انهار
انهار
مطالب خواندنی

سجده‏

بزرگ نمایی کوچک نمایی

سؤال 150 - آيا هنگام سجده گذاشتن سائر انگشتان پا همراه با انگشت ابهام بر زمين جائز است يا نه؟

جواب:  در فرض سؤال جايز است ولى اگر ساير انگشتان را بدون ابهام به زمين بگذارد كافى نيست.

سؤال 151 - احتراماً مستدعى است نظر مبارك خود را در مورد سجده كردن بر سجاده‏هائى كه از الياف كنف طبيعى «صد درصد گياهى» تهيه مى‏شود را بيان فرمائيد؟

جواب:  در صورتى كه پيشانى در موقع سجده بر روى الياف گياهى قرار مى‏گيرد و مواد ديگرى كه در ساختمان آن سجاده با ترتيبى كه مرقوم شده است مانع رسيدن بشره پيشانى بر الياف گياهى نباشد سجده بر آن جائز است.

سؤال 152 - آيا جلسه استراحت بين دو سجده واجب است يا خير؟

جواب:  بنابر احتياط واجب لازم است.

سؤال 153 - در حال سجده آيا انگشت شست پا (بزرگ پا) بايد به زمين بخورد؟ و اگر پنج انگشت پا را به زمين بگذارد چطور است؟

جواب:  بايد هر دو انگشت بزرگ پا را به زمين بگذارد و گذاشتن ساير انگشتها همراه انگشت بزرگ مانعى ندارد ولى لازم نيست.

سؤال 154 - سجده بر كداميك از موارد زير جايز است؟ «شيشه، چوب، آهن، پلاستيك، چرم، پارچه‏ها».

جواب:  درفرض سؤال، در حال اختيار فقط بر چوب مى‏توان سجده كرد.

سؤال 155 - شخصى جاهل به مسئله بوده در حال سجده تمام انگشت پاهايش را بزمين مى‏گذاشته نماز خوانده و يا انگشت بزرگ پا ناخن او بلند بوده نماز خوانده و يا پشت سر همسرش يا مساوى همسرش نماز خوانده و با بدن و لباس كثيف نماز خوانده و خيال مى‏كرده نمازش صحيح است؟ حالا نمازهايش صحيح است يا باطل؟

جواب:  در صورتى كه ناخن پاى شست بقدرى بلند بوده كه سرانگشت به زمين نرسيده احتياط واجب آن است كه نمازها را اعاده نمايد و اگر حكم شرعى را جاهل باشد و با بدن و لباس نجس نماز خوانده نمازش باطل است ولى اگر حكم شرعى را بداند ولى نداند كه لباس و بدنش نجس شده و نماز بخواند نمازش صحيح است و در ساير موارد مذكور در سؤال نماز صحيح است.


  

 
پاسخ به احکام شرعی
 
موتور جستجوی سایت

تابلو اعلانات

 




پیوندها

حدیث روز
بسم الله الرحمن الرحیم
چهار پناهگاه در قرآن
   
أَبَانُ بْنُ عُثْمَانَ وَ هِشَامُ بْنُ سَالِمٍ وَ مُحَمَّدُ بْنُ حُمْرَانَ عَنِ الصَّادِقِ (علیه السلام) قَالَ:
عَجِبْتُ لِمَنْ فَزِعَ مِنْ أَرْبَعٍ كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى أَرْبَعٍ
(۱) عَجِبْتُ لِمَنْ خَافَ كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى قَوْلِهِ- حَسْبُنَا اللَّهُ وَ نِعْمَ الْوَكِيلُ فَإِنِّي سَمِعْتُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ بِعَقَبِهَا فَانْقَلَبُوا بِنِعْمَةٍ مِنَ اللَّهِ وَ فَضْلٍ لَمْ يَمْسَسْهُمْ سُوءٌ
(۲) وَ عَجِبْتُ لِمَنِ اغْتَمَّ كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى قَوْلِهِ- لا إِلهَ إِلَّا أَنْتَ سُبْحانَكَ إِنِّي كُنْتُ مِنَ الظَّالِمِينَ فَإِنِّي سَمِعْتُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ بِعَقَبِهَا- وَ نَجَّيْناهُ مِنَ الْغَمِّ وَ كَذلِكَ نُنْجِي الْمُؤْمِنِينَ
(۳) وَ عَجِبْتُ لِمَنْ مُكِرَ بِهِ كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى قَوْلِهِ- وَ أُفَوِّضُ أَمْرِي إِلَى اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ بَصِيرٌ بِالْعِبادِ فَإِنِّي سَمِعْتُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ بِعَقَبِهَا- فَوَقاهُ اللَّهُ سَيِّئاتِ ما مَكَرُوا
(۴) وَ عَجِبْتُ لِمَنْ أَرَادَ الدُّنْيَا وَ زِينَتَهَا كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى قَوْلِهِ- ما شاءَ اللَّهُ لا قُوَّةَ إِلَّا بِاللَّهِ فَإِنِّي سَمِعْتُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ بِعَقَبِهَا- إِنْ تَرَنِ أَنَا أَقَلَّ مِنْكَ مالًا وَ وَلَداً. فَعَسى‏ رَبِّي أَنْ يُؤْتِيَنِ خَيْراً مِنْ جَنَّتِكَ وَ عَسَى مُوجِبَةٌ
    
آقا امام صادق (عليه السّلام) فرمود: در شگفتم از كسى كه از چهار چيز مى‌هراسد چرا بچهار چيز پناهنده نميشود:
(۱) شگفتم از آنكه ميترسد چرا پناه نمى‌برد بفرمودۀ خداى عز و جل« حَسْبُنَا اَللّٰهُ‌ وَ نِعْمَ‌ اَلْوَكِيلُ‌ » خداوند ما را بس است و چه وكيل خوبى است زيرا شنيدم خداى جل جلاله بدنبال آن ميفرمايد:بواسطۀ نعمت و فضلى كه از طرف خداوند شامل حالشان گرديد باز گشتند و هيچ بدى بآنان نرسيد.
(۲) و شگفتم در كسى كه اندوهناك است چرا پناه نمى‌برد بفرمودۀ خداى عز و جل:« لاٰ إِلٰهَ‌ إِلاّٰ أَنْتَ‌ سُبْحٰانَكَ‌ إِنِّي كُنْتُ‌ مِنَ‌ اَلظّٰالِمِينَ‌ » زيرا شنيدم خداى عز و جل بدنبال آن ميفرمايد در خواستش را برآورديم و از اندوه نجاتش داديم و مؤمنين را هم چنين ميرهانيم.
(۳) و در شگفتم از كسى كه حيله‌اى در بارۀ او بكار رفته چرا بفرمودۀ خداى تعالى پناه نمى‌برد« وَ أُفَوِّضُ‌ أَمْرِي إِلَى اَللّٰهِ‌ إِنَّ‌ اَللّٰهَ‌ بَصِيرٌ بِالْعِبٰادِ »:كار خود را بخدا واگذار ميكنيم كه خداوند بحال بندگان بينا است)زيرا شنيدم خداى بزرگ و پاك بدنبالش مى‌فرمايد خداوند او را از بديهائى كه در بارۀ او بحيله انجام داده بودند نگه داشت.
(۴) و در شگفتم از كسى كه خواستار دنيا و آرايش آن است چرا پناهنده نميشود بفرمايش خداى تبارك و تعالى(« مٰا شٰاءَ اَللّٰهُ‌ لاٰ قُوَّةَ‌ إِلاّٰ بِاللّٰهِ‌ »)(آنچه خدا خواست همان است و نيروئى جز به يارى خداوند نيست)زيرا شنيدم خداى عز اسمه بدنبال آن ميفرمايد اگر چه مرا در مال و فرزند از خودت كمتر مى‌بينى ولى اميد هست كه پروردگار من بهتر از باغ تو مرا نصيب فرمايد (و كلمۀ:عسى در اين آيه بمعناى اميد تنها نيست بلكه بمعناى اثبات و تحقق يافتن است).
من لا يحضره الفقيه، ج‏۴، ص: ۳۹۲؛
الأمالي( للصدوق)، ص: ۶؛
الخصال، ج‏۱، ص: ۲۱۸.


کلیه حقوق مادی و معنوی این پورتال محفوظ و متعلق به حجت الاسلام و المسلمین سید محمدحسن بنی هاشمی خمینی میباشد.

طراحی و پیاده سازی: FARTECH/فرتک - فکور رایانه توسعه کویر -