيارتى، مانند مشهد مقدس و قم مى شود و ائمه جماعت را نمى شناسد و افراد موثقى را پيدا نمى كند كه از آنها اطلاع بگيرد، آيا مى تواند در جماعت شركت كند؟

جواب: اگر از طريق مأمومين كمّاً و كيفاً اطمينان به عدالت امام حاصل شود اقتدا جايز و در غير اين صورت جايز نيست.

سؤال406 :امامت زن در نماز آيا صحيح است؟

جواب: امامت زن براى مأمومين مرد جايز نيست و براى زنها خلاف احتياط وجوبى است.

سؤال407 :شخصى استحقاق حد شرعى پيدا كرده ولى قبل از اجراى حد توبه كرده است يا تعزير شده يا زندان و يا تبعيد شده ولى فعلا توبه كرده است، آيا مى تواند امام جماعت شود و ما مى توانيم به او اقتدا كنيم؟

جواب: بلى، در فرض سؤال مانعى ندارد. ولى كسى كه حد شرعى خورده است بنابر احتياط واجب نبايد امام جماعت شود.

سؤال408 :آيا در مواردى كه انسان امام جماعت را نمى شناسد و از عدالت يا فسق او اطلاعى ندارد اقتدا صحيح است؟ و آنچه براى اثبات عدالت كفايت مى كند چيست؟

جواب: با عدم احراز عدالت اقتدا صحيح نيست. ولى در اسلام حسن ظاهر اماره شرعى براى عدالت است. يعنى با فردى معاشرت متعدد داشته باشد و خلاف شرعى از او نديده باشد.

سؤال409 :آيا اقتداى ظهر به نماز عصر امام جمعه در روز جمعه صحيح است يا خير؟

جواب: صحيح است.
  

 
پاسخ به احکام شرعی
 
موتور جستجوی سایت

تابلو اعلانات

 




پیوندها

حدیث روز
بسم الله الرحمن الرحیم
چهار پناهگاه در قرآن
   
أَبَانُ بْنُ عُثْمَانَ وَ هِشَامُ بْنُ سَالِمٍ وَ مُحَمَّدُ بْنُ حُمْرَانَ عَنِ الصَّادِقِ (علیه السلام) قَالَ:
عَجِبْتُ لِمَنْ فَزِعَ مِنْ أَرْبَعٍ كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى أَرْبَعٍ
(۱) عَجِبْتُ لِمَنْ خَافَ كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى قَوْلِهِ- حَسْبُنَا اللَّهُ وَ نِعْمَ الْوَكِيلُ فَإِنِّي سَمِعْتُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ بِعَقَبِهَا فَانْقَلَبُوا بِنِعْمَةٍ مِنَ اللَّهِ وَ فَضْلٍ لَمْ يَمْسَسْهُمْ سُوءٌ
(۲) وَ عَجِبْتُ لِمَنِ اغْتَمَّ كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى قَوْلِهِ- لا إِلهَ إِلَّا أَنْتَ سُبْحانَكَ إِنِّي كُنْتُ مِنَ الظَّالِمِينَ فَإِنِّي سَمِعْتُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ بِعَقَبِهَا- وَ نَجَّيْناهُ مِنَ الْغَمِّ وَ كَذلِكَ نُنْجِي الْمُؤْمِنِينَ
(۳) وَ عَجِبْتُ لِمَنْ مُكِرَ بِهِ كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى قَوْلِهِ- وَ أُفَوِّضُ أَمْرِي إِلَى اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ بَصِيرٌ بِالْعِبادِ فَإِنِّي سَمِعْتُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ بِعَقَبِهَا- فَوَقاهُ اللَّهُ سَيِّئاتِ ما مَكَرُوا
(۴) وَ عَجِبْتُ لِمَنْ أَرَادَ الدُّنْيَا وَ زِينَتَهَا كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى قَوْلِهِ- ما شاءَ اللَّهُ لا قُوَّةَ إِلَّا بِاللَّهِ فَإِنِّي سَمِعْتُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ بِعَقَبِهَا- إِنْ تَرَنِ أَنَا أَقَلَّ مِنْكَ مالًا وَ وَلَداً. فَعَسى‏ رَبِّي أَنْ يُؤْتِيَنِ خَيْراً مِنْ جَنَّتِكَ وَ عَسَى مُوجِبَةٌ
    
آقا امام صادق (عليه السّلام) فرمود: در شگفتم از كسى كه از چهار چيز مى‌هراسد چرا بچهار چيز پناهنده نميشود:
(۱) شگفتم از آنكه ميترسد چرا پناه نمى‌برد بفرمودۀ خداى عز و جل« حَسْبُنَا اَللّٰهُ‌ وَ نِعْمَ‌ اَلْوَكِيلُ‌ » خداوند ما را بس است و چه وكيل خوبى است زيرا شنيدم خداى جل جلاله بدنبال آن ميفرمايد:بواسطۀ نعمت و فضلى كه از طرف خداوند شامل حالشان گرديد باز گشتند و هيچ بدى بآنان نرسيد.
(۲) و شگفتم در كسى كه اندوهناك است چرا پناه نمى‌برد بفرمودۀ خداى عز و جل:« لاٰ إِلٰهَ‌ إِلاّٰ أَنْتَ‌ سُبْحٰانَكَ‌ إِنِّي كُنْتُ‌ مِنَ‌ اَلظّٰالِمِينَ‌ » زيرا شنيدم خداى عز و جل بدنبال آن ميفرمايد در خواستش را برآورديم و از اندوه نجاتش داديم و مؤمنين را هم چنين ميرهانيم.
(۳) و در شگفتم از كسى كه حيله‌اى در بارۀ او بكار رفته چرا بفرمودۀ خداى تعالى پناه نمى‌برد« وَ أُفَوِّضُ‌ أَمْرِي إِلَى اَللّٰهِ‌ إِنَّ‌ اَللّٰهَ‌ بَصِيرٌ بِالْعِبٰادِ »:كار خود را بخدا واگذار ميكنيم كه خداوند بحال بندگان بينا است)زيرا شنيدم خداى بزرگ و پاك بدنبالش مى‌فرمايد خداوند او را از بديهائى كه در بارۀ او بحيله انجام داده بودند نگه داشت.
(۴) و در شگفتم از كسى كه خواستار دنيا و آرايش آن است چرا پناهنده نميشود بفرمايش خداى تبارك و تعالى(« مٰا شٰاءَ اَللّٰهُ‌ لاٰ قُوَّةَ‌ إِلاّٰ بِاللّٰهِ‌ »)(آنچه خدا خواست همان است و نيروئى جز به يارى خداوند نيست)زيرا شنيدم خداى عز اسمه بدنبال آن ميفرمايد اگر چه مرا در مال و فرزند از خودت كمتر مى‌بينى ولى اميد هست كه پروردگار من بهتر از باغ تو مرا نصيب فرمايد (و كلمۀ:عسى در اين آيه بمعناى اميد تنها نيست بلكه بمعناى اثبات و تحقق يافتن است).
من لا يحضره الفقيه، ج‏۴، ص: ۳۹۲؛
الأمالي( للصدوق)، ص: ۶؛
الخصال، ج‏۱، ص: ۲۱۸.

کلیه حقوق مادی و معنوی این پورتال محفوظ و متعلق به حجت الاسلام و المسلمین سید محمدحسن بنی هاشمی خمینی میباشد.

طراحی و پیاده سازی: FARTECH/فرتک - فکور رایانه توسعه کویر -